1928 Μεγάλες διαστάσεις παίρνει η εξέγερση των αγροτών της Κρήτης κατά των φορολογικών μέτρων της κυβέρνησης. Στο Ηράκλειο οργανώνεται παλλαϊκό συλλαλητήριο. Πάνω από 5.000 ένοπλοι κυκλώνουν τη νομαρχία και διαδηλώνουν την απόφασή τους να υπερασπίσουν τη ζωή τους πιο αποφασιστικά, αν η κυβέρνηση απορρίψει τα δίκαια αιτήματά τους.

1933 Ο Χίντεμπουργκ ορίζει τον Χίτλερ καγκελάριο του Ράιχσταγκ, πράγμα που σήμαινε εγκαθίδρυση στη Γερμανία ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας.

1966 Σε συμβιβασμό καταλήγουν οι ηγέτες των έξι κρατών - μελών της ΕΟΚ στο Λουξεμβούργο. Με το «Συμβιβασμό του Λουξεμβούργου» υιοθετήθηκε η γαλλική αξίωση για παραχώρηση του δικαιώματος «βέτο» στο Συμβούλιο Υπουργών για αποφάσεις που άπτονται εθνικού συμφέροντος.

1980 Οι αυθαίρετες φυλακίσεις και τα βασανιστήρια βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη στη Σιγκαπούρη, αναφέρει έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα σ' αυτήν τη χώρα.

Δεν ξέρουμε πόσο επιτυχής θα αποδειχτεί η επιλογή της ρήσης («τύχη αγαθή ικανότης ένεκα...» κλπ.) με την οποία λακωνικά επιχείρησε να απαντήσει ο κ. Κουκοδήμος για την όποια εμπλοκή του στην «υπόθεση Ζαχόπουλου». Αλλωστε, «τα στερνά τιμούν τα πρώτα»...

Το λακουκωδημονίζειν

εστί ...υπεκφυγήν

Ουδείς αμφισβήτησε ποτέ τη σοβαρότητα των λόγων του κ. Ψωμιάδη. Επομένως, η χτεσινή του παρομοίωση ότι δηλαδή «ο Χριστόδουλος έκανε τη διαφορά (...) όπως ο Γκάλης στον αθλητισμό», δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Πολύ περισσότερο που θα πρέπει να αναγνωριστεί στον κύριο νομάρχη ότι συγκρατήθηκε και - πάλι καλά - απέφυγε να προτείνει τον ...Γκάλη για νέο αρχιεπίσκοπο.

Πέραν των υπολοίπων, εκείνο που αναδεικνύεται μέσα από την «υπόθεση Ζαχόπουλου» είναι το βαθύτερο νόημα της «φιλίας» και της «συναδελφικής αλληλεγγύης».

Από πού να ξεκινήσεις και πού να τελειώσεις:

Ο Χίος συνομιλεί με τον συνάδελφό του Καμπουράκη και την ίδια ώρα τον υποκλέπτει.

Ο Κουκοδήμος συνομιλεί με τον φίλο του τον Μάκη και κείνος τον «δίνει» σε εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο.

Ο Ζαχόπουλος έχει (κάτι παραπάνω από) φιλική σχέση με την Τσέκου και η «φιλία» τους κάνει βόλτες σε κανάλια και Ιντερνετ.

Ο Νικολιτσόπουλος είναι φίλος με τον Θέμο, που είναι φίλος με τον Μάκη, που ο Μάκης είναι φίλος με τον Γκιόλια, που ο Γκιόλιας είναι φίλος με τον Κουκοδήμο, που αυτός είναι φίλος με τον Κλαδά και που από δω και πέρα η ...μπανιέρα έμπασε νερά και γέρνει.

«Οι δυνητικές εφαρμογές του δημιουργικού καπιταλισμού περιορίζονται μόνο από τα όρια της φαντασίας μας. Αν μπορέσουμε να βρούμε προσεγγίσεις που απαντούν στις ανάγκες των φτωχών με τρόπο που γεννούν κέρδος και αναγνώριση στις επιχειρήσεις, θα έχουμε βρει μια αυτοσυντηρούμενη μέθοδο για τη μείωση της φτώχειας. Μια παθιασμένη προσπάθεια να ανταποκριθούμε στην πρόκληση μπορεί να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον κόσμο».

*

Πρόκειται για φράση του Μπιλ Γκέιτς, όπως δημοσιεύτηκε σε συνέντευξή του προχτές στο «Βήμα». Και είναι αποκαλυπτική του «δημιουργικού» κυνισμού με τον οποίο η πλουτοκρατία προσεγγίζει τη γενικευμένη φτώχεια, την οποία η ίδια προκαλεί στον κόσμο, ως τη μεγαλύτερη φλέβα αναπαραγωγής και αύξησης της κερδοφορίας της.

Ο κύριος «Μάικροσοφτ», περιγράφοντας γλαφυρά τη «φιλανθρωπία» της τάξης του, δεν κρύβει λόγια σχετικά με την «ικανότητα» του καπιταλισμού να γεννά τη φτώχεια και μέσα από αυτήν να πολλαπλασιάζει τα κέρδη των πολυεθνικών. Και τούτο στο όνομα της «καταπολέμησης» ή ακόμα χειρότερα στο όνομα της «μείωσης» της φτώχειας!

Αξιοσημείωτο, επίσης, το συμπέρασμα του Γκέιτς: Oτι μέσω αυτής της «δημιουργικής» επένδυσης πάνω στη φτώχεια, οι καπιταλιστές θα έχουν απαντήσει στην «πρόκληση... να αλλάξουμε τον κόσμο»! Αυτό το τελευταίο, δε θυμίζει λίγο εκείνο το «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός»;..

Οι κ.κ. Κλαδάς - Κουκοδήμος σε εκδήλωση, την εποχή που ο δεύτερος ήταν ακόμα γενικός γραμματέας Αθλητισμού.

Αντί άλλου σχολίου, ας αναρωτηθούμε όλοι μαζί: «Φίλος έδωσε (;) σε φίλο τριαντάφυλλο με φύλλο»;..

Πολλοί εξ αυτών που από χτες έβαλαν τόσο στα πολιτικά σαλόνια όσο και στα ΜΜΕ μεσίστιες τις σημαίες για το θάνατο του Χριστόδουλου, είναι οι ίδιοι που χρόνια συμμετείχαν σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που είχε απ' όλα: είχε και «λιβάνια», είχε και «εξάψαλμο», είχε και «κιτρινίλα», είχε και κρίσεις βασισμένες στα δικομματικά «χαρακώματα» της στιγμής, είχε και «εκσυγχρονιστικό» σκοταδισμό, είχε και ελληναράδικο «φονταμενταλισμό».

Από την πλευρά μας, με συνέπεια και σταθερότητα, στα χρόνια της θητείας του Χριστόδουλου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο «συνομιλήσαμε» μαζί του σε ένα πλαίσιο αρχών και χωρίς να ξεφύγουμε ούτε μια στιγμή από τη θέση μας:

Οι κομμουνιστές, όταν εξετάζουν το ζήτημα της θρησκείας - πέρα από τα πρόσωπα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους που μπορεί τη μια στιγμή να λένε «ελάτε όπως είστε» και την άλλη ότι «την περίοδο της χούντας διάβαζα» - δεν ξεχνούν το βασικό: τις ταξικές (και συνεπώς εξαιρετικά κοσμικές) αναγκαιότητες που μετέτρεψαν τη θρησκεία σε πλευρά των καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων, αλλά και σε «εργαλείο» αναπαραγωγής αυτών των σχέσεων.

*

Προσεγγίζοντας «επί της αρχής» λοιπόν το θέμα, και ανεξάρτητα από τους επί της Γης εκπροσώπους τους, όλες οι θρησκείες, και ο χριστιανισμός, διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Πράγματι, ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, αλλά η δικαιοσύνη (κάποτε) θα αποκατασταθεί. Θα αποκατασταθεί, όμως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και - κυρίως - σε μια ...άλλη ζωή. Ποια ζωή, όμως; Εδώ, αντί άλλης απαντήσεως, αρχίζουν τα «πίστευε και μη ερεύνα»...

Είναι προφανές ότι αυτό το στοιχείο, της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που το προβάλλουν όλα τα θρησκευτικά δόγματα, μετασχηματίζεται σε πολύτιμη δύναμη στα χέρια όσων επιθυμούν να παραμείνουν αμετάβλητα τα πράγματα στον ...μάταιο τούτο κόσμο. Ετσι, οι καταπιεζόμενοι, αντί να αντιδρούν εναντίον των καταπιεστών τους, δεν έχουν παρά να δείξουν καρτερικότητα, αφού θα πάρουν την «εκδίκησή τους» στον ...«παράδεισο».

Οπως σημείωνε ο Λένιν, η θρησκεία καλλιεργεί, στο στερημένο και εκμεταλλευόμενο άνθρωπο αυτού του κόσμου, την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα για όσα υφίσταται επί της Γης. Οσο για τους άλλους, και ειδικά «κείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία - όπως διαπίστωνε - διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα»...