Τότε που μία τράπεζα έκανε σύνθημα το «μαζί» ήταν καθαρό τι εννοούσε; Εσείς που δανείζεστε θα πληρώνετε κι εμείς θα κερδίζουμε. Οταν το «μαζί» μεταφέρθηκε από τους εργατοπατέρες στο συνδικαλιστικό κίνημα, σήμαινε και πάλι «εσείς θα χάνετε κι εμείς μαζί με τ' αφεντικά θα το γλεντάμε». Τώρα το «μαζί» επανέρχεται από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και τον φιλικό Τύπο της. «Μαζί», λέει, θα κάνουμε ορθοπεταλιά. Πέρα απ' το ότι - ποδηλατικά - είναι σίγουρη συνταγή πτώσης, δηλώνει και πως ψάχνουν υποζύγιο.

Ε, δεν το έχουμε «μαζί» το ταμείο. Αυτό το κράτος είναι κράτος των καπιταλιστών, όπως και το ταμείο του.

Το χάσιμο είναι δικό μας.

Ο εργάτης έχει πλέον αρκετή συσσωρευμένη εμπειρία που του επιτρέπει να ξυπνά και να κοιμάται έχοντας μόνο μια αγωνία: πώς θα τους ρίξει!

Δεν μπορεί να τους ρίξει σήμερα; Μπορεί να τους στριμώξει. Τα 1.400 που αξιώνει το ταξικό κίνημα και που δεν καταλαβαίνει ο Μανδραβέλης και κάθε όμοιός του όπως και τ' αφεντικά τους από πού θα βρεθούν, υπάρχουν στο ταμείο των καπιταλιστών. Κι από 'κεί πρέπει να τα πάρουμε.

Η απεργία στις 10 Φλεβάρη που καλεί το ΠΑΜΕ θα είναι η επόμενη απάντηση, σ' όσους κάνουν πως δεν άκουσαν τι είπαν οι εργάτες στις 17 του Δεκέμβρη.

Οσο ο κάθε Λοβέρδος θα τρομοκρατεί με αριθμούς ανέργων η απάντηση πρέπει να 'ναι: Να βγάλουμε τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές στην ανεργία για να μπορούν να κάνουν κουμάντο οι εργάτες στον ιδρώτα τους.

Οι εργάτες μπορούν χωρίς τους καπιταλιστές, μπορούν χωρίς κυβέρνηση του κεφαλαίου.

Ακόμα και την ώρα που παλεύουν για να ανακληθεί μια απόλυση, αυτήν την εξουσία χτυπάνε. Την ώρα που ζητάνε μεροκάματο αυτήν την εξουσία χτυπάνε. Οσο κι αν αυτό δε γίνεται αμέσως συνείδηση, είναι η ανάπτυξη - εξέλιξη της ταξικής πάλης που οδηγεί σ' αυτό το ανώτερο επίπεδο τη συνείδηση.

Αυτό το καταλαβαίνουν καλά οι αστοί και παίρνουν τα μέτρα τους. Δεν τους φτάνουν πια οι εργατοπατέρες, παρότι προσπαθούν οι κακομοίρηδες να βάλουν όποια τρικλοποδιά μπορούν. Δεν μπορούν, όμως, να σταματήσουν την οργή που οργανώνεται σε ταξική βάση.

Η κλήση συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στο Τμήμα «ασφάλειας κράτους και πολιτεύματος», που οι πολλοί αγνοούν την ύπαρξή του και τα κανάλια απαξιούν να το παίξουν ως είδηση, δεν είναι ντόπια πατέντα. Είναι μια πράξη στα πλαίσια ενός γενικευμένου πολέμου που έχει κηρύξει το κεφάλαιο στην εργατική τάξη σ' όλο τον κόσμο. Κι επειδή οι εργάτες συσπειρώνονται στις ταξικές οργανώσεις τους, το κράτος αποκαλύπτει την ουσία του: να προστατέψει τα συμφέροντα του κεφαλαίου από την αναγκαστική αντίδραση των εργατών.

Τα ανάλογα παραδείγματα από την Αγγλία και τη Γερμανία αποδεικνύουν το γενικευμένο του πολέμου. Και το παράδειγμα της Ιρλανδίας που χρησιμοποιείται σαν πρότυπο από τις άλλες κυβερνήσεις, δηλώνει ότι οι καπιταλιστές προχωρούν με ενιαίο σχέδιο, τουλάχιστον ως προς το ποιος πρέπει να πληρώσει την ανάγκη του κεφαλαίου να αυξάνει τα κέρδη του.

Στο αντίστροφό της αυτή η εικόνα δηλώνει τα καθήκοντα του ταξικού κινήματος, αλλά και των ίδιων των εργατών καθώς η κατάστασή τους έχει φτάσει προ πολλού στο μη παρέκει.

Η προπαγάνδα που εξαπολύεται καθημερινά από τις εφημερίδες της αστικής τάξης, για να μην κάνει πίσω η κυβέρνηση, είναι η μία πλευρά του θεάτρου που παίζεται για να εμφανιστεί η κυβέρνηση ως δήθεν αμυνόμενη. Το γεγονός είναι ότι η κυβέρνηση με το ένα μετά το άλλο τα μέτρα που παίρνει δηλώνει σε ποια πλευρά στέκεται.

Σ' αυτήν που θεωρεί ότι το ταμείο των εργατών πρέπει να συνεχίσει να χάνει.

Ε, εμείς είμαστε απέναντι!

Ετσι και τόσο που αντί να χάνουν τον ύπνο τους οι εργάτες για το πώς θα τα βγάλουν πέρα, να χάσουν - εκτός από τον ύπνο τους - τα πάντα αυτοί που ανέλαβαν ν' αντιμετωπίσουν το γνωστό φάντασμα.