1934 Στην απεργία των 300 λιμενεργατών της Καλαμάτας η Χωροφυλακή σκότωσε επτά και τραυμάτισε δεκάδες λιμενεργάτες. Σε ένδειξη διαμαρτυρίας πάνω από 25.000 εργάτες κατεβαίνουν σε απεργία.

1943 Εκτελείται στην Καισαριανή ο Κώστας Λαζαρίδης, γενικός γραμματέας του Εργατικού ΕΑΜ.

1945 Η ναζιστική Γερμανία συνθηκολογεί άνευ όρων.

1969 Το Συμβούλιο της Ευρώπης καλεί τη στρατιωτικοφασιστική χούντα να αναστείλει τα έκτακτα μέτρα και να ζητήσει την ετυμηγορία του ελληνικού λαού.

1971 Τη μεταφορά του διοικητικού κέντρου της Αθήνας στο Τατόι προτείνει ο διάσημος στο εξωτερικό πολεοδόμος Απόστολος Δοξιάδης, διαβλέποντας την επερχόμενη ολοκληρωτική παράλυση της πρωτεύουσας.

1975 Ο ρατσιστής κυβερνήτης της Αλαμπάμα Τζορτζ Ουάλας δηλώνει ότι οι ΗΠΑ θα έπρεπε να είχαν συμμαχήσει με τη Γερμανία κατά της Σοβιετικής Ενωσης στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, για να εμποδίσουν την «επέλαση του κομμουνισμού».

1984 Την αποχή της από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες ανακοινώνει η Σοβιετική Ενωση. Η Μόσχα με ανακοίνωση καταγγέλλει τις ΗΠΑ για τη δημιουργία αντισοβιετικού κλίματος και υποβάθμιση του Ολυμπιακού πνεύματος.

Πρώτος πρώτος έσπευσε να πιάσει «στασίδι» την Κυριακή στα κανάλια ο - εξαφανισμένος κατά την προεκλογική περίοδο - Πάγκαλος, ώστε να σχολιάσει τα exit pols.

Και πολύ σωστά.

Ως αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, ο συγκεκριμένος κύριος, δεδομένων των αποτελεσμάτων που σημείωσαν στην κάλπη τα δυο κόμματα,

ήταν ο καταλληλότερος να αναφωνήσει, μιλώντας για λογαριασμό τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ:

«Ολοι μαζί... την φάγαμε»!

Παρακολουθώντας την Κυριακή το βράδυ τις πρώτες εικόνες με τα «λεβεντόπαιδα» -όπως τα αποκάλεσε ο Μιχαλολιάκος- της «Χρυσής Αυγής», το απόφθεγμα επιβεβαιώνεται πλήρως:

«Ανθρωπος δεν γεννιέσαι.

Γίνεσαι...»

Εκτός Βουλής η κυρία Διαμαντοπούλου.

Τι κρίμα...

Ελπίζουμε, πάντως, ο όποιος επόμενος υπουργός Παιδείας, της όποιας κυβέρνησης, να κάνει κάτι για να λειάνει τον πόνο μας από αυτήν την έλλειψη.

Μια σκέψη θα ήταν να μοιράσει στα σχολεία φωτογραφίες της κυρίας Διαμαντοπούλου.

Σε φωτοτυπία...

Χρυσή Ναζί

Χτες το πρωί η ιστοσελίδα «zougla.gr» συνελήφθη (για πολλοστή φορά) να πρωτοστατεί σε προβοκατόρικες πρακτικές κατά του ΚΚΕ και του υπογράφοντος.

Στη νέα εντονότατη παρέμβαση που υπήρξε, η απάντηση - για μια ακόμη φορά - ήταν ότι τα πλαστά, προβοκατόρικα και εν πολλοίς ασφαλίτικα κείμενα, αναρτώνται στη σελίδα τους εν αγνοία τους...

Δηλώνουμε προς πάσα κατεύθυνση: Ουδείς έχει το άλλοθι της άγνοιας όσον αφορά την επαναλαμβανόμενη χυδαιότητα. Ιδίως όταν ο ίδιος αποτελεί ή αξιοποιείται ως φορέας για τη διάχυση της χυδαιότητας και του ψεύδους.

Κάποιοι, πριν από τις εκλογές και εντονότερα τώρα, μετά τις εκλογές, αναφέρονται στο γεγονός ότι η Ελλάδα, όπως σημειώνουν, διέρχεται «ειδικές συνθήκες».

Προσθέτουν ότι βάσει αυτού του λόγου, των «ειδικών συνθηκών», θα πρέπει να καθοριστεί και η στάση των πολιτικών κομμάτων.

Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι αυτές οι «ειδικές συνθήκες»:

*

Η βαρβαρότητα, με τη μορφή της λιτότητας, της αντιλαϊκής αγριότητας, του εργασιακού μεσαίωνα, που εξαπλώνονται στην Ευρώπη, στην Αμερική και στον κόσμο ολόκληρο, είναι το αποτέλεσμα μιας παγκόσμιας κρίσης.

Αλλά, όπως άλλωστε παραδέχονται οι ίδιοι οι κεφαλαιοκράτες και τα πολιτικά τους όργανα, αυτή η κρίση έχει όνομα: Πρόκειται για βαθιά και παρατεταμένη

καπιταλιστική κρίση.

Αυτή είναι η πρώτη και κύρια «ειδική συνθήκη»: Η κρίση του καπιταλισμού. Ποιο συμπέρασμα προκύπτει, επομένως, από τούτη την κομβική διαπίστωση;

Τίποτα λιγότερο από την εξής αλήθεια:

Είναι αυτή ακριβώς η κρίση και ο χαρακτήρας της - ο καπιταλιστικός χαρακτήρας της κρίσης -

είναι ακριβώς αυτή η «ειδική συνθήκη»

που αναδεικνύει - και μάλιστα με απόλυτο τρόπο - ότι

η βαρβαρότητα, η αγριότητα, ο μισανθρωπισμός, η εκμετάλλευση, η καταπίεση, η ανελευθερία και η κάθε λογής έκφρασή τους, όπως τη βιώνουμε στην Ελλάδα (από τα μνημόνια και τις μειώσεις μισθών, μέχρι την εκτίναξη της ανεργίας και την εξάπλωση της κοινωνικής συμφοράς)

δεν αποτελούν παρά τυπική έκφραση και εκδήλωση της λειτουργίας ενός συστήματος - του καπιταλιστικού συστήματος - που όποτε φτάνει στα όριά του (και οι κρίσεις δεν είναι παρά η αποτύπωση των ορίων αυτού του συστήματος)

προσπαθεί να αναγεννηθεί μέσα από τη λαϊκή καταστροφή, μέσα από την κοινωνική λεηλασία, βυθίζοντας σε ακόμα μεγαλύτερη καταστροφή και επιβάλλοντας ακόμα μεγαλύτερη λεηλασία στα ίδια του τα θύματα (εργάτες, αγρότες, μικρομεσαία στρώματα κ.λπ.).

*

Ποιο είναι, συνεπώς, το δεύτερο συμπέρασμα που εξάγεται από τούτη τη δεύτερη αλήθεια, την οποία ο ελληνικός λαός βιώνει με τρόπο οδυνηρό;

Μα ότι μέσα σε αυτό το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής κυριαρχίας, ειδικά μέσα σε συνθήκες κρίσης αυτού του συστήματος, χωρίς την προοπτική της εξόδου και της ανατροπής αυτού του συστήματος,

ούτε «βελτίωση»,

ούτε «καλυτέρευση» και, πολύ περισσότερο,

καμία «λύση» στα προβλήματα του εργαζόμενου, καμία «λύση» στα προβλήματα του λαού, δεν μπορεί να υπάρξει.

*

Σε αυτές τις συνθήκες

- και λόγω αυτών ακριβώς των «ειδικών συνθηκών» -

τα λόγια του Λένιν απέναντι σε όσους υπόσχονται «βελτιώσεις» χωρίς, όμως, να σταματούν τους τεμενάδες στο καθεστώς που βαλτώνει το λαό, οι διαπιστώσεις του μπολσεβίκου ηγέτη ότι

«σε συνθήκες διατήρησης του καπιταλισμού οι μεταρρυθμίσεις δεν μπορούν να είναι ούτε σταθερές ούτε σοβαρές» και ότι οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να «παλεύουν για βελτιώσεις για να συνεχίσουν πιο επίμονη πάλη ενάντια στη μισθωτή σκλαβιά»,

ισχύουν εκατό φορές.

*

Αρα, ο «σωτηριολογικός», ο «φιλολαϊκός», ο «φιλεργατικός», ο «προοδευτικός», ο «αριστερός», ο «επαναστατικός» ή «υπερεπαναστατικός» λόγος του κάθε πολιτικού υποκειμένου, του κάθε κόμματος, κρίνεται με βάση την εξής λυδία λίθο:

Τα όσα λέει, τα όσα ισχυρίζεται, τα όσα επαγγέλλεται, τα όσα υπόσχεται, τα όσα διακηρύσσει,

και κυρίως το «αν» αφενός αυτά που λέει θα γίνουν, όσο και το «πώς» αφετέρου θα γίνουν αυτά που λέει,

εξαρτώνται, εν ολίγοις, από ένα πράγμα:

Από το «πού» λέει ότι θα γίνουν.

Θα γίνουν εντός ή εκτός καπιταλισμού; Θα γίνουν σε πορεία εντός ή εκτός του συστήματος της βαρβαρότητας; Εντός ή εκτός των μηχανισμών αυτής της βαρβαρότητας (π.χ. ΕΕ); Εντός ή εκτός των κανόνων λειτουργίας ενός συστήματος που έχει οικοδομηθεί και λειτουργεί πάνω στο έδαφος της βαρβαρότητας (π.χ. ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, μονοπώλια, εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο κ.λπ.);

*

Αυτό είναι το κριτήριο με βάση το οποίο προκύπτει

- και προκύπτει με τρόπο αλάνθαστο -

το πόσο «φιλολαϊκός», «φιλεργατικός», «αριστερός»

ή το πόσο δημαγωγικός, καιροσκοπικός και απατηλός

είναι ο λόγος εκείνου που τάζει «λύση», όχι έξω, αλλά μέσα στο σύστημα.

Μέσα, δηλαδή, σε εκείνο ακριβώς το σύστημα και μέσα σε εκείνους ακριβώς τους οργανισμούς και τους μηχανισμούς του, που δημιουργούν το πρόβλημα!

*

Αυτό είναι το κριτήριο με το οποίο πρέπει να ζυγιστούν όσοι εμφανίζονται σαν «σωτήρες» (και ενίοτε σαν «αριστεροί σωτήρες»).

Οσοι υπόσχονται στο λαό την «εξανθρωπισμένη» διαχείριση του ίδιου εκείνου συστήματος... που αφανίζει το λαό.

Οσοι, εν τέλει, θέλουν να διατηρήσουν την Ελλάδα εντός και επί τ' αυτά του κεφαλαιοκρατικού κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού μοντέλου. Και μάλιστα τη στιγμή που - ακριβώς λόγω των «ειδικών συνθηκών» της κρίσης του καπιταλισμού - τα πάντα «φωνάζουν» υπέρ της ανατροπής του.