Το τελευταίο διάστημα, μαζικές διαστάσεις παίρνει η προκλητική υποτίμηση της νοημοσύνης μας, με συνθήματα του τύπου να μποϊκοτάρουμε το τάδε ή το δείνα προϊόν, υιοθετώντας τη λογική ότι για τις αυξήσεις φταίει η καταναλωτική μας μανία και όχι οι ιδιοκτήτες καπιταλιστές των επιχειρήσεων, που σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας κάνουν συνεχείς επιδρομές στο βαλάντιό μας.
Υιοθετούν την τακτική των αφεντικών τους, που δεν αφήνουν φόρουμ χωρίς να παρουσιάσουν μιαν εικονική πραγματικότητα ειδυλλιακή για τους εργαζόμενους, τη λογική καταναλωτικών οργανώσεων ελεγχόμενων από αυτούς και των θλιβερών τους προέδρων, όπως αυτόν που βλέπουμε στα κεντρικά δελτία, που το πρώτο που λέει είναι ότι είναι υπέρ της ελεύθερης αγοράς, αλλά της υγιούς με υγιή ανταγωνισμό.
Στην εγκληματολογία υπάρχει μια νέα οπτική, που αναπτύσσεται τα τελευταία χρόνια και ονομάζεται θυματολογία, εξετάζοντας το έγκλημα από την πλευρά του θύματος. Η μία τάση της, εξόχως αντιδραστική - θετικιστική, θεμελιωμένη από τον Η. von Henting, αναλύει την κάθε περίπτωση με τη λογική της συμμετοχής του θύματος στη θυματοποίησή του, μιλά μάλιστα για το «ένοχο Θύμα» (Γεωργούλας Στράτος «Αποκλίνουσα συμπεριφορά των Νέων», σελ. 173, «Εκκρεμές»).
Αυτή η τακτική εφαρμόζεται συνειδητά από τους κρατούντες και τα κόμματά τους σε κάθε πλευρά της ζωής μας, από τα ΜΜΕ που ελέγχουν. Φταίμε γιατί καταναλώνουμε, φταίμε γιατί κάνουμε στα παιδιά μας φροντιστήρια, φταίμε γιατί δίνουμε φακελάκι στο γιατρό, φταίμε γιατί ζούμε πολλά χρόνια και αδειάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία, φταίμε γιατί ζούμε, φταίμε, φταίμε...
Ερμηνεύσιμο είναι το φαινόμενο, αφού αποτελούν μέρος του προβλήματος, στο αστικό εποικοδόμημα ανήκουν, συμφέροντα τούτων ή εκείνων των τάξεων εκπροσωπούν, όπως θα έλεγε και ο Λένιν.
Μπορούμε, δε, αυτό να το κάνουμε με ή χωρίς τα αστικά κυρίως ραδιοτηλεοπτικά ΜΜΕ, άλλωστε υπήρχαμε πριν από αυτά, θα υπάρξουμε και μετά από αυτά. 90 χρόνια ζωής έχει το ΚΚΕ, 90 χρόνια κατακόκκινα, κυριολεκτικά και μεταφορικά, δε θα υπογράψουμε δήλωση τώρα!