ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ στον «τζόγο»

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Τα Ταμεία υπαγορεύουν αλλαγές

ΤΟ ΒΗΜΑ: Εκλογές... ντέρμπι!

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΜΑΡΤΥΡΙΟ σταγόνας τα ομόλογα για τη ΝΔ

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Τον πνίγουν οι μίζες

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ δεύρο έξω!

ΤΑ ΝΕΑ: Φύλλο και φτερό 9 εταιρείες από Ζορμπά

ΕΘΝΟΣ: ΠΡΟΣΑΡΑΞΕ το Μαξίμου στα Καϊμάν

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Γύρος θριάμβου μετά το φονικό

Η ΑΥΓΗ: Στο σκαμνί οι ηθικοί αυτουργοί

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΣΕ ΚΛΟΙΟ οι δολοφόνοι του 25χρονου

«Μεγαλώνει το χάσμα πλουσίων και φτωχών στις ΗΠΑ (...) ενώ αυξήθηκε ο μέσος όρος των εισοδημάτων, το 90% του πληθυσμού κερδίζει ετησίως 172 δολάρια λιγότερα (...) το 1% των Αμερικανών με τις υψηλότερες αποδοχές - δηλαδή με ετήσιο εισόδημα μεγαλύτερο των 348.000 δολαρίων - καταλαμβάνει το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ από το 1928 (...) εκείνοι που εντάσσονται στο 10% των πιο εύπορων Αμερικανών δήλωσαν εισοδήματα μεγαλύτερα των 100.000 δολαρίων και αντικατοπτρίζουν ποσοστό του ΑΕΠ υψηλότερο συγκριτικά με κάθε άλλη περίοδο πριν από τη Μεγάλη Υφεση (...) ο μέσος όρος του εισοδήματος του υπόλοιπου 90% του πληθυσμού μειώθηκε κατά 0,6% ή 172 δολάρια σε σχέση με ένα χρόνο πριν (...) ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση προκαλεί το γεγονός πως το σύνολο των εισοδημάτων των 300.000 πιο ευκατάστατων Αμερικανών ισούται με τις συνολικές προσόδους των 150 εκατομμυρίων Αμερικανών που εντάσσονται στις χαμηλότερες εισοδηματικές κλίμακες» (τα στοιχεία σε «The New York Times» /«ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»)

«Ο Ζιζέκ είναι ένας γεννημένος προβοκάτορας. Αντίθετα με τους μαθητές που κρύβουν στο βιβλίο φιλοσοφίας ένα πορνογραφικό περιοδικό, εκείνος κρύβει στο πορνογραφικό περιοδικό τη φιλοσοφία. Αντίθετα με τους συναδέλφους του που τη βρίσκουν με το Χόλυγουντ και λένε ότι τη βρίσκουν με τον Χέγκελ, εκείνος απολαμβάνει τον Χέγκελ και λέει ότι απολαμβάνει το Χόλυγουντ. Συνταγές δεν έχει. Εχει όμως μία πρόταση: να κάνουμε μια παύση και να σκεφτούμε γιατί φτάσαμε ως εδώ και ποιος μας έφερε. Να μην παρασυρθούμε στην παγίδα της φιλανθρωπίας, που είναι άλλη μια από τις κυρίαρχες ιδεολογίες της εποχής μας. Η φιλανθρωπία αποτελεί σήμερα μέρος του παγκόσμιου καπιταλισμού και οι βασικοί του εκπρόσωποι είναι ο Τζορτζ Σόρος και ο Μπιλ Γκέιτς. Ας μην την "αγοράσουμε". Αξίζουμε κάτι περισσότερο από έναν καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο» (ο Μ. Μητσός παρουσιάζει τον Σλοβένο φιλόσοφο Σλάβοϊ Ζίζεκ / «ΤΑ ΝΕΑ»).

ΣΤΟΝ ΑΥΤΟΜΑΤΟ: «Η ακυβερνησία του τόπου είναι καταφανής. Πολλοί υπουργοί δεν εμπνέουν πλέον εμπιστοσύνη όχι μόνο στους πολίτες, αλλά και σε συναδέλφους τους στην κυβέρνηση. Η προσφυγή στις κάλπες, όπως ζητεί η αντιπολίτευση, είναι απίθανη με τη σημερινή συγκυρία. Μόνη, προσωρινή διέξοδος για τον πρωθυπουργό θα ήταν ένας ανασχηματισμός, ώστε οι έρευνες για τα δύο μεγάλα ζητήματα να γίνουν χωρίς την παρουσία εκείνων που βαρύνονται με τις πολιτικές ευθύνες» (από το κύριο άρθρο στην «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»).

ΓΙΑ ΤΟ ΨΑΧΝΟ ΤΩΝ 30 ΔΙΣ. «Στα αποθεματικά των ταμείων, το θέμα για την ώρα είναι οι "βαλίτσες". Σε δεύτερο επίπεδο είναι η τριετής παρασκηνιακή μάχη: Ποιος θα αναλάβει την επένδυση των ύψους 30 δισ. ευρώ αποθεματικών: Οι χρηματιστές, μια Ανώνυμη Εταιρία του Δημοσίου ή οι Τράπεζες; Πρόκειται για μια κλασική μάχη συμφερόντων που παίζεται στην πλάτη της πολιτικής (...) ο πρωθυπουργός αυτή τη στιγμή δεν έχει λόγο να βιαστεί. Εχει λόγο κατ' αρχήν να περιορίσει την πολιτική ζημιά από την υπόθεση και μετά να ανοίξει ξανά το πολιτικό παιχνίδι. Εχει χαρτιά για να το κάνει» (ο Μ. Κοττάκης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»)

ΚΙ ΟΣΟΙ ΔΕ ΣΥΓΚΛΙΝΟΥΝ, ΕΞΩ... «Δεν είναι μόνο η καταθλιπτική μονοδρόμηση των κυρίαρχων προτάσεων που συγκλίνουν σε ένα κοινό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και οικονομικής ανάπτυξης. Είναι και η αναγωγή της πολιτικής συναίνεσης σε αυτάρεσκη αυταξία μιας ξενέρωτης δημοκρατίας που ενοχοποιεί την πολιτική σύγκρουση ως διαδικασία διαχείρισης των κοινωνικών αντιθέσεων. Το πάθος μιας διαφορετικής κοινωνικής έκφρασης απωθείται έτσι από το πεδίο του δημόσιου χώρου για να στιγματιστεί ως πολιτικά άτοπο και ιδεολογικά απαράδεκτο. Διοχετεύεται όμως σε εξωπολιτικά και αντικοινωνικά πεδία όπου μπορεί να επιζήσει ως μια ιδιότυπη μορφή προσωπικής και ομαδικής διαμαρτυρίας» (ο Γ. Σεφερτζής στο «ΕΘΝΟΣ»).

Τα ΜΑΤ ξέρουν πάντα - ανεξαρτήτου κυβέρνησης - πότε και ποιον πρέπει να δείρουν.

Η Εφορία ξέρει πάντα - ανεξαρτήτου κυβέρνησης - από ποιον θα τα πάρει προκαταβολικά και ποιος δικαιούται φοροαπαλλαγής.

Η δικαιοσύνη δικάζει πάντα όποιον χαλάει την ησυχία του κάθε Κυριακού και έτσι πάει λέγοντας ο κατάλογος της λειτουργίας του κράτους, ανεξαρτήτου κυβέρνησης.

Και οι εκλογές, η κυβέρνηση; Α, η κυβέρνηση υπάρχει. Αλλά πάντα και μόνο ως έκφραση του κάθε φορά συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό της αστικής τάξης.

Και ο λαός, ο κυρίαρχος, που ψηφίζει; Κι αυτός υπάρχει. Ως κοινωνική υποστήριξη αυτής ή της άλλης αστικής πολιτικής δύναμης και ως πολιτική επικύρωση αυτής ή της άλλης παραλλαγής της μίας - ενιαίας και αδιαίρετης - πολιτικής που παράγεται από και για το κεφάλαιο.

Ο λαός εγκρίνει ή απορρίπτει τον έμπορα για τον οποίο ήδη έχει εκπαιδευτεί. Είναι θέμα ιδεολογικής χειραγώγησης.

Κάποια στιγμή, βέβαια, όλη αυτή η σούπα έχει και παρενέργειες. Οπως ότι σπρώχνει εκτός κεντρικής σκηνής μεγάλες μάζες. Από μόνο του όμως αυτό, από τη σκοπιά του εμπορίου, δεν είναι αρνητικό.

Οπως, ήδη, χτίζουν τα νέα γήπεδα για την ανόρθωση του ποδοσφαίρου σε κλίμακες υψηλότερης κερδοφορίας, όπως στον πολιτισμό έχουν ήδη τα Μέγαρά τους, έτσι και στην πολιτική, η Βουλή τους όλο και περισσότερο υπάρχει για να εκφράζει πιο λίγους κι εκλεκτούς.

Εμπορικά αυτό δεν παράγει ζημιά. Αντίθετα. Η δημοκρατία λειτουργεί όλο και καλύτερα όσο λιγότεροι ψηφίζουν. Δε λειτουργεί ήδη μια χαρά στις ΗΠΑ;

Και οι υπόλοιποι; Ας πρόσεχαν ή ας προσέξουν. Οχι για να μη βγουν έξω από το παιχνίδι (σιγά τα λάχανα), αλλά για να επιβάλουν το δικό τους παιχνίδι.

Ενα κλικ θέλει η συνείδηση για να απαξιώσει εντός της όλο αυτό το παραμύθι της αστικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Και να περάσει για τα καλά απέναντι. Εκεί όπου οι διαφορές και οι πολιτικές προσδιορίζονται απόλυτα με όρους ταξικής αντιστοιχίας και άρα και η διεκδίκηση της εξουσίας γίνεται επίσης με όρους ποια τάξη ενάντια σε ποια τάξη.

Αυτό το «κλικ στη συνείδηση» οικοδομείται. Καθημερινά, με τις ποσοτικές συσσωρεύσεις και τα ποιοτικά άλματα, που μόνο η ενεργητική συμμετοχή στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης παράγει. Που σημαίνει, ερμήνευε και έτσι κάθε επίθεση που βλέπεις γύρω σου να ξεδιπλώνεται ενάντια σ' αυτό που οργανώνει την πάλη σου, στο ΚΚΕ. Οι αστοί δε σε θέλουν στο παιχνίδι τους, αλλά δε σε θέλουν κι απέναντι. Μένει σε σένα να λύσεις το πρόβλημα κι είναι θέμα επιλογής.

Μέχρι τότε το χάσμα θα μεγαλώνει κι εσύ γεμάτος τύψεις για τον διπλανό φτωχό θα προσπαθείς να γίνεις φιλάνθρωπος σαν τον Γκέιτς.

Ακου ακυβερνησία!