1910 Σχηματίζεται κυβέρνηση υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο.

1912 Τα ελληνικά στρατεύματα καταλαμβάνουν την Ελασσόνα.

1929 Η Διεθνής Αντιφασιστική Επιτροπή δημοσιεύει έντονη διαμαρτυρία για την ασκούμενη τρομοκρατία στην Ελλάδα.

1932 Η Αστυνομία στην Καβάλα επιτίθεται εναντίον μαζικής συγκέντρωσης καπνεργατών. Σκοτώνει τον καπνεργάτη Ψαρόπουλο και τραυματίζει άλλους δύο.

1934 Σε κοινή Σύνοδο της Βουλής και της Γερουσίας, ο Αλέξανδρος Ζαΐμης επανεκλέγεται Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας για την πενταετία 1934-1939.

1939 Υπογράφεται συμφωνία για αμοιβαία βοήθεια από τη Γαλλία, την Αγγλία και την Τουρκία.

1951 Αρχίζει η πρώτη δίκη του Νίκου Μπελογιάννη.

1962 Υπογράφεται στη Νέα Υόρκη συμφωνία πενταετούς διάρκειας για το ελληνικό δημόσιο χρέος μεταξύ Αμερικανών κατόχων ελληνικών χρεογράφων και ελληνικής αντιπροσωπείας. Η συμφωνία αφορά στη ρύθμιση του 40ετούς δανείου του 1924, του επίσης 40ετούς του 1928 και του δανείου για τη βελτίωση της ύδρευσης του 1925.

1979 Απονέμεται στον Οδυσσέα Ελύτη το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Υπάρχει διαπλοκή πολιτικής - ΜΜΕ; «Παίζει» η εκάστοτε κυβέρνηση με το εκδοτικό κατεστημένο; Λειτουργεί η εκάστοτε κυβέρνηση ως μεσάζων των συμφερόντων εκείνων που ελέγχουν τα ΜΜΕ; Οσοι ελέγχουν τα ΜΜΕ ενδιαφέρονται για την ενημέρωση του λαού ή για την προώθηση των επιχειρηματικών τους επιδιώξεων μέσα από τη χειραγώγηση των πολιτών και συνακόλουθα των πολιτικών εξελίξεων; Ποιος είναι ο «αθώος» σε αυτό το κομπρεμί, η ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ;...

Ας δούμε τα έργα και των δύο:

*

α) Επί ΠΑΣΟΚ είχαμε το «νόμο Βενιζέλου» για τα ΜΜΕ που αποτέλεσε τη βάση και για τους μετέπειτα νόμους των Ρέππα - Πρωτόπαππα. Ακρογωνιαίος λίθος του νόμου ήταν η διάταξη με την οποία απαλλάσσονταν οι εταιρίες που είχαν την έδρα τους στο εξωτερικό (οι περίφημες «οφ σορ») και ταυτόχρονα ήταν κάτοχοι μετοχών κάποιου ΜΜΕ, από την υποχρέωση ονομαστικοποίησης των μετοχών τους. «Ετσι ορίζει το κοινοτικό δίκαιο», δικαιολογούνταν οι ΠΑΣΟΚοι. Μέσω της διάταξης αυτής, αφέθηκε το ελεύθερο στον εκάστοτε κεφαλαιούχο, εργολάβο, προμηθευτή και συναλλασσόμενο ή μη με το δημόσιο, να κατέχει ΜΜΕ και να προωθεί τις μπίζνες του χρησιμοποιώντας τα ως πολιορκητικό κριό.

Ακολούθησε η κυβέρνηση της ΝΔ. Εχει κανείς την αυταπάτη ότι οι μεγαλοκεφαλαιούχοι - καναλάρχες έπαψαν να κάνουν τις δουλιές τους, στήνοντας εταιρίες - «μαϊμούδες» στο ...Τουμπουκτού; Μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά η κυβέρνηση της ΝΔ ότι οι μεγαλοκεφαλαιούχοι συνεργάτες του δημοσίου, ακόμα κι όταν επιχείρησαν να «προσαρμοστούν» στο 1% του «βασικού μετόχου» στα ΜΜΕ (πριν κι αυτή η διάταξη πάει υπέρ ...πίστεως «κοινοτικού δικαίου), έπαψαν έστω και προς στιγμήν να ελέγχουν καθ' ολοκληρίαν συγκεκριμένα ΜΜΕ;

*

β) Με το νόμο για το «βασικό μέτοχο» - που στο μεταξύ κονιορτοποιήθηκε από την «Αγία Οικογένεια» των Βρυξελλών - η κυβέρνηση της ΝΔ έφερε τη διάταξη που «απαγόρευε» σε συγγενείς ή σε παρένθετα πρόσωπα των μεγαλοεργολάβων - προμηθευτών να ελέγχουν ή να συμμετέχουν σε ΜΜΕ. Οι αρμόδιοι υπουργοί ισχυρίζονταν ότι κατ' αυτό τον τρόπο έκλεισαν και το τελευταίο παράθυρο της διαπλοκής. Αλλά η κοροϊδία έχει πεπερασμένα όρια (αντιθέτως, ο καπιταλισμός ανεξάντλητα): Ακόμα κι αν εφαρμοζόταν η διάταξη που απαγορεύει σε συγγενικά πρόσωπα των μεγαλοεργολάβων να ελέγχουν ΜΜΕ, θα μπορούσε ποτέ να υπάρξει διάταξη για να αποτρέψει να μετέχουν σε ΜΜΕ οι «αχυράνθρωποι» των μεγαλοκεφαλαιούχων; Στον καπιταλισμό και στην «ελεύθερη αγορά» της ΝΔ δεν έχει ακόμα εφευρεθεί τρόπος που να απαγορεύει την κατασκευή «αχυράνθρωπων», που λειτουργούν εν ονόματι των αφεντικών τους.

***

Η αλήθεια, επομένως, είναι η εξής: Οσο θα συνεχίζεται το καθεστώς της ατομικής ιδιοκτησίας στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ και της ατομικής ιδιοποίησης του δημόσιου αγαθού που λέγεται «ραδιοτηλεοπτική συχνότητα», τότε η διαπλοκή, τα μιντιακά πολιτικο-οικονομικά παιχνίδια, η υπαγωγή του δικαιώματος της πληροφόρησης σε εργαλείο επιχειρηματικών και δικομματικών συναλλαγών, είναι δεδομένα.

*

Οι υμνητές του καπιταλισμού, και ειδικά του κρατικομονοπωλιακού, γνωρίζουν τα παραπάνω καλύτερα από εμάς. Οσο για τα πομπώδη περί «διαφάνειας», «πλουραλισμού», «αντικειμενικότητας», είναι τα ανούσια φληναφήματα με τα οποία γαρνίρεται ο διαγκωνισμός των δικομματικών εταίρων για το ποιος από τους δύο - στα πλαίσια της αναδιάταξης του μιντιακού τοπίου - θα τύχει καλύτερης μεταχείρισης από τους μεγιστάνες του Τύπου.

*

Στο μεταξύ, το ζητούμενο που είναι η πληροφορία και η ενημέρωση, από κοινωνικά αγαθά έχουν υπαχθεί στην κατηγορία του «εμπορεύματος» και αποτελούν την «πρώτη ύλη» για πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια, άλλοτε σε γαλάζιο κι άλλοτε σε πράσινο φόντο.

Τίποτα δε θα αλλάξει αν αυτό το φόντο γίνει περισσότερο γαλάζιο ή λιγότερο πράσινο.

Τίποτα - παρά μόνο ο κοινωνικός έλεγχος - δε θα αλλάξει το τοπίο στα ΜΜΕ που λειτουργούν ή βάζουν λουκέτο κατά το δοκούν των αφεντικών τους και που ρυθμίζουν τη στρόφιγγα της πληροφόρησης σύμφωνα με τα συμφέροντα της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης.

Οι φαρμακοβιομηχανίες λειτουργούν όπως οι 7 αδελφές του πετρελαίου. Πρόκειται για ένα κλαμπ πολυεθνικών που κερδοσκοπούν με την ασθένεια και την υγεία ολόκληρου του πλανήτη.

Δεν είναι μόνο ότι απαγορεύουν την ευρεία παραγωγή και χρήση των φαρμάκων που είναι απαραίτητα για τη δημόσια υγεία, επικαλούμενες την «πνευματική ιδιοκτησία» τους πάνω στην «πατέντα» των σκευασμάτων. Δεν περιορίζονται να κερδοσκοπούν «νόμιμα», βασιζόμενες στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς.

Οταν το επιτάσσει η αύξηση της κερδοφορίας τους, λειτουργούν ακόμα και με όρους υποκόσμου, και με όρους «μαφίας».

*

Πριν από τρία χρόνια, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας εκτιμούσε ότι περίπου το 10% των φαρμάκων που παρασκευάζουν και προωθούν στην αγορά οι φαρμακοβιομηχανίες είναι πλαστά. Η Ιατρική Επιθεώρηση της Βρετανίας έχει μιλήσει για «δολοφονικά» κυκλώματα ενώ επιστήμονες του πανεπιστημίου της Οξφόρδης έκαναν λόγο για «μαφία», στα εργαστήρια της οποίας παρασκευάζονται ψεύτικα φάρμακα (εμβόλια μηνιγγίτιδας από νερό βρύσης, σιρόπια φτιαγμένα με βιομηχανικά έλαια, χάπια αντισύλληψης από αλεύρι...). Σύμφωνα, δε, με καταγγελία διεθνούς ομάδας επιστημόνων, το 2002, αποκαλύφθηκε πως το ένα τρίτο των φαρμάκων κατά της ελονοσίας που διακινείται στη νοτιοανατολική Ασία είναι πλαστά!

*

Ενα χρόνο νωρίτερα, το 2001, τέθηκε εμφατικά ένα ακόμα ζήτημα: Η ομηρία της επιστημονικής έρευνας από τις φαρμακοβιομηχανίες.

Δημοσίως οι διευθυντές έντεκα μεγάλων ιατρικών επιθεωρήσεων (ανάμεσά τους η Αμερικανική και η Βρετανική) εκδήλωσαν την ανησυχία τους για τον τρόπο με τον οποίο οι φαρμακοβιομηχανίες ελέγχουν την επιστημονική έρευνα καθώς και τον τρόπο με τον οποίο δημοσιεύονται τα πορίσματα των ερευνών.

Αυξάνεται επικίνδυνα η ανάμειξη των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών στην ιατρική έρευνα και στις δοκιμές νέων φαρμάκων, τόνιζαν σε κοινό τους άρθρο, σημειώνοντας επιπλέον ότι οι φαρμακοβιομηχανίες σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις «προσπαθούν να οδηγήσουν τα πορίσματα της επιστημονικής έρευνας σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τις τρέχουσες πολιτικές τους», εμποδίζουν την πρόσβαση σε πρωτογενή στοιχεία και απαγορεύουν τη δημοσιοποίηση των πορισμάτων των επιστημονικών ερευνών όταν αυτά δεν εξυπηρετούν τα εμπορικά συμφέροντα των χορηγών - φαρμακοβιομηχανιών...

*

Φτάνουμε στις 14 Ιούνη του 2003. Ενώπιον του διεθνούς ποινικού δικαστηρίου της Χάγης κατατίθεται (από το Ιδρυμα Υγείας και τον Dr. Mathias Rath) μια πολύ ενδιαφέρουσα καταγγελία. Πρόκειται για την καταγγελία της γενοκτονίας εναντίον φαρμακευτικών εταιριών, που περιλαμβάνει επίσης κατηγορίες ενάντια στον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζ. Μπους και τον πρωθυπουργό της Βρετανίας Τ. Μπλερ.

Σύμφωνα με την καταγγελία, οι φαρμακοβιομηχανίες κατηγορούνται ότι σκόπιμα αποτρέπουν τις φυσικές εναλλακτικές λύσεις θεραπειών, ότι ο ρόλος τους στο να πάρει ο Μπους και ο Μπλερ την εξουσία ήταν καθοριστικός και απόλυτα «εξαργυρώσιμος», ότι οι πολιτικές υγείας κατευθύνονται παγκοσμίως από τα οικονομικά συμφέροντα των φαρμακοβιομηχανιών και ότι οι τελευταίες πρέπει να ελεγχθούν με την κατηγορία της φαρμακευτικής «κερδοσκοπίας με την ασθένεια».

Οπως είναι ευνόητο η κυρία Κάρλα Ντελ Πόντε και οι υπόλοιποι επιφανείς του δικαστηρίου της Χάγης, δεν έχουν δείξει για το θέμα «επιμέλεια» ανάλογη εκείνης που επιδεικνύουν σε άλλες περιπτώσεις, όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση Μιλόσεβιτς...

(Συνεχίζεται...)

Ξουτ, ξουτ, ξουτ!