1969 Την αποχώρηση 350.000 μάχιμων από το Βιετνάμ μέχρι το τέλος του 1970, υπόσχεται ο Πρόεδρος Νίξον.

1970 Επιστρέφει στη Γη το «Σογιούζ 9», έχοντας παραμείνει στο Διάστημα 17 μέρες, 26 ώρες και 59 λεπτά, σπάζοντας το προηγούμενο ρεκόρ, που είχαν οι Αμερικανοί, κατά 4 μέρες.

1971 Απειλητική επιστολή του δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου προς τον Μακάριο, με την οποία, ούτε λίγο - ούτε πολύ, τον προειδοποιεί ότι, αν δε συμμορφωθεί προς το σχέδιο ειρήνευσης που αυτός προτείνει, η Ελλάδα θα λάβει τα μέτρα της.

1980 Η Δ. Γερμανία αποφασίζει τη χορήγηση οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας ύψους 390 εκατομμυρίων μάρκων στην Τουρκία, ενώ η αντίστοιχη βοήθεια στην Ελλάδα φτάνει μόλις τα 30 εκατ. μάρκα.

1986 Με λουτρό αίματος καταστέλλεται εξέγερση πολιτικών κρατουμένων σε τρεις φυλακές του Περού. Σύμφωνα με την αντιπολίτευση, οι κρατούμενοι που δολοφονούνται εν ψυχρώ ξεπερνούν τους 300, ενώ η κυβέρνηση προσδιορίζει τον αριθμό τους σε 250.

Με το ενδιαφέρον της πολιτείας για τον Αθλητισμό (και το ποδόσφαιρο ειδικότερα), με το πάθος και τη συστηματική δουλειά (σε βάθος) των ποδοσφαιροπαραγόντων, την (άρτια) δουλειά όλων των φορέων που οργανώνουν και διοικούν το εξαιρετικά ανταγωνιστικό ελληνικό πρωτάθλημα, τέτοιες στιγμές θα τις ξαναζήσουμε (σύντομα)...

Εφόσον υπάρξει αίτημα για σύσταση Γραφείου Συνδέσμου του Κοσσυφοπεδίου στην Ελλάδα, η Αθήνα θα ανταποκριθεί, δήλωσε χτες η κυρία Μπακογιάννη.

Η κυρία Μπακογιάννη - να θυμίσουμε - είναι η ίδια που πριν μερικές βδομάδες, αν και η Ελλάδα επισήμως δεν αναγνωρίζει το «κράτος Κοσσυφοπέδιο», φρόντισε να έχει επίσημη συνάντηση με τον λεγόμενο «υπουργό Εξωτερικών» του Κοσσόβου. Τώρα, επομένως, ανακύπτει ένα ακόμα ερώτημα για τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης: Ποιου το αίτημα για σύσταση Γραφείου Συνδέσμου θα κάνει αποδεκτό; Του Κοσσυφοπεδίου - σερβικής επαρχίας, όπως ακόμα και αυτά τα καταπατημένα ψηφίσματα του ΟΗΕ ορίζουν, ή του αμερικανικού προτεκτοράτου, με τους πάτρωνες του οποίου ευαρεστείται να συνεργάζεται η κυρία Μπακογιάννη;

Και κάτι ακόμα: Πριν μερικές μέρες, η κυρία Μπακογιάννη βρέθηκε στην Κύπρο. Εκεί που ο «Αττίλας» προσπαθεί εδώ και σχεδόν 40 χρόνια να αποκτήσει ερείσματα διεθνούς υπόστασης και αναγνώρισης. Από το ταξίδι της η κυρία Μπακογιάννη αυτό αποκόμισε; Οτι η Ελλάδα μπορεί να μετατρέπεται σε «κερκόπορτα» για την αναγνώριση διεθνούς υπόστασης σε ψευδοκράτη;

«Δε θέλω να μείνω στην Ιστορία ως φιλοπόλεμος», δήλωσε ο Μπους σε πρόσφατη συνέντευξή του. Αν τον απασχολεί το θέμα να μείνει στην Ιστορία ως ένας «φιλοπόλεμος ηλίθιος», δεν το διευκρίνισε...

Πριν λίγες μέρες, οι υπουργοί Απασχόλησης της ΕΕ αποφάσισαν ότι οι εργοδότες μπορούν να υποβάλλουν τους εργαζόμενους στο να δουλεύουν από 65 μέχρι και 78 ώρες τη βδομάδα.

Αλλά σε ποια «Ευρώπη των λαών» πάρθηκε η παραπάνω απόφαση; Στην ίδια «Ευρώπη» που σύμφωνα με τα δικά τους στοιχεία, τα στοιχεία της Κομισιόν που περιέχονται στην Εκθεση της Επιτροπής Απασχόλησης και Κοινωνικών Υποθέσεων της ΕΕ για το 2006, κάθε χρόνο έχουμε 167.000 φέρετρα εργατών στα κράτη - μέλη της ΕΕ από εργατικά «ατυχήματα»!

Βέβαια, όπως θα έλεγαν ο κ. Καραμανλής και ο κ. Παπανδρέου, τα παραπάνω, όπως η (μέχρι θανάτου!) εκμετάλλευση των εργατών στην ΕΕ, είναι ...αλλότρια θέματα σε σχέση με τα «μεγάλα», τα «ωραία» και τα «αληθινά» που περιγράφονται στην Ευρωσυνθήκη. Αλλά, άραγε, οι «αρχιτέκτονες» της Ευρωσυνθήκης, είναι άλλοι από αυτούς που στέλνουν τους «μελλοθάνατους» για 13ωρη καθημερινά εργασία (!) στα κρεματόριά τους;

Το βασικό στην εν εξελίξει διαδικασία σύνταξης του Κτηματολογίου είναι ότι η καταγραφή των δικαιωμάτων επί ακινήτων στην Ελλάδα, κατατείνει σε μια επιχείρηση νομιμοποίησης του ...καταπατολογίου.

*

Η βάση επί της οποίας διεξάγεται η (αμφιβόλου κατάληξης διαδικασία) σύνταξη του Κτηματολογίου είναι ο αποχαρακτηρισμός δεκάδων εκατομμυρίων δασικών εκτάσεων της ελληνικής επικράτειας. Ζήτημα φλέγον, για το οποίο λίγο ενδιαφέρονται να αναφερθούν οι κατά τα άλλα ευαίσθητοι περί τα περιβαλλοντικά «ακτιβιστές» της βιτρίνας και της «λάιφ στάιλ» φυσιολατρίας.

Και μόνο η τοποθέτηση Σουφλιά στη Βουλή ότι ως βάση για τη σύνταξη του ιδιοκτησιακού χάρτη της χώρας λαμβάνονται οι αεροφωτογραφίες του 1960 και όχι του 1945, σημαίνει το - και με το νόμο! - τέλος για έως και 40 εκατομμύρια δασικές εκτάσεις σε όλη την Ελλάδα!

Εδώ θα πρέπει να προστεθούν και τα περίπου 15 εκατομμύρια στρέμματα δασικής γης που απειλούνται από την κατάργηση των υπέρ του Δημοσίου τεκμηρίων σε περιπτώσεις διεκδικήσεων ιδιωτών έναντι δημόσιας γης.

*

Με άλλα λόγια, η υπόθεση Κτηματολόγιο είναι μια κλασική περίπτωση, κατά την οποία το υπερώριμο αίτημα ικανοποίησης μιας κοινωνικής ανάγκης - που ανάγεται στο πλαίσιο του πλέον στοιχειώδους, αλλά ανύπαρκτου σε πολλά ζητήματα σε αυτή τη χώρα αστικού εκσυγχρονισμού - μετατρέπεται στο ακριβώς αντίθετό της. Δηλαδή, σε μια κοινωνικά επιβλαβή επιχείρηση, που πέρα από τη μεγαλοπρεπή φωτοδότηση του τέρατος της γραφειοκρατίας, πέρα ακόμα κι από το χαράτσι που επιβάλλεται με τη μορφή δεσποτικής εντολής στους πολίτες, καταλήγει σε ένα εξόχως αντικοινωνικό αποτέλεσμα: Την καταπάτηση του δημόσιου πλούτου, με πρόσχημα την καταγραφή και περιφρούρηση της ιδιωτικής περιουσίας.

Ετσι, οι πολίτες «πληρώνουν» διπλά: Τη μια φορά γιατί πληρώνουν και βασανίζονται για να αποδείξουν ό,τι αυτονόητα τους ανήκει, κάτι που θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να έχει καταγραφεί, και την άλλη φορά συμμετέχοντας σε μια διαδικασία προπέτασμα καπνού, ώστε, τελικά, να ευνοηθούν οι σφετεριστές και οι καταπατητές σαν «δικαιούχοι τίτλων», που, όμως, ανήκουν σε όλους μας και άρα και στον καθένα ξεχωριστά.

Ζήμενς και

ζέχνει..

«Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.

Περιφρονώ (...) τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα».

*

«Είναι γνωστό πως μες τον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας. Τη λεγόμενη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου. Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων. Ανδροπρεπής σαν την κολόνια "Μπρουτ", καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας».

*

Την περασμένη Κυριακή, στις 15 Ιούνη, συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Η επέτειος δε θεωρήθηκε άξια αναφοράς από τους «επωνύμους» της «τηλεδημοκρατίας» μας και τους «ταγούς» του Πολιτισμού μας. Ευτυχώς! Αλλωστε τα παραπάνω λόγια του Χατζιδάκι είναι μια επίκαιρη υπόμνηση του πόσο τους περιφρονούσε και πόσο αδιαφορούσε για τους εν λόγω «ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας».