Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά (αλλά, βέβαια, τίποτα στη ζωή δε γίνεται με το «αν») η «υπόθεση του Βατοπεδίου» θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καθαρτήριο όριο, να λειτουργήσει ως ένα στεντόρειο «ως εδώ και μη παρέκει».

Αντ' αυτού όλη αυτή η δυσώδης κατάσταση έχει ενταχθεί στη συνήθη δικομματική διελκυστίνδα, έχει μετατραπεί σε μια γαλαζοπράσινη επιχείρηση συμψηφισμού της βρωμιάς και της απάτης. Ως εκ τούτου και τούτη η υπόθεση θα καταγραφεί ως ένα ακόμα σάλτο προς τον πάτο του κατήφορου της πολιτικής και της θεσμικής τους ανυποληψίας, της φθοράς και της αγιάτρευτης διαφθοράς.

Η «υπόθεση Βατοπέδι» μάς παρέχει όλα τα στοιχεία για να προσδιορίσουμε με επάρκεια τη δομική παθογένεια του πολιτικού συστήματος, πέρα και πάνω από τα πρόσωπα - διαχειριστές του. Γιατί ακόμα κι αν δεχτούμε την προσωπική αθωότητα των πρωταγωνιστών του πολιτικού συστήματος (με την έννοια ότι δεν προσπορίστηκαν ατομικά οφέλη από αυτή την άθλια συναλλαγή), αυτή ακριβώς η «επί προσωπικού» αθωότητά τους είναι και η απόδειξη της τεράστιας πολιτικής τους ευθύνης. Για την ακρίβεια, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ενοχής του πολιτικού συστήματος που υπηρετούν.

Την ώρα, δηλαδή, που ζούμε σε ένα έντονα πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα, τη στιγμή που οι πολιτικές εντυπώσεις επιδιώκεται να κερδηθούν μέσα από δημοσκοπήσεις που ρίχνουν το βάρος στο να συγκρίνουν ποιο είναι το «καταλληλότερο» πρόσωπο για να μας κυβερνήσει, τα πάντα δείχνουν ότι αυτή η «προσωποποίηση» της πολιτικής οδηγεί σε μια ανακύκλωση της σήψης, που τα «πρόσωπα - Μεσσίες», ακόμα και στην περίπτωση που θα το ήθελαν, πολύ απλά είναι ανήμπορα να την αναστρέψουν.

Η «υπόθεση Βατοπέδι», ως συνέχεια μιας μακράς αλυσίδας άλλων υποθέσεων (Βαβύλης, παραδικαστικό, «Ζήμενς», χρηματιστήριο, «Πόρτο Καρράς», ομόλογα, «κότερα», κλπ.), είναι αποκαλυπτική: Μιλάμε για μια σήψη που έχει εισχωρήσει και στον τελευταίο αρμό του συστήματος, σε μια απαράμιλλη απόδειξη της «συνέχειας» που διακρίνει το κράτος είτε το διαχειρίζεται η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ.

Πολιτικά γραφεία, υπουργικά γραφεία, κρατικές υπηρεσίες, Νομικά συμβούλια, Κτηματικές εταιρείες, συμβολαιογράφοι, μεγαλοδικηγόροι, παπάδες, υπόκοσμος, εργολάβοι, «φουσκωτοί», «βιντεοσκοπιστές», εκβιαστές, βιντεοκομιστές, «οφ σορ» εταιρείες, μπουζουκομαγαζάτορες, μοναχοί, υποκλοπείς, κρατικοί υπάλληλοι, τοπικοί παράγοντες, χορεύτριες «πολιτιστικών» κέντρων, αθλητικοπαράγοντες, γραμματείς και φαρισαίοι, όλοι και όλα ένα κουβάρι, μια «Κόπρος του Αυγείου», ένα σύστημα αρπαγής και λεηλασίας, ένας δυσώδης λαβύρινθος που τα τρωκτικά του έχουν κατακαθίσει στο σβέρκο της κοινωνίας κάνοντας «μπίζνες».

Τι άλλο περιγράφουν τα παραπάνω από ένα πολιτικό σύστημα που έχει σαπίσει; Ενα πολιτικό σύστημα που η βασική συγκολλητική του ουσία είναι ο εκμαυλισμός που διατρέχει ολόκληρη την πυραμίδα της λεγόμενης δημόσιας διοίκησης. Και που εφόσον δεν ξηλωθεί εκ βάθρων, θα συμπαρασύρει στην αποσύνθεσή του και την κοινωνία, η οποία καλείται μέσα από τα κηρύγματα της δικομματικής προπαγάνδας να μάθει να ζει με την αποφορά και τα απόβλητα, έχοντας μια και μόνη «ελευθερία»: Να διαλέγει τον κάθε φορά «καταλληλότερο» επίδοξο διαχειριστή που - κατά την παροιμιώδη φράση του Αντρέα Παπανδρέου - «απλώς θα προεδρεύει»...