Πέρασαν έξι χρόνια. Από τότε που... «το μαχαίρι θα έμπαινε στο κόκαλο». Από τότε που... «χάθηκαν οι φάκελοι» της «Φαράν», της «Ρικομέξ», και που ουδέποτε, φυσικά, βρέθηκαν. Πέρασαν έξι χρόνια από τότε που οι πληγέντες του σεισμού της 7ης Σεπτέμβρη... «θα ανακουφίζονταν άμεσα και αποφασιστικά».

***

Σήμερα, έξι χρόνια μετά:

*

Οι καταυλισμοί που συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα στην Αθήνα και τα όσα συμβαίνουν εκεί, πιστοποιούν με τι είδους κυβερνητικές εξουσίες έχουμε να κάνουμε.

*

Τα χρέη των οικογενειών που αναγκάστηκαν να δανειστούν και να καταστούν όμηροι των τραπεζών για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους (αφού η αρωγή του κράτους ήταν... πλουσιοπάροχη), επιβεβαιώνει ότι στο σύστημά τους, της «ελεύθερης αγοράς» και «ανταγωνιστικής οικονομίας», ακόμα και η δυστυχία (πρωτίστως η δυστυχία!) είναι μια ακόμα «ευκαιρία» κέρδους και εκμετάλλευσης.

*

Κι όσο για την «τιμωρία των ενόχων», με τις δίκες που προηγήθηκαν και στις οποίες δεν εξεδόθη ούτε μια (ούτε μία!) απόφαση για κακουργηματική πράξη κατά των υπευθύνων που έστειλαν στο θάνατο 140 ανθρώπους,

αυτή η ατιμωρησία (που εξασφαλίζεται από τη σαπίλα ενός συστήματος που πάνω της οικοδομείται η σαθρότητα όλων των μετέπειτα ερειπίων, των ναυαγίων και των «ατυχημάτων»), είναι ό,τι έχει απομείνει να συντηρεί τη χόβολη της οργής για το έγκλημα.

*

Ενα έγκλημα που ούτε οι προηγούμενοι ούτε οι τωρινοί κατάφεραν να βρουν τους... «φακέλους» του, και έξι χρόνια μετά, αναζητά ακόμα την τιμωρία.