1844. To πρώτο Σύνταγμα της Ελλάδας.

1848. Εξέγερση του λαού του Βερολίνου.

1871 η Κομμούνα του Παρισιού. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, η κρατική εξουσία πέρασε, αν και για σύντομο χρονικό διάστημα, στα χέρια του προλεταριάτου. Η Κομμούνα που ίδρυσαν οι εργάτες του Παρισιού έζησε μόνο 72 μέρες.

1921. Υπογράφτηκε η συνθήκη ειρήνης μεταξύ της Σοβιετικής Ενωσης και της Πολωνίας.

1922. Ο Μαχάτμα Γκάντι καταδικάζεται από τους Αγγλους αποικιοκράτες σε εξάμηνη φυλάκιση για την εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής που κήρυξε.

1929. Υπογράφτηκαν τα πρωτόκολλα της ελληνο-γιουγκοσλαβικής Συμφωνίας για την παραχώρηση ελεύθερης ζώνης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης.

1940. Χίτλερ και Μουσολίνι συναντώνται στο πέρασμα Μπρένερ των Αλπεων και συμφωνούν για την είσοδο της Ιταλίας στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

1965. Ο σοβιετικός κοσμοναύτης Βαλερί Λεόνοφ είναι ο πρώτος άνθρωπος που «περπάτησε» στο διάστημα.

1992. Δημοψήφισμα που γίνεται στη Νοτιοαφρικανική Ενωση τάσσεται υπέρ της κατάργησης του καθεστώτος των φυλετικών διακρίσεων, του απαρτχάιντ.

Διά χειρός συναδέλφου Γ. Πενταράκη, από το ΣΚΑΪ:

«Το μήνυμα που έστειλε ο Αυτοκράτορας και οι αυλικοί του από τις Αζόρες δεν αφορά μόνο τον ιρακινό λαό, που έτσι κι αλλιώς αργοσβήνει χρόνια τώρα, από το εμπάργκο που του επέβαλαν.

Αφορά τους λαούς όλου του κόσμου, που καλούνται να υπακούουν δίχως αμφισβήτηση τους ύπατους, να προσκυνούν ταπεινωμένοι τους λεγεωνάριους.

Αγνοούν - οι αφελείς - το παγκόσμιο αντιπολεμικό κίνημα, το μεγαλύτερο των τελευταίων χρόνων, μετά την εισβολή στο Βιετνάμ.

Ξεχνούν μέσα στη μέθη της εξουσίας τους, την ίδια την ιστορία που διδάσκει, ότι όταν μία υπερδύναμη αποφασίζει να γίνει αυτοκρατορία, αρχίζει και η αντίστροφη μέτρηση για την κατάρρευσή της.

Και πόσο κουράγιο να αντλήσουν για το επόμενο διάστημα από τους υπουργούς Εξωτερικών φιλικών τους χωρών, που (από την πολλή οσφυοκαμψία;), τρέχουν στα ...γυμναστήρια για να ανακουφιστεί η μέση τους.

`Η από τους υπουργούς Δημόσιας Τάξης, που ρίχνουν δακρυγόνα και ξυλοκοπούν όσους διαδηλώνουν για τη ζωή, όπως προχτές στη Σούδα.

Ανειλημμένες, θα πείτε, υποχρεώσεις, μεταξύ φίλων, που συναντήθηκαν πολλές φορές για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας.

Αλλά, ποιας τρομοκρατίας; Σίγουρα όχι της δικής τους!».

«ΑΝΗΚΟΜΕΝ εις την Δύσιν» (Κ. Καραμανλής)

***

«ΠΑΜΕ χέρι - χέρι με τον Κλίντον» (Α. Παπανδρέου)

***

«ΕΙΜΑΣΤΕ όλοι Αμερικανοί» (Κ. Μητσοτάκης)

***

«ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ τις ΗΠΑ» (Κ. Σημίτης)

***

ΣΤΙΣ παραπάνω 28 λέξεις περικλείεται μια ιστορία.

***

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ για την ιστορία της επαναλαμβανόμενης εμπλοκής της Ελλάδας στους τυχοδιωκτισμούς του ιμπεριαλισμού

***

ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, τελικά, για την ιστορία της μεταπολιτευτικής υποτέλειας του αστικού πολιτικού συστήματος της χώρας...

«Από τις 2 Αυγούστου του 1990 η Σούδα συντήρησε 97 πλοία, φόρτωσε και ξεφόρτωσε 13.000 τόνους (πολεμικού υλικού), εξυπηρέτησε 31.000 πτήσεις και τροφοδότησε αεροσκάφη με 4.500 λίβρες υγρών καυσίμων, λειτούργησε 24 ώρες το 24ωρο με εξουθενωτικούς ρυθμούς, 300%-400% πιο γρήγορα από τους κανονικούς. Κάθε μέρα η βάση καλούνταν να διατηρεί τον ανεφοδιασμό των γραμμών μας και κάθε μέρα έπραττε το καθήκον της κατά τρόπο άψογο».

***

***

Σήμερα, και ενώ αυτή τη φορά δεν υπάρχει καν το πρόσχημα μιας απόφασης του ΟΗΕ, σήμερα που δεν υπάρχει καν «φύλλο συκής» για τον παράνομο πόλεμο, το έγκλημα επαναλαμβάνεται. Η Σούδα είναι πάλι στη διάθεση των Αμερικανών.

Μόνο μια μικρή λεπτομέρεια έχει αλλάξει: Αυτή τη φορά το «παράσημο» δε θα το πάρει ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ. Σήμερα το «παράσημο» ανήκει εξ ολοκλήρου στο ΠΑΣΟΚ και στον Κ. Σημίτη.

«(Ο Μπλερ) εμπνέει με τη νίκη του προσδοκίες για αλλαγές στο χάρτη της Ευρώπης. Μετά τη νίκη των Νέων Εργατικών στη Βρετανία - Νέο τοπίο στην Ευρώπη, πιο ευνοϊκό και για την Ελλάδα» (Αυγή, 4/5/97).

«Ο πρωθυπουργός (Κ. Σημίτης) τρέφει ιδιαίτερη εκτίμηση στον ηγέτη των Βρετανών Εργατικών» (ΝΕΑ, 5/5/97)

«Πριν λίγες μέρες οι Εργατικοί γκρέμισαν 18 χρόνια συντηρητικής διακυβέρνησης στη Βρετανία (...) γίνεται λοιπόν φανερό ότι η Αριστερά έχει και ρόλο και παρουσία ως πρόταση κυβερνητικής ευθύνης» (Κ. Σημίτης, Συνδιάσκεψη ΠΑΣΟΚ, 10/5/97).

Τα παραπάνω είναι λίγα μόνο από τα όσα γράφτηκαν και λέχτηκαν στην Ελλάδα, μέσα στον... «κεντροαριστερό οίστρο» της εκλογικής επικράτησης του Μπλερ, το Μάη του '97. Σελίδες επί σελίδων και πολύ μελάνι χύθηκε τότε για να εξυμνηθεί ο «Τρίτος Δρόμος» και η «κεντροαριστεροσύνη» του κ. Μπλερ.

Να τον χαίρονται, επομένως, οι υμνητές του...

ΥΓ: Οσο για το «Ριζοσπάστη», ερμηνεύοντας τα αποτελέσματα των εκλογών στη Βρετανία, έδινε το δικό του στίγμα, γράφοντας στον τίτλο κιόλας του σχετικού ρεπορτάζ για την επικράτηση Μπλερ: «"Νέα εποχή", παλιά πολιτική» (4/5/97).

Ο Μπους, ο άνθρωπος που ήρθε δεύτερος σε ψήφους και τον διόρισε Πρόεδρο ένα δικαστήριο μιας πολιτείας που κυβερνήτης ήταν ο αδερφός του, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια ολόκληρο τον κόσμο και μαζί τους Αμερικανούς πολίτες, που παρ' όλη την πλύση εγκεφάλου απαντούν σε ποσοστό άνω του 60% ότι συμφωνούν με ένα πόλεμο κατά του Ιράκ μόνο εφόσον έχει την έγκριση του ΟΗΕ.

Ο Αθνάρ, γράφει στα παλιά του τα παπούτσια τον ισπανικό λαό που μόλις προχτές κατέγραψαν οι δημοσκοπήσεις ότι σε ποσοστό άνω του 90% αντιτίθεται στον πόλεμο.

Ο Μπλερ, αυτό το θλιβερό ΗΠΑ-λληλάκι της «κεντροαριστεράς», κηρύσσει τον πόλεμο, γράφοντας στα παλιά του τα παπούτσια το ίδιο του το κόμμα και κυρίως το βρετανικό λαό που πρωτοστατεί στις αντιπολεμικές διαδηλώσεις.

Ο κ. Σημίτης, πρωθυπουργεύει μιας χώρας που ο λαός της, σε ποσοστό 99,9% λέει όχι στον πόλεμο, όχι στην εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, αλλά εκείνος παρέχει διευκολύνσεις στις ΗΠΑ για να διεξαγάγουν αυτόν τον παράνομο πόλεμο.

***

Αλήθεια, τι άλλο στοιχείο χρειάζεται για να μιλήσουμε για την πλήρη αναντιστοιχία ανάμεσα στο λαϊκό αίσθημα, από τη μια μεριά, και στα «έργα» των ιθυνουσών πολιτικών τάξεων, από την άλλη, στις χώρες της κοινοβουλευτικής «Δημοκρατίας»;

Αλήθεια, αυτή η καταφανής αναντιστοιχία ανάμεσα στη θέληση του λαού και στα έργα των «Μπους και σία» δεν είναι απόδειξη πως η η «Δημοκρατία» τους είναι ο μανδύας της αστικής δικτατορίας του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού;

Ουαί, ΟΗΕ, Οιμέ