Του Τάσου Αναστασίου από τα ΝΕΑ

Κανένα δάνειο δεν είναι τζάμπα, κάθε δάνειο πληρώνεται ακριβά. Και τα τραπεζικά, αλλά και τα «άλλα». Αυτά που δεν αντιστοιχούν σε γεννήματα δικά σου, του τόπου σου, της κοινωνίας σου. Είτε δάνειο για πετρέλαιο πάρεις, είτε απεμπλουτισμένο ουράνιο χρησιμοποιήσεις ενάντια σ' έναν εχθρό που δεν είναι δικός σου, στο τέλος θα πληρώσεις. Το αυτό συμβαίνει και με ορισμένες ιδεολογίες. Που έρχονται ως δάνεια και εγκαθίστανται ως μόνιμο χρέος. Που θες να το πετάξεις από πάνω σου, αλλά δεν μπορείς, καθώς έχεις προ πολλού εγκαταλείψει τη δική σου παραγωγή.

Στις τράπεζες, τα δάνεια τα λένε προϊόντα που κατά συνέπεια πωλούνται ως εμπορεύματα και αποδίδουν κέρδος στον ιδιοκτήτη του προϊόντος. Το μυστικό βρίσκεται στην «εξαφάνιση» - απόκρυψη της κοινωνικής εργασίας. Που μόνον όταν αναγνωρίσει - διεκδικήσει ως κοινωνικό και το προϊόν - και όχι εμπόρευμα - που παράγει, θα μπορέσει να βγάλει από τη μέση το κέρδος του ιδιοκτήτη. Αλλά αυτή η διαδικασία προϋποθέτει να έχουν επιβάλει οι παραγωγοί το δικό τους κράτος...

Νέα απ' το μέτωπο: 23, λέει, με καρκίνο. Είναι περισσότεροι. Απλά, επικρατεί σκοτάδι. Συνέβη το ίδιο στην Ιταλία μέχρι που οργανώθηκαν οι συγγενείς των θυμάτων κι αποκαλύφθηκε πως ξεπερνούν εκεί τους 137. Εδώ δηλώνουν απλά πως είναι άγνωστος ο αριθμός που «κατέληξε». Εύκολη διαπίστωση, καθώς ο καρκίνος σκοτώνει σε ανύποπτο χρόνο. Αυτό που μένει, πάντως, είναι πως τα βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου δε σκοτώνουν μόνο τους «εχθρούς», αλλά και τις «φίλιες δυνάμεις». Ποιο «υψηλό μεροκάματο», άραγε, ισοσταθμίζει τέτοια απώλεια;

Ασχετο: Το τελευταίο διάστημα αργά τη νύχτα στο κρατικό κανάλι παίζονται διάφορες ταινίες με θέμα την ιστορία σύστασης των Ηνωμένων Πολιτειών. Βάζοντας στην άκρη τη διαφωνία με τη γενική ιδεολογική άποψη που τις διαπερνά, μπορείς να βρεις σ' αυτές αρκετά χρήσιμα - για επίκαιρους συνειρμούς - πράγματα, όπως για το βάρος των ονομάτων.