ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΛΑΟ, ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ: «Ο ελληνικός λαός είναι ανήσυχος. Διαισθητικά αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα μπορούν να χειροτερεύσουν ανά πάσα στιγμή (...) Ολοι μα όλοι έχουν πλέον παραστάσεις από τη δουλειά τους, από τον κύκλο τους, από τη γειτονιά τους, από τη δραστηριότητα που ασκούν ότι η ζωή έτσι ή αλλιώς θα αλλάξει, ότι οι βεβαιότητες του παρελθόντος δεν υπάρχουν πια και γνωρίζουν ότι χωρίς βαθιές και μεγάλες αλλαγές δεν πρόκειται να υπάρξει ισορροπία και επανεκκίνηση. Οι περισσότεροι πολίτες προετοιμάζονται ακριβώς γι' αυτή την αλλαγή, είναι έτοιμοι να αυτοπεριορισθούν, να αξιοποιήσουν μέσα και δυνατότητες για να αντιμετωπίσουν τη νέα κατάσταση (...) Αυτό το απλό που όλοι οι πολίτες συζητούν μεταξύ τους, οφείλουν να κατανοήσουν και τα κόμματα, οι πολιτικές δυνάμεις και τα πρόσωπα (...) Πολικαντισμοί και φανφαρονισμοί δεν χωρούν πια. Η χώρα ή θα κινηθεί με ταχύτητα και αποφασιστικότητα προς την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου ή θα πέσει θύμα απρόβλεπτων γεγονότων και εξελίξεων (...) Ολοι πλέον γνωρίζουν τι έρχεται» (ο Α. Καρακούσης στο ΒΗΜΑ).

ΠΟΙΟΣ, ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΥΠΑΤΑΙ; «Μελαγχολικός είναι ο απολογισμός των επιτευγμάτων μέχρι στιγμής των αραβικών εξεγέρσεων (...) Δεν μπόρεσαν να μετεξελιχθούν σε επαναστάσεις και να επιφέρουν αλλαγή καθεστώτος (...) Απομένουν η Συρία και η Λιβύη, δύο χώρες δηλαδή που οι ΗΠΑ και η ΕΕ επιθυμούν σφοδρά καθεστωτική αλλαγή - μόνο που στις χώρες αυτές δεν είχαμε λαϊκές εξεγέρσεις συγκρίσιμες καθ' οιονδήποτε τρόπο με εκείνες της Αιγύπτου, της Τυνησίας, του Μπαχρέιν ή της Υεμένης (...) Στη Λιβύη είχαμε οργανωμένη ένοπλη εξέγερση κατά του καθεστώτος Καντάφι, με ηγέτες που είχαν εκ των προτέρων επαφή με Αμερικανούς και Ευρωπαίους. Η εξέγερση αυτή βρήκε λαϊκή ανταπόκριση μέτριας έκτασης στο ανατολικό τμήμα της χώρας, εντελώς ανεπαρκή όμως για να την οδηγήσει στη νίκη. Οι αντικανταφικές δυνάμεις θα είχαν συντριβεί, αν δεν κήρυσσε η Δύση αεροπορικό πόλεμο εναντίον της Λιβύης (...) Αποκλείεται οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι να κηρύξουν πόλεμο εναντίον της Συρίας, όπως έκαναν στη Λιβύη. Γνωρίζουν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε πιθανότατα νέο γενικευμένο πόλεμο στη Μέση Ανατολή με απροσδιόριστα εκ των προτέρων αποτελέσματα (...) Δεν έχουν ωριμάσει ακόμη οι συνθήκες για να ανατραπεί ο Ασαντ από εσωτερικές συριακές δυνάμεις. Μέχρι στιγμής επίσης δεν φαίνεται να έχουν κατορθώσει οι ΗΠΑ να διαβρώσουν σε αξιόλογο βαθμό τα ηγετικά στελέχη του καθεστώτος» (ο Γ. Δελαστίκ στο ΕΘΝΟΣ).