Μαγική εικόνα: Πλήθη κόσμου διαδηλώνουν στους δρόμους αξιώνοντας να επιταχυνθεί το κυβερνητικό έργο. Εξαλλοι με τις καθυστερήσεις συνταξιούχοι σπεύδουν να επιστρέψουν τα 200 ευρώ από το δώρο του Πάσχα για να συμβάλουν στην εθνική ανόρθωση. Νέα παιδιά που ψάχνουν δουλειά με το κιάλι, τρέχουν να γραφτούν σε ειδικούς καταλόγους εθελοντών για τζάμπα δουλειά. Ολοι προετοιμάζονται για τα χειρότερα και υποτάσσουν τα όνειρά τους στο κυβερνητικό σχέδιο: Περικοπή των πάντων για να μπορέσουν να κάνουν Πάσχα σαν άνθρωποι οι κυρίες Λάτση - Αλαφούζου και λοιπό συνονθύλευμα.

Μαγική εικόνα τέλος. Θα 'θελαν ορισμένοι να 'ναι έτσι. Η αναφορά τους σε πολίτες που προετοιμάζονται για τα χειρότερα κατανοώντας ότι έτσι πρέπει να γίνει, είναι κλασική περίπτωση υποβολής. Προσπαθούν να πείσουν τον καθένα ότι αυτό κάνει ο διπλανός του. Αυτός ο «διπλανός» δεν υπάρχει. Τον κατασκευάζει ο αστικός Τύπος, για να πειστούν πραγματικοί άνθρωποι - που όλο και περισσότερο αναζητούν τρόπο να αντιπαλέψουν τη βαρβαρότητα - να μην παλέψουν.

Γιατί η κατάσταση πράγματι θα χειροτερεύει, αλλά αυτό σημαίνει και όξυνση της ταξικής πάλης σε όλες τις εκφάνσεις της. Η αστική τάξη χρειάζεται χρόνο και προσπαθεί να τον κερδίσει με τέτοια τεχνάσματα. Για την εργατική τάξη μια τέτοια πορεία υποταγής στο σχεδιασμό των αστών είναι πορεία προς το θάνατο.

Ισα ίσα, τώρα που οι καπιταλιστές έχουν πρόβλημα, τώρα πρέπει ο αγωνιζόμενος λαός να οξύνει τα αδιέξοδα των αστών. Τώρα πρέπει να αυξηθεί ο αριθμός αυτών που ανοιχτά, καθαρά θα δηλώνουν απόλυτα αδιάφοροι για κάθε αδιέξοδο της αστικής τάξης και θα εγκαταλείπουν μαζικά τις πολιτικές της εκφράσεις (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και κάθε άλλο συμπλήρωμά τους).

Το παραμύθι περί «αλλαγής οικονομικού μοντέλου» πρέπει να «γιουχάρεται» κάθε φορά που θα εκφωνείται. Το σύστημα παραμένει το ίδιο και μάλιστα αναπτύσσεται στο χειρότερό του: Πιο πολύ και πιο φτηνοί εργάτες, πιο ισχυρά μονοπώλια.

Το κλάμα για τον ελληνικό λαό είναι το ίδιο με το κλάμα για τους γειτονικούς λαούς που οι αστοί αναλυτές διαπιστώνουν με λύπη ότι «δεν εξεγέρθηκαν». Εδώ, η ωμή ιμπεριαλιστική επέμβαση γίνεται προσπάθεια να ντυθεί με «λαϊκή ανάγκη». Παραμένει, όμως, επέμβαση από εκείνες που «με των λαών το αίμα τα σύνορα χαράζουν». Κι όσες πένες το κρύβουν επιβεβαιώνουν ότι είναι ταγμένες απέναντι...

Ο κατακερματισμός του σχεδιασμού για τη διαχείριση των απορριμάτων κάνει πιο εύκολο το έργο κάθε εταιρείας που εμφανίζεται σα σωτήρας. Το γεγονός ότι σ' αυτή τη διαδικασία ηγούνται όσοι όλα αυτά τα χρόνια έκαναν τα πάντα για να μην προχωρήσει με καμιά μορφή ένα συνολικό σχέδιο, ενισχύει την επισήμανση ότι είναι άλλο πράγμα η αυθεντική λαϊκή κινητοποίηση για ένα πραγματικό πρόβλημα κι άλλο η οργάνωση ανθρώπων με όρους ιδιωτικού στρατού για να προωθηθεί το σχέδιο αυτού ή του άλλου καπιταλιστή, το όνομα του οποίου εξάλλου θα είναι εμφανές στην ούγια του κουστουμιού που θα φορεθεί σ' αυτήν ή την άλλη περίπτωση.

Απ' αυτό, όμως, μέχρι το σημείο να βγαίνουν συμπεράσματα του τύπου «φταίει το σύνθημα νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», υπάρχει χάος. Οι τέτοιοι ισχυρισμοί δηλώνουν στην πιο αθώα εκδοχή εμπάθεια. Και ως προς τον συγκεκριμένο αρθρογράφο, τα όσα είπε χτες το βράδυ στο «Mega» με αφορμή τη ΔΕΗ ξεπερνούν τα όρια της εμπάθειας. Εσπευσε αβασάνιστα ή σκόπιμα (ας αποφασίσει ο ίδιος) να χρεώσει στο ΚΚΕ συνευθύνη για τα όσα συμβαίνουν στη ΓΕΝΟΠ. Χρειάστηκε να παρέμβει εκπρόσωπος του ΚΚΕ, να του διαβάσει συγκεκριμένο άρθρο στελέχους του ΚΚΕ που έγκαιρα κατάγγειλε τους εργατοπατέρες και πάλι ο αρθρογράφος έκανε κωλοτούμπες προκειμένου να μη δεχτεί το απλό: Το ΚΚΕ είχε και έχει ανοιχτό πόλεμο με όλο εκείνο το κύκλωμα που κάθεται στο σβέρκο των εργατών, όλους αυτούς που ανάλογα με τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ανεβαίνουν κάποτε και στα κεραμίδια για να κάνουν την πτώση των εργατών πιο οδυνηρή.

Στη μια μετά την άλλη τις εξελίξεις αποδεικνύεται ξανά και ξανά πως η εργατική τάξη δεν έχει να περιμένει τίποτα από τον αστικό Τύπο, όπως δεν έχει να περιμένει τίποτα και από την τάξη που εκφράζει αυτός ο Τύπος. Αντίθετα, έχει να φοβάται.

Για μια ακόμα φορά αναδεικνύεται σε αναντικατάστατη αυτή καθαυτή η φωνή των εργατών, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από το κόμμα τους, το ΚΚΕ, και την εφημερίδα του τον «Ριζοσπάστη».

Μόνος «Μεσσίας» για τον εργάτη η δική του οργάνωση, για τη δική του ανάταση, αυτήν οφείλει να διαφυλάσσει σαν κόρη οφθαλμού, γιατί, πολύ απλά, δεν υπάρχει ανάσταση νεκρών.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΠΑΛΗ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ δημόσιων νοσοκομείων και μονάδων του ΙΚΑ

ΠΟΝΤΙΚΙ: Οι Ιούδες παρα-φιλάνε υπέροχα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Τα «πιράνχας» είναι εδώ

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Πανικός για τα έσοδα

ΑΥΡΙΑΝΗ: «LEHMAN BROTHERS η Ελλάδα πάει ολοταχώς για χρεωκοπία»

Η ΑΥΓΗ: Κατάρρευση δημοσίων εσόδων, μετοχών και ομολόγων

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Σε περαίωση τα αυθαίρετα

ΕΘΝΟΣ: Περαίωση στα αυθαίρετα μετά το Πάσχα

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: «Τακτοποίηση» αυθαιρέτων σε τιμή... ευκαιρίας

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: 31,2 εκατ. ευρώ έλαβε η ΓΕΝΟΠ για αφίσες και εκδρομές...

Ο ΛΟΓΟΣ: Πόρισμα - ΣΟΚ για χρηματοδότηση από τη ΔΕΗ

ΤΑ ΝΕΑ: ΓΕΝΟΠ tours. Πόρισμα κόλαφος για τους συνδικαλιστές της ΔΕΗ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ ΤΥΠΟΣ: Πρασινοφρουροί οι 25.000 διευθυντές στο Δημόσιο!..

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: Απίστευτο! Βουλευτές πιέζουν για την εισαγωγή μεταναστών

«Στις αρχές της δεκαετίας του '80, οι κάτοικοι των Σπάτων (...) διαμαρτύρονταν με μαύρες σημαίες εναντίον της κατασκευής αεροδρομίου στην περιοχή τους (...) Το αεροδρόμιο φυσικά κατασκευάστηκε, αλλά με μεγάλη καθυστέρηση και πρόσθετο κόστος. Ενώ οι κάτοικοι δεν νομίζω να έπαθαν τίποτα. Εκτοτε οι "τοπικές αντιδράσεις" έχουν καθυστερήσει πολλά έργα, έχουν επιβαρύνει αρκετά άλλα και έχουν ακυρώσει μερικά. Τέτοιες διαμαρτυρίες, φυσικά, δεν είναι πάντα αβάσιμες ή άδικες. Αλλά ούτε είναι εξ ορισμού βάσιμες και δίκαιες. Υποψιάζομαι όμως ότι υπάρχουν άνθρωποι, κόμματα, ίσως και ένα μέρος της κοινωνίας που τις υιοθετούν γενικά και εργολαβικά, μόνο και μόνο επειδή είναι διαμαρτυρίες. Από εκεί που φώναζαν ότι "νόμος είναι το δίκιο του εργάτη", φτάσαμε τώρα στη θεωρία ότι "δίκιο έχει εκείνος που φωνάζει περισσότερο". Οποιος όμως πιστεύει ότι λύνονται έτσι τα προβλήματα να σηκώσει το χέρι!» (ο Γ. Πρετεντέρης στα ΝΕΑ).

«Η κυβέρνηση άνοιξε τον ασκό του Αιόλου με τη στάση της, επιδεικνύοντας για άλλη μία φορά ολιγωρία και έλλειψη τόλμης, με αποτέλεσμα τα πράγματα να φθάνουν σε αδιέξοδο, οπότε μαζεύει το κουράγιο της για να... υποχωρήσει. Στην προκειμένη περίπτωση όμως το πιθανότερο είναι ότι θα υπάρξουν συνέπειες. Δημιούργησε προηγούμενο και στο εξής θα αντιδρούν οι πάντες. Θα αντιδράσουν οι κάτοικοι της Φυλής και του Γραμματικού που επίσης έχουν ορισθεί ως περιοχές κατασκευής ΧΥΤΑ και φυσικά θα ανατραπεί όλος ο σχεδιασμός για τα σκουπίδια της Αττικής. Αρα, τα πρόστιμα από τις Βρυξέλλες θα συνεχίσουν να πέφτουν. Ισως στην Κερατέα η κυβέρνηση να μην έχασε μία μάχη, αλλά έναν ολόκληρο πόλεμο» (ο Α. Στάγκος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

«"Οποιος είναι με την Κερατέα είναι εναντίον μας και δεν έχει θέση σε αυτό το δημοτικό συμβούλιο". "Αυτό" είναι το συμβούλιο του Δήμου Φυλής και εκείνος που λέει τα παραπάνω είναι ο δήμαρχος Δημήτρης Μπουραΐμης, βράδυ αργά Μεγάλης Τρίτης (...) Περίπου τριακόσιοι πολίτες άφησαν προχθές βράδυ το τροπάριο της Κασσιανής και τη μελοποιημένη της μετάνοια, γέμισαν ασφυκτικά την αίθουσα και απαίτησαν να ακούσουν "μετάνοιες" από τους τοπικούς άρχοντες για την περιοχή τους που εδώ και 50 χρόνια έχει μετατραπεί σε "σκουπιδαποθήκη του Λεκανοπεδίου", αλλά και αποφάσεις για το οριστικό κλείσιμο της χωματερής (...) Πολλές ήταν οι αφορμές για την προχθεσινή συζήτηση στο δημοτικό συμβούλιο Φυλής, την οποία προκάλεσε η ανεξάρτητη δημοτική παράταξη "Ενότητα Πολιτών", με επικεφαλής τον προερχόμενο από το ΠΑΣΟΚ» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ: «Ο ελληνικός λαός είναι ανήσυχος. Διαισθητικά αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα μπορούν να χειροτερεύσουν ανά πάσα στιγμή (...) Ολοι μα όλοι έχουν πλέον παραστάσεις από τη δουλειά τους, από τον κύκλο τους, από τη γειτονιά τους, από τη δραστηριότητα που ασκούν ότι η ζωή έτσι ή αλλιώς θα αλλάξει, ότι οι βεβαιότητες του παρελθόντος δεν υπάρχουν πια και γνωρίζουν ότι χωρίς βαθιές και μεγάλες αλλαγές δεν πρόκειται να υπάρξει ισορροπία και επανεκκίνηση. Οι περισσότεροι πολίτες προετοιμάζονται ακριβώς γι' αυτή την αλλαγή, είναι έτοιμοι να αυτοπεριορισθούν, να αξιοποιήσουν μέσα και δυνατότητες για να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση (...) Αυτό το απλό που όλοι οι πολίτες συζητούν μεταξύ τους, οφείλουν να κατανοήσουν και τα κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα (...) Πολικαντισμοί και φανφαρονισμοί δεν χωρούν πια. Η χώρα ή θα κινηθεί με ταχύτητα και αποφασιστικότητα προς την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου ή θα πέσει θύμα απρόβλεπτων γεγονότων και εξελίξεων (...) Ολοι πλέον γνωρίζουν τι έρχεται» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

ΠΟΙΟΣ, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΥΠΑΤΑΙ; «Μελαγχολικός είναι ο απολογισμός των επιτευγμάτων μέχρι στιγμής των αραβικών εξεγέρσεων (...) Δεν μπόρεσαν να μετεξελιχθούν σε επαναστάσεις και να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος (...) Απομένουν η Συρία και η Λιβύη, δύο χώρες δηλαδή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ επιθυμούν σφοδρά καθεστωτική αλλαγή - μόνο που στις χώρες αυτές δεν είχαμε λαϊκές εξεγέρσεις συγκρίσιμες καθ' οιονδήποτε τρόπο με εκείνες της Αιγύπτου, της Τυνησίας, του Μπαχρέιν ή της Υεμένης (...) Στη Λιβύη είχαμε οργανωμένη ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος Καντάφι, με ηγέτες που είχαν εκ των προτέρων επαφή με Αμερικανούς και Ευρωπαίους. Η εξέγερση αυτή βρήκε λαϊκή ανταπόκριση μέτριας έκτασης στο ανατολικό τμήμα της χώρας, εντελώς ανεπαρκή όμως για να την οδηγήσει στη νίκη. Οι αντικανταφικές δυνάμεις θα είχαν συντριβεί, αν δεν κήρυσσε η Δύση αεροπορικό πόλεμο εναντίον της Λιβύης (...) Αποκλείεται οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να κηρύξουν πόλεμο εναντίον της Συρίας, όπως έκαναν στη Λιβύη. Γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε πιθανότατα νέο γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή με απροσδιόριστα εκ των προτέρων αποτελέσματα (...) Δεν έχουν ωριμάσει ακόμη οι συνθήκες για να ανατραπεί ο Ασαντ από εσωτερικές συριακές δυνάμεις. Μέχρι στιγμής επίσης δεν φαίνεται να έχουν κατορθώσει οι ΗΠΑ να διαβρώσουν σε αξιόλογο βαθμό τα ηγετικά στελέχη του καθεστώτος» (ο Γ. Δελαστίκ στο ΕΘΝΟΣ).