1519 Ο Ισπανός κονκισταδόρ Φερνάντο Κορτέζ αποπλέει από την Κούβα με κατεύθυνση το τότε άγνωστο Μεξικό, με τον πανάρχαιο πολιτισμό των Αζτέκων, που έμελλε να καταστρέψει.

1837 Πεθαίνει ο Πούσκιν.

1898 Γεννιέται ο Μπέρτολντ Μπρεχτ.

1910 Αρχίζει η απεργία των καπνεργατών του Βόλου. Η απεργία, μια από τις μεγαλύτερες του κλάδου, διήρκεσε 20 μέρες και έληξε με τη νίκη των απεργών που πέτυχαν σημαντικές αυξήσεις.

1930 Συνέρχεται στον Πειραιά η Πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη της Ενωτικής Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας. Η Συνδιάσκεψη απευθύνει πρόσκληση στους εργαζόμενους για την προετοιμασία γενικής πολιτικής απεργίας.

1972 Στο σκοτάδι και το ψύχος βυθίζονται πολλές περιοχές της Βρετανίας, λόγω των διακοπών ρεύματος που προκαλεί η συνεχιζόμενη απεργία των ανθρακωρύχων.

2005 Πεθαίνει σε ηλικία 90 ετών ο κορυφαίος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Αρθουρ Μίλερ.

Υπερδιπλάσιες(!) από το μέσο όρο της ΕΕ ήταν στην Ελλάδα οι αυξήσεις των εργοστασιακών τιμών των αγαθών στη διάρκεια της οχταετίας 2000 - 2008, όπως καταγράφεται στα επίσημα κοινοτικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν χτες στον Τύπο.

Συμπέρασμα: «Τσάμπα» και οι επισκέψεις του Κουλούρη στις λαϊκές αγορές (επί ΠΑΣΟΚ), «τσάμπα» και τα «41 μέτρα» (και βάλε) του Φώλια (επί ΝΔ)...

Την Κυριακή συμπληρώθηκαν 29 χρόνια από τις 8 Φλεβάρη 1980, όταν ο Νίκος Ξυλούρης, μια φωνή που σημάδεψε την Ελλάδα, άφηνε την τελευταία του πνοή. Κι όμως, αν και πλησιάζουν να συμπληρωθούν τρεις δεκαετίες από το θάνατό του, ο Ξυλούρης, παραμένει «μέτρο» λεβεντιάς και αξιοπρέπειας και όχι μόνο μέσα στον «στενό» κόσμο των συναδέλφων του. Γιατί ο Ξυλούρης, πέραν της αξεπέραστης φωνής του, είχε κι ένα ακόμα «προσόν», που δεν ήταν θέμα ταλέντου αλλά κάτι ακόμα σημαντικότερο, γιατί αποτελούσε προϊόν ενσυνείδητης επιλογής: Οπως ακριβώς τίμια και λεβέντικα τραγούδησε, έτσι και έζησε!

Για «φαιο-κόκκινη συμμαχία» (!) μίλησε σε τηλεοπτική εκπομπή με θέμα τις αγροτικές κινητοποιήσεις ο κ. Χρυσοχοΐδης. Φυσικά, αναφερόταν στους αγώνες των αγροτών το 1997 και βρήκε σκόπιμο να επαναφέρει τη γνωστή «καραμέλα» περί «συνεργασίας του ΚΚΕ με τη ΝΔ». Δείγμα κι αυτό του έσχατου «ΠΑΣΟΚισμού». Και μάλιστα η φαιο-πράσινη προπαγάνδα επαναλήφθηκε την ώρα που αποδείχτηκε πλήρως η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι αυτή που είδαν οι πάντες. Οτι οι «κόκκινοι», σε ό,τι αφορά στους αγώνες των ξωμάχων, τόσο το 1995, το 1996, το 1997, το 2002, όσο και το 2009, ήταν και είναι πάντα εκεί. Εκείνοι που «πάνε κι έρχονται», σε αγαστή συνεργασία και ανομολόγητη συμμαχία μεταξύ τους, είναι τα γαλαζοπράσινα συνδικαλιστικά φερέφωνα της υπονόμευσης και του ξεπουλήματος των αγροτικών αγώνων.

*

Υ.Γ.: Η συκοφαντία και η λάσπη κατά του Βαγγέλη Μπούτα από τον έντυπο και ηλεκτρονικό Τύπο του δικομματισμού συνεχίζεται. Είναι κι αυτή μια ασφαλής απόδειξη πόσο «ενοχλούν» ορισμένους, τόσο τα αγωνιστικά συμπεράσματα που βγήκαν από το μπλόκο της Νίκαιας όσο και η πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του αγροτικού κινήματος από τις ομοσπονδίες των αγροτικών συλλόγων Καρδίτσας, Λάρισας και Τρικάλων.

Προς αναγνώστες:

Αν τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές η ώρα είναι πρωινή (και ακόμα τα νέα από τις δηλώσεις του κ. Αβραμόπουλου δεν έχουν φτάσει στο Μαξίμου), να ξέρετε ότι κατά τον κ. Αβραμόπουλο «δεν υπάρχει σχέδιο για την έξοδο από την κρίση».

Αν η ώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές είναι κάπως περασμένη (και τα νέα από τις δηλώσεις Αβραμόπουλου έχουν φτάσει στο Μαξίμου), να ξέρετε ότι οι δηλώσεις του κ. Αβραμόπουλου «αλλοιώθηκαν» και ως εκ τούτου κατά τον κ. Αβραμόπουλο (τώρα που τα «πήραν» στο Μαξίμου), η κυβέρνηση «έχει σχέδιο για την έξοδο από την κρίση»...

Ας μιλήσει η Ιστορία, παλιότερη και νεότερη:

• Το 1897 η Ελλάδα ήταν η χώρα του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Πράγματι, αυτή ήταν η εικόνα της ζωής του ελληνικού λαού. Εκείνη την ίδια περίοδο ήταν, όμως, που, δίπλα στην απόλυτη μαζική φτώχεια, η συσσώρευση πλούτου γιγαντωνόταν σε τέτοιο βαθμό στα χέρια κάποιων κεφαλαιοκρατών, όπως ο Συγγρός (γνωστός για τη φιλοπατρία του από την υπόθεση με τα «Λαυρεωτικά»), ώστε να αγοράζουν εσαεί τίτλους περί «εθνικής ευεργεσίας»...
• Από τη δεκαετία του '50 μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του '70 στην Ελλάδα συνέβη το λεγόμενο οικονομικό θαύμα. Ο ρυθμός ανάπτυξης της χώρας κυμάνθηκε όλη αυτή την περίοδο κατά μέσο όρο στο 7%, δεύτερος παγκοσμίως, μετά από αυτόν της Ιαπωνίας! Αλλά εκείνη ακριβώς την εποχή του «οικονομικού θαύματος», όταν «χτίζονταν» οι Μποδοσάκηδες, τα εκατομμύρια των Ελλήνων ζούσαν το «θαύμα» της ξενιτιάς στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα για ένα κομμάτι ψωμί...
• Η κρίση της δεκαετίας του '80 έφερε το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» λιτότητας. Ο λαός είδε τους μισθούς και τις συντάξεις του να «παγώνουν». Αλλά στο τέλος της δεκαετίας κάποιοι άλλοι είχαν κερδίσει: Οι βιομήχανοι, με την ολοκλήρωση του δίχρονου της λιτότητας, είχαν αυξήσει τα κέρδη τους κατά 108%...
• Η δεκαετία του '90 και οι αρχές της δεκαετίας του 2000 ήταν μια ακόμα περίοδος «τρελών» ρυθμών «ανάπτυξης». Ποιοι ωφελήθηκαν; Στοιχείο πρώτο: Ολη αυτή την περίοδο η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως (!), μετά το Μεξικό, όσον αφορά τη σχέση αύξησης των επιχειρηματικών κερδών ανά εργαζόμενο. Στοιχείο δεύτερο: Την ίδια περίοδο η εισοδηματική «ψαλίδα» μεταξύ του 10% των πλουσιότερων και του 10% των φτωχότερων Ελλήνων αυξήθηκε κατά 6,5 φορές! Πρόκειται για τη δεύτερη επίδοση, παγκοσμίως, μετά από αυτήν της Τουρκίας...

Ποιος, επομένως, θα πληρώσει (και) την παρούσα κρίση; Οι ίδιοι που πλήρωσαν και την ...«ανάπτυξη»! Αυτό συνέβαινε πάντα. Αυτό θα συμβεί και τώρα, εφόσον η εξουσία των πλουτοκρατών παραμείνει αδιατάρακτη, γεγονός που καθιστά τόσο την κρίση όσο και την «ανάπτυξη» τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Ατα(κ)τούληδες