1812 Στη μάχη του Μπορορντίνο, ο ρωσικός στρατός υπό την ηγεσία του στρατηγού Κουτούζοφ ηττάται από τον Ναπολέοντα.

1822 Ανακηρύσσεται ανεξάρτητη η Βραζιλία.

1882 Με το πάτημα ενός κουμπιού ο Τόμας Εντισον ηλεκτροφωτίζει μια ολόκληρη συνοικία της Νέας Υόρκης.

1942 Αρχίζουν μεγάλες κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις του λαού της Αθήνας για την επιβίωση. Κράτησαν έως τις 14 του Σεπτέμβρη. Τα θύματα της πείνας το χειμώνα του 1941-1942 έφτασαν τις 260 χιλιάδες νεκρούς. Μα θα ήταν ασφαλώς πολύ περισσότερα, αν ο ελληνικός λαός δεν ξεσηκωνόταν, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, σε μεγαλειώδεις αγώνες για την επιβίωση.

1999 Φονικός σεισμός 5,9 Ρίχτερ, λίγο πριν από τις 3 μ.μ., συγκλονίζει το Λεκανοπέδιο της Αττικής. Μέσα σε δευτερόλεπτα δεκάδες κτίρια κατέρρευσαν, χιλιάδες άλλα κρίθηκαν κατεδαφιστέα, ενώ 143 άτομα βρήκαν τραγικό θάνατο κάτω από τόνους τσιμέντου, στα ερείπια των κτιρίων που δεν πληρούσαν τους όρους και τις προϋποθέσεις. Λίγες μέρες μετά το σεισμό, μετά την αναζήτηση των φακέλων των κτιρίων που κατέρρευσαν, αποκαλύπτεται ότι «εξαφανίστηκαν» οι 27 από τους 30 φακέλους των επίμαχων κτιρίων. Εξι χρόνια μετά, έχει μείνει ο εξοργιστικός απόηχος από τις υποκριτικές διακηρύξεις της τότε κυβέρνησης (Σημίτη) ότι το «μαχαίρι θα μπει στο κόκαλο».

Πέρασαν έξι χρόνια. Από τότε που... «το μαχαίρι θα έμπαινε στο κόκαλο». Από τότε που... «χάθηκαν οι φάκελοι» της «Φαράν», της «Ρικομέξ», και που ουδέποτε, φυσικά, βρέθηκαν. Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που οι πληγέντες του σεισμού της 7ης Σεπτέμβρη... «θα ανακουφίζονταν άμεσα και αποφασιστικά».

***

Σήμερα, έξι χρόνια μετά:

*

Οι καταυλισμοί που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα στην Αθήνα και τα όσα συμβαίνουν εκεί, πιστοποιούν με τι είδους κυβερνητικές εξουσίες έχουμε να κάνουμε.

*

Τα χρέη των οικογενειών που αναγκάστηκαν να δανειστούν και να καταστούν όμηροι των τραπεζών για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους (αφού η αρωγή του κράτους ήταν... πλουσιοπάροχη), επιβεβαιώνει ότι στο σύστημά τους, της «ελεύθερης αγοράς» και «ανταγωνιστικής οικονομίας», ακόμα και η δυστυχία (πρωτίστως η δυστυχία!) είναι μια ακόμα «ευκαιρία» κέρδους και εκμετάλλευσης.

*

Κι όσο για την «τιμωρία των ενόχων», με τις δίκες που προηγήθηκαν και στις οποίες δεν εξεδόθη ούτε μια (ούτε μία!) απόφαση για κακουργηματική πράξη κατά των υπευθύνων που έστειλαν στο θάνατο 140 ανθρώπους,

αυτή η ατιμωρησία (που εξασφαλίζεται από τη σαπίλα ενός συστήματος που πάνω της οικοδομείται η σαθρότητα όλων των μετέπειτα ερειπίων, των ναυαγίων και των «ατυχημάτων»), είναι ό,τι έχει απομείνει να συντηρεί τη χόβολη της οργής για το έγκλημα.

*

Ενα έγκλημα που ούτε οι προηγούμενοι ούτε οι τωρινοί κατάφεραν να βρουν τους... «φακέλους» του, και έξι χρόνια μετά, αναζητά ακόμα την τιμωρία.

*

Μιλάμε για την επιστολή του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ προς την Αθήνα και την Αγκυρα, δέκα μέρες μετά τις λεηλασίες και τις καταστροφές, με την οποία οι Αμερικάνοι ζητούσαν από Ελλάδα και Τουρκία να αποκαταστήσουν «χωρίς χρονοτριβή την ενότητα της Βορειοατλαντικής συμμαχίας που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων (...) για το συμφέρον του ελεύθερου κόσμου».

*

Το μήνυμα των «συμμάχων» ήταν σαφές. Οπως, φυσικά, και η ελληνική «συμμόρφωση». «Συμμόρφωση» που συντελέστηκε όπως ακριβώς περιγραφόταν στην «Αυγή» της 8ης Σεπτέμβρη 1955 στο κύριο άρθρο (συντάκτης του είναι μάλλον ο διευθυντής της εφημερίδας Βασίλης Εφραιμίδης), με τον τίτλο «Ο θύτης και το θύμα», απ' όπου και διαβάζουμε:

*

«Σμυρνιοί, Μικρασιάται, ΟΛΟΙ οι Ελληνες! Τ' ακούσατε; Το διαβάσατε; Φλόγες πάλι στη Σμύρνη! Φλόγες και στην Κωνσταντινούπολη! Οι Τούρκοι σοβινισταί, με το ΝΑΤΟσημο σφραγισμένο κατακούτελά τους, τσαλαπατώντας την "εγκάρδιον ελληνο-τουρκικήν φιλίαν", καίνε, κλέβουν, δέρνουν, ατιμάζουν!.. Είναι υπεύθυνοι, αναγκαίοι συνεργοί η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, γιατί δεν έσπευσαν και δε σπεύδουν ακόμη να αποκαθηλώσουν τη χώρα από την προκρούστεια κλίνη της ψυχροπολεμικής πολιτικής που επιβάλλουν το ΝΑΤΟ και τα παραρτήματά του... Αυτή η εθελόδουλη επίσημη ελληνική πολιτική, η προσκόλληση ως την υποταγή στο σύστημα των μονόπλευρων συμμαχιών, που φορτώνουν τη χώρα με βάρη, δεσμεύσεις και θυσίες χωρίς κανένα δικαίωμα, όπλισε τους Αγγλους αποικιστάς με τη θρασύτητα και το χέρι των Τούρκων σοβινιστών με το δαυλό που άναψε τις φλόγες στη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη».

*

Ή ταν ή... Καζακστάν!

Του Ηλία Μακρή (στην «Καθημερινή»)

Στον αμερικανικό Νότο, σήμερα, αν είσαι σκύλος έχεις περισσότερες πιθανότητες, από το αν είσαι μαύρος, να επιπλεύσεις στα λασπόνερα της Λουιζιάνας...

*

Εχει ειπωθεί ότι αν ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι τραγωδία, τότε ο θάνατος χίλιων ανθρώπων είναι στατιστική. Αν ισχύει κάτι τέτοιο, τότε βρισκόμαστε στη φάση που το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, ο ιμπεριαλισμός, έχει οδηγήσει την ανθρωπότητα στη φάση των «στατιστικών της τραγωδίας».

*

Με αρκετή δόση πικρής ειρωνείας γράφει ο Ταρίκ Αλί στο βιβλίο του «Ο Μπους στη Βαβυλώνα»:

«Ανίκανες να παράσχουν σε σημαντικά τμήματα των πληθυσμών τους τα βασικά αναγκαία της καθημερινής ζωής, όπως είναι η αποτελεσματική περίθαλψη και η εκπαίδευση, οι ΗΠΑ και Βρετανία είναι απίθανο να μπορούν να μετατρέψουν το Ιράκ σε κάποιο κεϋνσιανό παράδεισο»...

*

Η χώρα που εξάγει «δημοκρατία» και «ελευθερία» στους λαούς του κόσμου, έχει τις εξής επιδόσεις όσον αφορά το δικό της λαό, τον αμερικανικό (State of working America 2000-01, «Economic Policy Institute»):

Στην αρχή του 21ου αιώνα, στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.

Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.

Σύμφωνα με μελέτες των καταφυγίων αστέγων της Νέας Υόρκης και της Φιλαδέλφειας, πάνω από το 13% των μαύρων παιδιών που ζουν στις πόλεις αυτές κοιμάται σε καταφύγια τουλάχιστον μία φορά το χρόνο.

Σύμφωνα με το «Ασοσιέιτεντ Πρες» (10/1/2000), μέσα σε ένα χρόνο από το 1999, σε 26 αμερικανικές πόλεις η ζήτηση για επείγουσα επισιτιστική βοήθεια αυξήθηκε κατά 18%.

Σύμφωνα με το ίδιο το αμερικανικό υπουργείο Γεωργίας, στην αυγή του αιώνα, η πείνα έφτασε να θερίζει το 15% του πληθυσμού της Πολιτείας του Νέου Μεξικού και πάνω από 13% του πληθυσμού σε Τέξας, Μισισιπή, Αριζόνα, Λουιζιάνα, Αρκάνσας και Ορεγκον.

Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» (19/4/2001), ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.

*

Αυτός ο λαός, ο αμερικανικός, έχει ανάγκη επείγουσας διεθνιστικής βοήθειας. Η πάλη ενάντια στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό είναι ύψιστης μορφής διεθνιστική αλληλεγγύη προς τον αμερικανικό λαό.