Η ανάγκη να δυναμώσει ο αγωνιστικός και αντιμονοπωλιακός συντονισμός όλων των λαϊκών στρωμάτων φανερώνεται μπροστά στη μάχη της γενικής απεργίας στις 26 Σεπτέμβρη. Απειλείται η ίδια η επιβίωση όλο και περισσότερων λαϊκών οικογενειών. Το εισόδημα συρρικνώνεται αμείωτα. Υγεία και Πρόνοια ιδιωτικοποιούνται, ενώ το κόστος της εκπαίδευσης γίνεται ασήκωτο για τα λαϊκά νοικοκυριά. Τα χαράτσια και η φοροεπιδρομή ωθούν τις λαϊκές οικογένειες στα όρια της φτώχειας και, σε αρκετές περιπτώσεις, κάτω απ' αυτά.

Σε αυτό το πλαίσιο, η Γενική Απεργία καλείται να δώσει μια βροντερή απάντηση απέναντι στον καταστροφικό «τυφώνα» που έχει πλήξει την εργατική οικογένεια, τα λαϊκά νοικοκυριά, και στο νέο που έρχεται, να δυναμώσει την οργάνωση της εργατικής τάξης, την ταξική της ενότητα, την κοινή δράση με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες ενάντια στον κοινό τους αντίπαλο, να δυναμώσει τη λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια. Ακριβώς επειδή τα προβλήματα αφορούν το σύνολο της ζωής των λαϊκών στρωμάτων, είναι ζήτημα επιτακτικό η ενίσχυση της δράσης που θα αποκαλύπτει τις αιτίες που γεννούν τα λαϊκά βάσανα, θα συμβάλλει στον απεγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων από αυταπάτες και εκβιασμούς, θα συσπειρώνει δυνάμεις ενάντια σε όσους θυσιάζουν τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό της «ανταγωνιστικότητας», δίνοντας πνοή και προοπτική συνολικά στο λαϊκό κίνημα.

Ο καθορισμός του κατώτερου βασικού μισθού με νόμο, που σημαίνει κατάργηση στην ουσία του κατώτερου μισθού και των Συλλογικών Συμβάσεων, μεροκάματα Βουλγαρίας για όλους. Η πλήρης κατάργηση του 8ωρου και εφαρμογή εργάσιμου χρόνου με μονομερή απόφαση του εργοδότη και κριτήριο τις ανάγκες των επιχειρήσεων. Η μείωση έως κατάργηση των εργοδοτικών εισφορών στα Ασφαλιστικά Ταμεία, η σύνταξη στα 70, η μείωση των συντάξεων και η παράλληλη αύξηση των 4.500 ενσήμων στα 6.000 για την εξασφάλιση της ελάχιστης σύνταξης. Η κατάργηση της αποζημίωσης για την απόλυση. Οι δραστικές περικοπές σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, η παράδοση όλων των κοινωνικών υπηρεσιών και του δημόσιου πλούτου προς όφελος μεγαλοεπιχειρηματιών με τις ιδιωτικοποιήσεις. Ολα μαζί αποτελούν ένα θανατηφόρο μείγμα που στέλνει στην κόλαση τους εργαζόμενους.

Ετσι, μπροστά στην απεργία αποκτά ξεχωριστή σημασία η διαδικασία για την οργάνωση των εργαζομένων μέσα σε κάθε τόπο δουλειάς. Συσκέψεις, συνελεύσεις, συζητήσεις άνθρωπο τον άνθρωπο, μπορούν και πρέπει να βάζουν κάθε φορά κι από ένα λιθαράκι σε αυτήν την κατεύθυνση. Χρειάζεται, λοιπόν, επίμονα, δημιουργικά, συστηματικά, ολόπλευρα να αναπτύξουν τα συνδικάτα δράσεις που θα βοηθούν στην αγωνιστική συσπείρωση και δράση των εργαζομένων. Να μετατραπούν οι τόποι δουλειάς σε χώρους αντιπαράθεσης και ανοιχτής, θαρρετής αναμέτρησης με τους εκβιασμούς και τις αυταπάτες που καλλιεργεί η μεγαλοεργοδοσία, αποκάλυψης και αποδυνάμωσης του ρόλου των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων.

Να παρθούν αποφάσεις για συμμετοχή και οργάνωση από τους ίδιους τους εργάτες της απεργίας μαζί με τα ταξικά συνδικάτα. Κανένας δε μένει ανεπηρέαστος από την αντιλαϊκή «θύελλα». Ακόμη και όσοι δουλεύουν σε επιχειρήσεις που δεν έχουν γίνει μειώσεις μισθών, βιώνουν τις συνέπειες της ακρίβειας, της εμπορευματοποίησης των Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας, των χαρατσιών που εξανεμίζουν τον όποιο μισθό. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι καλούνται να πάρουν απόφαση για αγώνα βγάζοντας συμπεράσματα από το σύνολο της ζωής τους. Η απεργία στις 26 του Σεπτέμβρη πρέπει να συνεισφέρει αποφασιστικά σε αυτήν την κατεύθυνση και στην παραπέρα κλιμάκωση.