Η Ειρήνη Ιγγλέση στο «Σπίτι της Κλωντίν» στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου»

• Τη μοναδική προσωπικότητα της κορυφαίας Γαλλίδας συγγραφέως Κολέτ, έτσι όπως αναδύεται από το αυτοβιογραφικό της έργο «Το σπίτι της Κλωντίν», θα ερμηνεύσει η Ειρήνη Ιγγλέση στην παράσταση που φέρει τον ομώνυμο τίτλο και θα ανέβει το Μάη στο «Θέατρο του Νέου Κόσμου» (Αντισθένους 7 και Θαρύπου, Νέος Κόσμος). Πρόκειται για επιλογή και θεατρική προσαρμογή κειμένων από τη συλλογή διηγημάτων που η Κολέτ δημοσιεύει στα 49 της χρόνια, το 1922, όταν το ταλέντο της έχει διεθνώς αναγνωριστεί, όταν διεκδικεί ήδη την αδιαφιλονίκητη θέση της στο πάνθεον της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Η επιλογή και θεατρική επεξεργασία έχει γίνει από τη μετάφραση της Σεσίλ Ιγγλέση - Μαργέλου (εκδ. «Καστανιώτη»). Η σκηνοθεσία, τα σκηνικά και τα κοστούμια είναι της Τιτίνας Χαλματζή και η μουσική του Θάνου Μικρούτσικου. Η Ειρήνη Ιγγλέση πλαισιώνεται από τη Σεσίλ Μικρούτσικου που υποδύεται τη συγγραφέα σε παιδική ηλικία.
• Μια θεατρική παράσταση δραπετεύει από τη σκηνή ενός θεάτρου και ζωντανεύει μέσα σε νέους χώρους. Στη φιλική ατμόσφαιρα ενός μπαρ όπου ηθοποιοί και κοινό γίνονται μια παρέα και η προηγούμενη χιλιετία συναντά την επόμενη. Η θεατρική ομάδα «Πλάνη» παρουσιάζει από την 1η μέχρι τις 31 του Μάη, στο «Κέλσος» (Λ. Βουλιαγμένης 63 και Κέλσου 4), την παράσταση «Να φύγει ο τρελός απ' την Αυλή». Παίζουν: Αννα Ετιαρίδου και Κώστας Δελακούρας.
• Με δύο έργα ανοίγει τις πύλες του το Δημοτικό Θέατρο Δάφνης «Φάνης Χηνάς». Στην Κεντρική Σκηνή ανεβαίνει το έργο του Νικολάου Λάσκαρη «Μαλλιά κουβάρια» σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιαννακόπουλου, σκηνικά Φρέντυ Γκίζα, κοστούμια Ελευθερία Τζομπανάκη. Παίζουν: Τάκης Κασίμης, Δέσποινα Δαμίγου, Σπύρος Ράδος κ.ά. Στην Πειραματική Σκηνή ανεβαίνει το έργο του Γιάννη Παπάζογλου «Διαδρομή σε λευκό τοπίο», σε σκηνοθεσία Γιώργου Γιαννακόπουλου, σκηνικά Φρέντυ Γκίζα και μουσική Σ. Αλοίμονου - Τ. Οικονομίδη. Παίζουν: Γιώργος Γιαννακόπουλος, Γιώτα Κωστελέτου, Αγγελος Μαρίνος, Αγγελική Πρωτόπαππα κ.ά.

Από την «Ιουλιέτα των μάκιντος»

Συγκινητικά τιμητική για τον πρόωρα χαμένο ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Στέλιο Λύτρα ήταν η επιλογή του Νίκου Διαμαντή να ανεβάσει στο «Σημείο» την «Ιουλιέτα των μάκιντος» του Λύτρα. Ηταν συνολικά ενδιαφέρουσα επιλογή, καθώς το άκρως επίκαιρο σήμερα έργο του Λύτρα, έργο που αντιπαραθέτει την αγωνία της μεγάλης ποίησης και της παγκόσμιας κουλτούρας, ιδιαίτερα του Διαφωτισμού και των αισθητικών κινημάτων που αυτός ενέπνευσε, ώστε να υπερβεί ο άνθρωπος και η κοινωνία τα σκοτάδια του Μεσαίωνα, της φεουδαρχίας και απολυταρχίας απέναντι στο νέο, απρόσωπο, καταιγιστικό, μαζικό «πολιτισμό» της παγκοσμιοποιημένης πληροφορικής. Απέναντι στον απάτριδα «κόσμο» των ηλεκτρονικών συστημάτων που δημιούργησαν ψυχροί «εγκέφαλοι», ποιητικά «ανέραστοι» τεχνοκράτες. Ποιητική φύση ο αδικοχαμένος Στ. Λύτρας, πιστεύοντας ότι η ιστορία και τα έργα του ανθρώπου πλάστηκαν από «λέξεις» πολύτιμες, ανασυρμένες από τα πανάρχαια, αμέτρητα «μεταλλεία» του Λόγου και σμιλεμένες με πάθος και πόθο, οιστριλατημένο από τις Μούσες, πολύ έγκαιρα διέκρινε τον κίνδυνο ισοπέδωσης των έργων πολιτισμού του παρελθόντος. Το πολύ πιθανό ενδεχόμενο απορρόφησης, ίσως και εξαφάνισης των εθνικών γλωσσών από την ηλεκτρονική «γλώσσα», Της αποξήρανσης των αισθημάτων του ανθρώπου και της βίαιης και μαζικής μετάλλαξής του σε ένα ομογενοποιημένο «ηλεκτρονικό» ον, φορέα και καταναλωτή μιας ά-λογης προς τη φύση, την ψυχή και τη διάνοια του ανθρώπου «γλώσσας», που δεν κατανοεί τον έρωτα για την ποίηση και ενός «πολιτισμού» που αντιστρατεύεται την ποίηση για τον έρωτα. Σε μια τέτοια «γλώσσα» και σε έναν τέτοιο «πολιτισμό» δεν έχουν θέση η ποίηση του Σαίξπηρ λ.χ. και ο έρωτας της Ιουλιέτας και του Ρωμαίου. Γιατί η συνέχιση της ποίησης θα σήμαινε παράνομη «εκτροπή» και η ύπαρξη των ποιητών επικίνδυνο «περιθώριο». Αυτό το σοβαρότατο προβληματισμό για το μέλλον της ποίησης, του πολιτισμού, του ανθρώπου σε τελική ανάλυση, έθεσε ο Στέλιος Λύτρας, συνθέτοντας με άκρως ποιητική γλώσσα, ανθρωπιστική ευαισθησία και ευφάνταστη πλοκή το αλληγορικό έργο του (1992), ένα χρόνο πριν το θάνατό του.

Ο Νίκος Διαμαντής, ταλαντούχος, ευαίσθητος, ανήσυχος καλλιτέχνης, «διάβασε» με αγάπη την ποιητική διάθεση και τα σύμβολα του συγγραφέα, συμμερίστηκε την αγωνία του και με μια μοντέρνα αισθητική αντίληψη, μοντέρνα με μέτρο και σεμνότητα κι όχι με ανοήτως μεταμοντέρνα κόλπα, την έκανε σκηνική πράξη ατμοσφαιρική, δυναμική. Η σε βάθος μελετημένη σκηνοθετική «ανάγνωση», στηριγμένη με το σκληρά λιτό, μεταλλικό σκηνικό και τα καλαίσθητα, σκόπιμα παραπέμποντα στο Σαίξπηρ, κοστούμια της Φλώρας Κουτσουμάνη και τους σκοτεινούς φωτισμούς του Γιώργου Κορδέλα, εκγύμνασε και απαίτησε από τους καλούς ηθοποιούς μια έντονα ψυχοσωματική και μεταμορφωτική ερμηνευτική κατάθεση σε δύο και τρεις ρόλους (οι περισσότεροι) και με πολύ καλά αποτελέσματα από όλους. Ιδιαίτερα από την αισθαντική Ιωάννα Μακρή (Ιουλιέτα), τον ελπιδοφόρο για τη συνέχεια νέο ηθοποιό Γεράσιμο Δεστούνη (Ρωμαίος), τον στέρεο υποκριτικά Γιώργο Κώνστα και τους Αλέξανδρο Καμαρινέα, Δημήτρη Αγορά, Γιώργο Σπανόπουλο, με το υποκριτικό τους νεύρο και τα ασκημένα κορμιά τους ανταποκρίθηκαν στις μεγάλες κινησιολογικές απαιτήσεις της σκηνοθεσίας. Θετική είναι και η ερμηνευτική παρουσία της Κωνσταντίνας Χαραλαμποπούλου.

Μια δυναμική, ερασιτεχνική, θεατρική ομάδα δίνει τη δική της, αντίξοη, μάχη για τον πολιτισμό στη Σάμο, με όπλα της το μεράκι για το θέατρο, την αγάπη για τον πολιτισμό, την ανάγκη της να αντικρούσει την πολύπλευρη υποβάθμιση του νησιού και την επίθεση του πολιτιστικού ιμπεριαλισμού. Πρόκειται για τη «Θεατρική Ομάδα Σάμου» η οποία κλείνει φέτος 15 χρόνια συνεχούς παρουσίας στα πολιτιστικά δρώμενα του νησιού, με το ανέβασμα κάθε χρόνο μιας ποιοτικής παράστασης. Φέτος ανέβασε το έργο του Μίλαν Κούντερα «Οι Κλειδοκράτορες». Οι παραστάσεις θα επαναληφθούν από τις 6 μέχρι τις 14 Μάη κάθε Τετάρτη, Σάββατο και Κυριακή στο χώρο της Λέσχης Ερασιτεχνών. Ωρα έναρξης 9 μμ.