Πέντε εμπόδια μέτρησε ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος για το σοσιαλισμό στην Ευρώπη και τα απαρίθμησε, μιλώντας στην παρουσίαση του βιβλίου του προέδρου του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίας.

Το πρώτο είναι ότι η «ιστορική αριστερά» δεν ξέρει «ξένες γλώσσες»... Δε μιλάει δηλαδή «τη γλώσσα της νέας γενιάς της παγκοσμιοποίησης, του Διαδικτύου, της φτωχής εργασίας». Δε γνωρίζαμε ότι χρειάζεται ντοκτορά γλωσσομάθειας για να συνεννοηθείς με τους νέους του part - time, τους νέους του ντελίβερι, τους ανασφάλιστους, τους άνεργους, τους αγωνιούντες πτυχιούχους σε αναζήτηση εργασίας. Τα παιδιά δηλαδή της εργατικής τάξης. Πιστεύαμε και πιστεύουμε ότι αρκεί να μιλήσεις τη γλώσσα της τάξης τους. Γλώσσα όμως παρωχημένη και ξύλινη για την ...aristera.

Το δεύτερο εμπόδιο αφορά στα πισωκοιτάγματα της «ιστορικής αριστεράς» που κινδυνεύει «όπως ο Λωτ στα Σόδομα να γίνει στήλη άλατος», αν δεν «αρχίσει να βλέπει μπροστά». Κι, όμως, «αριστερά» σημαίνει κοιτάω μπροστά, πολύ μπροστά και βαδίζω προς τα κει με τη δύναμη του χτες, της ιστορίας μου, των αγωνιστικών μου παραδόσεων, των ιδανικών που δεν απεμπολώ και δεν προδίδω. Πίσω δε «βρίσκονται διαιρέσεις, διασπάσεις, εντάσεις, αντιπαραθέσεις». Πίσω βρίσκονται επαναστάσεις, λαμπρές στιγμές του εργατικού και λαϊκού κινήματος φωτεινό ορόσημο στο δρόμο για το αύριο. Κατά τον Αλαβάνο όλα αυτά δεν είναι παρά «εγχειρήματα που κατέρρευσαν χωρίς καν λαϊκή αντίσταση».

Τρίτο εμπόδιο η έλλειψη αυτοπεποίθησης, λέει ο Αλ. Αλαβάνος που διακρίνει την αριστερά, η οποία «κλείνεται στον εαυτό της ως μια δορυφορική δύναμη που μπορεί να έχει τροχιά μόνο μέσα στο πεδίο βαρύτητας του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος που σε όλες σχεδόν τις ευρωπαϊκές χώρες έχει τη μορφή του δικομματισμού». Κρίνει προφανώς εξ ιδίων τα αλλότρια... Το ομολογεί υπερασπιζόμενος τον «προσανατολισμό της αριστεράς σε δομικές αλλαγές».

Τέταρτο εμπόδιο: «Αν η αριστερά, μαχόμενη ενάντια στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, δε φοβάται η ίδια να παγκοσμιοποιηθεί». Τουτέστιν: «Η αντίθεση στις κυρίαρχες επιλογές της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν μπορεί να γίνει μέσα από τακτικές εθνικής αναδίπλωσης, που κατακερματίζει τις δυνάμεις, αλλά μέσα από ένα άλλο σχέδιο για την πορεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης». Δηλαδή, σε απλά ελληνικά: Εμποδίζουν το σοσιαλισμό όσοι δεν αποδέχονται την ιμπεριαλιστική ΕΕ! Εξαίσια. Γιατί μπερδεύει όμως τον Μαρξ; Τι το κοινό έχει αυτή η θέση με το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» που το χαρακτηρίζει «μήτρα από την οποία έχουμε βγει»;

Πέμπτο και τελευταίο: «Αν η αριστερά καταφέρνει να συνδυάζει, κι όχι να αντιπαραθέτει, εκεί που χρειάζεται σύνθεση, δηλαδή πρώτα από όλα στην κινηματική και προγραμματική της δράση». Μα κάθε πολιτική δύναμη που σέβεται τον εαυτό της με βάση το πρόγραμμά της δρα είτε για την ενίσχυση είτε για την υπονόμευση του κινήματος. Πού αποσκοπεί ο τεχνητός διαχωρισμός τους;

«

Το να πιστεύουμε - λέει ο Αλ. Αλαβάνος - ότι "Ο Σοσιαλισμός αντεπιτίθεται" σημαίνει βέβαια ότι έχει επεξεργαστεί και ότι διαθέτει συνολική εναλλακτική πρόταση για την κοινωνία». Μα σοσιαλισμός ΕΙΝΑΙ άλλη πρόταση για την κοινωνία. Κι ανάμεσα στα εμπόδιά του φιγουράρει σε περίοπτη θέση ο οπορτουνισμός. Αλλά γι' αυτόν δε μίλησε ο Αλ. Αλαβάνος.