Η ζωή δεν είναι φέτα, για να ζητάς ένα κιλό, να σου απαντά ο μπακάλης «είναι λίγο παραπάνω, να τ' αφήσω;» και ν' ανταπαντάς «άστο». Η ζωή είναι κόλαση για όποιον είναι στο μεροκάματο και γίνεται όλο και χειρότερη όσο φτάνει προς το τέρμα της.

Η συζήτηση «μέσα στην καλή χαρά» για τα δύο παραπάνω χρόνια για να βγει κάποιος στη σύνταξη, γίνεται απ' αυτούς που και στον τάφο τους ακόμα θα μαζεύουν χρήμα. Χρήμα αρπαγμένο από την απλήρωτη δουλειά των εργατών. Οπως εκείνη η καθηγήτρια πανεπιστημίου που είναι και δημοσιογράφος στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ και μιλούσε χτες το βράδυ στον ΣΚΑΪ, όπως ο παρουσιαστής του ΣΚΑΪ που δήλωνε πως ο ίδιος θέλει να βγει στη σύνταξη πολύ μετά τα 67 και άρα - υπονοούσε - προς τι οι διαμαρτυρίες της πλέμπας, κάτι οικοδόμων, κάτι καθαριστριών, κάτι εμποροϋπαλλήλων, που απ' τα πενήντα τους ακόμα δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους.

Οι εργάτες που εμπιστεύονται την ενημέρωσή τους σε τέτοια μέσα ενημέρωσης σκάβουν το λάκκο τους.

Η είδηση, λοιπόν, είναι πως όποιος πρόλαβε, πρόλαβε. Οποιος βγήκε στη σύνταξη, βγήκε. Οι άλλοι να μαζεύουν φράγκα για την κάσα.

Η σύνταξη στα 67 δεν είναι απλά μια διετία παραπάνω. Αφορά μόνο όσους κατορθώσουν να μαζέψουν τα ένσημα. Κι αυτό ήταν καθαρό από το νόμο του Ρέππα ακόμα. Ηταν - ακόμα χειρότερα - καθαρό από τον καιρό της «Λευκής Βίβλου για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα, την απασχόληση». Ηταν δηλαδή καθαρό όχι μόνο σ' όσους σήμερα προωθούν αυτό το μέτρο αλλά και σε πολλούς από εκείνους που παριστάνουν σήμερα την αντιπολίτευση αλλά έχουν υπερψηφίσει στον καιρό της αυτή τη στρατηγική (μοστράρουν στις τάξεις της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΡΙΖΑ πολλοί απ' αυτούς).

Παρά τις διακηρύξεις Σαμαρά περί «τελευταίων μέτρων», τα επόμενα μέτρα ήδη ψήνονται, το μαρτυρούν όσοι μιλούν ήδη για την ανάγκη νέας αναδιάρθρωσης του χρέους. Και τότε ας μην αποκλείουμε ένα από τα επόμενα μέτρα να είναι να ζητήσουν επιστροφή συντάξεων απ' όσους βγήκαν στη σύνταξη πιο νωρίς. Το ζητάνε ήδη απ' όσους πρόλαβαν να πάρουν το εφάπαξ ολόκληρο.

Το γεγονός ότι δε σηκώνονται ακόμα και οι πέτρες να αντιδράσουν εξηγείται από το επίσης γεγονός ότι η έκπτωση στις ανάγκες του την οποία έχει κάνει ένα σημαντικό τμήμα των εργαζομένων πάει μαζί με την έκπτωση στην αξιοπρέπεια.

Τα δεδομένα μιλάνε για όλο και πιο φτηνούς εργάτες, μιλάνε για μέτρα δίχως τέλος. Τα δεδομένα, όμως, επίσης λένε ότι πράγματι ο χρόνος τελειώνει, όσοι ξεγελάστηκαν, ξεγελάστηκαν, τώρα που φτάνουν στο ταμείο τίποτα δε βεβαιώνει ότι θα συνεχίσουν να ανέχονται αυτήν την πολιτική. Τώρα, λοιπόν, είναι η ώρα να δείξει η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία το μεγαλείο της. Συνοπτικά, με ένα άρθρο κι ένα ναι ή ένα όχι μέτρα 20 δισ. θα περάσουν από τη Βουλή.

Το κρίσιμο παραμένει: Τι γίνεται στους χώρους δουλειάς. Εκεί που πράγματι πονάνε οι καπιταλιστές, εκεί που οι συσχετισμοί επιβάλλεται να ανατραπούν υπέρ των εργατών για την ανατροπή αυτής της πολιτικής και όχι εναλλαγή δυνάστη στην κυβέρνηση.

Γιατί με όποια συνταγή διαχείρισης τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν. Δεν αφορούν το χρέος αλλά την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Το ομολογούν οι ίδιοι οι διαχειριστές: Τώρα που φτάνει ο κόμπος στο χτένι, διάφοροι βγάζουν την ουρά τους απέξω, ψελλίζουν ότι τα μέτρα ήταν αποφασισμένα πριν τις εκλογές.

Αλήθεια λένε, αλλά μισή.

Τα μέτρα πράγματι είναι προαποφασισμένα, αλλά αυτοί επιμένουν να μιλάνε για χρέος και ελλείμματα ενώ το πρόβλημα που έχουν να λύσουν είναι πώς θα εξασφαλιστεί η κερδοφορία των καπιταλιστών.

Παραμονές της μεγάλης απεργίας έχει σημασία να λέγονται τα πράγματα με τ' όνομά τους.

Κι αυτό μπορεί να συμβεί μόνο εκεί που εργάτες μιλάνε με εργάτες, όχι έχοντας οδηγό τι λένε τα κανάλια, αλλά τι η ίδια η εμπειρία τούς διδάσκει.

Μόλις προχτές έγιναν γνωστά τα κέρδη των εταιρειών που πρωτοπορούν στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων. Γνωστά και τα στοιχεία για την αφαίμαξη στα ασφαλιστικά ταμεία (μόνο μέσα από τις σελίδες του «Ριζοσπάστη», είναι αλήθεια).

Η αστική τάξη έχει γνώση για το μέγεθος της σφαγής που επιχειρεί. Δείχνει πως παρότι έχει το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου μαζί της, ακόμα τρέμει το φυλλοκάρδι της.

Γιατί γνωρίζει πως το άλμα είναι μεγάλο. Οτι τα μέτρα αφαιρούν κατακτήσεις σκληρών αγώνων. Και άρα αναμένουν θύελλες.

Για την εργατική τάξη είναι η ώρα να κάνει το βήμα.

Με το Πανεργατικό Μέτωπο, συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, οργάνωση της γενικής απεργίας, προοπτική στον αγώνα με καθαρό μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΕΤΩΠΟ ΠΑΛΗΣ ΓΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ με βάση τις σύγχρονες ανάγκες

ΕΘΝΟΣ: Στα χέρια των αρχηγών το καυτό πακέτο

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Κοντά σε συμφωνία

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Σκληρή γραμμή από την τρόικα

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Μακάβρια έμπνευση για το εφάπαξ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Το πακέτο μέτρων, η σύνταξη στα 67

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Ορια ηλικίας, πώς διαμορφώνονται

Η ΕΛΛΑΔΑ: Ξαφνικός θάνατος για επιχειρήσεις και ελεύθερους επαγγελματίες

Η ΑΥΓΗ: Φοροκαταιγίδα μετά τις περικοπές

ΤΑ ΝΕΑ: Το cd με τους 54.000 που έβγαλαν έξω 22 δισ. ευρώ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Οι προσλήψεις στο δημόσιο

Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες που αποφάσισε η συγκυβέρνηση δεν είναι μόνο ακόμα ένα μέτρο υπέρ της εργοδοσίας. Είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη πρόκληση και κοροϊδία απέναντι στους εργαζόμενους, που υπονομεύει παραπέρα την κοινωνική ασφάλιση (...) η κυβέρνηση ήδη απάλλαξε τους εργοδότες από την εισφορά τους προς την Εργατική Κατοικία και Εστία, εξασφαλίζοντάς τους πρόσθετα κέρδη ύψους 250 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, ενώ ετοιμάζεται να τους απαλλάξει από εισφορές προς τον ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά Ταμεία, που θα τους δώσει τη δυνατότητα να ενθυλακώνουν ακόμα 1,1 δισ. ευρώ ετησίως (...) ισχυρίζονται ότι έτσι μειώνουν το «μη μισθολογικό κόστος» και δημιουργούνται για τις επιχειρήσεις προϋποθέσεις για νέες θέσεις εργασίας. Βέβαια, οι εργοδοτικές εισφορές προέρχονται από την εργασία των εργατών και μόνο. Αρα η απαλλαγή των εργοδοτών σημαίνει ότι ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι απλήρωτης εργασίας των εργατών, αντί να πάει προς τους οργανισμούς και τα Ταμεία, πηγαίνει στα σεντούκια τους. Οσο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δε γνωρίζουμε πολλούς φιλάνθρωπους καπιταλιστές να προσλαμβάνουν εργάτες όταν δεν τους έχουν ανάγκη...

Η κατάσταση των Ταμείων που χειροτερεύει καθόλου δεν απασχολεί τους κυβερνώντες. Οι όποιες αναφορές τους στη βιωσιμότητα και τα ελλείμματα των Ταμείων, είναι το πρόσχημα για να προχωρήσουν σε νέες περικοπές στις παροχές, σε μείωση συντάξεων, σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (...) Καθόλου δεν ανησυχεί για τα οικονομικά των Ταμείων η συγκυβέρνηση, όπως πριν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γι' αυτό άλλωστε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, έπαιξαν στον τζόγο τα αποθεματικά τους, τα λήστεψαν με το «κούρεμα», συνεχίζουν να συγκαλύπτουν την εισφοροδιαφυγή. Η στρατηγική τους παραμένει αναλλοίωτη, όπως ακριβώς ήταν και σε συνθήκες ραγδαίας ανάπτυξης πριν την κρίση. Και αυτή δεν είναι άλλη από την στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου με κάθε μέσο και κάθε τίμημα

Μόνο ο αγώνας των εργαζομένων μπορεί να εμποδίσει τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, να ανατρέψει αυτή την πολιτική, έχοντας ξεκάθαρο το ταξικό περιεχόμενο αυτής της πολιτικής. Η γενική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη μπορεί να αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα, για να μην περάσουν οι νέες ανατροπές, να μην επιβληθούν οι νέες απαλλαγές υπέρ του κεφαλαίου. Εργάτες και εργάτριες να διεκδικήσουν την κρατική χρηματοδότηση, να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες για την Κοινωνική Ασφάλιση, να παλέψουν και να απαιτήσουν τον πλούτο που παράγουν (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΦΤΗΝΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ: «Δραματική μείωση μισθών στην Ελλάδα δείχνουν τα στοιχεία για την εξέλιξη του ωριαίου κόστους εργασίας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη τα οποία δημοσιοποίησε χτες η Eurostat» (το θέμα στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).

ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΟΣ ΤΑ ΜΕΤΡΑ: «Τον γύρο του κόσμου έχει κάνει η είδηση ότι το ελληνικό χρέος είναι αδύνατον να επιστρέψει σε βιώσιμα επίπεδα το 2020 (...) όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι μια νέα αναδιάρθρωση του χρέους αποτελεί πιθανότατο ενδεχόμενο (...) φυσικά κάθε αναδιάρθρωση είθισται να συνοδεύεται από μέτρα» (από τη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ).

ΤΕΛΟΣ ΑΝΟΧΗΣ: «Ο χρόνος τελειώνει (...) ασφαλώς και δεν υπάρχουν ευχάριστα μέτρα και όλοι κατανοούμε πως θα υπάρξουν δυσμενείς συνέπειες (...) πρέπει οι πολιτικοί ηγέτες, που ανέλαβαν το βάρος των αποφάσεων (...) να εκμεταλλευθούν την ευκαιρία (...) η μέχρι τώρα επίδειξη ανοχής και υπομονής εκ μέρους των πολιτών ήταν παρήγορη, αλλά δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).