Πολλοί εξ αυτών που από χτες έβαλαν τόσο στα πολιτικά σαλόνια όσο και στα ΜΜΕ μεσίστιες τις σημαίες για το θάνατο του Χριστόδουλου, είναι οι ίδιοι που χρόνια συμμετείχαν σε ένα επικοινωνιακό παιχνίδι που είχε απ' όλα: είχε και «λιβάνια», είχε και «εξάψαλμο», είχε και «κιτρινίλα», είχε και κρίσεις βασισμένες στα δικομματικά «χαρακώματα» της στιγμής, είχε και «εκσυγχρονιστικό» σκοταδισμό, είχε και ελληναράδικο «φονταμενταλισμό».

Από την πλευρά μας, με συνέπεια και σταθερότητα, στα χρόνια της θητείας του Χριστόδουλου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο «συνομιλήσαμε» μαζί του σε ένα πλαίσιο αρχών και χωρίς να ξεφύγουμε ούτε μια στιγμή από τη θέση μας:

Οι κομμουνιστές, όταν εξετάζουν το ζήτημα της θρησκείας - πέρα από τα πρόσωπα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους που μπορεί τη μια στιγμή να λένε «ελάτε όπως είστε» και την άλλη ότι «την περίοδο της χούντας διάβαζα» - δεν ξεχνούν το βασικό: τις ταξικές (και συνεπώς εξαιρετικά κοσμικές) αναγκαιότητες που μετέτρεψαν τη θρησκεία σε πλευρά των καθορισμένων κοινωνικών σχέσεων, αλλά και σε «εργαλείο» αναπαραγωγής αυτών των σχέσεων.

*

Προσεγγίζοντας «επί της αρχής» λοιπόν το θέμα, και ανεξάρτητα από τους επί της Γης εκπροσώπους τους, όλες οι θρησκείες, και ο χριστιανισμός, διαπερνώνται από το εξής σχήμα: Πράγματι, ο επίγειος βίος δεν είναι τόσο φιλικός με τον άνθρωπο, αλλά η δικαιοσύνη (κάποτε) θα αποκατασταθεί. Θα αποκατασταθεί, όμως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και - κυρίως - σε μια ...άλλη ζωή. Ποια ζωή, όμως; Εδώ, αντί άλλης απαντήσεως, αρχίζουν τα «πίστευε και μη ερεύνα»...

Είναι προφανές ότι αυτό το στοιχείο, της μεταθανάτιας ανταμοιβής, που το προβάλλουν όλα τα θρησκευτικά δόγματα, μετασχηματίζεται σε πολύτιμη δύναμη στα χέρια όσων επιθυμούν να παραμείνουν αμετάβλητα τα πράγματα στον ...μάταιο τούτο κόσμο. Ετσι, οι καταπιεζόμενοι, αντί να αντιδρούν εναντίον των καταπιεστών τους, δεν έχουν παρά να δείξουν καρτερικότητα, αφού θα πάρουν την «εκδίκησή τους» στον ...«παράδεισο».

Οπως σημείωνε ο Λένιν, η θρησκεία καλλιεργεί, στο στερημένο και εκμεταλλευόμενο άνθρωπο αυτού του κόσμου, την παρηγοριά της επουράνιας ανταμοιβής, με ενέχυρο την καρτερικότητα για όσα υφίσταται επί της Γης. Οσο για τους άλλους, και ειδικά «κείνους που ζουν από ξένη εργασία, η θρησκεία - όπως διαπίστωνε - διδάσκει την αγαθοεργία στην επίγεια ζωή, προσφέροντάς τους μια πολύ φτηνή δικαίωση για όλη την εκμεταλλευτική τους ύπαρξη και πουλώντας τους σε συμφέρουσα τιμή εισιτήρια για την επουράνια μακαριότητα»...