Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»

-- Το 10% του πληθυσμού κατέχει το 80% του πλούτου. Οι καπιταλιστές είναι πολύ λιγότεροι. Αλλά και 10% να είναι, πάλι λίγοι είναι. Μπορούν να ανατραπούν. Κράτα μόνο ότι «της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά»...

Κράτα, επίσης, ότι αυτοί που διαπιστώνουν τη διαφορά πλούτου - φτώχειας στις διάφορες διεθνείς διασκέψεις ανήκουν στην τάξη που προκαλεί αυτή τη διαφορά. Γιατί συζητάνε για τη διαφορά; Για να προλάβουν τα χειρότερα. Την ανατροπή τους.

-- Καμιά ΓΣΕΕ δεν πονάει, επειδή οι εργάτες δε συνδικαλίζονται. Ισα ίσα, η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ κάνει ό,τι περνά απ' το χέρι της για να μένουν φοβισμένοι οι εργάτες.

-- Οταν ένας τραπεζίτης καρφώνει τους άλλους, δεν το κάνει για την ψυχή της μάνας του, αλλά γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Εχει κάθε λόγο να βουλιάξουν οι άλλοι, όπως ορισμένες αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν κάθε λόγο να βουλιάξουν άλλες. Ετσι προχωρά και γίνεται πιο ισχυρός ο καπιταλισμός. Κι όποιος ισχυρίζεται ότι σηκώνει ρύθμιση, κοροϊδεύει τον εαυτό του.

-- Η δημοκρατία δε διαλύθηκε με ευθύνη όλων των κομμάτων. Αυτοί που κλαίνε για τη διάλυση της δημοκρατίας είναι οι ίδιοι που κρατάγανε 27 χρόνια το ΚΚΕ στην παρανομία. Η δημοκρατία τους δε διαλύθηκε, γιατί ποτέ ουσιαστικά δεν υπήρξε. Για τη μορφή της μιλούν και όχι για την ταξική της ουσία. Για να μην πάμε πιο μακριά, το '36 η αστική τάξη επέβαλε δικτατορία, το '40-'45 γευτήκαμε τα καλά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, το '45-'49 τα όπλα των αστών στράφηκαν κατά του λαού, το '50-'52 η δημοκρατία επικράτησε στις μάντρες των εκτελεστικών αποσπασμάτων, όλα αυτά τα χρόνια εξορίες, φυλακές και δολοφονίες στη μέση του δρόμου, είναι το πρόσωπο της αστικής δημοκρατίας. Ποια δημοκρατία διαλύθηκε; Η χούντα στάθηκε, γιατί είχε την πλήρη στήριξη της αστικής τάξης. Αλλού τα περί συνολικής ευθύνης. Δική τους η χούντα, δικά τους και τα αποτελέσματά της.

-- Η σκανδαλολογία είναι, επίσης, κατασκευή των αστών. Τη χρειάζονται για να μη γίνεται συζήτηση για το βασικό πρόβλημα: Οτι οι πολλοί παράγουν και οι λίγοι καρπώνονται τον πλούτο της κοινωνικής παραγωγής.

-- Τα ΜΜΕ δεν υπεξαιρούν κανένα ρόλο. Μαγαζιά του κεφαλαίου είναι και παίρνουν μέρος στον ανταγωνισμό.

-- Τα θεσμικά όργανα είναι, επίσης, εργαλεία της αστικής τάξης, στη βάση ενός συσχετισμού που προς το παρόν την ευνοεί. Υπηρετούν την αστική τάξη, άρα δεν μπορούν να βρουν καμιά αλήθεια που να συμφέρει τους εργάτες. Το «λάδωμα» δεν το ανακάλυψαν οι εργάτες, αλλά αυτοί που κρατάνε και έτσι υποταγμένους τους εργάτες.

-- Ο κοινωνικός ιστός δε χαλαρώνει γενικώς, και είναι καλό όταν οι εργάτες αρχίζουν και καταλαβαίνουν πως η δική τους πατρίδα είναι διαφορετική από την πατρίδα του αφεντικού τους. Αυτού του τύπου η διάλυση του κοινωνικού ιστού είναι για καλό.

-- Οι ειδήσεις λένε ότι οι πρώτοι που θα τραβήξουν κουπί και σ' αυτήν την κρίση είναι οι εργάτες στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Κι απ' τη σκοπιά του καπιταλισμού αυτό είναι νόμιμο, με την έννοια ότι υπακούει στους σιδερένιους νόμους γέννησης - κίνησης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Που οδηγείται σε κρίση εξαιτίας της αναρχίας στην παραγωγή, που δηλώνει, επίσης, πως χωρίς γιατρειά εκεί, λύση δεν υπάρχει. Οσοι ζητάνε μέτρα για τις τράπεζες χωρίς να θίγουν την ιδιοκτησία στην παραγωγή και στις τράπεζες πουλάνε παραμύθια.

-- Ο εργάτης πρέπει να ζητήσει τα πάντα απ' αυτόν που προκαλεί την κρίση. Κι αυτός είναι το μονοπώλιο. Εκεί στρέφοντας τον αγώνα του έχει ελπίδα να βρει λύση. Αυτό δεν είναι παραπομπή των πάντων στο σοσιαλισμό. Ισα ίσα, παραπέμπει τα πάντα στο εδώ και τώρα. Εδώ και τώρα είναι το αίτημα για τη λαϊκή εξουσία, εδώ και τώρα για τη λαϊκή οικονομία. Κι επειδή αυτό δε γίνεται αυτόματα, γι' αυτό κι όλη η προσπάθεια στη συγκέντρωση δυνάμεων. Τι δυνάμεων; Κοινωνικών. Ποιων; Των εργατών, των φτωχομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων. Ολων όσοι, αργά η γρήγορα, καλούνται πραγματικά να πληρώσουν την κρίση. Και που δεν έχουν άλλο δρόμο από τη συμμαχία τους για διεκδίκηση της πολιτικής εξουσίας για τον εαυτό τους.