Σύσκεψη με θέμα «Τι εργατικό κίνημα χρειάζεται σήμερα η εργατική τάξη, που θα βοηθά να γίνονται σημαντικά βήματα στην πάλη και οργάνωση των εργατών απέναντι στα μονοπώλια και την εξουσία τους», διοργάνωσαν την Κυριακή το πρωί, στο θέατρο «Αντ. Σαμαράκης» στο Κερατσίνι, οι Κομματικές Οργανώσεις Μετάλλου Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης - Στεριανού Μετάλλου της ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

Η σύσκεψη, με εισηγητή τον Γραμματέα της ΤΟ Βιομηχανίας, Γιάννη Μερεντίτη, ήταν σταθμός της προσπάθειας να πάει ένα βήμα παραπέρα η συζήτηση με τους εργαζόμενους του κλάδου πρώτα από όλα, για τη διέξοδο από την κρίση προς όφελος της εργατικής τάξης και των σύμμαχων λαϊκών στρωμάτων.

Στη διάρκεια της σύσκεψης αναπτύχθηκε πλούσιος προβληματισμός. Ενας μεταλλεργάτης ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «οι κομμουνιστές εργάτες πρώτα από όλα διαπαιδαγωγούν τους εργαζόμενους με το προσωπικό τους παράδειγμα, γι' αυτό είναι και εκατοντάδες οι κομμουνιστές εργάτες που είναι απολυμένοι». «Τα καταστατικά των σωματείων μας, συμπλήρωσε ένας άλλος, γράφουν μέσα ότι παλεύουμε για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Τέτοια συνδικάτα θέλουμε».

Στην εισηγητική του τοποθέτηση ο Γ. Μερεντίτης είπε μεταξύ άλλων:

«Ολες οι πολιτικές δυνάμεις, η καθεμία με το τρόπο της, προτείνουν να εφαρμοστεί εκείνη η πολιτική που οδήγησε στην κρίση, που μας έφτασε εδώ. Η πολιτική που θα προετοιμάσει την επόμενη κρίση, η οποία θα έρθει πολύ πιο σύντομα, γιατί η όποια ανάπτυξη έρθει θα έχει μικρή διάρκεια και μικρότερους ρυθμούς από την προηγούμενη.

Το ερώτημα είναι, υπάρχει όμως άλλος δρόμος; Υπάρχει, είναι ο δρόμος του ΚΚΕ, που οδηγεί στην ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης και στην εξουσία της εργατικής τάξης, που θα πάρει από τα χέρια των καπιταλιστών τα εργοστάσια, τα λιμάνια, τις μεταφορές, τις τράπεζες, τα ναυπηγεία, τις χαλυβουργίες, όλο τον ενεργειακό πλούτο της χώρας και θα τα βάλει να δουλέψουν σχεδιασμένα, με εργατικό έλεγχο, για την εξυπηρέτηση των λαϊκών αναγκών.

Θα καταργήσει την πηγή της εκμετάλλευσης, της φτώχειας, της ανεργίας και των πολέμων, δηλαδή την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Εμείς λέμε ότι έχουμε σαν χώρα όλες τις υλικές δυνατότητες και το έμψυχο υλικό για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, αρκεί να φύγει από τη μέση η καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, μικρό ή μεγάλο, που να μην παλεύουμε ως ΚΚΕ, που να μην έχουμε διαμορφωμένες θέσεις και αιτήματα. Για τα ωράρια εργασίας, για τους μισθούς, για τις συντάξεις, για την Υγεία, τον ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα, για την προστασία των ανέργων, για τα χρέη των λαϊκών νοικοκυριών, για τα ναρκωτικά, για τα πάντα. Οπου υπάρχει δυνατότητα με νύχια και με δόντια παλεύουμε να δοθούν λύσεις. Δεν υπάρχει κάτι που έγινε χωρίς να πρωτοστατήσουμε ή να συμμετάσχουμε.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι η διαμόρφωση προτάσεων αλλά πώς θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις για να υλοποιηθούν. Ποιος θα τις υλοποιήσει, η κυβέρνηση, η βουλή, η εργοδοσία, οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου; Μα όλοι αυτοί συνειδητά εφαρμόζουν όλα αυτά που ζούμε, δεν έχουν κάνει λάθος που θα τους διορθώσει το ΚΚΕ με τις προτάσεις του, θα τους βάλει "στον ίσιο δρόμο".

Μήπως θα τις εφαρμόσει μια νέα κυβέρνηση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Μα και αυτός είναι υποστηρικτής του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, γι' αυτό και ο Δασκαλόπουλος, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, δηλώνει πως υπάρχουν ενδιαφέρουσες προτάσεις στο πρόγραμμά του.

Για να υλοποιηθούν οι προτάσεις του ΚΚΕ πρέπει να χάσουν οι κεφαλαιοκράτες και αυτό μόνο το εργατικό κίνημα μπορεί να το πετύχει. Δεν γίνεται να θέλεις και να ζήσεις καλύτερα και να βγάζει κέρδη το κεφάλαιο. Γι' αυτό και την αποτελεσματικότητα ενός αγώνα δεν τη μετράμε με επιφανειακά κριτήρια.

Πώς θα μετρήσουμε, π.χ., το αποτέλεσμα του συντονισμού και της αγωνιστικής δραστηριότητας που έχει αναπτυχθεί το τελευταίο διάστημα στο ναυπηγοεπισκευαστικό τομέα; Το πρώτο και το καθοριστικό είναι αν μέσα από τον αγώνα ισχυροποιήθηκε ιδεολογικά, οργανωτικά και διευρύνθηκε με νέες δυνάμεις εκείνο το τμήμα των εργατών που θα συνεχίσει να παλεύει για τους σκοπούς του Κόμματος. Αν ισχυροποιήθηκαν τα συνδικάτα με νέες εγγραφές, με οργάνωση μέσα στα εργοστάσια.

Αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση για να υπάρχει συνέχεια και προοπτική, για την απόσπαση και την ικανοποίηση αιτημάτων. Αλλιώς θα γίνεται όπως στο Ναυπηγείο Ελευσίνας, όπου τώρα που πήραν τα δεδουλευμένα, άρχισαν τις ευχαριστίες προς την κυβέρνηση και σήμαναν λήξη του αγώνα. Δεν λένε τίποτα για τις απολύσεις που γίνονται, ή ότι μετά την κατασκευή των τριών τορπιλάκατων θα μείνουν πάλι χωρίς δουλειά.

Επομένως, είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι μπορεί να είναι στην ΕΕ, να έχει το συσχετισμό που υπάρχει σήμερα, να έχει δώσει την πλειοψηφία στον εργοδοτικό συνδικαλισμό, να έχει τους διάφορους Καρακίτσους και Στεφανόπουλους προέδρους, να κάθεται στο σπίτι του, να μη συμμετέχει στα σωματεία, να περιμένει τις εκλογές για να τιμωρήσει έναν απατεώνα και να φέρει τον άλλο, να μην ενισχύει το ΚΚΕ και να περιμένει λύση στο πρόβλημά του.

Ποιες είναι οι βασικές προϋποθέσεις για να αρχίσει να αντιστρέφεται η κατάσταση στο εργατικό κίνημα, να γίνονται βήματα για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για να περάσει η εργατική τάξη στην αντεπίθεση; Είναι η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, σε κάθε κλάδο, σε κάθε εργοστάσιο, στους ανέργους, στις λαϊκές γειτονιές. Χωρίς αυτό ούτε ανασύνταξη του εργατικού κινήματος μπορεί να γίνει και οποιαδήποτε αγωνιστικά ξεσπάσματα υπάρξουν, η αστική τάξη με τα κόμματά της, τους μηχανισμούς της και με τον στυλοβάτη της τον οπορτουνισμό, έχει τη δυνατότητα να τα εκτονώσει, να τα ενσωματώσει.

Αυτό ο καθένας μας μπορεί να το διαπιστώσει μέσα από την πείρα του. Σε όποιο κλάδο ή χώρο το ΚΚΕ έχει δυνάμεις, γίνεται προσπάθεια και για οργάνωση των εργατών και για οργάνωση της πάλης και για να συγκροτηθούν γερά ταξικά συνδικάτα. Οπου δεν υπάρχει ΚΚΕ, βασιλεύει ο φόβος, η μοιρολατρία. Στα συνδικάτα που δεν υπάρχουν κομμουνιστές βασιλεύει η κοινωνική συναίνεση, η λογική του μικρότερου κακού, η συζήτηση γίνεται για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Οποιοι αγώνες γίνονται ενσωματώνονται ή εκφυλίζονται, τους βάζει στο χέρι η εργοδοσία.

Επομένως, η ισχυροποίηση του ΚΚΕ μέσα σε κάθε κλάδο, εργοστάσιο, στους ανέργους δεν είναι ένας απλά κομματικός στόχος. Εχει άμεση σχέση με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, με την οργάνωση της καθημερινής πάλης, είναι στόχος που αφορά την εργατική τάξη και όλους τους εργαζόμενους. Αδύνατο ΚΚΕ σημαίνει αδύνατη εργατική τάξη.

Ταυτόχρονα όλοι να δουλεύουμε σχεδιασμένα και ενιαία για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στον κλάδο του Μετάλλου και γενικότερα. Κανένας εργάτης έξω από τα Συνδικάτα. Να συγκροτήσουμε στον κλάδο του Μετάλλου ένα συνδικάτο μαζικό, που μέσα από την καθημερινή πάλη για τα προβλήματα θα βοηθά τους εργάτες να διαμορφώνουν ταξική συνείδηση, θα συγκεντρώνει και θα εκπαιδεύει δυνάμεις για να υλοποιηθούν οι στρατηγικοί σκοποί του Κόμματος, δηλαδή για την επανάσταση.

Για να το πετύχουμε, όμως, αυτό χρειάζεται να έχουμε ενιαία αντίληψη για το τι εννοούμε όταν λέμε ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Πριν απ' όλα στο τι πολιτική γραμμή πάλης πρέπει να έχει το εργατικό κίνημα σήμερα για να μπορεί να έχει αποτελέσματα και να δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να έρθει η εργατική τάξη στην εξουσία.

Βήματα χρειάζεται να γίνουν και στα ζητήματα της οργάνωσης του εργατικού κινήματος ώστε να δυναμώσει η ταξική ενότητα και συσπείρωση σε κάθε κλάδο, να δυναμώσουν τα συνδικάτα με χιλιάδες νέες εγγραφές, ιδιαίτερα από μεγάλα εργοστάσια. Να συσπειρωθούν νέες δυνάμεις στο ΠΑΜΕ που παλεύει να ενώσει συνολικά την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση. Και εδώ πρέπει να αποκτήσουμε ενιαία αντίληψη.

Παλεύουμε σε κάθε κλάδο για γερό κλαδικό συνδικάτο, που θα έχει οργάνωση παντού και κυρίως σε κάθε μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα κάνει μέλη του όλους όσοι δουλεύουν στον κλάδο, άσχετα από σχέση εργασίας, χρώμα και εθνικότητα. Επομένως, είναι ανάγκη να παλέψουμε να συγκροτηθεί ένα κλαδικό συνδικάτο Μετάλλου στην Αττική, με χιλιάδες μέλη, πριν απ' όλα στα μεγάλα εργοστάσια, σωματειακές επιτροπές αγώνα σε όλους τους μεγάλους χώρους. Ηδη αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει και τα μέλη και οι φίλοι του Κόμματος πρέπει να πρωτοστατήσουν.

Για να έχει όμως θετικά αποτελέσματα η προσπάθειά μας αυτή θα χρειαστεί όλες μας οι δυνάμεις να κάνουν ταυτόχρονα ιδεολογική και οργανωτική δουλειά. Το νέο συνδικάτο πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες, να οργανώνει την πάλη για όλα τα ζητήματα που απασχολούν την εργατική τάξη και όχι μόνο τα εργασιακά και τα μισθολογικά.

Θα πρέπει να οργανώνει συζητήσεις με τα μέλη του για γενικότερα ζητήματα, όπως, π.χ., την ανάπτυξη, για τις επενδύσεις, για τον ανταγωνισμό, να αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα όλων αυτών, να βοηθιούνται οι εργάτες να διαμορφώνουν ταξική συνείδηση. Να παίρνει πρωτοβουλίες που θα αναπτύσσουν το μορφωτικό και πολιτιστικό επίπεδο των μελών του.

Το συνδικάτο πρέπει να κάνει τον κάθε αγώνα ενός χώρου δουλειάς υπόθεση όλου του κλάδου, να γίνεται αντικείμενο συζήτησης. Να ενδιαφέρεται το ίδιο και για τα προβλήματα των εργαζομένων και για τα προβλήματα των απολυμένων, των ανέργων. Να συντονίζει την πάλη του με τα άλλα κλαδικά συνδικάτα ώστε όλοι οι εργάτες να συνειδητοποιούν ότι ανήκουν στην εργατική τάξη. Να οργανώνουν και νέες δραστηριότητες και αγώνες.

Να διαμορφώνει αιτήματα και να παίρνει και πρωτοβουλίες για να προχωρά στα πλαίσια του κλάδου η κοινωνική συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους που δραστηριοποιούνται γύρω από το Μέταλλο. Να αναπτύσσει δραστηριότητα στις γειτονιές στα πλαίσια των Λαϊκών Επιτροπών. Να προσπαθεί να συσπειρώσει στη δράση και άλλες δυνάμεις. Με δυο λόγια, να αναπτύσσει πλούσια, πολύμορφη δραστηριότητα, με κέντρο το χώρο δουλειάς, εδώ που είναι το κύριο και βασικό».