1930 Στην Πράγα κατεβαίνουν σε διαδήλωση ενάντια στην πείνα 120.000 εργάτες.

1970 Μια νέα χούντα ανατρέπει την παλιά στην Αργεντινή, καθώς οι αρχηγοί του στρατού αποφασίζουν την ανατροπή του Προέδρου Χουάν Κάρλος Ογκόνια, που οι ίδιοι είχαν φέρει στην εξουσία πριν από τέσσερα χρόνια.

1973 Μετά από 34 χρόνια στρατιωτικοφασιστικής δικτατορίας στην Ισπανία, ο στρατηγός Φρανσίσκο Φράνκο παραδίνει τα ηνία της διακυβέρνησης στον Λουίς Μπλάνκο. Ο Φράνκο παραμένει «αρχηγός του κράτους».

1986 Ο υποψήφιος των Συντηρητικών, πρώην Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Κουρτ Βαλντχάιμ, συγκεντρώνει το 53,98% των ψήφων και εκλέγεται Πρόεδρος της Αυστρίας. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αποκαλύφθηκε ότι ο Βαλντχάιμ ήταν αξιωματικός των ναζί και μάλιστα πήρε μέρος στο πογκρόμ κατά των Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

1999 Το G-8 καταλήγει σε σχέδιο ψηφίσματος, που έχει την υπογραφή και της Ρωσίας και στο οποίο γίνεται λόγος για «διεθνή παρουσία» στο Κοσσυφοπέδιο.

Στις 29/4/2010, μόλις λίγα 24ωρα πριν την ψήφιση του μνημονίου, ο Λοβέρδος είχε δηλώσει:

«Σήμερα αυτή η συμμετοχή της Ελλάδας στην εκστρατεία για καλύτερες συνθήκες Υγείας και ασφάλειας στους χώρους εργασίας είναι μια μεγάλη μας υποχρέωση. Προσπαθούμε να ανταποκριθούμε. Κάθε μέρα σε αυτόν τον αγώνα μας, όμως, μας βάζουν τρικλοποδιές. Τρικλοποδιές που βάζουν και γενικότερα στη χώρα κάποιοι που κλείνουν τα λιμάνια, διώχνουν τουρίστες. Δε μας αφήνουν να δουλέψουμε, κάθε μέρα μου καταλαμβάνουν το γραφείο, δημιουργούν αδυναμία εργασίας. Δεν είναι σωστό, όμως. Διαμαρτύρομαι. Δεν είναι σωστό».

*

Οπως βλέπετε λοιπόν, κάθε φορά που έρχονται τα δύσκολα, όταν οι λαϊκές αντιδράσεις φουντώνουν, ακριβώς την παραμονή των κάθε φορά σκληρότερων μέτρων, ο κύριος υπουργός αναλαμβάνει δράση.

Το έκανε πέρσι, λίγες μέρες πριν ψηφιστεί το μνημόνιο. Το επαναλαμβάνει και φέτος, όταν - εν αναμονή του «μεσοπρόθεσμου» - επιχείρησε τις προάλλες να συκοφαντήσει το ΚΚΕ για τα γεγονότα στη Βουλή ή στην Κέρκυρα.

Αν κρίνουμε από την «εργατικότητα» του εν λόγω στο συγκεκριμένο τομέα, υποψιαζόμαστε ότι θα το ξανακάνει.

Χτες, την επόμενη μέρα της συνεδρίασης του Υπουργικού Συμβουλίου όπου συζητήθηκε και συμφωνήθηκε το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα», η υφυπουργός κυρία Νταλάρα, σε μια εκ βαθέων «εξομολόγησή της» στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, δήλωσε:

«...ε, δεν είμαι αναίσθητη, φυσικά έχω προβληματιστεί».

Δημοφτύσισμα

Ο κ. Σαμαράς - ειρήσθω εν παρόδω είναι και «εθνικός ηγέτης» σύμφωνα με μια πρόσφατη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΝΔ - επικοινώνησε χτες με τον ομοϊδεάτη του νικητή των πορτογαλικών εκλογών, τον κ. Κοέλιο.

Ο τελευταίος έχει δεσμευτεί ότι θα εφαρμόσει το εκεί μνημόνιο κατά γράμμα και ότι θα βάλει το λαό της Πορτογαλίας να το πληρώσει «μέχρι τελευταίο ευρώ».

Να όμως που ο «δικός μας» δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τον κ. Κοέλιο. Και όχι μόνο αυτό. Ο κ. Σαμαράς μπορεί να ισχυρίζεται πως όσα λέει ο Πορτογάλος τώρα (σ.σ.: «θα τιμήσω τις δεσμεύσεις της χώρας μου»), είναι αντιγραφή των όσων έχει πει ο ίδιος κοντά ένα χρόνο πριν:

«Εμείς είμαστε κόμμα ευθύνης. Το πρώτο το οποίο έχω ήδη πει σήμερα στη Βουλή και έχω δηλώσει ξεκάθαρα, είναι ότι εμείς, η Ελλάδα, έχει φιλότιμο, σέβεται τη συνέπειά της και ως εκ τούτου είναι υποχρεωμένη να τηρήσει και να σεβαστεί και τις υπογραφές της».

Αυτά δήλωνε ο κ. Σαμαράς, όσον αφορά τη στάση της ΝΔ απέναντι στο μνημόνιο, την 1/11/2010, στο «Mega». Είπαμε: «Εθνικός ηγέτης»...

Το «όλοι ίδιοι είναι», το «όλα τα κόμματα ίδια είναι», το «και οι 300 ίδιοι είναι», το «όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι», το «όλα τα συνδικάτα ίδια είναι» αποτελούν πλευρά του ίδιου νομίσματος που στην άλλη όψη του γράφει με κεφαλαία γράμματα:

«Ολοι μαζί τα φάγαμε»!

*

Το «όλοι ίδιοι είναι», είναι η προέκταση του πολιτικού και ιδεολογικού δηλητηρίου που διατείνεται ότι «όλοι φταίμε».

Αλλά μόνο εκείνοι οι πραγματικά ίδιοι μεταξύ τους, μόνο εκείνοι που - επειδή είναι ίδιοι - υπηρέτησαν τον ίδιο «μονόδρομο», μόνο εκείνοι που ακολούθησαν την ίδια πολιτική και έφεραν το λαό στη σημερινή κατάσταση, έχουν όφελος από το «όλοι ίδιοι είναι».

*

Ποντάρουν στο «όλοι ίδιοι είναι» για να μην μπορούν τα θύματά τους να τους ξεχωρίσουν.

Για να έρχονται, τώρα, να παριστάνουν τους «σωτήρες» και να ζητούν και τα ρέστα.

Για να μπορούν, τελικά, μέσα από το «είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι», να διεκδικούν ένα φτηνό συγχωροχάρτι βουτηγμένοι στην κολυμπήθρα της δήθεν «αυτοκριτικής» τους, την καθαγιασμένη με το αντιδραστικό «μύρο» περί «συλλογικής ευθύνης».

*

Αλλά, όπως δεν τα φάγαμε όλοι μαζί, έτσι και δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

Ιδιοι μεταξύ τους είναι αυτοί που κυβέρνησαν και όσοι τους στήριξαν στις μικρές και μεγάλες επιλογές τους:

Από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ μέχρι τα ξεπουλήματα και τις «κεντροαριστεροδέξιες» μεταμφιέσεις τους.

*

Ιδια μεταξύ τους είναι τα κόμματα που για να εξυπηρετούν το βιομήχανο λένε στο λαό ότι είναι «ίδιος» ο εργάτης με τον κεφαλαιοκράτη.

Που για να υπηρετούν τον τραπεζίτη, λένε στο λαό ότι είναι «ίδιος» και ο τραπεζίτης και ο γδαρμένος από τους τοκογλύφους υπάλληλος.

Που για να εξασφαλίζουν κέρδη στον εφοπλιστή και στον εργολάβο, λένε στο λαό ότι είναι «ίδιος» αυτός που πληρώνει τα διόδια με αυτόν που τα εισπράττει, ότι είναι «ίδιος» αυτός που «θαλασσοπνίγει» με εκείνον που θαλασσοπνίγεται.

*

Ιδιοι μεταξύ τους είναι εκείνοι από τους «300» που ψηφίζουν μνημόνια, που όταν δεν ψηφίζουν μνημόνια φροντίζουν να ψηφίζουν πάνω από τα μισά νομοσχέδια από κοινού με εκείνους που ψηφίζουν τα μνημόνια, που στηρίζουν την ΕΕ του Μάαστριχτ, της ΟΝΕ και του ευρώ, που εδώ και τριάντα χρόνια είναι ο «μπάστακας» ενός διαρκούς μνημονίου.

*

Ιδιοι μεταξύ τους είναι εκείνοι που έχουν μετατρέψει τα συνδικάτα σε «συν-εταίρο» του ΣΕΒ, σε ομοτράπεζο των «κοινωνικών διαλόγων», σε νεροκουβαλητή των εκάστοτε κυβερνώντων και σε πέμπτη φάλαγγα ενάντια στα δίκαια των εργατών.

*

Οσοι δήθεν «προσκαλούν» το λαό να διαδηλώνει «αγανακτισμένα» αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα ασπαστεί το δικό τους τροπάρι τού «όλοι ίδιοι είναι», «έξω όλα τα κόμματα», «έξω όλα τα συνδικάτα», «έξω και οι 300» κλπ,

όσοι για το λόγο αυτό έχουν τεθεί υπό την «ακηδεμόνευτη» θωπεία των ΜΜΕ των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και των τραπεζιτών,

όσοι, δηλαδή, πασχίζουν να αυτοαναγορευτούν σε «ηγέτες», σε «τροχονόμους», σε «φυσιογνωμιστές» και σε «φέις-κοντρόλερς» (άμα τε και «χωροφύλακες») της πλατείας,

αντικειμενικά, όσο περισσότερο παίζουν το σκοπό τού «όλοι ίδιοι είναι», τόσο περισσότερο συμμετέχουν (συνειδητά ή ασυνείδητα) στο παιχνίδι εκείνων που πραγματικά είναι ίδιοι μεταξύ τους.

*

Ομως εκτός από πολλή αγανάκτηση, αυτός ο λαός διαθέτει και πολύ βαριά ιστορία. Αρα και εμπειρία. Συνεπώς, όσοι νομίζουν ότι μπορούν να μανιπουλάρουν τη δίκαιη λαϊκή αγανάκτηση, να μην της επιτρέψουν να γίνει οργανωμένη δύναμη ανατροπής των αιτιών και των υπευθύνων που προκαλούν την αγανάκτηση, μάλλον υπερεκτιμούν τις δυνάμεις τους.

Και ο λαός που κατεβαίνει κάτω, ξέρει και ποιος σήκωσε και ποιος υπηρετεί το διαχρονικό μήνυμά ανατροπής. Με συνέπεια. Σε όλες τις συνθήκες. Κόντρα και σε αντίθεση με τους κάθε εποχής αυλικούς της ίδιας πλουτοκρατικής «τυραννίας». Καθιστώντας καταγέλαστους όσους πιστεύουν ότι διαθέτουν το ανάστημα να τον βγάλουν «έξω» από τις πλατείες, από τις συνοικίες, από τους τόπους δουλειάς.