Μαίνεται η διαμάχη μεταξύ των διαφόρων μερίδων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της εγχώριας πλουτοκρατίας για το ενδεχόμενο της αναδιάρθρωσης του χρέους. Εχει γίνει ευκρινές ότι τα αντιμαχόμενα «στρατόπεδα» διαμορφώνονται με βάση το πόσο θίγονται από την προεξοφλούμενη καταστροφή του κεφαλαίου. Προκειμένου να γίνουν περισσότερο κατανοητές οι αντιδράσεις τους είναι ίσως χρήσιμο να αναφερθεί ποιοι είναι οι διεθνείς τοκογλύφοι - δανειστές της χώρας. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, δηλαδή της διεθνούς των τραπεζών, το περασμένο Σεπτέμβρη το χρέος της Ελλάδας κατανεμόταν με βάση την εθνικότητα των τραπεζών ως εξής: Γαλλία 93 δισ. ευρώ, Γερμανία 69,4 δισ., ΗΠΑ 43,1 δισ., άλλες τράπεζες των κρατών - μελών της Ευρωζώνης 33,5 δισ., Βρετανία 20,4 δισ., υπόλοιπος κόσμος 9,5 δισ., Ιταλία 6,5 δισ., Ιαπωνία 2 δισ. Βέβαια, από τότε έχουν γίνει πολλές κινήσεις από τις παραπάνω τράπεζες να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα, ενώ η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει «φορτωθεί» περί τα 100 δισ. ευρώ. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία και εκτιμήσεις της «Goldman Sachs», το 60% (60,2 δισ. ευρώ) του ελληνικού χρέους έχουν ελληνικές και κυπριακές τράπεζες, το 19% (18,7 δισ. ευρώ) βρίσκεται σε γερμανικές, το 9% (9,6 δισ. ευρώ) σε γαλλικές, το 7% (6,6 δισ. ευρώ) στις Κάτω Χώρες, το 2% (1,7 δισ. ευρώ) σε ιταλικές, το 1% (1,4 δισ. ευρώ) σε βρετανικές... Σε κάθε περίπτωση, αυτό για το οποίο δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία είναι ότι τα δάνεια έγιναν από το κράτος για να δίνεται απλόχερα χρήμα στους καπιταλιστές για επενδύσεις και αύξηση των κερδών τους, δηλαδή να συσσωρεύουν κεφάλαιο. Ο λαός δεν πήρε φράγκο. Τώρα τον καλούν να πληρώσει τα δικά τους σπασμένα (χρέη), αλλά δε χρωστά σε κανέναν. Και επειδή θα είναι ο μεγάλος χαμένος από οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση, γι' αυτό οργάνωση, αντεπίθεση, διεκδίκηση ικανοποίησης των αναγκών του, πάλη να μην πληρώσει την κρίση τους, να βάλει εμπόδια σ' αυτή την πολιτική και να την ανατρέψει ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων.