1821. Πεθαίνει εξόριστος στο νησί της Αγίας Ελένης, αιχμάλωτος των Βρετανών, ο Ναπολέων Βοναπάρτης. Υπήρξε μεγάλη πολιτική και στρατιωτική προσωπικότητα. Διατέλεσε πρώτος ύπατος αρμοστής της Γαλλικής Δημοκρατίας (1799 - 1804), αυτοκράτορας (1804 - 1814 και Μάρτης - Ιούνης 1815). Χαιρέτισε τη μεγάλη Γαλλική Επανάσταση και πήρε μέρος σ' αυτήν. Διακρίθηκε για την τόλμη και τις ικανότητές του. Διορίστηκε στρατιωτικός διοικητής του Παρισιού και το 1796 ανώτατος διοικητής της στρατιάς. Οι ναπολεόντειοι πόλεμοι είχαν στην αρχή τους προοδευτικά στοιχεία, γιατί συνέβαλαν στην κατάργηση του φεουδαρχικού συστήματος σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Ηταν ωστόσο γενικά πόλεμοι κατακτητικοί, που έγιναν προς όφελος της γαλλικής αστικής τάξης στην αντίθεσή της κυρίως με την αποικιοκρατική κυριαρχία της Βρετανίας.

1912. Κυκλοφορεί το πρώτο φύλλο της «Πράβντα». Η 5η Μάη καθιερώθηκε ως Μέρα του Επαναστατικού Τύπου.

1936. Ο Ιταλός στρατηγός Μπαντόλιο καταλαμβάνει την Αντίς Αμπέμπα. Την ίδια μέρα το 1941 ο Χαϊλέ Σελασιέ επιστρέφει στην απελευθερωμένη πρωτεύουσα της Αιθιοπίας.

1955. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας γίνεται κυρίαρχο κράτος καθώς τερματίζεται και επίσημα η συμμαχική κατοχή. Την ίδια μέρα η χώρα μπαίνει στο ΝΑΤΟ.

1981. Ο Ιρλανδός αγωνιστής Μπόμπι Σαντς πεθαίνει στις φυλακές Μέιζ της Βόρειας Ιρλανδίας ύστερα από απεργία πείνας, που κράτησε περισσότερο από 60 μέρες. Τον ακολούθησαν ακόμη δέκα αγωνιστές του ΙΡΑ.

Δημοσιεύτηκε ότι τηλεοπτική «διασημότητα», αφού επί μακρόν αποτέλεσε «αξεσουάρ» της εφηρμοσμένης τηλεοπτικής βλακείας, αφού δηλαδή πρωταγωνίστησε στο βιασμό της αισθητικής των άλλων αλλά και του εαυτού της, νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η τηλεοπτική τους «δημοκρατία» προκαλεί τραγωδίες. Αλλωστε στο ενεργητικό τους έχουν ακόμα και αυτοκτονίες ανθρώπων, αφού πρώτα τους διέσυραν...

Να ψηφίσουν «κατά συνείδηση» κάλεσαν χτες τους βουλευτές τους οι ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Και εδώ έχουμε, κατ' αρχάς, μια πολύ ενδιαφέρουσα ομολογία: Οτι, δηλαδή, άλλη είναι η κομματική τους συνείδηση και άλλη η «ανθρώπινη» συνείδησή τους. Πράγμα που κατ' επέκταση σημαίνει ότι πρόκειται για δύο κόμματα, που ενώ άλλα επιτάσσει η «ανθρώπινη» συνείδηση, όσον αφορά την αλήθεια, το δίκιο και την αξιοπρέπεια, εντούτοις, αυτά, για το συμφέρον του κόμματός τους, άλλα υπηρετούν.

Φυσικά, ποιοι είμαστε εμείς που θα υπεισέλθουν στο... δισυπόστατον της συνείδησης του δικομματισμού.

Στις 5 Μάη 1818 γεννιέται στην πόλη Τριρ της Γερμανίας ο Καρλ Μαρξ.

Θεμελιωτής του επιστημονικού κομμουνισμού, δάσκαλος και ηγέτης του προλεταριάτου. Η διδασκαλία του Μαρξ αποκάλυψε τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης και έδειξε το δρόμο για την κομμουνιστική ανανέωση του κόσμου. Στην προσωπικότητά του συγχωνεύτηκαν οι ιδιότητες του μεγαλοφυούς διανοητή, που πραγματοποίησε επαναστατική ανατροπή στις κοινωνικές επιστήμες και του επαναστάτη, που συνέβαλε στη μετατροπή του εργατικού κινήματος σε τεράστια δύναμη κοινωνικής προόδου.

Η μέγιστη αξία του Μαρξ είναι ότι σε συνεργασία με τον Ενγκελς δημιούργησε μια ολοκληρωμένη επαναστατική διδασκαλία - όπλο για τη γνώση και τη μεταμόρφωση του κόσμου.

Στη διδασκαλία του Μαρξ η υλιστική ερμηνεία της πραγματικότητας, που ξεκινά από το πρωτεύον της ύλης και το δευτερεύον της συνείδησης, από τη γνώση των αντικειμενικών νόμων του υλικού κόσμου, για πρώτη φορά συνενώθηκε οργανικά με την πραγματικά επιστημονική θεωρία της εξέλιξης, με τη νόηση όλων των φαινομένων σαν έκφραση της διαλεκτικής διαδικασίας των μόνιμων αλλαγών στη φύση και την κοινωνία.

Ο Μαρξ στάθηκε ο πρώτος στην ιστορία διανοητής, που επεξέτεινε τον υλισμό στη σφαίρα της κοινωνικής ζωής, που έδειξε την καθοριστική θέση της υλικής παραγωγής στην κοινωνική εξέλιξη, τον αποφασιστικό ρόλο στην ιστορία των λαϊκών μαζών, που παράγουν τα υλικά αγαθά. Απέδειξε ότι η ιστορική διαδικασία δεν είναι παρά μια νομοτελειακή αλλαγή κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών, που οδηγεί στο πέρασμα από το ταξικό ανταγωνιστικό κοινωνικό σύστημα στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία.

Η φιλοσοφία του Μαρξ - ο διαλεκτικός και ιστορικός υλισμός - χρησίμευσε σαν μεθοδολογική βάση για την επεξεργασία των υπολοίπων συστατικών μερών του μαρξισμού, της μαρξιστικής πολιτικής οικονομίας και της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού. Ο οικονομολόγος Μαρξ ανακάλυψε τους νόμους εξέλιξης των κοινωνικών σχηματισμών και πάνω απ' όλα του καπιταλισμού. Φανέρωσε την εκμεταλλευτική ουσία του καπιταλιστικού συστήματος, ανέλυσε την οικονομική βάση των σύμφυτών του ανταγωνισμών και έδειξε ότι ο δρόμος της ανατροπής του είναι η ταξική πάλη του προλεταριάτου.

Ο Καρατζαφέρης, ο άνθρωπος που είχε στα ψηφοδέλτια του κόμματός του τους ναζιστές της «Χρυσής Αυγής» (νομαρχιακές 2002), ο ίδιος που είχε στο ψηφοδέλτιο του κόμματός του τον αρχιφασίστα Κώστα Πλεύρη (βουλευτικές 2004), ο συναγελαζόμενος με τον Παττακό στον τηλεοπτικό του σταθμό ανήμερα της χούντας (Τελεάστυ, 21/4/2002), επανέλαβε μιλώντας στο «Βήμα» τον γκαιμπελισμό ότι το ΚΚΕ έχει τάχα οποιαδήποτε διασύνδεση με το σκάνδαλο της υπόθεσης «Γερμανός».

Πέρα από το γεγονός ότι η επανάληψη του ψεύδους δηλώνει την «ποιότητα» του ανδρός, η συγκεκριμένη συκοφαντία, η οποία έχει τόσες και τόσες φορές καταπέσει, ξεπερνά τον ΛΑ.Ο.Σ. και αφορά συνολικά το πολιτικό σύστημα της σαπίλας. Δεν είναι τυχαίο ότι στο χορό τής εν λόγω προβοκάτσιας έχουν συμμετάσχει βουλευτές της ΝΔ (Μανώλης), εξέχουσες φυσιογνωμίες του ΠΑΣΟΚ (Πάγκαλος, Βερελής κ.ά.), η «Αυγή» (κάνοντας «πλάτες» στον Πάγκαλο), αρθρογράφοι άλλων εφημερίδων (π.χ. «Βήμα»).

Ο λόγος είναι απλός: Το σύστημά τους βρωμάει και ζέχνει. Οποιος, επομένως, δεν αποτελεί μέρος του «κλαμπ» της Κόπρου θα πρέπει να λερωθεί κι αυτός. Αφού δεν μπορούν να πείσουν ότι «διαφέρουν μεταξύ τους», καταφεύγουν στην τακτική του «όλοι είναι ίδιοι», χαλασμένοι και μαγαρισμένοι, προσπαθώντας σε τούτον τον συμψηφισμό της αθλιότητας να εντάξουν και το ΚΚΕ.

Εκείνο που τους ενοχλεί είναι ακριβώς η ηθική ακτινοβολία του ΚΚΕ. Αυτό είναι που δεν αντέχουν. Πασχίζουν μάταια. Σε όποιον γκαιμπελισμό κι αν καταφύγουν, όση λασπουριά κι αν επιστρατεύσουν θα γίνεται μπούμερανγκ και θα επιστρέφει να τους συναντήσει στο βούρκο τους. Γιατί, ας το συνηθίσουν, δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Αυτό, δα, έλειπε.

Χτες, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, η διαδικασία στη Βουλή για την τύχη του κυρίου Παυλίδη και της γνωστής υπόθεσης δεν είχε ακόμα ολοκληρωθεί. Τα πάντα, όμως, προοιωνίζονταν ότι η σημερινή μέρα θα έχει βρει τους βουλευτές τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ με ήσυχη τη συνείδησή τους. Αλλωστε, η «κατά συνείδηση» ψήφος στην οποία κάλεσαν οι ηγεσίες των δύο κομμάτων τα μέλη των κοινοβουλευτικών τους ομάδων είναι μέγιστη εγγύηση ότι ο δικομματισμός, και στη λεγόμενη υπόθεση Παυλίδη, υπήρξε συνεπής με τη συνείδησή του, όπως άλλωστε και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου, όλα αυτά τα χρόνια.

*

Ολα αυτά τα χρόνια, δε, εκείνο το οποίο γίνεται (απολύτως συνειδητά) από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, είναι τούτο: Μαζί ψήφισαν το 2001 την απελευθέρωση των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών, με αποτέλεσμα,

*

πρώτον, ενώ μέσα σε σχεδόν μια δεκαετία (1991 - 1999) οι επιδοτήσεις στους εφοπλιστές για τις λεγόμενες άγονες γραμμές ήταν 26 εκατ. ευρώ, μέσα σε ένα χρόνο από την απελευθέρωση, το 2003, το ποσό αυτό έφτασε στα 25 εκατ. ευρώ, δηλαδή για μία και μόνο χρονιά οι εφοπλιστές επιδοτήθηκαν με τόσα χρήματα όσα τους είχαν διατεθεί προηγουμένως για μια ολόκληρη δεκαετία (!),

δεύτερον, στον ένα χρόνο από την απελευθέρωση, οι επιδοτήσεις στους εφοπλιστές από 12 εκατ. ευρώ το 2002 εκτινάχτηκαν στα 25 εκατ. ευρώ το 2003 (αύξηση 110%),

τρίτον, οι τιμές των εισιτηρίων των ακτοπλοϊκών συγκοινωνιών από το 2001 μέχρι το 2008 εκτοξεύτηκαν μέχρι και 400% (!),

τέταρτον, από το 2000 μέχρι το 2008, οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ φρόντισαν να ενισχύσουν τα ταμεία των εφοπλιστών με επιδοτήσεις ύψους 230 εκατ. ευρώ.

*

Τα στοιχεία αυτά είναι που συνθέτουν την ουσιαστική πλευρά του σκανδάλου που αναδύεται πίσω από τη λεγόμενη υπόθεση Παυλίδη. Ενός σκανδάλου που περιλαμβάνει «σαπάκια», υπερτριακονταετούς ηλικίας πλοία, «κατεργαραίους», πλημμελείς (τουλάχιστον) ακτοπλοϊκές συνδέσεις των νησιών με την ηπειρωτική χώρα, «καρτέλ» και επιστρατεύσεις ναυτεργατών.

Φυσικά, πρόκειται για στοιχεία που δεν έτυχαν της δέουσας προσοχής από τους εκπροσώπους του δικομματισμού, ούτε στην επιτροπή, ούτε στα ΜΜΕ. Και δεν πρόκειται για παράλειψή τους. Πρόκειται για την απολύτως ενσυνείδητη στάση των δύο κομμάτων απέναντι στο εφοπλιστικό κεφάλαιο.

«Ποια εκλογή χωρούσε ανάμεσα

στα δύο χείριστα;».

Γιάννης Ρίτσος