• Τελευταίες παραστάσεις στην Κεντρική Σκηνή του «Νέου Ελληνικού Θεάτρου» του Γιώργου Αρμένη με το έργο «Κομμάτια και θρύψαλα» του Γιώργου Σκούρτη, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Γιώργου Αρμένη. Τα σκηνικά - κοστούμια υπογράφει η Ντένη Βαχλιώτη. Παίζουν: Γιώργος Αρμένης, Μελίνα Βαμβακά, Τζένη Σκαρλάτου, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Κώστας Μπάρας, Νίκος Χύτας, Χρήστος Τσίρτσης. Το πρώτο δεκαήμερο τη σκυτάλη θα πάρει το έργο του Εντουάρντο Ντε Φίλιππο «Αχ! Αυτά τα φαντάσματα».
• Μέχρι τις 9 του Γενάρη θα παίζεται στη Β' Σκηνή του «Θεάτρου της οδού Κεφαλληνίας», το έργο «Φωτιά στο πρόσωπο» του Μάριους βον Μάγιενμπουργ, που παρουσιάζεται σε μετάφραση - σκηνοθεσία Ελευθερίας Σαπουντζή, σκηνικά - κοστούμια Ιωάννη Γιαννούλη - Ελένης Στρούλια, ηχητικό περιβάλλον Θοδωρή Αμπατζή. Παίζουν: Κώστας Αβραμιώτης, Τζωρτζίνα Δαλιάνη, Νέστωρ Κοψιδάς, Φίλιππος Mendes Λάζαρης, Δήμητρα Παπαχρήστου.

• Με το έργο του Ντέιβιντ Μάμετ «Μια ζωή θέατρο», κάνει πρεμιέρα, αύριο, στη Νέα Σκηνή του «Απλού Θεάτρου», ο καλλιτεχνικός οργανισμός «Φάσμα». Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Κώστα Βασαρδάνη, Δημήτρη Καταλειφού και Πάνου Παπαδόπουλου, σκηνοθεσία και σκηνικά Πάνου Παπαδόπουλου, κοστούμια Σάντρας Στεφανίδου - Πάνου Παπαδόπουλου. Τους ρόλους ερμηνεύουν: Δημήτρης Καταλειφός και Κώστας Βασαρδάνης. Οπως λέει ο ίδιος ο συγγραφέας, το έργο «είναι μια κωμωδία για τη ζωή αυτή. Είναι μια απόπειρα να κοιτάξουμε με αγάπη ένα θεσμό που όλοι αγαπάμε, το θέατρο, καθώς και το μοναδικό συστατικό αυτού του θεσμού, τους άντρες και τις γυναίκες του θεάτρου, τις πιο γενναίες μαγιάτικες πεταλούδες, που εμείς έχουμε ορίσει να πραγματοποιήσουν τα όνειρά μας επί σκηνής». Ο σκηνοθέτης Π. Παπαδόπουλος σημειώνει: «Το πρόσχημα το δίνουν δύο ηθοποιοί από διαφορετικές γενιές. Την απερχόμενη και την επερχόμενη. Ο αγώνας της αναμέτρησης με το χρόνο στη μάχη των εντυπώσεων είναι εξαντλητικός. Το Αμερικάνικο όνειρο ενίσχυσε, κατηύθυνε και εκμεταλλεύτηκε αυτόν το φτιαχτό "αγώνα". Ο ανταγωνισμός πέραν του φυσικού, έγινε η "σημαία" του δυτικού, και πρόσφατα όχι μόνο, κόσμου».
• Το «Θέατρο Τέχνης - Κάρολος Κουν» στο Υπόγειο, λόγω των εορτών θα παρουσιάσει τον «Βασιλιά Ληρ», με τον Γιώργο Λαζάνη στον επώνυμο ρόλο και σήμερα καθώς και την άλλη Τρίτη. Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Διονύση Καψάλη, σκηνοθεσία Γιώργου Λαζάνη, σκηνικά - κοστούμια Κυριάκου Κατζουράκη και μουσική Νίκου Κυπουργού.Παίζουν επίσης: Γιάννης Δεγαΐτης, Περικλής Καρακωνσταντόγλου, Νινή Βοσνιάκου, Γιάννα Μαλακατέ, Κάτια Γέρου, Παντελής Παπαδόπουλος, Κώστας Μπάσης, Δημήτρης Οικονόμου, Χρήστος Λούλης, Νίκος Αρβανίτης, Χρήστος Ασλανίδης κ.ά.
• Το Θέατρο «Σφενδόνη» συνεχίζει με την παράσταση « Κοκτώ - Ντίκινσον - Μπέκετ». Πρόκειται για τα έργα «Η φωνή του ανθρώπου» του Κοκτώ, σε μετάφραση Νάσου Δετζώρτζη, «Τρια γράμματα» της Ντίκινσον σε μετάφραση Ερρίκου Σοφρά και «Νανουρίσματα» του Μπέκετ σε μετάφραση Νάσου Δετζώρτζη. Η σκηνοθεσία είναι του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, η μουσική του Στούντιο 19, τα σκηνικά του Μιχαήλ Σαμιώτη και τα κοστούμια του Ζωρζ Φοντριέ. Ερμηνεύει η Αννα Κοκκίνου.

«Μια ζωή θέατρο» στο «Απλό Θέατρο»

Το «Θέατρο του Νότου», προς μεγάλο όφελος της θεατρικής τέχνης, συνεργάστηκε πέρσι και φέτος με τον ταλαντούχο - όπως αποδείχτηκε και με τις δύο σκηνοθεσίες του - Σέρβο σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Πέρσι ο Μιλιβόγιεβιτς ανέβασε στο «Αμόρε» μια υψηλής αισθητικής ποιότητας, εξαιρετικού ερμηνευτικού βάθους και υποδειγματικού τσεχοφικού κλίματος παράσταση με τον «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ. Φέτος, με νωπές τις πληγές της σπαραγμένης από τους νατοϊκούς δολοφόνους και άρπαγες πατρίδας του, ανέβασε στο «Αμόρε» σε δική του διασκευή το ντοστογιεφσκικό«Εγκλημα και τιμωρία», δίνοντας ένα μάθημα θεατρικής διασκευής, τέτοιας που να ανταποκρίνεται στη θεματική, στη φύση και στο μέτρο ενός κλασικού έργου και ένα μάθημα για το πώς μπορεί ένα κορυφαίο, ένα κλασικό έργο, να «διαβαστεί» με σύγχρονη σκηνική αντίληψη, χωρίς να λείψει ο οφειλόμενος σ' αυτό σεβασμός, χωρίς να αλλοιωθούν τα αισθητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το δημιουργό του έργου, το ήθος και ύφος του, χωρίς να παραμορφωθούν - χάριν του «εκσυγχρονισμού» - τα πρόσωπα και τα γνωρίσματα της εποχής του έργου.

Ο Σέρβος σκηνοθέτης με τη διασκευή του συμπύκνωσε το μυθιστόρημα, χωρίς ο «μύθος» και η πλοκή του και τα πρόσωπα να χάσουν τη δραματική ουσία και το χαρακτήρα, τη σοφή ισορροπία και αναλογία με την οποία τα έπλασε ο Ντοστογιέφσκι. Αλλά και η μόνη εκσυγχρονιστική διασκευαστική παρέμβασή του, αποτελούσε μια «ανάγνωση» εις βάθος του ντοστογιεφσκικού δράματος. Μια «ανάγνωση» διαχρονική αλλά και επίκαιρη, με κρίση και πάθος. Μια «ανάγνωση» - καταγγελία και κραυγή, πόνου για τον αδύνατο, στερημένο άνθρωπο, που ενώ ακούσια γίνεται κλέφτης και φονιάς, τιμωρείται με φυλάκιση και αυτοκαθαίρεται με τη συνειδησιακή του βάσανο, όπως ο ντοστογιεφσκικός Ρασκόλνικοφ, και οργής για τους ισχυρούς, ασυνείδητους και ατιμώρητους κλέφτες και φονιάδες ενός λαού, όπως του γιουγκοσλαβικού.

Ο σκηνοθέτης, με την υψηλής ποιότητας δημιουργία των: Ελένης Μανωλοπούλου (λιτά σκηνικά και κοστούμια εποχής), Δημήτρη Καμαρωτού (υποβλητική μουσική), Λευτέρη Παυλόπουλου (σκιώδεις φωτισμοί), Γκάγκα Ρόσιτις - Λεωνίδα Καρατζά (ρέουσα μετάφραση), με μια παράσταση ατμοσφαιρική, υπέροχα αισθαντική, βαθύτατα αλλά χαμηλόφωνα ψυχοανατομική, ανέδειξε με καθάρια και λιτή ρεαλιστική δύναμη το δραματικό ζόφο του ντοστογιεφσκικού «κόσμου», το ψυχικό άλγος των πρωταγωνιστικών προσώπων, την ιδιαιτερότητα εκείνη που προσιδιάζει στη ρώσικη ψυχή και κοινωνία του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Με τέτοιο ουσιώδες σκηνοθετικό «βλέμμα», ήταν επόμενες και οι πολύ καλές ερμηνείες και μάλιστα από το σύνολο των ταλαντούχων ηθοποιών της διανομής, με κυρίαρχη τη σπουδαία ερμηνεία του Γιώργου Κέντρου, που με πνευματική οξύνοια, ψυχογραφική λεπτομέρεια, ρεαλιστική ωμότητα, και εκφραστική δεινότητα, ενσάρκωσε τη δολιότητα, κυνικότητα, υποκρισία και σκληρότητα του ανακριτή. Η Κατερίνα Καραγιάννη (μητέρα του Ρασκόλνικοφ) με τη γνήσια εσωτερική αλήθεια της, συνέβαλε στην κορύφωση του δραματικού στοιχείου, διεγείροντας στο έπακρο - στη σκηνή του αποχωρισμού - την αισθαντικότητα που διακρίνει την υποκριτική του Λάζαρου Γεωργακόπουλου (Ρασκόλνικοφ). Ο Γιάννης Νταλιάνης -μια ακόμα εξαιρετική, σύνθετη χαρακτηρολογικά ερμηνεία, η πάντα αισθαντική Μάνια Παπαδημητρίου, δυναμικά εκφραστική η Μυρτώ Αλικάκη, ο υποκριτικά σοφός πια Γιώργος Βελέντζας, ο ευαίσθητος Γιάννης Τσορτέκης, αλλά και οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τους μικρούς ρόλους, μπορεί να θεωρηθούν τυχεροί που υπηρέτησαν αυτή την πολύ σημαντική παράσταση στα τέλη του 1999.