1944 Η Αθήνα ξεσηκώθηκε σύσσωμη να συνοδέψει στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της φασιστικής θηριωδίας της προηγούμενης μέρας, όταν η ειρηνική διαδήλωση του ΕΑΜ βάφτηκε στο αίμα από τα ανδρείκελα του Τσόρτσιλ.

Οταν ο όγκος της πένθιμης πομπής έφθασε στην πλατεία Συντάγματος, οι διαδηλωτές γονάτισαν και ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών κάτω από ένα τεράστιο πανό, με την υπογραφή του ΕΑΜ, που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».

Μα, στην επιστροφή από το νεκροταφείο, οι συμμορίες των δωσιλόγων και αστυνομικοί εξαπέλυσαν νέα δολοφονική επίθεση. Δεκάδες οι νεκροί και οι τραυματίες.

Λίγες ώρες πριν το αιματοκύλισμα της διαδήλωσης της 4ης Δεκέμβρη, ο στρατηγός Σκόμπι, με τη συγκατάθεση του Γ. Παπανδρέου, είχε κηρύξει το στρατιωτικό νόμο. Το βράδυ της 4ης Δεκέμβρη, κάτω από την πανελλήνια κατακραυγή και το ξεσήκωμα του αθηναϊκού λαού, ο Γ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε να παραιτηθεί.

Ο Τσόρτσιλ, όμως, που ενημερωνόταν τηλεγραφικά για τις εξελίξεις της κατάστασης, επεμβαίνει αμέσως. «Τη στιγμήν εκείνην - γράφει στα Απομνημονεύματά του - ανέλαβα τον άμεσον έλεγχον της υποθέσεως»...

Ο υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων του κ. Παπανδρέου, ο κ. Διαμαντίδης, εκπροσωπώντας με τον αυθεντικότερο τρόπο το κοινοβουλευτικό ήθος εκείνης της Δημοκρατίας που μειώνει μισθούς και καταργεί συλλογικές συμβάσεις εργασίας, βάφτισε την επιστράτευση των ναυτεργατών με τον όρο ...«πολιτική κινητοποίηση»!

Μάλιστα, ορισμένοι από την κυβέρνηση, εμφανίζονται στις ιδιωτικές τους συζητήσεις να κοκορεύονται με την αστείρευτη «ικανότητά τους» να διαστρέφουν τις λέξεις και να ανασκολοπίζουν τις έννοιες. Και, πράγματι, αν θεωρήσουμε την πολιτική αθλιότητα σαν «ικανότητα», τότε, ναι, μέσα σ' αυτή την ανερυθρά θάλασσα της κυβερνητικής ξεδιαντροπιάς απαιτείται ένας ορισμένος βαθμός «ικανότητας» για να καταφέρνουν να μην κοκκινίζουν από ντροπή όταν περιγράφουν την αρπαγή σαν «υπευθυνότητα», τον εξανδραποδισμό σαν «σωτηρία», τη λεηλασία σαν «πατριωτισμό» και την επιστράτευση σαν «πολιτική κινητοποίηση».

Ισως αυτό, δε, το «ανερυθρίαστον», να είναι, τελικά, και το μοναδικό τους «επίτευγμα» για το οποίο μπορούν - ακόμα - να «επαίρονται».

Είναι πρωτοφανές! Δεν έχει συμβεί ποτέ ξανά στα χρονικά, ακόμα και από τους πιο ξεφωνημένους ξεπουληματίες των εργατικών αγώνων:

Εφτασαν στο σημείο, τη στιγμή της πιο ανελέητης επίθεσης κατά της εργατιάς, να κουβεντιάζουν πίσω από την πλάτη της και να συμφωνούν με τους βιομήχανους πώς θα τη γδάρουν!

*

Αυτοί που πρωτοστάτησαν να απολυθούν οι εργαζόμενοι στα «stage», που σαμποτάρισαν τον αγώνα των συμβασιούχων, που υπογράφουν τα 18 λεπτά «αύξηση» με τον ΣΕΒ, που «τραπεζώνονται» στους «διαλόγους», που μετά τις εκλογές υποδέχτηκαν το αντιλαϊκό κρεσέντο του πρωθυπουργού, δηλώνοντας ότι η κυβέρνηση «βρίσκεται κοντά στις θέσεις που εκφράζουν οι εργαζόμενοι» (!),

έφτασαν να τα κάνουν πλακάκια με τους κεφαλαιοκράτες και η αντίδρασή τους στο «φτύσιμο», μόλις πιάστηκαν στα πράσα, ήταν να ανοίξουν ...ομπρέλα!

*

Δεν υπάρχει λέξη που να περιγράφει το κατάντημά τους.

*

Δεν είναι ούτε τσιράκια της εργοδοσίας, ούτε τσανακογλείφτες του κυβερνητισμού, ούτε πεμπτοφαλαγγίτες του κινήματος, ούτε τιποτένιοι χαρτογιακάδες της αριστοκρατίας που λυμαίνονται θώκους.

*

Είναι κάτι πολύ χειρότερο:

Είναι εργατοΠΡΟΔΟΤΕΣ!

«Κατέκτησαν» - επαξίως - τον «τίτλο», που αρμόζει σε ό,τι πιο ποταπό, ό,τι πιο χυδαίο, ό,τι πιο γλοιώδες μπορεί να βρει απέναντί του ο εργάτης που παλεύει για μισθό, για δουλειά, για ζωή.

Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο: ΕργατοΠΡΟΔΟΤΕΣ!

Παίρνουμε φράση - φράση τη μνημειώδη δήλωση του Μ. Χρυσοχοΐδη στην οποία προέβη ο υπουργός Ανάπτυξης μόλις παρέλαβε ανά χείρας τα αιτήματα του ΣΕΒ, στα γραφεία του οποίου κλήθηκε την Τετάρτη το βράδυ εσπευσμένως και - ως γνήσιος εκπρόσωπος της κυβέρνησης των «αντιεξουσιαστών» - προσήλθε ασμένως...

*

«(Οι βιομήχανοι) με ενημέρωσαν και μου παρέδωσαν την πολύ χρήσιμη μελέτη τους»!

Κατά τον κύριο υπουργό, λοιπόν, «πολύ χρήσιμη μελέτη» η απαίτηση των βιομηχάνων για νέα μείωση των μισθών κατά τουλάχιστον 10% στον ιδιωτικό τομέα...

*

«Τους συγχαίρω για την πρωτοβουλία»!

Αξιοι ...συγχαρητηρίων, λοιπόν, κατά τον κύριο υπουργό, οι βιομήχανοι, επειδή ζητούν μέχρι και την κατάργηση της πενθήμερης εργασίας, με απλήρωτες τις υπερωρίες...

*

«Είναι πράξη ευθύνης και σημαντική συνεισφορά στην προσπάθειά μας (...)»!

«Πράξη ευθύνης», λοιπόν, κατά τον κύριο υπουργό, ότι οι βιομήχανοι απαιτούν την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, νέες απαλλαγές στις εργοδοτικές εισφορές, την πλήρη ασυδοσία στις τιμές μέσω της κατάργησης ακόμα και της τυπικής υποχρέωσης να ενημερώνουν για τις αυξήσεις που επιβάλλουν στις τιμές των προϊόντων!

*

Κατόπιν όλων αυτών, ο «σοσιαλιστής» υπουργός διαβεβαίωσε:

«Γυρίζουμε σελίδα γράφοντας ένα νέο αναπτυξιακό αφήγημα για τη χώρα (...)».

Θα αντιπαρερχόμεθα την κενότητα του πολιτικού συρμού που αποπνέουν οι τάχα μου «ψαγμένες» λεξούλες του τύπου «αφήγημα», αν δεν είχαμε την εξής υποψία: Στο «αφήγημά τους», το τελευταίο κεφάλαιο θα γραφτεί από άλλους και υποψιαζόμαστε ότι θα έχει τον εξής τίτλο: «Κι έφυγαν νύχτα»...

«Πέτυχαν» να τινάξουν την επίσημη ανεργία στην Ελλάδα στο 1 εκατομμύριο ανέργους...

«Πέτυχαν» - το ομολόγησε προχτές η κ. Κατσέλη - ο ένας στους πέντε Ελληνες να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας...

«Πέτυχαν» η αγοραστική αξία των μισθών των εργαζομένων εν έτει 2010 να έχει κατρακυλήσει στα επίπεδα του 1984...

«Πέτυχαν» να είναι η Ελλάδα η χώρα με τις 42 (!) μορφές της λεγόμενης «ευέλικτης απασχόλησης»...

Κι όμως! Ο «σοσιαλιστής» υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο Μέγας Χαρτοφύλαξ της τρόικας ονόματι Παπακωνσταντίνου, εμφανίστηκε την περασμένη Δευτέρα στο «Mega» όπου και έθεσε τους εργαζόμενους ενώπιον των ευθυνών τους:

«Ποιος διαφωνεί ότι το εργατικό κόστος αποτελεί πρόβλημα για την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας;», αναρωτήθηκε ως γνήσιος συνομιλητής του ΔΝΤ...

(Σημειώστε: Κατά του «εργατικού κόστους», πρώτος επιτέθηκε ο υπουργός. Ο ΣΕΒ ακολούθησε)...

*

Οπερ σημαίνει ότι η καλή μας κυβέρνηση, για λόγους «πατριωτικούς», στο «δεύτερο ημίχρονο» - όπως το αποκαλεί ο κ. Παπανδρέου - έχει βάλει πλάνο να φέρει τα μεροκάματα στην Ελλάδα στο επίπεδο της Κίνας. Αυτό επιτάσσει το «χρέος» της απέναντι στην ελληνική πλουτοκρατία, ειδάλλως πώς τα μονοπώλια θα γίνουν «ανταγωνιστικότερα», δηλαδή θα βγάζουν περισσότερα κέρδη.

*

Αλλά - ας μας επιτραπεί η αφελής ερώτηση - πόσα κέρδη, πια, «πρέπει» να βγάζουν οι κεφαλαιούχοι για να ικανοποιηθούν (κι αυτοί και η κυβέρνησή τους);

• Οπως ο ίδιος ο αντιπρόεδρος Πάγκαλος είχε παραδεχτεί τις προάλλες, το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου στην Ελλάδα κινείται στο 14%, με διπλάσιους δηλαδή ρυθμούς απ' ό,τι στην υπόλοιπη ΕΕ.
• Οπως βεβαιώνουν οι εκθέσεις του ΟΗΕ για την αποδοτικότητα του κεφαλαίου, η Ελλάδα είναι η δεύτερη χώρα παγκοσμίως (!) μετά το Μεξικό, όσον αφορά την αποδοτικότητα, δηλαδή την κερδοφορία του κεφαλαίου.
• Οπως πιστοποιούν οι εκθέσεις όλων των διεθνών οργανισμών, η επί δεκαετίες καταβύθιση του επιπέδου διαβίωσης των εργαζομένων έναντι των κεφαλαιούχων, έχουν ως συνέπεια η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων - φτωχών στην Ελλάδα να έχει διευρυνθεί κατά τουλάχιστον 6,5 φορές, με συνέπεια η Ελλάδα να είναι επίσης η δεύτερη χώρα παγκοσμίως, μετά την Τουρκία, σε εισοδηματικές ανισότητες.

Κι όλα αυτά συμβαίνουν

σε μια χώρα που οι φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη των βιομηχάνων έχουν σε μια δεκαετία μειωθεί από το 45% στο 20%,

σε μια χώρα που η κυβέρνηση όχι μόνο δεν εγγυάται μισθούς, συντάξεις και δώρα, αλλά τα περικόπτει, την ίδια στιγμή που για τους τραπεζίτες «εγγυάται» την τρυφηλότητά τους, προσφέροντάς τους (παρέα με τη ΝΔ) 78 δισ. ευρώ σε μια διετία (!),

σε μια χώρα που οι εφοπλιστές της ελέγχουν το 20% της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας (δηλαδή, πόσο πιο «ανταγωνιστικοί να γίνουν;), αλλά τα καράβια τους τα κατασκευάζουν στην ...Κορέα και από τους 100.000 ναυτεργάτες που δούλευαν το '80, τώρα στα πλοία τους δουλεύουν μόλις 17.000...

*

Οταν, λοιπόν, κάτω από αυτές τις συνθήκες, έχουν το θράσος να μιλούν για «εργατικό κόστος», είναι προφανές τι θέλουν: Θέλουν να μας πάνε σε μια κατάσταση εργασιακή όπου ο εργάτης θα πρέπει να τους ζητάει συγγνώμη ακόμη και επειδή ...αναπνέει!

Εργασιακό «Νταχάου»,

κοινωνικό «ολοκαύτωμα»!