1823 Αρχισε στο Αστρος Κυνουρίας η Β' Εθνική Συνέλευση. Κατά σύμπτωση, στις 30 Μάρτη του 1827, άρχισε και η Γ' Εθνική Συνέλευση στην Τροιζήνα. Η κάθε μια από αυτές τις δύο εθνοσυνελεύσεις είχαν ξεχωριστή σημασία για την πορεία της Επανάστασης και τη δημιουργία του ελληνικού κράτους.

Στη Συνέλευση του Αστρους οι προσπάθειες των κοτζαμπάσηδων και των άλλων ολιγαρχικών για την αλλαγή του δημοκρατικού χαρακτήρα του Συντάγματος έπεσαν στο κενό.

Η Γ' Εθνοσυνέλευση στην Τροιζήνα, που άρχισε στις 30 Μάρτη του 1827, αποφάσισε την ανάθεση της διοίκησης της Ελλάδας στον Ιωάννη Καποδίστρια.

1841 Ιδρύεται η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας.

1853 Γεννιέται ο Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Ολλανδός, από τους σημαντικότερους ζωγράφους όλων των εποχών. Αυτοκτόνησε στις 29 Ιούλη του 1890.

1863 Η Συντακτική Συνέλευση εκλέγει βασιλιά τον πρίγκιπα Γεώργιο (Γουλιέλμος Γεώργιος ή Γεώργιος ο Α'), γιο του βασιλιά της Δανίας.

1946 Πάνω από 50.000 λαού της Αθήνας διαδηλώνουν με το σύνθημα «Αποχή - Δημοκρατία - Αμνηστία». Ηταν η παραμονή των εκλογών - παρωδία που οργάνωσαν οι Αγγλοι και οι ντόπιοι υπάλληλοί τους μέσα σ' ένα καθεστώς βίας, τρομοκρατίας και απίστευτης νοθείας εις βάρος του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.

1972 Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αποφασίζει να δώσει στην ελληνική χούντα 36 αεροπλάνα τύπου «Φάντομ».

«Ο Μπελογιάννης πέθανε./

Δε θυσίασε τίποτα από την τιμή μας./

Ούτε από την ελπίδα που έχουμε/

στο Αύριο που αστραποβολά»

Πωλ Ελυάρ

«Ο υπαρχιφύλαξ, διαταχθείς υπό του διευθυντού του, μετέβη αμέσως εις την πτέρυγαν όπου ευρίσκοντο τα κελιά των 8 μελλοθανάτων και εισήλθεν πρώτον εις το υπ' αριθμ. 2 απομονωτήριον, εις το οποίο εκρατούντο οι Μπελογιάννης, Λαζαρίδης και Μπάτσης. Πλησιάζει τον Μπελογιάννη.

"Νίκο σήκω"

Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:

"Πάμε για καθαρό αέρα;"

"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)».

*

Μέρα Κυριακή, χαράματα της 30 του Μάρτη του 1952, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, οι Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Το παράγγελμα γι' αυτή την πολιτική δολοφονία θα αποτελεί αιώνιο στίγμα για το καθεστώς της αμερικανοκρατίας και το πολιτικό σύστημα της ολιγαρχίας στην Ελλάδα.

Το «πυρ» για τη διάπραξη αυτού του στυγερού εγκλήματος διατάχτηκε από το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της.

Η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο, πριν από ακριβώς 55 χρόνια, εκτέλεσαν τον Μπελογιάννη.

***

«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».

*

«Οι μάρτυρες - είπε απευθυνόμενος στους στρατοδίκες ο Μπελογιάννης - φτάσανε μέχρι του σημείου να λένε πως κάθε κομμουνιστής είναι κατάσκοπος και πως οι κομμουνιστές δεν είναι Ελληνες και πως το ΚΚΕ δεν είναι ελληνικό κόμμα. Τι άτιμο ψέμα! Ο πατριωτισμός κάθε κόμματος μετριέται μόνο τότε που η λευτεριά και η εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας διατρέχει κίνδυνο. Απ' αυτό και μόνο αν βγάζατε συμπέρασμα, θα σχηματίζατε τη σωστή εντύπωση για το χαρακτήρα του ΚΚΕ, που χωρίς καμία αμφιβολία πρόκειται για καθαρό πατριωτικό ελληνικό κόμμα».

*

Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, μετατρέποντας τους στρατοδίκες του από κατηγόρους σε κατηγορούμενους.

***

«Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της και, ακριβώς, αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα».

*

Ηταν τα τελευταία λόγια του Μπελογιάννη κατά την απολογία του, το Φλεβάρη του '52. Λίγες μέρες πριν από την εκτέλεσή του. Λόγια ποτισμένα μέσα στο καμίνι της πράξης, ειπωμένα με «όπλο» ένα γαρίφαλο απέναντι στις κάννες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Λόγια και πράξη, που θα αποτελούν πάντα σύμβολο του πατριώτη, του διεθνιστή, του ανθρώπου, του κομμουνιστή.

«Γείρε το τίμιο φλάμπουρο πατρίδα μου τ' αγώνα/

για κείνον που το κράτησε μέχρι θανάτου ορθό./

Κι εσύ λαέ μου λύγισε μ' ευλάβεια το γόνα/

γι' αυτόν που δεν ελύγισε ποτέ μπρος στον εχθρό».

(Αλέξης Πάρνης, «Μπελογιάννης - επικό ποίημα». Εκδόσεις «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1955)

Το τελευταίο μέρος των κειμένων για τα «50 χρόνια ΕΕ» θα δημοσιευτεί αύριο

Ας προσέξουν καλά... Η αθλιότητα έχει και όρια. Αν η Ανδρεοπαπανδρεϊκή μέθοδος της καπηλείας συνθημάτων και εννοιών αποτέλεσε πολιτικό συνώνυμο της πολιτικής αγυρτείας, τότε η «ανανεωτική» εκδοχή της, η επιχείρηση αλλοίωσης του νοήματος της θυσίας και του σφετερισμού των συμβόλων - των συμβόλων και της θυσίας των άλλων - είναι κάτι αθλιοδέστερο. Είναι τυμβωρυχία και ύβρις!

*

Ας προσέξουν καλά... Οσοι μιλούν για τον Μπελογιάννη, έχουν υποχρέωση, αν όχι να σέβονται όλα όσα οι ίδιοι δεν είναι ικανοί να φτάσουν, τουλάχιστον να μην τα μαγαρίζουν. Οσοι πάνε να κοντύνουν τον Μπελογιάννη στα μέτρα της δικής τους «ανανέωσης», ας το χωνέψουν: Ο Μπελογιάννης, εκείνο που ανανέωσε - ποτίζοντάς το με το ίδιο του το αίμα - είναι το δέντρο της αξιοπρέπειας και της συνέπειας. Της συνέπειας σε αρχές, σε αξίες, σε ιδανικά.

*

Ο Μπελογιάννης είχε φροντίσει, εκτός από τους στρατοδίκες του, να «ξεμπερδέψει» και με κείνους που κάποια στιγμή θα προσπαθούσαν να τον σκυλέψουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του:

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Αυτά ήταν τα λόγια του Μπελογιάννη, στην πρώτη του δίκη, το Νοέμβρη του 1951. Οσοι έχουν το θράσος να ψάχνουν τη «δικαίωση» των δικών τους «δηλώσεων αποκήρυξης» στον Μπελογιάννη, ας προσέξουν καλά...

Στον αγώνα μπάσκετ μεταξύ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού έγινε (δυο φορές φέτος) το «έλα να δεις». Πριν δυο βδομάδες στον αγώνα βόλεϋ μεταξύ Ηρακλή - Παναθηναϊκού έγινε «χαμός». Πριν ένα μήνα σε αγώνα πόλο μεταξύ Ολυμπιακού - Παναθηναϊκού το ξύλο «πήγε σύννεφο». Στο ματς Ολυμπιάδα Πατρών - ΑΕΚ, τις προάλλες, οι «διαφορές» λύθηκαν με εκτόξευση δακρυγόνων...

Αυτά πέραν του ποδοσφαίρου. Στο ποδόσφαιρο, δε, από το Ηρακλής - Καλαμαριά, το ΑΕΚ - Ατρόμητος και το Λάρισα - ΠΑΟΚ μέχρι το ΠΑΟ - ΑΕΚ και το Ολυμπιακός - ΠΑΟ, ο κοινός παρονομαστής είναι ένας: Ξύλο, επεισόδια, χουλιγκανισμοί.

Ωστόσο δεν πάνε παρά μερικές μόνο βδομάδες που ο κ. Ορφανός δήλωσε ότι: τα μέτρα που έχει πάρει η ελληνική Πολιτεία ενάντια στη βία στα γήπεδα είναι μπροστά κατά 2,5 χρόνια από τα αντίστοιχα μέτρα στην Ιταλία...

Στο μεταξύ, χτες, το νέο «ανδραγάθημα» της οργανωμένης αλητείας, το «τρόπαιο» της εκάστοτε «Θύρας» των επιδοτούμενων «θυρ(ι)οτροφείων μαχαιροβγαλτών» και των «ιδιωτικών στρατών» των παραγόντων του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού - και μάλιστα στο φόντο ενός αγώνα βόλεϋ... γυναικών (!) - είναι ένας νεκρός.

Το γεγονός προκάλεσε τη θλίψη του υπουργού Δημόσιας Τάξης που εξέφρασε τη «λύπη» του. Εξίσου «λυπημένος» πρέπει να είναι και ο υφυπουργός Αθλητισμού. Και ο πρωθυπουργός, επίσης...

Παράγκες Αυτουργοί Εγκλημάτων!