Το όνομα αυτής «Αλουμίνιον της Ελλάδος». Πρόκειται για την παλιά ΠΕΣΙΝΕ. Η τιμή στην οποία πληρώνει το ρεύμα στη ΔΕΗ, έχει χαρακτηριστεί σκανδαλώδης. Το σκάνδαλο κρατάει για πάνω από 4 δεκαετίες!

*

Το 1975 αποκαλύφθηκε ότι η ΠΕΣΙΝΕ έπαιρνε το ρεύμα από τη ΔΕΗ στο 1/3 του κόστους! Πριν μια δωδεκαετία αποκαλύφθηκε ότι ενώ η κρατική ΛΑΡΚΟ πλήρωνε την κιλοβατώρα 7,3 δραχμές, η ΠΕΣΙΝΕ την πλήρωνε 5,25 δραχμές. Είναι ενδεικτικό ότι η πρώτη ανατιμολόγηση ακόμα και αυτού του «συμβολικού» ποσού της τιμής του ρεύματος στην ΠΕΣΙΝΕ, από το 1963 που άρχισε να λειτουργεί η πολυεθνική, έγινε το 1993, δηλαδή μετά από τριάντα χρόνια...

*

Με πρόχειρους υπολογισμούς, η συσσωρευμένη ζημιά δεκαετιών που προκάλεσε η πολυεθνική στη χώρα, ξεπερνά, στην προ ευρώ εποχή, τα 100 δισ. δραχμές...

*

Πέρασαν κυβερνήσεις, «πράσινες» και «γαλάζιες», πέρασαν διοικητές στη ΔΕΗ, «πράσινοι» και «γαλάζιοι», αλλά ουδείς ποτέ τόλμησε να πειράξει τη ληστρική σύμβαση της ΠΕΣΙΝΕ. Ούτε και τα αμύθητα κέρδη της. Από τη δεκαετία του '60, επί θείου Καραμανλή, όλα γίνονταν κατά το δόγμα της πολυεθνικής:

Αναγκαστικές απαλλοτριώσεις εκτάσεων υπέρ της ΠΕΣΙΝΕ. Δημόσιες επενδύσεις για τη μεταφορά ρεύματος στην ΠΕΣΙΝΕ ύψους 125 εκατομμυρίων δολαρίων, με την πολυεθνική να βάζει λιγότερα από 25 εκατομμύρια. Καταβολή συμβολικών προστίμων ύψους 30 εκατομμυρίων για τη νομιμοποίηση πολεοδομικών αυθαιρεσιών που ξεπερνούσαν τα 7 δισ.(!). Δημιουργία ακόμα και «δικού της» οικισμού, που κι αυτός εντάχθηκε στα σχέδια της πολυεθνικής για ξεπούλημα, ειδικά προγράμματα απόλυσης εργαζομένων με συνέπεια μείωση του προσωπικού κατά 50% (πάνω από 1.000 «έξοδοι» εργαζομένων) σε μια δεκαετία. Συμφωνία για παροχή ρεύματος εσαεί κάτω από το κόστος παραγωγής της κιλοβατώρας (και τούτο για μια επιχείρηση που είχε υπολογιστεί ότι καταναλώνει περίπου το 10% της συνολικής ηλεκτρικής ενέργειας της χώρας)!

*

Τι έκανε το κράτος όλα αυτά τα χρόνια; Τη «Φιλιππινέζα» της ΠΕΣΙΝΕ. Αλλά τώρα που η ΔΕΗ «μετοχοποιήθηκε» και οδεύει για ξεπούλημα, το κράτος πρέπει να παίξει ρόλο «διαιτητή» μεταξύ των μνηστήρων στον χώρο της ενέργειας. Ετσι ζήτησε αναπροσαρμογή της τιμής του ρεύματος. Οχι προς όφελος του λαού, αλλά προς όφελος των ανταγωνιστών του Μυτιληναίου. Διότι η ΠΕΣΙΝΕ έχει περάσει από τριετίας στα χέρια του ομίλου Μυτιληναίου.

*

Το αποτέλεσμα: η «προνομιακή» μεταχείριση της επιχείρησης από τη ΔΕΗ, που θα έληγε βάσει της ληστρικής σύμβασης το Μάρτη του 2006... αμ δε που έληξε!

Αφ' ενός διότι ο κ. Μυτιληναίος εξασφάλισε άδεια μονάδας εκμετάλλευσης Φυσικού Αερίου, σαν απόρροια της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ (μαζί ψήφισαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ το νόμο για την απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας) και άρα πάλι η ΠΕΣΙΝΕ δε θα πληρώνει ρεύμα, αφού το ρεύμα πια ανήκει στον ιδιοκτήτη της, τον κ. Μυτιληναίο!

Αφ' ετέρου διότι το δικαστήριο απεφάνθη ότι η ληστρική σύμβαση με τη χαμηλή τιμή του ρεύματος προς την ΠΕΣΙΝΕ θα τραβήξει μέχρι το καλοκαίρι του 2009.

*

Τι σημαίνει αυτό; Θα έχει απώλειες η ΔΕΗ, δηλαδή το ελληνικό κράτος, που θα πληρώσει, όπως πάντα, ο ελληνικός λαός. Οτι με τους μετριοπαθέστερους υπολογισμούς θα «φεσωθεί» περί τα 80 εκατ. ευρώ επιπλέον (κατά άλλους υπολογισμούς το «φέσι» θα ξεπεράσει τα 120 εκατ. ευρώ). Δηλαδή ο ελληνικός λαός θα κληθεί να επωμιστεί για λογαριασμό της ΠΕΣΙΝΕ, οικονομικό βάρος που ισούται τουλάχιστον 4 φορές με το σκάνδαλο των μιζών της «Ζήμενς»!

*

Μια ακόμα «λεπτομέρεια»: Η «Αλουμίνιον της Ελλάδος», η ΠΕΣΙΝΕ δηλαδή, είχε καθαρά κέρδη τη διετία 2006 - 2007 ύψους 120 εκατ. ευρώ. Ο δε Ομιλος Μυτιληναίου, συνολικά, στο 9μηνο του 2007 είχε καθαρά κέρδη 193 εκατ. ευρώ (αύξηση 86,9% έναντι του αντίστοιχου 9μήνου του 2006)!

Αυτούς πληρώνει ο ελληνικός λαός. Με τις πλάτες των εκάστοτε κυβερνώντων και των διοικήσεων της ΔΕΗ, που τις τελευταίες μέρες τους βλέπουμε να παρελαύνουν στα κανάλια... υπερασπιζόμενοι το δημόσιο συμφέρον που «βάλλεται» από τους απεργούς εργαζόμενους.

1792 Τερματίζεται ο ρωσοτουρκικός πόλεμος με την υπογραφή της Συμφωνίας του Ιασίου. Η Μεγάλη Αικατερίνη, στο πλαίσιο της συμφωνίας, καλεί το ρωσικό στόλο να αποσυρθεί από το Αιγαίο.

1854 Η Βρετανία και η Γαλλία συμμαχούν με την Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά της Ρωσίας στον Κριμαϊκό Πόλεμο.

1917 Αστικοδημοκρατική επανάσταση στη Ρωσία, δημιουργία της κυβέρνησης Κερένσκι.

1930 Με επικεφαλής τον Μαχάτμα Γκάντι αρχίζει στην Ινδία η «πορεία των τριακοσίων μιλίων», σε ένδειξη διαμαρτυρίας κατά της επιβολής μονοπωλίου στο αλάτι από τους Βρετανούς αποικιοκράτες.

1934 Στις επαναληπτικές δημοτικές εκλογές των Σερρών, το Αντιδικτατορικό Μέτωπο σημειώνει μεγάλη νίκη και δήμαρχος αναδεικνύεται ο κομμουνιστής Διονύσης Μενύχτας.

1938 Τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Αυστρία. Αγγλία και Γαλλία αναγνωρίζουν αμέσως αυτήν την αρπαγή.

1947 Εξαγγέλλεται το «Δόγμα Τρούμαν» από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ σε ομιλία του στο Κογκρέσο.

2000 Με δημόσια δήλωσή του, ο πάπας Ιωάννης Παύλος Β΄ ζητεί «συγνώμη» από όσους στο παρελθόν υπέστησαν διώξεις στο όνομα του χριστιανισμού.

Απεργιακό «ρεύμα»

ICON

Πάντως, με τον Λεμονή προπονητή ήταν που ο Ολυμπιακός κατάφερε για πρώτη φορά στα χρονικά να νικήσει εκτός έδρας στο Τσάμπιονς Λιγκ (δύο φορές) και να «κοκορεύεται» ότι κέρδισε με 4-0 τον Παναθηναϊκό.

Το θέμα, φυσικά, δεν είναι η χτεσινή απόλυση του Λεμονή, με την έννοια ότι ο τελευταίος θα πεινάσει. Το θέμα δεν είναι ούτε το επέκεινα της πορείας του Ολυμπιακού ως εταιρείας που μετέχει πρωταγωνιστικά στο εμπορευματοποιημένο ποδόσφαιρο. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το χτεσινό «διαζύγιο» είναι μια απόλυση ενός υψηλόβαθμου στελέχους από μια μεγάλη επιχείρηση. Τουτέστιν, σκασίλα μας και πέραν τούτου ουδέν.

Συμφωνούμε. Αλλά με μια υποσημείωση: Υποστηρίζουμε ότι το ποδόσφαιρο, ως μαζικό φαινόμενο με τεράστιο κοινωνικό εκτόπισμα, είναι κατάλληλο πεδίο από το οποίο μπορούν να εξαχθούν ευρύτερα συμπεράσματα, που τυγχάνουν αξίας πέραν του ...γκαζόν.

Το θέμα, δηλαδή, που προκύπτει με αφορμή την εκπαραθύρωση Λεμονή είναι ότι: Η διαχείριση από τους ιδιοκτήτες των ΠΑΕ του ανθρώπινου δυναμικού που έχουν στη δούλεψή τους (σ.σ.: η τακτική της στυμμένης λεμονόκουπας, δηλαδή) αποτελεί ενδεικτικό στοιχείο του συνολικού τρόπου με τον οποίο το λαοφιλέστερο παιχνίδι του κόσμου έχει γίνει αντικείμενο σφετερισμού από τα αφεντικά. Και τα αφεντικά του ποδοσφαίρου, λειτουργώντας σαν «ιδιοκτήτες μαγαζιών», δε λογαριάζουν κανέναν και δε δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Αλλά αυτό το μοντέλο «ανθρωποφαγίας» δεν ισχύει και στον εκτός γηπέδων κόσμο;

Επιπλέον: Το λαϊκότερο των αθλημάτων, από λαϊκή περιουσία που θα έπρεπε να είναι, αποτελεί «παιχνίδι» για να γεμίζουν τα «κενά» τους οι μεγιστάνες που ελέγχουν τις ομάδες και για να μπορούν μέσα από αυτές να διαμορφώνουν το κοινωνικό τους προφίλ. Να προωθούν τις κύριες επιχειρηματικές τους δραστηριότητες. Να παρεμβαίνουν στα πολιτικά και οικονομικά δρώμενα.

Οσο για τα συνθήματα του τύπου «Ο Θρύλος ανήκει στο λαό του», «Ο ΠΑΟ ανήκει στο λαό του», κ.ο.κ., θα μπορούσαν να συνιστούν μια γελοιογραφική αποτύπωση της πραγματικότητας αν δεν επρόκειτο για μια επιδοτούμενη από τα ίδια τα αφεντικά γελοιότητα, για να αναβαπτίζουν την εξουσία τους μέσα από τις αυταπάτες των «οπαδών».

Αλλά όλα αυτά δεν ισχύουν στον εκτός γηπέδων κόσμο;

Εν ολίγοις, το «δικαίωμα» κάποιων να κατέχουν από τα κοινωνικά μέσα παραγωγής μέχρι τα παιχνίδια του λαού, να αποφασίζουν με τη δύναμη που τους παρέχει η εξουσία της ιδιοκτησίας πάνω σε ανθρώπους και σε πράγματα, παράγει «κανιβαλισμό» και κοινωνικό δαρβινισμό. Αλλά αυτή, σίγουρα, είναι μια συζήτηση που ξεπερνά κατά πολύ το ποδόσφαιρο...