Τα ΜΑΤ ξέρουν πάντα - ανεξαρτήτου κυβέρνησης - πότε και ποιον πρέπει να δείρουν.

Η Εφορία ξέρει πάντα - ανεξαρτήτου κυβέρνησης - από ποιον θα τα πάρει προκαταβολικά και ποιος δικαιούται φοροαπαλλαγής.

Η δικαιοσύνη δικάζει πάντα όποιον χαλάει την ησυχία του κάθε Κυριακού και έτσι πάει λέγοντας ο κατάλογος της λειτουργίας του κράτους, ανεξαρτήτου κυβέρνησης.

Και οι εκλογές, η κυβέρνηση; Α, η κυβέρνηση υπάρχει. Αλλά πάντα και μόνο ως έκφραση του κάθε φορά συσχετισμού δύναμης στο εσωτερικό της αστικής τάξης.

Και ο λαός, ο κυρίαρχος, που ψηφίζει; Κι αυτός υπάρχει. Ως κοινωνική υποστήριξη αυτής ή της άλλης αστικής πολιτικής δύναμης και ως πολιτική επικύρωση αυτής ή της άλλης παραλλαγής της μίας - ενιαίας και αδιαίρετης - πολιτικής που παράγεται από και για το κεφάλαιο.

Ο λαός εγκρίνει ή απορρίπτει τον έμπορα για τον οποίο ήδη έχει εκπαιδευτεί. Είναι θέμα ιδεολογικής χειραγώγησης.

Κάποια στιγμή, βέβαια, όλη αυτή η σούπα έχει και παρενέργειες. Οπως ότι σπρώχνει εκτός κεντρικής σκηνής μεγάλες μάζες. Από μόνο του όμως αυτό, από τη σκοπιά του εμπορίου, δεν είναι αρνητικό.

Οπως, ήδη, χτίζουν τα νέα γήπεδα για την ανόρθωση του ποδοσφαίρου σε κλίμακες υψηλότερης κερδοφορίας, όπως στον πολιτισμό έχουν ήδη τα Μέγαρά τους, έτσι και στην πολιτική, η Βουλή τους όλο και περισσότερο υπάρχει για να εκφράζει πιο λίγους κι εκλεκτούς.

Εμπορικά αυτό δεν παράγει ζημιά. Αντίθετα. Η δημοκρατία λειτουργεί όλο και καλύτερα όσο λιγότεροι ψηφίζουν. Δε λειτουργεί ήδη μια χαρά στις ΗΠΑ;

Και οι υπόλοιποι; Ας πρόσεχαν ή ας προσέξουν. Οχι για να μη βγουν έξω από το παιχνίδι (σιγά τα λάχανα), αλλά για να επιβάλουν το δικό τους παιχνίδι.

Ενα κλικ θέλει η συνείδηση για να απαξιώσει εντός της όλο αυτό το παραμύθι της αστικής κοινοβουλευτικής δικτατορίας. Και να περάσει για τα καλά απέναντι. Εκεί όπου οι διαφορές και οι πολιτικές προσδιορίζονται απόλυτα με όρους ταξικής αντιστοιχίας και άρα και η διεκδίκηση της εξουσίας γίνεται επίσης με όρους ποια τάξη ενάντια σε ποια τάξη.

Αυτό το «κλικ στη συνείδηση» οικοδομείται. Καθημερινά, με τις ποσοτικές συσσωρεύσεις και τα ποιοτικά άλματα, που μόνο η ενεργητική συμμετοχή στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης παράγει. Που σημαίνει, ερμήνευε και έτσι κάθε επίθεση που βλέπεις γύρω σου να ξεδιπλώνεται ενάντια σ' αυτό που οργανώνει την πάλη σου, στο ΚΚΕ. Οι αστοί δε σε θέλουν στο παιχνίδι τους, αλλά δε σε θέλουν κι απέναντι. Μένει σε σένα να λύσεις το πρόβλημα κι είναι θέμα επιλογής.

Μέχρι τότε το χάσμα θα μεγαλώνει κι εσύ γεμάτος τύψεις για τον διπλανό φτωχό θα προσπαθείς να γίνεις φιλάνθρωπος σαν τον Γκέιτς.

Ακου ακυβερνησία!