Η μείωση των εργοδοτικών εισφορών κατά πέντε ποσοστιαίες μονάδες που αποφάσισε η συγκυβέρνηση δεν είναι μόνο ακόμα ένα μέτρο υπέρ της εργοδοσίας. Είναι ταυτόχρονα μια μεγάλη πρόκληση και κοροϊδία απέναντι στους εργαζόμενους, που υπονομεύει παραπέρα την κοινωνική ασφάλιση (...) η κυβέρνηση ήδη απάλλαξε τους εργοδότες από την εισφορά τους προς την Εργατική Κατοικία και Εστία, εξασφαλίζοντάς τους πρόσθετα κέρδη ύψους 250 εκατομμυρίων ευρώ το χρόνο, ενώ ετοιμάζεται να τους απαλλάξει από εισφορές προς τον ΟΑΕΔ και τα ασφαλιστικά Ταμεία, που θα τους δώσει τη δυνατότητα να ενθυλακώνουν ακόμα 1,1 δισ. ευρώ ετησίως (...) ισχυρίζονται ότι έτσι μειώνουν το «μη μισθολογικό κόστος» και δημιουργούνται για τις επιχειρήσεις προϋποθέσεις για νέες θέσεις εργασίας. Βέβαια, οι εργοδοτικές εισφορές προέρχονται από την εργασία των εργατών και μόνο. Αρα η απαλλαγή των εργοδοτών σημαίνει ότι ένα ακόμα μεγαλύτερο κομμάτι απλήρωτης εργασίας των εργατών, αντί να πάει προς τους οργανισμούς και τα Ταμεία, πηγαίνει στα σεντούκια τους. Οσο για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, δε γνωρίζουμε πολλούς φιλάνθρωπους καπιταλιστές να προσλαμβάνουν εργάτες όταν δεν τους έχουν ανάγκη...

Η κατάσταση των Ταμείων που χειροτερεύει καθόλου δεν απασχολεί τους κυβερνώντες. Οι όποιες αναφορές τους στη βιωσιμότητα και τα ελλείμματα των Ταμείων, είναι το πρόσχημα για να προχωρήσουν σε νέες περικοπές στις παροχές, σε μείωση συντάξεων, σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης (...) Καθόλου δεν ανησυχεί για τα οικονομικά των Ταμείων η συγκυβέρνηση, όπως πριν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Γι' αυτό άλλωστε, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, έπαιξαν στον τζόγο τα αποθεματικά τους, τα λήστεψαν με το «κούρεμα», συνεχίζουν να συγκαλύπτουν την εισφοροδιαφυγή. Η στρατηγική τους παραμένει αναλλοίωτη, όπως ακριβώς ήταν και σε συνθήκες ραγδαίας ανάπτυξης πριν την κρίση. Και αυτή δεν είναι άλλη από την στήριξη της κερδοφορίας του κεφαλαίου με κάθε μέσο και κάθε τίμημα

Μόνο ο αγώνας των εργαζομένων μπορεί να εμποδίσει τα νέα αντιασφαλιστικά μέτρα, να ανατρέψει αυτή την πολιτική, έχοντας ξεκάθαρο το ταξικό περιεχόμενο αυτής της πολιτικής. Η γενική απεργία στις 26 Σεπτέμβρη μπορεί να αποτελέσει ένα αποφασιστικό βήμα, για να μην περάσουν οι νέες ανατροπές, να μην επιβληθούν οι νέες απαλλαγές υπέρ του κεφαλαίου. Εργάτες και εργάτριες να διεκδικήσουν την κρατική χρηματοδότηση, να πληρώσουν οι κεφαλαιοκράτες για την Κοινωνική Ασφάλιση, να παλέψουν και να απαιτήσουν τον πλούτο που παράγουν (στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).