Για να αλλάξει το συνδικαλιστικό κίνημα «προσανατολισμό», όπως κατά τα άλλα τονίζει κι η ΑΠ στην ανακοίνωσή της, χρειάζεται να ξεμπερδέψει μια και καλή με όσους λειτουργούν ως φωνή και χέρι της εργοδοσίας μέσα στους κόλπους του. Εκείνους που όχι μόνο δε μένουν αδρανείς αλλά δραστηριοποιούνται αμείωτα και στοχοπροσηλωμένα για να μην ξεσηκώνονται οι εργάτες. Να μη διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών τους. Να μην παλεύουν για ζωή αντίστοιχη του πλούτου που παράγουν. Και σ' αυτή την κατεύθυνση, οι εργάτες πρέπει να πάρουν οριστικά διαζύγιο και από όλους αυτούς που θολώνουν τα νερά και ισχυρίζονται ότι μπορούν να διορθωθούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Γιατί αυτό κάνει σταθερά η ΑΠ: παρουσιάζει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ ως παραπλανημένες και μπερδεμένες «περιστερές» που ... ε, λίγο σπρώξιμο θέλουν και θα το βρουν το σωστό το δρόμο.

Ομως, όλες αυτές οι δυνάμεις, όχι μόνο δεν έχουν χαθεί αλλά κινούνται συνειδητά σε κοινά αντεργατικά μονοπάτια. Γι' αυτό κι η ΑΠ δεν μπορεί να κρύψει την αγωνία της που καταστρέφονται «και τα τελευταία ψήγματα της κοινωνικής συνοχής». Για τη «συνοχή» εκμεταλλευτών - εκμεταλλευομένων ανησυχεί. Για την ταξική συνεργασία. Τη διαιώνιση μιας συνοχής που δεν είναι παρά συγκάλυψη της βάρβαρης δικτατορίας των μονοπωλίων. Γι' αυτό και συνέχεια αθωώνει ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. Γι' αυτό και πρέπει κι αυτή να συναντήσει την οριστική καταδίκη των εργατών, όπως η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ.