Η απάντηση που έδωσε η κυβέρνηση ήταν αναμενόμενη και φυσικά, για τα δικά της δεδομένα. Σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης, περίοδο δηλαδή που το κεφάλαιο δυσκολεύεται να εξασφαλίσει όρους διευρυμένης αναπαραγωγής (δηλαδή αύξησης της κερδοφορίας του) και το κράτος του σπεύδει να «σπρώξει» για να βγει από τη λάσπη της «ύφεσης», αποκαλύπτεται ακόμα πιο ωμά το ταξικό πρόσωπο της ασκούμενης πολιτικής. Τι λέει η κυβέρνηση; Οταν (άρα και αν) περισσέψουν από τα κρατικά ταμεία (τα οποία γεμίζουν, αδειάζουν και συνολικά λειτουργούν με άξονα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου) λεφτά, κάτι μπορεί να γίνει. Το ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι μπορούν να περιμένουν αυτό το «όταν» της κυβέρνησης. Τι θα κάνουν; Θα βρίσκουν γιατρό, θα κάνουν εξετάσεις, θα έχουν φάρμακα «όταν» (και αν) περισσέψει κάτι γι' αυτούς; 'Η θα ενταχθούν αποφασιστικά στην πάλη για την ανατροπή της πολιτικής που ωμά ομολογεί πως όταν τα συμφέροντα των μονοπωλίων το απαιτούν, οι εργάτες μένουν ανυπεράσπιστοι ακόμα και όσον αφορά την υγεία τους..;