1815 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης φτάνει στον τόπο της εξορίας του, στα νησιά της Αγίας Ελένης, στον Ατλαντικό, όπου και θα πεθάνει το 1821.

1888 Γεννιέται ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφές Ευγένιος Ο' Νιλ.

1946 Εκτελούνται οι ναζί εγκληματίες πολέμου που είχαν καταδικαστεί στη δίκη της Νιρεμβέργης.

1969 Ο Αμερικανός βιολόγος Σαλβαντόρ Λούρια, ένας από τους τρεις επιστήμονες που τιμήθηκαν με το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας και Ιατρικής για το 1969, χαρίζει το μερίδιό του στο κίνημα κατά του πολέμου στο Βιετνάμ.

1978 Με προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες, ο καρδινάλιος της Πολωνίας Κάρολος Βοϊτίλα εκλέγεται πάπας και παίρνει το όνομα Ιωάννης - Παύλος ο 2ος. Είναι ο πρώτος μη Ιταλός Πάπας σε διάστημα 456 χρόνων.

1998 Οι αγγλικές αρχές αναγκάζονται να συλλάβουν τον πρώην δικτάτορα της Χιλής Αουγκούστο Πινοσέτ, καθώς εκκρεμεί εναντίον του δικαστικό αίτημα από την Ισπανία, με το οποίο καταζητείται για δολοφονίες Ισπανών πολιτών την περίοδο της χούντας. Μετά από πολύμηνο κατ' οίκον περιορισμό ο Πινοσέτ δε θα εκδοθεί ποτέ και θα επιστρέψει στη Χιλή.

Λάβρος κατά των «σταλινιζουσών» συμπεριφορών εμφανίστηκε ο υποψήφιος πρόεδρος κ. Βενιζέλος (σσ: ήταν αναμενόμενο ότι και για τα τεκταινόμενα στο ΠΑΣΟΚ πάλι ο... Στάλιν θα έφταιγε).

Πάντως ο κ. Βενιζέλος έχει όλα τα δίκια μαζί του. Βλέπετε, εκείνο το βράδυ, που τον κάνανε «φέτες» τον Φλωρίδη στο ΠΑΣΟΚ, δε θα ήταν ο Βενιζέλος που τον έκανε «φέτες», μάλλον ο... Στάλιν θα ήταν.

Ο κ. Αλογοσκούφης, όπως και ο πρωθυπουργός, το είχαν πει, ήδη από την προεκλογική περίοδο: «Δεν είναι στις προθέσεις μας ή στους σχεδιασμούς μας - έλεγαν - η αύξηση του ΦΠΑ».

Το έλεγε και ο Δάντης: Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις «καλύτερες» προθέσεις...

Οπως διαβάζουμε στον Τύπο, μεγάλη αναταραχή επικρατεί στην κοινοβουλευτική ομάδα της ΝΔ μετά την απόφαση της Ρηγίλλης, οι βουλευτές της ΝΔ να παραδίδουν το 8% της βουλευτικής τους αποζημίωσης στο ταμείο του κόμματος. Πολλοί, σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα, αναρωτιούνται πώς θα τα βγάλουν πέρα, καθότι τα έξοδα είναι πολλά και τρέχουν...

Η στήλη, χωρίς να θέλει να υποβαθμίσει το πρόβλημα, επισημαίνει ότι «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Το θέμα για τους βουλευτές της ΝΔ είναι να παραμείνουν συνεπείς με την πολιτική και την ιδεολογία τους. Αν, λοιπόν, σφίξουν τα πράγματα, υπάρχει και η λύση να πάνε στο ΠΑΣΟΚ. Στο φινάλε, και εκεί, την ίδια πολιτική θα προωθούν, και φθηνότερα θα τους έρχεται...

Εχει κυλήσει πολύ νερό από τότε που το Νόμπελ Ειρήνης απονεμόταν στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1964) και υπ' αυτή την έννοια εξέφραζε (και πάντα στο πλαίσιο ενός άλλου παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης) την ανάγκη των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού να «φτιασιδώνονται» και να το χρησιμοποιούν είτε ως «λίφτινγκ» είτε, έστω, ως προπέτασμα καπνού, μέσω της τήρησης ισορροπιών (για παράδειγμα το Νόμπελ το 1993 πήγε και στον Μαντέλα, αλλά και στον επικεφαλής του απαρτχάιντ, τον Ντε Κλερκ).

*

Το «Τέλος της Ιστορίας» είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή στην εποχή του Μάρσαλ (ακόμα κι αυτός έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1953). Που σημαίνει ότι οι βραβεύσεις με απώτερο σκοπό την υποδόρια στοχοποίηση της «αυτοκρατορίας του Κακού» (Νόμπελ Ειρήνης στον Ζαχάροφ το 1975 ή στον Βαλέσα το 1983 ή στον Γκορμπατσόφ το 1990) έδωσαν τη θέση τους σε έναν κυνισμό που δε χρειάζεται πια ούτε καν τα προσχήματα που επιστρατεύτηκαν το 1973 κατά την απονομή του βραβείου στον ...Κίσιγκερ.

*

Η «νέα τάξη» που βασιλεύει στον κόσμο «τους», είχε περιγραφεί από τον Μπρεχτ, όταν έγραφε πως όταν αυτοί μιλούν για «ειρήνη» εκείνο που ετοιμάζουν είναι ο νέος πόλεμος. Και αποτυπώνεται ανάγλυφα στο γεγονός ότι η σκυτάλη του Νόμπελ Ειρήνης που το 2006 βρέθηκε στα χέρια ενός τραπεζίτη (των ...«φτωχών»), φέτος πέρασε στα χέρια ενός κανονικού δολοφόνου, που ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ευθύνεται για την εκτέλεση χιλιάδων αμάχων στα Βαλκάνια, λόγω των «έξυπνων» βομβών, και για τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών, στο Ιράκ, λόγω του εμπάργκο.

Οσοι επιμένουν να επικεντρώνουν την προσοχή τους στο πρόβλημα της ονομασίας της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας «ξεχνούν» ότι η καθημερινή διπλωματική πρακτική των «συμμάχων» μας ήδη έχει δώσει «απάντηση»: Η πλειοψηφία των κρατών - μελών του ΟΗΕ (123 χώρες) αναγνωρίζει την ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Εκείνο, όμως, που δεν «ξεχνιέται» είναι ότι η κυβέρνηση επιδιώκει να βρει τη «λύση» του προβλήματος εντός αυτού του συγκεκριμένου «συμμαχικού» πλαισίου...

*

Επί της ουσίας τώρα: Χωρίς κανείς να παραγνωρίζει τη σημασία της διατήρησης της εκκρεμότητας στις σχέσεις Αθήνας - Σκοπίων και (κυρίως) των δυνατοτήτων για παρεμβάσεις και πιέσεις που αυτή η εκκρεμότητα προσφέρει στους... διαμεσολαβητές Αμερικανούς, το πρόβλημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ είναι απλώς μια υποπερίπτωση του εύφλεκτου βαλκανικού τοπίου.

Οι ευλαβικά προσηλωμένοι στην «επίλυση» του προβλήματος της ονομασίας μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, της ΕΕ ή με τη βοήθεια της αμερικανικής «επιδιαιτησίας», αφενός προσπαθούν να διαγράψουν τη στάση που τήρησαν στο παρελθόν και αφετέρου να ξεφύγουν από απαντήσεις που οφείλουν να δώσουν σήμερα.

*

Σε ό,τι αφορά στο παρελθόν:

Ολοι - «πλην (των) Λακεδαιμονίων» του ΚΚΕ - ανέχτηκαν αδιαμαρτύρητα ή ακόμη και χειροκρότησαν τη «νέα τάξη» στα Βαλκάνια, όπως αυτή προέκυπτε από τους υποκινούμενους πολέμους και τις αμερικανονατοϊκές επεμβάσεις. Τότε, που «το όνομά μας ήταν η ψυχή μας» και που «η Μακεδονία ήταν μία και Ελληνική», το ΚΚΕ σήκωσε το βάρος της «απομόνωσης» για να υπογραμμίσει ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα δεν είναι πώς θα ονομαστούν τα Σκόπια, αλλά το πώς η ονομασία των Σκοπίων συνδέεται με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, τη ΝΑΤΟποίηση και στρατιωτικοποίηση της περιοχής.

Σε ό,τι αφορά στο σήμερα:

Ολοι, πλην των (πάντα επίμονων)... «Λακεδαιμονίων», αρνούνται να ασχοληθούν με το πραγματικό πρόβλημα και συζητούν αν θα πρέπει η Ελλάδα να εμποδίσει ή όχι την ΠΓΔΜ να μπει στο ΝΑΤΟ ή την ΕΕ. Ομως τα ερωτήματα στα οποία (ειδικά την τρέχουσα περίοδο) καλείται να απαντήσει η Ελλάδα είναι άλλα, και πολύ σημαντικότερα:

• Θα δεχτεί η Ελλάδα την πειρατική αμερικανική και ευρωενωσιακή απαίτηση για απόσχιση του Κοσσυφοπεδίου;
• Θα συνεχίσει αδιαμαρτύρητα να δέχεται τις de facto αλλαγές συνόρων;
• Θα «τζογάρει» στο σκληρό ενεργειακό παιχνίδι που παίζουν Αμερικάνοι και Ρώσοι στην περιοχή συμμετέχοντας (ως πιόνι) στη διαμόρφωση ενός πετρελαϊκού χάρτη, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι οι δρόμοι των πετρελαϊκών χαρτών «συνηθίζεται» να είναι ματωμένοι;

Η κυβέρνηση προφανώς έχει πολλούς λόγους όχι απλώς να μη δώσει απαντήσεις, αλλά και να αποτρέψει την εμφάνιση αυτών των ερωτημάτων στην επικαιρότητα. Η ενασχόληση, επομένως, με μια υποπερίπτωση του μεγάλου βαλκανικού προβλήματος, όπως είναι η ονομασία της ΠΓΔΜ, είναι βολική. Ειδικά, μάλιστα, για όσους δυσκολεύονται να πουν κουβέντες που εκνευρίζουν αμερικανικά και ευρωενωσίτικα αυτιά.

*

Και κάτι ακόμα προς όσους κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν: Το Κόσσοβο επί αιώνες «Κόσσοβο» λέγεται και ουδείς αμφισβήτησε ή διεκδίκησε το όνομά του. Αλλά αυτό ούτε τις βόμβες απέτρεψε, ούτε τη μετατροπή του σε θρυαλλίδα ανατροπής των μεταπολεμικών συνόρων στα Βαλκάνια.

Του Στάθη (από την «Ελευθεροτυπία»)

Πετρέλαιο...

υπερθέρμανσης