«Αδιαφορώ για τη δόξα. Με φυλακίζει μες στα πλαίσια που καθορίζει εκείνη κι όχι εγώ.

Πιστεύω στο τραγούδι που μας αποκαλύπτει και μας εκφράζει εκ βαθέων κι όχι σ' αυτό που κολακεύει τις επιπόλαιες και βιαίως αποκτηθέντες συνήθειές μας.

Περιφρονώ (...) τους εύκολα "επώνυμους" πολιτικούς και καλλιτέχνες, τους εφησυχασμένους συνομήλικους, τη σκοτεινή και ύποπτη δημοσιογραφία καθώς και την κάθε λογής χυδαιότητα».

*

«Είναι γνωστό πως μες τον τόπο μας τα τελευταία τούτα χρόνια, ζούμε μια νέα δικτατορία που ακμάζει κι εκμεταλλεύεται τις συμπλεγματικές δημοκρατίες του καιρού μας. Τη λεγόμενη, της Τετάρτης Εξουσίας. Την περιλάλητη δικτατορία του Τύπου. Και ο δημοσιογράφος, ο ανώτατος άρχων. Ανδροπρεπής σαν την κολόνια "Μπρουτ", καθορίζει τιμές, αξίες και εισόδους στο χώρο της αθανασίας, με αυθαίρετες προδιαγραφές που τις χαράζουν ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας».

*

Την περασμένη Κυριακή, στις 15 Ιούνη, συμπληρώθηκαν 14 χρόνια από το θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι. Η επέτειος δε θεωρήθηκε άξια αναφοράς από τους «επωνύμους» της «τηλεδημοκρατίας» μας και τους «ταγούς» του Πολιτισμού μας. Ευτυχώς! Αλλωστε τα παραπάνω λόγια του Χατζιδάκι είναι μια επίκαιρη υπόμνηση του πόσο τους περιφρονούσε και πόσο αδιαφορούσε για τους εν λόγω «ιεροφάντες της μετριότητας και της ανυπαρξίας».