1945. Τα γερμανικά στρατεύματα στην Ιταλία υπογράφουν τους όρους της παράδοσής τους. Οι συμμαχικές δυνάμεις καταλαμβάνουν τη Βενετία. Στη Γερμανία, την ίδια μέρα, ο Χίτλερ παντρεύεται την Εύα Μπράουν και χρίζει διάδοχό του τον ναύαρχο Ντένιτς.

1975. Εικόνες αλλοφροσύνης διαδραματίζονται στην πρεσβεία των ΗΠΑ και στο λιμάνι της Σαϊγκόν, καθώς έχει αρχίσει η αποχώρηση και των τελευταίων Αμερικανών στρατιωτών από το Βιετνάμ και την πανωλεθρία του ιμπεριαλισμού.

1980. Πεθαίνει ο «πατέρας» των κινηματογραφικών ταινιών θρίλερ, ο σερ Αλφρεντ Χίτσκοκ.

1989. Η τραγωδία του Χέιζελ κατά τον ποδοσφαιρικό αγώνα Λίβερπουλ - Γιουβέντους, το 1985, «ζωντανεύει» στη δικαστική αίθουσα και 14 Αγγλοι οπαδοί καταδικάζονται σε πολυετή φυλάκιση για τη συμμετοχή τους στα αιματηρά επεισόδια που είχαν στοιχίσει, πέντε χρόνια πριν, τον θάνατο 39 Ιταλών.

«Στην αυριανή μας κυβέρνηση πολλοί από εσάς θα είστε σε κυβερνητική θέση». (Από την προσφώνηση του Γιώργου Παπανδρέου, προχτές, στους εκλεγέντες για πρώτη φορά βουλευτές του ΠΑΣΟΚ).

Δεν ξέρουμε τι να σκέφτηκαν οι άνθρωποι, ακούγοντας αυτό το «αυριανή μας κυβέρνηση». Οπως φαίνεται, πάντως, τα «ωραία» της ...«ωραίας» προεκλογικής εκστρατείας του κ.Γ. Παπανδρέου, συνεχίζονται...

Το συγκεκριμένο πρωτοσέλιδο της «Αυγής», της 8/4/2004, είδε το φως της δημοσιότητας, την επομένη ακριβώς του διαγγέλματος του Τάσσου Παπαδόπουλου. Καθυστερημένη μεν η ανάσυρσή του, πλην όμως τέτοιου είδους εκτιμήσεις είναι πάντα χρήσιμες να φυλάσσονται στη μνήμη των πολιτών, καθώς αποτελούν κειμήλιο αναλυτικής σκέψης και πολιτικής διορατικότητας...

Για μια ακόμα φορά, ο πόλεμος μεταξύ Πατριαρχείου - Αρχιεπισκοπής, φέρνει στο προσκήνιο το κομβικό ζήτημα που αφορά στις σχέσεις μεταξύ κράτους και Εκκλησίας.

Οι κυβερνώντες της ΝΔ και οι αντιπολιτευόμενοι του ΠΑΣΟΚ, την ώρα που αλληλοκατηγορούνται για τη διαχείριση της παρούσας κρίσης, αποφεύγουν να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα: Και γιατί θα έπρεπε να τη διαχειριστούν;

Γιατί, δηλαδή, έχουν επιβάλει καθεστώς διαπλοκής των πολιτικών πραγμάτων της χώρας με τους «χριστοκαυγάδες» των «εκπροσώπων του Θεού»;

Αυτή είναι και η κύρια ευθύνη τους. Οτι με τις σκοταδιστικές και αναχρονιστικές τους ρυθμίσεις στο Σύνταγμα, διαιωνίζουν μια κατάσταση, αφ' ενός «ομηρίας» του κράτους από τα κέντρα της ιερατικής δεσποτείας, και αφ' ετέρου «καισαρικής» επέμβασης της πολιτείας σε θέματα, που, ενώ τελικά θα έπρεπε να αφορούν στο φρόνημα των πολιτών, κατατείνουν να αποτελούν το προπέτασμα καπνού πίσω από το οποίο διεξάγονται «μάχες εξουσίας», με τα αστικά κόμματα να πουλάνε την ψυχή τους, πότε στο ένα και πότε στο άλλο κέντρο, έναντι πινακίου φακής (εν προκειμένω, έναντι μερικών ψηφαλακίων...).

***

«... στο Αφγανιστάν η πυρκαγιά του εμφύλιου πολέμου συνεχίζει να μαίνεται με αμείωτη ένταση, ενώ οι χτεσινοί σύμμαχοι των Αμερικανών στον κοινό αντικομμουνιστικό αγώνα έχουν πλέον μετατραπεί σε έναν από τους μεγαλύτερους πονοκεφάλους του δυτικού κόσμου.

» Σε αντίθεση με την κυριαρχούσα στα δυτικά μέσα ενημέρωσης εικόνα, η σοβιετική εισβολή του 1979 υπήρξε ουσιαστικά αμυντική κίνηση, με στόχο όχι τόσο τα δυτικά συμφέροντα όσο την εξουδετέρωση της απειλής εξαγωγής της ισλαμικής επανάστασης του Ιράν στη γειτονική χώρα, η οποία παραδοσιακά χαρακτηριζόταν ως το "μαλακό υπογάστριο" της ΕΣΣΔ. Μια προοπτική εφιαλτική για την τότε Σοβιετική Ενωση λόγω της ύπαρξης πολυπληθών μουσουλμανικών πληθυσμών στις σοβιετικές δημοκρατίες της Κεντρικής Ασίας.

»... το κοσμικό καθεστώς του Μπαμπράκ Καρμάλ στο υπό σοβιετική κυριαρχία Αφγανιστάν προώθησε, ουσιαστικά, μια πολιτική δυτικότροπου αστικού εκσυγχρονισμού, με μέτρα όπως η καθιέρωση της υποχρεωτικής δωρεάν εκπαίδευσης, η απελευθέρωση της γυναίκας από τα δεσμά του ισλαμικού νόμου κ.α.

» Αντίθετα, ήταν οι δυτικές δυνάμεις και κυρίως οι Αμερικανοί που εμπόδισαν τον εκσυγχρονισμό της καθυστερημένης αφγανικής κοινωνίας, ποντάροντας, όχι φυσικά από ιδεολογική συμπάθεια αλλά υπό την πίεση τακτικών γεωπολιτικών υπολογισμών, στο χαρτί των φανατικών ισλαμιστών, οι οποίοι για τις ανάγκες της στιγμής αναγορεύτηκαν σε "μαχητές της ελευθερίας"».

***

Μέρα Καβάφη η σημερινή. Σαν σήμερα, το 1858, γεννήθηκε και σαν σήμερα, το 1933, πέθανε ο Αλεξανδρινός. Καίρια και η επισήμανση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, του Κ. Αλυσσανδράκη, προχτές στο Ευρωκοινοβούλιο: Οι σπασμωδικές κινήσεις και οι αντιδράσεις της ΕΕ στο βροντερό «Οχι» της Κύπρου, θυμίζουν τους τελευταίους στίχους από το «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας», είπε ο ευρωβουλευτής. Ορθή επισήμανση. Προσέξτε, ειδικά, το σημείο όπου ο Καβάφης περιγράφει πως ο Ιουλιανός «έσκασε» από το κακό του. Βλέπετε δεν του βγήκαν όπως ήθελε τα πράγματα του Φερχόιγκεν (σ.σ: συγγνώμη, του ...Ιουλιανού).

«Σαστίσαμε στην Αντιόχειαν όταν μάθαμε τα νέα καμώματα του Ιουλιανού.

Ο Απόλλων εξηγήθηκε με λόγου του, στην Δάφνη! Χρησμό δεν ήθελε να δώσει (σκοτισθήκαμε), σκοπό δεν το 'χε να μιλήσει μαντικώς, αν πρώτα δεν καθαρίζονταν το εν Δάφνη τέμενός του. Τον ενοχλούσαν, δήλωσεν, οι γειτονεύοντες νεκροί.

Στην Δάφνη βρίσκονταν τάφοι πολλοί. - Ενας απ' τους εκεί ενταφιασμένους ήταν ο θαυμαστός, της εκκλησίας μας δόξα, ο άγιος, ο καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.

Αυτόν αινίττονταν, αυτόν φοβούνταν ο ψευτοθεός. Οσο τον ένιωθε κοντά δεν κόταε να βγάλει τους χρησμούς του, τσιμουδιά.

(Τους τρέμουνε τους μάρτυράς μας οι ψευτοθεοί).

Ανασκουμπώθηκεν ο ανόσιος Ιουλιανός, νευρίασε και ξεφώνιζε: Σηκώστε, μεταφέρτε τον, βγάλτε τον τούτον τον Βαβύλα αμέσως. Ακούς εκεί; Ο Απόλλων ενοχλείται. Σηκώστε τον, αρπάξτε τον ευθύς. Ξεθάψτε τον, πάρτε τον όπου θέτε. Βγάλτε τον, διώξτε τον. Παίζουμε τώρα; Ο Απόλλων είπε να καθαρισθεί το τέμενος.

Το πήραμε, το πήγαμε το άγιο λείψανον αλλού. Το πήραμε, το πήγαμε εν αγάπη κ' εν τιμή.

Κι ωραία τωόντι πρόκοψε το τέμενος. Δεν άργησε καθόλου, και φωτιά μεγάλη κόρωσε: μια φοβερή φωτιά και κάηκε και το τέμενος κι ο Απόλλων.

Στάχτη το είδωλο, για σάρωμα, με τα σκουπίδια.

Εσκασε ο Ιουλιανός και διέδωσε - τι άλλο θα έκαμνε - πως η φωτιά ήταν βαλτή από τους Χριστιανούς εμάς. Ας πάει να λέει. Δεν αποδείχθηκε, ας πάει να λέει.

Το ουσιώδες είναι που έσκασε».

Λύτρα για λίτρα