1703 Πεθαίνει ο άνθρωπος με το «σιδηρούν προσωπείο», που κρατούνταν στην παρισινή φυλακή της Βαστίλλης. Η πραγματική του ταυτότητα έγινε αντικείμενο πολλών δολοπλοκιών και η ζωή του ενέπνευσε μυθιστορήματα του Βολταίρου και του Αλέξανδρου Δουμά.

1996 Στο Βατικανό πραγματοποιείται η ιστορική πρώτη συνάντηση ανάμεσα στον Πάπα και στον Φιντέλ Κάστρο. Ο Ιωάννης Παύλος ανταπέδωσε με επίσκεψη στην Κούβα στις 21 του Γενάρη του 1998.

1999 Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, επισκέπτεται για 24 ώρες την Ελλάδα. Οι διαδηλωτές, οι οποίοι αψηφούν την εντολή «στρατιωτικού νόμου» που έχει ουσιαστικά κηρύξει στην πρωτεύουσα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προσπαθούν να κάνουν πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, αλλά εμποδίζονται και δέχονται επίθεση από τα ΜΑΤ που επί ώρες βιαιοπραγούν εναντίον τους.

Το σύνθημα Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία είναι επίκαιρο, δήλωσε ο κ. Παπανδρέου. Για να σκεφτείτε πόσο δίκιο έχει ο κ. Παπανδρέου, ένα σας λέμε: Υπάρχει πολιτικός αρχηγός στην Ελλάδα που βγήκε - ανήμερα του Πολυτεχνείου - και δήλωσε ότι θεωρεί τη νίκη του Ομπάμα στις ΗΠΑ ως «επανάσταση» που «θα εμπνεύσει μεγάλο σεβασμό και νομιμότητα σε όλο τον κόσμο»! Ποιος αρχηγός τα είπε αυτά; Μα, ο κ. Παπανδρέου, φυσικά...

Τρία είναι τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη φετινή πορεία του Πολυτεχνείου:

Πρώτον, όταν βρέχει, τα παιδάκια με τις κουκούλες δε βγαίνουν έξω.

Δεύτερον, όσες δεκάδες χιλιάδες κι αν είναι οι διαδηλωτές προς την αμερικάνικη πρεσβεία, όπως φέτος, όταν τα παιδάκια με τις κουκούλες δε βγαίνουν έξω, είδηση για τα κανάλια δεν υπάρχει...

Τρίτο - και σημαντικότερο: Ο,τι και να κάνουν, όση προβοκάτσια κι αν χρησιμοποιήσουν, ό,τι επιχείρηση αποσιώπησης κι αν εφαρμόσουν, ό,τι κλίμα τρομοκρατίας κι αν καλλιεργήσουν, ό,τι τέχνασμα συκοφάντησης κι αν μηχανευτούν, ό,τι προσπάθεια κι αν καταβάλουν για να μετατρέψουν το Πολυτεχνείο σε «μουσείο» και για να ενταφιάσουν το μήνυμα της εξέγερσης στη λήθη,

κάθε 17η του Νοέμβρη, χιλιάδες και όλο και περισσότερες χιλιάδες θα είναι εκεί, θα παίρνουν τη σκυτάλη από την πύλη του ξεσηκωμού και θα στοιχειώνουν τους εφιάλτες τους. Για όσα χρόνια κι αν χρειαστούν. Μέχρι τη δικαίωση. Μέχρι να υπάρξει «ψωμί - παιδεία - ελευθερία»!

-- «Κύριε πρέσβη, τώρα που έχει εκλεγεί νέος πρόεδρος ο Ομπάμα τι θα πρέπει να περιμένουν η Αμερική, η Ευρώπη και η Ελλάδα πιο συγκεκριμένα;».

-- «Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα που ο εκλεγμένος πρόεδρος Ομπάμα είπε κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας είναι πως δε σκοπεύει να εγκαταλείψει την αμερικανική ηγεσία, αλλά να ενδυναμώσει τις απαραίτητες συμμαχίες και συνεργασίες με σκοπό την κοινή αντιμετώπιση προκλήσεων. Πιστεύω πως θα παρακολουθήσουμε έναν πρόεδρο ο οποίος θα είναι ισχυρός σε ό,τι αφορά το ρόλο της Αμερικής και τα διεθνή ζητήματα και στο να επιλαμβάνεται των προβλημάτων με ένα διαφορετικό στιλ (...)».

*

Η δήλωση είναι του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, του κ. Σπέκχαρντ (δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Fag», 13/11/2008).

Ετσι εξηγείται η ανυπόκριτη χαρά των εγχώριων θαυμαστών των ΗΠΑ. Τόσα χρόνια με τον Μπους είχαν ένα μικρό πρόβλημα να δηλώνουν ότι «είμαστε όλοι Αμερικανοί», αλλά τώρα που η πολιτική του Μπους θα εφαρμόζεται ...«με ένα διαφορετικό στιλ», ήρθαν στα ίσα τους οι άνθρωποι.

Βιντεοπέδιο

Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά (αλλά, βέβαια, τίποτα στη ζωή δε γίνεται με το «αν») η «υπόθεση του Βατοπεδίου» θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καθαρτήριο όριο, να λειτουργήσει ως ένα στεντόρειο «ως εδώ και μη παρέκει».

Αντ' αυτού όλη αυτή η δυσώδης κατάσταση έχει ενταχθεί στη συνήθη δικομματική διελκυστίνδα, έχει μετατραπεί σε μια γαλαζοπράσινη επιχείρηση συμψηφισμού της βρωμιάς και της απάτης. Ως εκ τούτου και τούτη η υπόθεση θα καταγραφεί ως ένα ακόμα σάλτο προς τον πάτο του κατήφορου της πολιτικής και της θεσμικής τους ανυποληψίας, της φθοράς και της αγιάτρευτης διαφθοράς.

Η «υπόθεση Βατοπέδι» μάς παρέχει όλα τα στοιχεία για να προσδιορίσουμε με επάρκεια τη δομική παθογένεια του πολιτικού συστήματος, πέρα και πάνω από τα πρόσωπα - διαχειριστές του. Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε την προσωπική αθωότητα των πρωταγωνιστών του πολιτικού συστήματος (με την έννοια ότι δεν προσπορίστηκαν ατομικά οφέλη από αυτή την άθλια συναλλαγή), αυτή ακριβώς η «επί προσωπικού» αθωότητά τους είναι και η απόδειξη της τεράστιας πολιτικής τους ευθύνης. Για την ακρίβεια, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ενοχής του πολιτικού συστήματος που υπηρετούν.

Την ώρα, δηλαδή, που ζούμε σε ένα έντονα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, τη στιγμή που οι πολιτικές εντυπώσεις επιδιώκεται να κερδηθούν μέσα από δημοσκοπήσεις που ρίχνουν το βάρος στο να συγκρίνουν ποιο είναι το «καταλληλότερο» πρόσωπο για να μας κυβερνήσει, τα πάντα δείχνουν ότι αυτή η «προσωποποίηση» της πολιτικής οδηγεί σε μια ανακύκλωση της σήψης, που τα «πρόσωπα - Μεσσίες», ακόμα και στην περίπτωση που θα το ήθελαν, πολύ απλά είναι ανήμπορα να την αναστρέψουν.

Η «υπόθεση Βατοπέδι», ως συνέχεια μιας μακράς αλυσίδας άλλων υποθέσεων (Βαβύλης, παραδικαστικό, «Ζήμενς», χρηματιστήριο, «Πόρτο Καρράς», ομόλογα, «κότερα», κλπ.), είναι αποκαλυπτική: Μιλάμε για μια σήψη που έχει εισχωρήσει και στον τελευταίο αρμό του συστήματος, σε μια απαράμιλλη απόδειξη της «συνέχειας» που διακρίνει το κράτος είτε το διαχειρίζεται η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ.

Πολιτικά γραφεία, υπουργικά γραφεία, κρατικές υπηρεσίες, Νομικά συμβούλια, Κτηματικές εταιρείες, συμβολαιογράφοι, μεγαλοδικηγόροι, παπάδες, υπόκοσμος, εργολάβοι, «φουσκωτοί», «βιντεοσκοπιστές», εκβιαστές, βιντεοκομιστές, «οφ σορ» εταιρείες, μπουζουκομαγαζάτορες, μοναχοί, υποκλοπείς, κρατικοί υπάλληλοι, τοπικοί παράγοντες, χορεύτριες «πολιτιστικών» κέντρων, αθλητικοπαράγοντες, γραμματείς και φαρισαίοι, όλοι και όλα ένα κουβάρι, μια «Κόπρος του Αυγείου», ένα σύστημα αρπαγής και λεηλασίας, ένας δυσώδης λαβύρινθος που τα τρωκτικά του έχουν κατακαθίσει στο σβέρκο της κοινωνίας κάνοντας «μπίζνες».

Τι άλλο περιγράφουν τα παραπάνω από ένα πολιτικό σύστημα που έχει σαπίσει; Ενα πολιτικό σύστημα που η βασική συγκολλητική του ουσία είναι ο εκμαυλισμός που διατρέχει ολόκληρη την πυραμίδα της λεγόμενης δημόσιας διοίκησης. Και που εφόσον δεν ξηλωθεί εκ βάθρων, θα συμπαρασύρει στην αποσύνθεσή του και την κοινωνία, η οποία καλείται μέσα από τα κηρύγματα της δικομματικής προπαγάνδας να μάθει να ζει με την αποφορά και τα απόβλητα, έχοντας μια και μόνη «ελευθερία»: Να διαλέγει τον κάθε φορά «καταλληλότερο» επίδοξο διαχειριστή που - κατά την παροιμιώδη φράση του Αντρέα Παπανδρέου - «απλώς θα προεδρεύει»...