1789 Η «ανταρσία του Μπάουντι». Το πλήρωμα του πλοίου «Μπάουντι» στασιάζει και πετάει τον καπετάνιο Ουίλιαμ Μπλέικ στη μέση του ωκεανού, πάνω σε μια σχεδία. Ο σκληρός Μπλέικ διασχίζει 3.500 μίλια και φτάνει σώος στο Τιμόρ, στις 14 του Ιούνη.

1814 Ο Ναπολέων Βοναπάρτης περιορίζεται στο νησί Ελβα ως «αιχμάλωτος της Ευρώπης».

1821 Στη σύσκεψη της Καρύταινας οι οπλαρχηγοί εκλέγουν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη αρχιστράτηγο του Αγώνα.

1900 Γεννήθηκε ο Μορίς Τορέζ, ηγετική μορφή του γαλλικού και διεθνούς εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και ΓΓ του ΓΚΚ από το 1930 έως το 1964.

1944 Η μάχη στο «Κάστρο του Υμηττού». Μια από τις πιο λαμπρές σελίδες του αγώνα του λαού της Αθήνας κατά των κατακτητών και των συνεργατών τους. Τρεις ΕΠΟΝίτες του ΕΛΑΣ της Αθήνας, ο διμοιρίτης Δημήτρης Αυγέρης και οι μαχητές Κώστας Φολτόπουλος και Θάνος Κιοκμενίδης αντιμετώπισαν 7 ολόκληρες ώρες με τα ατομικά τους όπλα, σ' ένα σπιτάκι του Υμηττού, 200 χιτλερικούς και ταγματασφαλίτες και αφού τους προξένησαν μεγάλες απώλειες έπεσαν και οι τρεις στο πεδίο της τιμής.

1945 Ο Μπενίτο Μουσολίνι εκτελείται από παρτιζάνους.

1969 Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Κάρολος Ντε Γκολ παραιτείται μετά την απόρριψη με δημοψήφισμα των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που πρότεινε.

Του Κολοσσαίου

τα εννιάμερα

Για εκείνη την «προθυμία» του να ταχθεί με τη θηριωδία, ο Μπαρόζο εισέπραξε λίγο αργότερα το αντιμίσθιο: Εγινε πρόεδρος της Κομισιόν. Αλλωστε τα συνηθίζουν κάτι τέτοια στη «δημοκρατική» και «φιλειρηνική» ΕΕ: Οποιος Ευρωπαίος προσφέρει τις υπηρεσίες του στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και αφού υπηρετήσει ευδοκίμως τη θητεία του στο πλευρό των ΗΠΑ, καλείται αμέσως μετά να υπηρετήσει και τον έτερο ιμπεριαλιστικό πόλο, την ΕΕ. Πιθανώς γιατί η ΕΕ είναι το... «αντίπαλο δέος» των ΗΠΑ.

Το ίδιο είχε συμβεί και με το «σοσιαλιστή» Σολάνα. Ο εν λόγω «κύριος» αφού σφαγίασε ως γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ τη Γιουγκοσλαβία, διορίστηκε, κατά τη διάρκεια μάλιστα των βομβαρδισμών (!), ύπατος επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ. Και ποιος δε θυμάται τη στάση της τότε ελληνικής κυβέρνησης, του ΠΑΣΟΚ, υπό τον κ. Σημίτη, με υπουργό Εξωτερικών τον κ. Παπανδρέου. Το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, με γραμματέα τον Σολάνα και εκείνοι, στο πλαίσιο της σχετικής ψηφοφορίας που διεξήχθη στην ΕΕ, αρνήθηκαν να τον καταψηφίσουν για τη θέση του εκπροσώπου της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Αμυνας της ΕΕ.

Τώρα η ιστορία επαναλαμβάνεται με έναν ακόμα «ανθρωπιστή» και... φίλο του κ. Καραμανλή. Τον Μπαρόζο. Που χτες οι βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΛΑ.Ο.Σ. έσπευσαν να τον τιμήσουν, προσφέροντάς του το «χρυσό μετάλλιο» της ελληνικής Βουλής. Ανορθόγραφα πράγματα. Οπως ακριβώς τα είχε περιγράψει ο αείμνηστος Μποστ: «Ενα πλοίον ταξιδέβων με υπέροχον κερόν, εφνιδίως εξοκήλη ανοικτά των Αζορών»...

Σε λίγες μέρες, ανήμερα την Πρωτομαγιά, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή. «Ετος Ρίτσου» έχει ανακηρυχτεί το φετινό από την επίσημη πολιτεία. Μια πολιτεία που όσο ζούσε δε στήριξε ούτε μια από τις πολλές προτάσεις που είχαν γίνει για τη βράβευσή του με το Νόμπελ (το 1972, ο Πάμπλο Νερούδα, όταν πήρε το Νόμπελ Λογοτεχνίας, δήλωσε: «Ξέρω κάποιον άλλο με περισσότερα προσόντα γι' αυτή την τιμή: τον Γιάννη Ρίτσο»!). Αντίθετα τον «τίμησε» με φυλακίσεις, με εξορίες και εκτοπίσεις.

Ο Ρίτσος, για τον οποίο ο Παλαμάς έγραψε εκείνο το περίφημο «παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις», που ο Αραγκόν έβλεπε στην ποίησή του «το βίαιο τράνταγμα μιας μεγαλοφυίας», που ο Λειβαδίτης μιλούσε για μια ποίηση ενός κόσμου που «γίνεσαι ικανός και να πεθάνεις ακόμα για έναν τέτοιο κόσμο», άφησε στους άλλους να απαντήσουν στο ερώτημα: Ηταν ποιητής γιατί ήταν κομμουνιστής ή ήταν κομμουνιστής γιατί ήταν ποιητής.

Ο ίδιος ποτέ δεν τα ξεχώρισε. «Ο,τι είμαι κι ό,τι έχω σας το χρωστάω», έλεγε ο Ρίτσος απευθυνόμενος στο Κόμμα του, όταν το ΚΚΕ τίμησε τα 75χρονα του ποιητή.

Ο Ρίτσος πορεύτηκε κρατώντας «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου» κατά την προτροπή του Σολωμού. Ηξερε ότι «ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός». «Η ζωή θα σε πει σύντροφο, τα έργα σου θα σε κάνουν σύντροφο, να αξίζουν τα έργα σου», έλεγε ο Ρίτσος. Και αυτό έπραττε.

Η στήλη, αυτή τη βδομάδα, σε ένα μικρό αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του ποιητή, παραμερίζει...

*

«Δε θέλαμε να πεθάνουμε. Κανένας δεν ήθελε να πεθάνει.

Δεν ήταν εύκολο - μην πεις - δεν ήταν εύκολο.

(...)

Ο Αλέκος είπε:

"Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,

να 'ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις,

να 'ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις,

οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι, και συ να λείπεις,

ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό,

πολλές σημαίες ν' ανεμίζουν στα μπαλκόνια,

ν' ανεβαίνει μια παρέλαση την οδό Σταδίου,

χιλιάδες κόσμος κρατώντας στα χέρια του κόκκινες σημαίες,

κρατώντας επιτέλους τα όνειρά του μέσα στα χέρια του,

να λένε δυνατά τη λέξη σύντροφος, και συ να λείπεις,

ύστερα ένα κλειδί να στρίβει - η κάμαρα να 'ναι σκοτεινή,

δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,

σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα

χέρια,

δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ' το

χώμα,

και τα κουμπιά του σακακιού σου ν' αντέχουν πιότερο από σένα

κάτου απ' το χώμα

κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,

όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα 'χει λιώσει".

(...)

Την ίδια νύχτα πιάσαν τον Αλέκο.

Ο Αλέκος δε μαρτύρησε. Ο Αλέκος

έμεινε κρεμασμένος τρία μερόνυχτα. Δε μαρτύρησε.

Ο Αλέκος πέθανε σα μέλος του Κόμματος.

Πέθανε σαν αληθινός σύντροφος. Την τελευταία στιγμή

φώναξε: "Είναι χιλιάδες άστρα μέσα μας. Δεν μπορείτε να τα

σκοτώσετε".

Ετούτα τ' άστρα τα 'δωσε ο Αλέκος στη σημαία του Κόμματος (...)».

Από μια άποψη αυτές οι μάσκες είναι διπλά χρήσιμες. Δεν είναι μόνο η γρίπη των χοίρων. Είναι κι αυτή η μπόχα από τα σκάνδαλα...