Εχει κυλήσει πολύ νερό από τότε που το Νόμπελ Ειρήνης απονεμόταν στον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1964) και υπ' αυτή την έννοια εξέφραζε (και πάντα στο πλαίσιο ενός άλλου παγκόσμιου συσχετισμού δύναμης) την ανάγκη των δυνάμεων του ιμπεριαλισμού να «φτιασιδώνονται» και να το χρησιμοποιούν είτε ως «λίφτινγκ» είτε, έστω, ως προπέτασμα καπνού, μέσω της τήρησης ισορροπιών (για παράδειγμα το Νόμπελ το 1993 πήγε και στον Μαντέλα, αλλά και στον επικεφαλής του απαρτχάιντ, τον Ντε Κλερκ).

*

Το «Τέλος της Ιστορίας» είχε σαν αποτέλεσμα την επιστροφή στην εποχή του Μάρσαλ (ακόμα κι αυτός έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1953). Που σημαίνει ότι οι βραβεύσεις με απώτερο σκοπό την υποδόρια στοχοποίηση της «αυτοκρατορίας του Κακού» (Νόμπελ Ειρήνης στον Ζαχάροφ το 1975 ή στον Βαλέσα το 1983 ή στον Γκορμπατσόφ το 1990) έδωσαν τη θέση τους σε έναν κυνισμό που δε χρειάζεται πια ούτε καν τα προσχήματα που επιστρατεύτηκαν το 1973 κατά την απονομή του βραβείου στον ...Κίσιγκερ.

*

Η «νέα τάξη» που βασιλεύει στον κόσμο «τους», είχε περιγραφεί από τον Μπρεχτ, όταν έγραφε πως όταν αυτοί μιλούν για «ειρήνη» εκείνο που ετοιμάζουν είναι ο νέος πόλεμος. Και αποτυπώνεται ανάγλυφα στο γεγονός ότι η σκυτάλη του Νόμπελ Ειρήνης που το 2006 βρέθηκε στα χέρια ενός τραπεζίτη (των ...«φτωχών»), φέτος πέρασε στα χέρια ενός κανονικού δολοφόνου, που ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ευθύνεται για την εκτέλεση χιλιάδων αμάχων στα Βαλκάνια, λόγω των «έξυπνων» βομβών, και για τη δολοφονία χιλιάδων παιδιών, στο Ιράκ, λόγω του εμπάργκο.