Ο υπέρμετρος αριθμός θιάσων, ο υπέρμετρος αριθμός έργων που ανεβάζουν κατά τη χειμερινή περίοδο ορισμένοι θίασοι ρεπερτορίου, αφ' ενός και αφ' ετέρου οι, προγραμματισμένα για κάθε έργο, ολιγάριθμες παραστάσεις, έχουν σαν αποτέλεσμα να «αδικούνται» κάποιες εξαιρετικές απ' αυτές από ένα πλατύτερο κοινό αφού κατεβαίνουν γρήγορα και να στερούνται το δημόσιο κριτικό έπαινο. Καθώς οι ημέρες αυτές λειτουργούν απολογιστικά, θα αναφερθούμε σε μια πολύ σημαντική παράσταση του «θεάτρου του Νότου», που, δυστυχώς για τους θεατρόφιλους που δεν πρόλαβαν να τη δουν, κατέβηκε.

Το «Θέατρο του Νότου», προς μεγάλο όφελος της θεατρικής τέχνης, συνεργάστηκε πέρσι και φέτος με τον ταλαντούχο - όπως αποδείχτηκε και με τις δύο σκηνοθεσίες του - Σέρβο σκηνοθέτη Νικίτα Μιλιβόγιεβιτς. Πέρσι ο Μιλιβόγιεβιτς ανέβασε στο «Αμόρε» μια υψηλής αισθητικής ποιότητας, εξαιρετικού ερμηνευτικού βάθους και υποδειγματικού τσεχοφικού κλίματος παράσταση με τον «Ιβάνοφ» του Τσέχοφ. Φέτος, με νωπές τις πληγές της σπαραγμένης από τους νατοϊκούς δολοφόνους και άρπαγες πατρίδας του, ανέβασε στο «Αμόρε» σε δική του διασκευή το ντοστογιεφσκικό«Εγκλημα και τιμωρία», δίνοντας ένα μάθημα θεατρικής διασκευής, τέτοιας που να ανταποκρίνεται στη θεματική, στη φύση και στο μέτρο ενός κλασικού έργου και ένα μάθημα για το πώς μπορεί ένα κορυφαίο, ένα κλασικό έργο, να «διαβαστεί» με σύγχρονη σκηνική αντίληψη, χωρίς να λείψει ο οφειλόμενος σ' αυτό σεβασμός, χωρίς να αλλοιωθούν τα αισθητικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν το δημιουργό του έργου, το ήθος και ύφος του, χωρίς να παραμορφωθούν - χάριν του «εκσυγχρονισμού» - τα πρόσωπα και τα γνωρίσματα της εποχής του έργου.

Ο Σέρβος σκηνοθέτης με τη διασκευή του συμπύκνωσε το μυθιστόρημα, χωρίς ο «μύθος» και η πλοκή του και τα πρόσωπα να χάσουν τη δραματική ουσία και το χαρακτήρα, τη σοφή ισορροπία και αναλογία με την οποία τα έπλασε ο Ντοστογιέφσκι. Αλλά και η μόνη εκσυγχρονιστική διασκευαστική παρέμβασή του, αποτελούσε μια «ανάγνωση» εις βάθος του ντοστογιεφσκικού δράματος. Μια «ανάγνωση» διαχρονική αλλά και επίκαιρη, με κρίση και πάθος. Μια «ανάγνωση» - καταγγελία και κραυγή, πόνου για τον αδύνατο, στερημένο άνθρωπο, που ενώ ακούσια γίνεται κλέφτης και φονιάς, τιμωρείται με φυλάκιση και αυτοκαθαίρεται με τη συνειδησιακή του βάσανο, όπως ο ντοστογιεφσκικός Ρασκόλνικοφ, και οργής για τους ισχυρούς, ασυνείδητους και ατιμώρητους κλέφτες και φονιάδες ενός λαού, όπως του γιουγκοσλαβικού.

Ο σκηνοθέτης, με την υψηλής ποιότητας δημιουργία των: Ελένης Μανωλοπούλου (λιτά σκηνικά και κοστούμια εποχής), Δημήτρη Καμαρωτού (υποβλητική μουσική), Λευτέρη Παυλόπουλου (σκιώδεις φωτισμοί), Γκάγκα Ρόσιτις - Λεωνίδα Καρατζά (ρέουσα μετάφραση), με μια παράσταση ατμοσφαιρική, υπέροχα αισθαντική, βαθύτατα αλλά χαμηλόφωνα ψυχοανατομική, ανέδειξε με καθάρια και λιτή ρεαλιστική δύναμη το δραματικό ζόφο του ντοστογιεφσκικού «κόσμου», το ψυχικό άλγος των πρωταγωνιστικών προσώπων, την ιδιαιτερότητα εκείνη που προσιδιάζει στη ρώσικη ψυχή και κοινωνία του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Με τέτοιο ουσιώδες σκηνοθετικό «βλέμμα», ήταν επόμενες και οι πολύ καλές ερμηνείες και μάλιστα από το σύνολο των ταλαντούχων ηθοποιών της διανομής, με κυρίαρχη τη σπουδαία ερμηνεία του Γιώργου Κέντρου, που με πνευματική οξύνοια, ψυχογραφική λεπτομέρεια, ρεαλιστική ωμότητα, και εκφραστική δεινότητα, ενσάρκωσε τη δολιότητα, κυνικότητα, υποκρισία και σκληρότητα του ανακριτή. Η Κατερίνα Καραγιάννη (μητέρα του Ρασκόλνικοφ) με τη γνήσια εσωτερική αλήθεια της, συνέβαλε στην κορύφωση του δραματικού στοιχείου, διεγείροντας στο έπακρο - στη σκηνή του αποχωρισμού - την αισθαντικότητα που διακρίνει την υποκριτική του Λάζαρου Γεωργακόπουλου (Ρασκόλνικοφ). Ο Γιάννης Νταλιάνης -μια ακόμα εξαιρετική, σύνθετη χαρακτηρολογικά ερμηνεία, η πάντα αισθαντική Μάνια Παπαδημητρίου, δυναμικά εκφραστική η Μυρτώ Αλικάκη, ο υποκριτικά σοφός πια Γιώργος Βελέντζας, ο ευαίσθητος Γιάννης Τσορτέκης, αλλά και οι ηθοποιοί που ερμήνευσαν τους μικρούς ρόλους, μπορεί να θεωρηθούν τυχεροί που υπηρέτησαν αυτή την πολύ σημαντική παράσταση στα τέλη του 1999.