1825 Δολοφονείται ο Οδυσσέας Ανδρούτσος. Είχε γεννηθεί στην Ιθάκη.

1878 Γεννιέται ο Μεξικανός επαναστάτης Φρανσίσκο Πάντσο Βίγια.

1898 Γεννιέται ο Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, Ισπανός ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μια από τις σπουδαιότερες φυσιογνωμίες της σύγχρονης λογοτεχνίας. Δολοφονήθηκε από τους φασίστες του Φράνκο το 1936.

1947 Ανακοινώνεται το αμερικανικό σχέδιο για την «ανοικοδόμηση» της Ευρώπης μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Το «σχέδιο Μάρσαλ» πήρε το όνομά του από τον τότε υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Μάρσαλ.

1953 Γροιλανδία και Νησιά Φερόες υπάγονται στο σκήπτρο της Δανίας.

1954 Συμφωνείται βαλκανική συμμαχία ανάμεσα στην Ελλάδα, στη Γιουγκοσλαβία και την Τουρκία.

1967 Ξεσπά ο πόλεμος των Εξι Ημερών ανάμεσα στο Ισραήλ και τις γειτονικές αραβικές χώρες Αίγυπτο, Συρία, Ιράκ και Λίβανο.

1968 Ο γερουσιαστής Ρόμπερτ Κένεντι (αδελφός του δολοφονημένου το 1963 Προέδρου) πυροβολείται στο Λος Αντζελες από τον αραβικής καταγωγής Σιρχάν Σιρχάν. Υπέκυψε στα τραύματά του την επομένη.

Μιζε(ς)ριασμένοι...

Ας πει κάποιος από τη Ρηγίλλης στον κύριο Καμμένο, τον υφυπουργό, ότι βαρεθήκαμε να μας στέλνει μηνύματα στα κινητά μας τηλέφωνα, προσκαλώντας μας να πάμε στην προεκλογική συγκέντρωση του Καραμανλή. Δε θα πάμε. Να ψάξει αλλού για μεταφερόμενους οπαδούς. 'Ντάξει;...

Μέχρι πριν δεκαπέντε μέρες το ΚΚΕ ήταν το «ξεπερασμένο», το «σταλινικό απολίθωμα», το «αποστεωμένο», το «δογματικό», αυτό που «έκανε το Γερμανό για τον "Γερμανό"» και που «τα έκανε πλακάκια με τη ΝΔ»...

Αυτά έλεγε ο ΣΥΝ για το ΚΚΕ όλο το προηγούμενο διάστημα. Ηταν το διάστημα που πρωταγωνιστούσε στα κανάλια ως η χαϊδεμένη «φούσκα» των δημοσκοπήσεων. Αλλά τώρα, ένα 48ωρο πριν ανοίξουν οι κάλπες, ο πρόεδρος και τα στελέχη του ΣΥΝ ξαναθυμήθηκαν την «ενότητα της Αριστεράς»! Τώρα, που η κατηφόρα των μετρήσεων έχει αναγκάσει τα καβαλημένα καλάμια να αφιππεύσουν ανώμαλα, ξανάρχισαν την τακτική του «δώστε και σώστε». Τώρα επανήλθαν στην παλιοκαιρισμένη τακτική τους, να προσπαθούν να επιπλεύσουν παίζοντας με το συναίσθημα του κόσμου της Αριστεράς και επιχειρώντας να εξαπατήσουν πολιτικά τους εργαζόμενους, που, όμως, τους έχουν πάρει χαμπάρι.

*

Ο καιροσκοπισμός, η αφερεγγυότητα και η ανειλικρίνεια του κόμματος, που μέχρι προχτές απηύθυνε «6 σημεία συνεργασίας» με το ΠΑΣΟΚ, δεν έχει τελειωμό. Μέσα στον πανικό τους, όμως, τους διέφυγε ότι ο κατήφορός τους τη συγκεκριμένη περίοδο είναι ακόμα πιο ορατός και για έναν επιπλέον λόγο: Οτι οι μεθαυριανές κάλπες αφορούν στην ΕΕ.

Μιλάμε, δηλαδή, για μια Ενωση υπέρ της οποίας, εκτός από τον «εθνάρχη» Καραμανλή, ψήφιζαν και οι προπάτορες του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, το λεγόμενο «ΚΚΕ Εσωτερικού».

Μεθαύριο ψηφίζουμε για μια λυκοσυμμαχία που η μήτρα της αντιλαϊκής της πολιτικής, η Συνθήκη του Μάαστριχτ, έχει και τη δική τους υπογραφή.

Καλούμαστε να στείλουμε μήνυμα για ένα κονκλάβιο που ο οδοστρωτήρας του, η ΟΝΕ, έχει και τη δική τους υπογραφή.

Πάμε στις κάλπες έχοντας νωπή τη μνήμη ότι οι βόμβες της «καλής τους ΕΕ» κατά των αμάχων της Γιουγκοσλαβίας έχουν τις υπογραφές των δικών τους «αριστερών» και «κεντροαριστερών», του Μπλερ, του Ζοσπέν, του Ντ' Αλέμα και του Σρέντερ.

*

Αλήθεια, τι είδους «συνεργασία» είναι δυνατόν να κάνει το ΚΚΕ με αυτούς που επιδιώκουν να παραπλανήσουν το λαό κατεβάζοντας από το αραχνιασμένο ράφι μέχρι και τα φληναφήματα περί «Τρίτου πόλου» (!) της εποχής του Αντρέα Παπανδρέου;

Πώς τολμούν να νομίζουν, οι αμύντορες της ΕΕ των μονοπωλίων, ότι μπορούν να σπρώξουν το ΚΚΕ στη δική τους πολιτική χρεοκοπία;

Και πώς είναι δυνατόν να ισχυρίζονται ότι μιλούν στο όνομα της Αριστεράς, όταν - ενώ γνωρίζουν ότι τους χωρίζουν αβυσσαλέες διαφορές από την πολιτική του ΚΚΕ - δυο μέρες πριν τις εκλογές, φτάνουν στο σημείο, τόσο προκλητικά και τόσο απροσχημάτιστα, να παραβιάζουν τους βασικούς κώδικες της πολιτικής ηθικής των ανθρώπων της Αριστεράς: Την ειλικρίνεια και την εντιμότητα.

«Τι θα πει δεξιός;» (!) αναρωτήθηκε σε συνέντευξή του στα «Νέα» (31/5/2009) ο κ. Τρεμόπουλος προσθέτοντας, βέβαια, όσον αφορά τα «Πατρίς - Θρησκεία - Οικογένεια», ότι «ενδεχομένως να υπάρχουν και κάποιοι με αυτές τις ιδέες» στο κόμμα του...

Τέτοια, λοιπόν, η... πολυσυλλεκτικότητα των καλών μας των «Οικολόγων». Πράγμα που δίνει μια καλή εξήγηση για την «ικανότητα» των ανά την ΕΕ «Πρασίνων» (πρόκειται για το «αδελφό» των εγχώριων οικολόγων μόρφωμα στο οποίο θα ενταχθούν εφόσον εκπροσωπηθούν στο ευρωκοινοβούλιο), να πηγαίνουν κατά πού φυσάει κάθε φορά ο άνεμος.

«Πράσινος και οικολόγος», λοιπόν, ο υπουργός που είχε ο «κεντροαριστερός» Ζοσπέν όταν βομβάρδιζε τη Γιουγκοσλαβία, «Πράσινος και οικολόγος» και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της «κεντροαδεξιάς» κυβέρνησης της Τσεχίας (Κάρελ Σβάρτσενμπεργκ το όνομά του), αυτός ο τόσο ένθερμος υποστηρικτής της ΝΑΤΟικής «αντιπυραυλικής ασπίδας» (καθότι μάλλον θα είναι οικολογικό να βομβαρδίζεις τη Γη από το Διάστημα)...

Ομοίως, «Πράσινος και οικολόγος» ο υπουργός που είχαν στις «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις τους οι Πρόντι και Ντ' Αλέμα, όταν βούλιαζαν καρυδότσουφλα πνίγοντας μετανάστες στην Αδριατική ή όταν παρέα με τον άλλον «Πράσινο», τον Φίσερ, δολοφονούσαν αμάχους στο Κοσσυφοπέδιο. «Πράσινος και οικολόγος», όμως, και ο υπουργός της «κεντροδεξιάς» κυβέρνησης στη Λετονία, εκεί όπου στήνονται μνημεία υπέρ των «Ες - Ες»...

Για όσους, πάντως, κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, να τους το πούμε απλά: Το θέμα για τους ανά την Ευρώπη οικολογικά ευαίσθητους «Πράσινους», δεν είναι, όπως φαίνεται, ποιος κυβερνάει. Το θέμα είναι, όποιος κι αν κυβερνάει, «κεντροαριστερός» ή «κεντροδεξιός», αυτοί να έχουν ένα μερίδιο στην κουτάλα. Σιγά, τώρα, μην μπουν στη διαδικασία να επιλέξουν. Πάνε με όλους και το έχουν λύσει το πρόβλημα. Αλλωστε «τι θα πει δεξιός;», που θα 'λεγε και ο κ. Τρεμόπουλος...

Του ΚΥΡ (από το «Βήμα»)

Δεν υπάρχουν «ψηφοφόροι της ΝΔ», όπως δεν υπάρχουν «ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ». Οι άνθρωποι δεν είναι δεδομένοι, όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν. Και έχουν δικαίωμα, και όσοι στις προηγούμενες εκλογές ψήφισαν ΝΔ, και εκείνοι που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ, να το ξανασκεφτούν. Γιατί έχουν - χιλιάδες - λόγους να το ξανασκεφτούν. Είναι η ίδια η ζωή, που το επιβάλλει: Να «ζυγίσουν», από τη μια, την πολιτική πρακτική και τις πολιτικές θέσεις του δικομματισμού και, από την άλλη, την πολιτική και τις θέσεις του ΚΚΕ. Το «ζύγι» είναι αλάθητο:

• Από τη μια, τα κόμματα που εξαναγκάζουν 2,5 εκατομμύρια Ελληνες να ζουν με μέσο όρο 704 ευρώ μισθό, όταν οι 300 του Χρηματιστηρίου είχαν μέσα στο 2008 καθαρά κέρδη 10 δισ. (σ.σ.: 40.000.000 ευρώ τη μέρα)! Από την άλλη, το ΚΚΕ που δείχνει και αποκαλύπτει ότι λεφτά υπάρχουν, ότι ο τεράστιος πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι λεηλατείται από την πλουτοκρατία και που ζητά - εδώ και τώρα - βασικό κατώτερο μισθό 1.400 ευρώ.
• Από τη μια, τα κόμματα που πήραν τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου στο 45% και την πήγαν στο 25%, που χαρίζουν 28 δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες, που μπουκώνουν με επιδοτήσεις και «ενισχύσεις» τους βιομήχανους και - την ίδια ώρα - πετούν το ξεροκόμματο του 1 ευρώ «αύξηση» στον εργάτη. Και, από την άλλη, το ΚΚΕ, που ποτέ δε νομιμοποίησε τη «συναίνεση» και τους «κοινωνικούς διαλόγους» με τον ΣΕΒ, που σε κάθε «μικρό» και «μεγάλο» αγώνα για το μεροκάματο και τις συνθήκες δουλειάς ήταν και θα είναι στην πρώτη γραμμή.
• Από τη μια, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που διακινούν την πολιτική υποτέλεια στο μεγάλο κεφάλαιο, λέγοντας πως τάχα μου δεν πρέπει να θίξουμε τους κεφαλαιοκράτες γιατί «θα πάρουν τις επιχειρήσεις τους και θα φύγουν», αλλά την ίδια στιγμή «φυγαδεύουν» τη λαϊκή περιουσία στο εξωτερικό, ξεπουλώντας υπερκερδοφόρες επιχειρήσεις, όπως ο ΟΤΕ. Και, από την άλλη, το ΚΚΕ που επιμένει: Εργοστάσια χωρίς εργοστασιάρχες υπάρχουν, χωρίς εργάτες δεν υπάρχουν! Καράβια χωρίς εφοπλιστές υπάρχουν, χωρίς ναυτεργάτες δεν υπάρχουν!
• Από τη μια, τα κόμματα μιας «δημοκρατίας» που επιβάλλει ως νόμο τα ρουφιανο-Ζέπελιν, τους ευρωτρομονόμους και τις χαφιεδοκάμερες, τις επιστρατεύσεις ναυτεργατών, τα «βουλκανιζατέρ» και τα «αγροτοδικεία» κατά των γεωργών, τα συμφέροντα του «Τζάμπο». Και, από την άλλη, το ΚΚΕ που ποτέ δεν παρεξέκλινε από τον αγώνα για μια κοινωνία όπου νόμος θα είναι το δίκιο του εργάτη.
• Από τη μια, η ΝΔ του Μπαρόζο και το ΠΑΣΟΚ του Αλ Μούνια, τα κόμματα των θαμώνων της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, των «ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» και των «έχουμε κοινές αξίες» με το ΝΑΤΟ, τα κόμματα της «Ζήμενς». Κι από την άλλη, το ΚΚΕ που το Αμερικανικό Κογκρέσο εξέφραζε τη δυσαρέσκειά του στην έκθεσή του, το Μάη του 2000, επειδή το ΚΚΕ «είναι ενοχλητικό και οχληρό», επειδή «κινητοποιεί διαδηλώσεις» και επειδή «ασκεί επιρροή εντελώς δυσανάλογη» από αυτήν που αντέχουν οι Αμερικάνοι...

Αυτοί είναι μερικοί μόνον από τους λόγους, για τους οποίους οι άνθρωποι που ψήφισαν χτες ΝΔ και ΠΑΣΟΚ μπορούν και πρέπει να το ξανασκεφτούν. Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να κερδίσουν τίποτα ψηφίζοντας τα ίδια κόμματα με τα κόμματα που ψηφίζουν τα «αφεντικά» τους. Αντίθετα, έχουν κάθε λόγο να τιμωρήσουν τα κόμματα που τους εξαπάτησαν, ρίχνοντας λίπασμα στην ελπίδα. Τέτοια ψήφος, ψήφος τιμωρίας και ελπίδας, είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.