Με την ιδρυτική, 1η Συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Αττικής του ΚΚΕ, όπου συνενώθηκαν οργανωτικά οι Κομματικές Οργανώσεις Αθήνας, Πειραιά και Αττικής, ολοκληρώθηκε η εσωκομματική διαδικασία των Συνδιασκέψεων στο δίχρονο από το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Από τις εργασίες εκλέχτηκε η νέα Επιτροπή Περιοχής, η οποία, στην πρώτη της συνεδρίαση, εξέλεξε για Γραμματέα της τον σ. Κώστα Παρασκευά, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος.

Η σημερινή οργανωτική δομή υπηρετεί ακριβώς το στόχο της συγκέντρωσης και διεύρυνσης των δυνάμεων που θα κατακτούν την ικανότητα αναμέτρησης με την κυρίαρχη πολιτική και αποτελεί αντιστοίχηση της οργανωτικής πολιτικής του Κόμματος με τη στρατηγική του. Μπορεί να βοηθήσει το Κόμμα να ανεβάσει την ικανότητα και αποτελεσματικότητα της δράσης του, ώστε να κερδίζονται μάζες σε ξεσπάσματα που είναι αναπόφευκτα ή να υπάρχει αντοχή σε δυσκολίες του επαναστατικού κινήματος.

Οπως ειπώθηκε, η Αττική αποτελεί κεντρικό χώρο για την ανάπτυξη της ταξικής πάλης και τη σύγκρουση με την αστική τάξη. Στην Αττική είναι η έδρα του αστικού κράτους με συγκεντρωμένες πολυπληθείς δυνάμεις καταστολής και χειραγώγησης. Η εγκατάσταση της FRONTEX στον Πειραιά και η στρατικοποίηση του Λιμενικού Σώματος δεν υπηρετούν μόνο τις επιδιώξεις των πολυεθνικών στο Αιγαίο, τη «φύλαξη των συνόρων», αλλά και την προετοιμασία αυτών των δυνάμεων για μεγάλης έκτασης ταξικές αναμετρήσεις, συνολικά στο Λεκανοπέδιο Αττικής. Δρα ο πυρήνας της πλουτοκρατίας, των αστικών κομμάτων, του οπορτουνισμού, οι αστικοί θεσμοί καταπίεσης και χειραγώγησης μαζί με ΓΣΕΕ και άλλους. Η πορεία της ταξικής πάλης θα επηρεάζεται από τη στάση της εργατικής τάξης στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο. Ακόμη και η ιστορική πείρα του Κόμματος αυτό αποδεικνύει.

Από αυτήν τη σκοπιά, σαν πρώτο και επείγον καθήκον αναδείχτηκε η ανάγκη το νέο όργανο να ξεπεράσει κάθε αντίληψη ότι πρόκειται για συνένωση τριών Οργανώσεων, αλλά είναι ενιαίο όργανο ενιαίου χώρου. Σ' αυτό θα βοηθήσει η ΚΕ, η καλή συνεργασία με τα Τμήματα της ΚΕ, που μπορούν να συμβάλουν στην ενιαιοποίηση της αντίληψης για την κατάσταση και τις τάσεις σε κλάδους, για τον καθορισμό στόχων πάλης, συνδέοντας την οικονομία και την πολιτική, ιδιαίτερα σε κλάδους που έχουν μεγάλο αριθμό αυτοαπασχολουμένων. Αυτό θα συμβάλει στην ικανότητα και αποτελεσματικότητα της πάλης της Οργάνωσης για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας.

Ταυτόχρονα, όπως σημειώθηκε, πρέπει να υπάρχει και συνείδηση των ιδιαίτερων χώρων που απευθύνεται όπως π.χ. τα λιμάνια και τα αεροδρόμια, περιοχές που συγκεντρώνουν εργοστάσια, περιοχές που έχουν απότομη αύξηση πληθυσμού. Περιοχές με ιδιαίτερη οξύτητα τοπικών προβλημάτων που έχουν όμως γενικότερη σημασία, όπως περιοχές κορεσμένες σε χωματερές, με οξυμένο πρόβλημα αποχέτευσης, με πιο υψηλό δείκτη μόλυνσης, ρύπανσης, με πρόβλημα αυθαίρετης δόμησης.

Τα νησιά του Αργοσαρωνικού με το πρόβλημα της έλλειψης νερού, της πανάκριβης ακτοπλοϊκής σύνδεσης, τα ζητήματα του τουρισμού και των επιπτώσεων της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής στους φτωχούς αυτοαπασχολούμενους αγρότες (αλιεία, ανθοκομία, μελισσοκομία, φυστικοπαραγωγή, κηπευτικά, αμπελώνες).

Επομένως, χρειάζεται και ενιαία κατεύθυνση που συνενώνει και εξειδίκευση. Στις εργασίες τονίστηκε ότι ο χώρος ευθύνης της ΚΟ Αττικής, όχι μόνο για τη διάταξη δυνάμεων, αλλά και για το σχεδιασμό δράσης, για την ισχυροποίηση και την οικοδόμηση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, την ανασύνταξη, καθορίζεται, παίρνοντας υπόψη τα συνδυασμένα κριτήρια που καθόρισε η Συνδιάσκεψη για τη δουλειά στην εργατική τάξη, δηλαδή τη συγκέντρωση της εργατικής τάξης, τους κλάδους με δυναμική και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας. Παίρνονται επίσης υπόψη οι τάσεις και οι στόχοι σχετικά με την ανάπτυξη κλάδων της οικονομίας, καθώς και ο σχεδιασμός της αστικής τάξης για την καπιταλιστική ανάπτυξη στην Αττική.

Ο σχεδιασμός εστιάζει στο κλαδικό επίπεδο, δίνει έμφαση στις μεγάλες επιχειρήσεις και χώρους δουλειάς και αξιοποιεί βοηθητικά το εδαφικό - γεωγραφικό επίπεδο. Παράλληλα, και σε συνδυασμό με τα παραπάνω, πρέπει να συνεχιστεί η μελέτη της συνδικαλιστικής κατάστασης κατά κλάδο, ώστε στη βάση αυτή να προχωράει η Οργάνωση στις αναγκαίες αλλαγές και προσαρμογές στη συνδικαλιστική οργάνωση σε επίπεδο Αττικής.

Η αστική τάξη σχεδιάζει και προωθεί, και μέσω του ΕΣΠΑ, το ρόλο της Αθήνας και γενικότερα της Αττικής ως επιχειρηματικού συνδέσμου της ΕΕ με την Ανατολική Μεσόγειο, τη Μ. Ανατολή και τα Βαλκάνια. Δίνει έμφαση στην ανάδειξη της Αττικής ως διεθνούς κόμβου μεταφορών - εμπορίου και μητροπολιτικού κέντρου προηγμένων υπηρεσιών χρηματοπιστωτικών, τεχνικών, ναυτιλιακών. Προχωρά στην αναδιάρθρωση εξειδικευμένων ζωνών επιχειρηματικής δραστηριότητας με διακριτούς ρόλους που δεν περιορίζονται στη μεταποίηση, αλλά αφορούν το χοντρικό και διαμετακομιστικό εμπόριο, τις συνδυασμένες μεταφορές, την τουριστική υποδομή, ενεργειακές υποδομές, τη δημιουργία επιστημονικών τεχνολογικών πάρκων.

Σε αυτό το πλαίσιο, η αστική τάξη ιεραρχεί πόλους διεθνούς (όπως η ευρύτερη περιοχή του ΟΛΠ κ.ά.), εθνικής, (όπως ο Ελαιώνας με εμπορικές εταιρείες, μεταφορές, αναψυχή, εστίαση, καθώς και το Θριάσιο με βιομηχανία, ενέργεια, εμπορικές μεταφορές κ.λπ.) και περιφερειακής εμβέλειας. Η νέα Οργάνωση, τονίστηκε, πρέπει να πάρει υπόψιν της και αυτούς τους σχεδιασμούς στη διάταξη δυνάμεων και το σχεδιασμό, στην οικοδόμηση κατά κλάδο και στην ανασύνταξη.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Αττική οδηγεί στην επιδείνωση των συνθηκών ζωής και δουλειάς, αποτελεί τη χαριστική βολή για τους εργαζόμενους που δοκιμάζονται ήδη απ' την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης στο εισόδημα και στα δικαιώματά τους και από τις συνέπειες της βαθιάς οικονομικής κρίσης.

Η ανασφάλεια, η μείωση των μισθών και των συντάξεων, η αύξηση της ανεργίας, τα βάσανα των αυτοαπασχολούμενων και της φτωχής αγροτιάς βαδίζουν χέρι - χέρι με την όξυνση των προβλημάτων διαβίωσης μέσα στην πόλη, την αδυναμία του λαού να ικανοποιήσει βασικές του ανάγκες.

Η διασφάλιση ασφαλούς και ποιοτικής στέγης συνιστά ένα μεγάλο βάρος για τη λαϊκή οικογένεια. Η στοιχειώδης κρατική προστασία των κατοίκων από πλημμύρες, πυρκαγιές, σεισμούς, ατυχήματα μεγάλης έκτασης, με αποτελεσματικές υποδομές και υπηρεσίες μοιάζει μακρινός στόχος. Τα δάση, οι παράκτιες περιοχές και οι τελευταίοι πνεύμονες πρασίνου που μπορούν να φιλοξενήσουν ζώνες λαϊκού αθλητισμού, πολιτισμού, ψυχαγωγίας θυσιάζονται για να προωθηθούν επενδυτικά σχέδια μεγάλων ομίλων. Ακόμα και η διαχείριση σκουπιδιών και επεξεργασία αποβλήτων, που εγκυμονούν κινδύνους για τη δημόσια υγεία, μετατρέπεται σε εμπόρευμα και δραστηριότητα με κίνητρο το κέρδος.

Η καπιταλιστική ανάπτυξη στην Αττική πάει χέρι - χέρι με την αυξανόμενη εμπορευματοποίηση της γης, του νερού, του αέρα και των βασικών λαϊκών δικαιωμάτων, που επιδεινώνονται όπως το δικαίωμα στη γρήγορη, ασφαλή και φθηνή μεταφορά - συγκοινωνία, στην ύδρευση - θέρμανση - ηλεκτροδότηση - επικοινωνία της λαϊκής οικογένειας, στη δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια. Στο κριτήριο του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων υποτάσσεται σήμερα ο σχεδιασμός των δημόσιων έργων υποδομής, οι προτεραιότητες και ο τρόπος χρηματοδότησής τους. Το αστικό κράτος με την Καλλικρατική δομή θα επιταχύνει τα αντιλαϊκά μέτρα στην Αττική.

Για όλα τα παραπάνω ζητήματα, εκτίμησε η Συνδιάσκεψη, απαιτείται οι κομματικές δυνάμεις, και πριν απ' όλα τα στελέχη, να έχουν γνώση των εξελίξεων, των θέσεων του Κόμματος και της βασικής πολιτικής πρακτικής και προπαγάνδας του ταξικού αντίπαλου, των άλλων πολιτικών δυνάμεων. Αυτός ο στόχος είναι αδύνατο να προσεγγισθεί δίχως την καθημερινή μελέτη του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ.

Το 18ο Συνέδριο του ΚΚΕ καθορίζει ως αμετακίνητο και ξεκάθαρο στόχο όλου του Κόμματος το πέρασμα στην αντεπίθεση σε όλα τα επίπεδα. Για Κόμμα πανέτοιμο να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων σε οποιεσδήποτε συνθήκες και στροφές της ταξικής πάλης.

Οπως σημειώθηκε, χρειάζεται το επόμενο διάστημα η Οργάνωση να δώσει μάχη για να γίνεται σημαντική δουλειά αφομοίωσης των θέσεων του ΚΚΕ με συσκέψεις κ.ά. Αποδείχνεται έμπρακτα ότι «η μάχη των ιδεών πρέπει να διαποτίζει την πρακτική δράση ως προϋπόθεση οργάνωσης των εργατικών λαϊκών μαζών».

Με το πέρασμα της αντιλαϊκής αντεργατικής επίθεσης, με την υλοποίηση των μέτρων έχει διαμορφωθεί και θα διαμορφώνεται νέα κατάσταση μέσα στο κίνημα.

Η πάλη μέσα στους χώρους δουλειάς συναντά και νέα εμπόδια και δυσκολίες, η ανασύνταξη και η πάλη κατά κλάδο επίσης, αφού έχουν δεχτεί καθοριστικό πλήγμα οι κλαδικές συλλογικές συμβάσεις. Με την προώθηση των επιχειρησιακών συμβάσεων και το όργιο των ατομικών συμβάσεων δεν επιχειρείται μόνο η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Επιχειρείται, ταυτόχρονα, το χτύπημα της δυνατότητας ανάπτυξης συλλογικής δράσης, οργάνωσης του αγώνα σε ταξική κατεύθυνση. Ο φόβος της απόλυσης, οι διαφοροποιήσεις στα μεροκάματα, οι πολλαπλές εργασιακές σχέσεις, η προνομιακή μεταχείριση συγκριτικά με άλλα τμήματα ενός μέρους των μισθωτών επιστημόνων, κάνουν πιο σύνθετη την οργάνωση της πάλης σε ταξική κατεύθυνση.

Ταυτόχρονα, λόγω του κλεισίματος μεγάλων και πολλών μικρών επιχειρήσεων, της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας, των συνταξιοδοτήσεων στο δημόσιο τομέα, φεύγουν από την εργασία χιλιάδες εργαζόμενοι με εμπειρίες πάλης και έρχεται μια νέα βάρδια εργαζομένων, που αντικειμενικά είναι άπειρη στην ταξική πάλη.

Μαζί με τις αντικειμενικές δυσκολίες που μεγαλώνουν, η γενική επιδείνωση της θέσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, δημιουργεί νέες δυνατότητες συνειδητοποίησης της πραγματικής θέσης των εργαζόμενων μαζών, να ξεπερασθούν αυταπάτες, να υπάρξει αφύπνιση. Υπάρχουν θετικά σημάδια, παραδείγματα. Σ' αυτές τις συνθήκες, η καθοδηγητική δουλειά, η δουλειά στις ΚΟΒ, στις κομματικές ομάδες, στα συνδικάτα και συνολικότερα στο μαζικό κίνημα εκτιμάται ότι αποκτά ιδιαίτερες απαιτήσεις για την οργάνωση κάτω.

Η οργάνωση των εργαζόμενων σε κάθε κλάδο, στο κάθε εργοστάσιο και επιχείρηση, γενικά είναι πολύ αδύνατη. Αυτό αποτελεί εμπόδιο, δημιουργεί δυσκολίες, στο να γίνουν βήματα σε αυτά που αποφασίσαμε στο 18ο Συνέδριο, στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, που η ορθότητά τους επιβεβαιώνονται καθημερινά από τις εξελίξεις. Η πλειοψηφία των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι ανοργάνωτη, έξω από τα σωματεία και τη δράση τους. Οι Οργανώσεις έχουν συζητήσει επανειλημμένα και έχουν καταλήξει σε συγκεκριμένα για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση, προχωράει όμως αργά, γιατί πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες που υπάρχουν, σκοντάφτει σε συνήθειες, σε έναν εύκολο γενικό τρόπο δουλειάς, στη λειψή κατανόηση της στρατηγικής του ΚΚΕ.

Σε κάθε περίπτωση, σημαντικότερη προϋπόθεση για να αξιοποιηθούν δυνατότητες, για να υπάρξουν συγκεκριμένα αποτελέσματα στην ένταξη νέων δυνάμεων στην πάλη, στη συγκέντρωση δυνάμεων στον αγώνα για την εξουσία είναι η προετοιμασία των εργαζομένων για την ανάπτυξη της πάλης σε τέτοια κατεύθυνση. Είναι όρος η σωστή, ολοκληρωμένη προετοιμασία και για την έκβαση των επιμέρους αγώνων και για την αξιοποίησή τους για ωρίμανση των ίδιων των εργαζομένων.

Κυριότερο στοιχείο της προετοιμασίας και βασικό καθήκον της ΚΟ είναι η προτεραιότητα της ιδεολογικής, πολιτικής δουλειάς με το κατάλληλο περιεχόμενο και τις μορφές μέσα στους εργαζόμενους. Σαν μόνιμο στοιχείο της δουλειάς των Οργανώσεων, τόσο πριν, όσο και κατά τη διάρκεια, την εξέλιξη ενός αγώνα και μετά την ολοκλήρωσή του, ώστε να συμβάλλουν να δένεται η πολιτική του ΚΚΕ με την ίδια την πείρα των πιο δραστήριων και πρωτοπόρων εργαζομένων. Πρωταρχικό καθήκον η ενίσχυση του ΠΑΜΕ με νέες δυνάμεις μαζί με μετανάστες, γυναίκες, νέους σε ηλικία εργάτες που θα γίνεται μέσα από την εξέλιξη της ταξικής πάλης.

Χρειάζεται ακόμα μεθοδική δουλειά, ώστε τώρα να γίνουν αποφασιστικά βήματα, πατώντας στα ίδια τα προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι (μεροκάματο, ανεργία, συνθήκες δουλειάς, Ασφαλιστικό, Υγεία, Παιδεία κ.ά.) πατώντας στον αγώνα γι' αυτά τα προβλήματα, να τον μετατρέψουμε σε ένα πραγματικό σχολείο της ταξικής πάλης, βάζοντας μέσα στον αγώνα αυτό, μπολιάζοντάς τον με την πολιτική πρόταση του Κόμματος, που δίνει λύση στα προβλήματα των εργαζομένων.

Σε αυτό το κύριο ζήτημα, σημειώθηκε, είναι ανάγκη να γινόμαστε όλο και περισσότερο ικανοί και αποτελεσματικοί. Τώρα που γίνεται πιο καθαρός ο χαρακτήρας της επίθεσης, έχουμε περισσότερες δυνατότητες να συνδέσουμε τον καθημερινό αγώνα με την πάλη για την εξουσία. Σε συνθήκες έντασης των ρεφορμιστικών και οπορτουνιστικών πιέσεων, η τήρηση αυτής της κατεύθυνσης στη δράση μας είναι όρος για να μην πάμε προς τα πίσω.

Η Συνδιάσκεψη εκτίμησε την ανάγκη να δυναμώσει η δουλειά για τους μετανάστες και τις οικογένειές τους. Η πείρα των Κομματικών Οργανώσεων είναι θετική. Η δουλειά στους μετανάστες είναι σοβαρό καθήκον του Κόμματος και όλων των φορέων, ιδιαίτερα του ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΟΓΕ - ΜΑΣ. Η συμμετοχή τους στην ταξική πάλη αποτελεί δύναμη και εφεδρεία για το εργατικό - λαϊκό κίνημα. Το Κόμμα, το ΠΑΜΕ έχουν αποκτήσει κύρος στους μετανάστες.

Η Συνδιάσκεψη εκτίμησε ότι αντιμετωπίστηκε αποφασιστικά, χωρίς να υπολογίζεται κανένα «κόστος» και στις εκλογές ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, οι επιθέσεις από τα αστικά κόμματα, τις διάφορες ρατσιστικές ομάδες και τον ΛΑ.Ο.Σ. Αντιμετωπίστηκε με συζητήσεις, διαλέξεις το ρατσιστικό φαρμάκι που σε ορισμένες περιπτώσεις ακούμπησε τις γραμμές και τον περίγυρο του Κόμματος. Σήμερα, πυκνώνει η συμμετοχή μεταναστών στις κινητοποιήσεις σε όλη την Αττική. Σε ορισμένα συνδικάτα π.χ. κλωστοϋφαντουργοί ψηφίζουν μαζικά. Στο σχολείο για μετανάστες, στο Στέκι Νεολαίας, έμαθαν ελληνικά 1.700 μετανάστες.

Στην Αττική, υπάρχει μεγάλος αριθμός αυτοαπασχολούμενων χωρίς προσωπικό ή με απασχόληση μελών της οικογένειας ή και με 2-3 μισθωτούς. Ανεξάρτητα από τον ακριβή υπολογισμό τους, εξαιτίας μεθοδολογικών προβλημάτων σε σχέση και με τα στοιχεία της Στατιστικής Υπηρεσίας, η μεγαλύτερη συγκέντρωσή τους είναι στον κλάδο του εμπορίου (χονδρικό, λιανικό, αποθήκευση) - 65.500 οι αυτοαπασχολούμενοι χωρίς προσωπικό μαζί και με τα απασχολούμενα μέλη της οικογένειας - κλάδος ο οποίος βέβαια συσπειρώνει και σχεδόν 230.000 μισθωτούς.

Επίσης, στην Αττική ξεχωρίζουν οι εξής κλάδοι με αυτοαπασχολούμενους χωρίς προσωπικό με οικογενειακά μέλη: Νομικές - λογιστικές εργασίες, χερσαίες εργασίες, εξειδικευμένες κατασκευαστικές εργασίες. Σημαντικός αριθμός αυτοαπασχολούμενων υπάρχει στους κλάδους Υγείας και Παιδείας. Αντίθετα, στους κλάδους βιομηχανίας τροφίμων, στα καταλύματα και στις εργασίες εστίασης υπάρχει μεγαλύτερη συγκέντρωση από τη μια μεριά αυτοαπασχολούμενων με προσωπικό και απ' την άλλη μισθωτών και περιορισμένος αριθμός αυτοαπασχολούμενων χωρίς προσωπικό ή με μέλη της οικογένειας.

Το ΚΚΕ δρα σε αυτά τα στρώματα από τη σκοπιά της υλοποίησης των στόχων που έχει θέσει για την προώθηση της κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας. Βασικό κριτήριο για την προώθηση αυτού του στόχου είναι και γι' αυτά τα στρώματα η ισχυροποίηση του Κόμματος, η ανασύνταξη του κινήματος των ΕΒΕ σε γραμμή αντιμονοπωλιακή, με κατεύθυνση δηλαδή ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η εξειδίκευση της γενικής πολιτικής του Κόμματος στις γυναίκες της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στη νεολαία, και στα νέα ζευγάρια δεν έχει πάρει τα χαρακτηριστικά μιας σταθερής, με συνέχεια, παρέμβασης με συγκεκριμένο σχεδιασμό που να καθοδηγείται και να ελέγχεται από το καθοδηγητικό όργανο. Οπως ειπώθηκε εισηγητικά, δουλέψαμε αποσπασματικά, κυρίως σε επετείους ή σε επίκαιρα οξυμένα ζητήματα όπως η αύξηση του ηλικιακού ορίου συνταξιοδότησης των γυναικών.

Παραμένει ως πρόβλημα η μη ολοκληρωμένη κατανόηση της φύσης του γυναικείου ζητήματος που διαπλέκεται η ταξική εκμετάλλευση με την ανισότιμη θέση λόγω φύλου των γυναικών της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Αυτή η λειψή κατανόηση ή οι συγχύσεις δυσκολεύουν ακόμα πιο πολύ την προώθηση των αποφάσεων, το σχεδιασμό και τον έλεγχο. Δεν κατανοείται η αναγκαιότητα της εξειδίκευσης της πολιτικής μας στις γυναίκες. Θεωρούμε ότι με τη γενική πολιτική δουλειά που κάνουμε για όλους τους εργαζόμενους θα επιδράσουμε και στη συνείδηση των γυναικών.

Το κάθε σωματείο, σύλλογος γυναικών, συσπείρωση, επιτροπή αγώνα, ο κάθε φορέας, πρέπει να ωθεί τη δουλειά για τις γυναίκες στο χώρο του, ιδιαίτερη αιχμή σε νέες και μετανάστριες. Να προσπαθεί να βάλει σε δράση νέες δυνάμεις γυναικών. Αυτό σημαίνει συστηματική, επίμονη, με σχέδιο, δουλειά ο κάθε φορέας και στα μέλη του και στον κύκλο επιρροής του. Οι κλάδοι με πολλές γυναίκες εργαζόμενες πρέπει να εντείνουν τη δουλειά τους και με τα οξυμένα ζητήματα των γυναικών, γιατί έτσι θα παρακινήσουν ευρύτερα και τις γυναίκες των άλλων κλάδων, θα βοηθήσουν στην ενδυνάμωση του πλαισίου δράσης και του αγώνα για τα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας. Είναι ανάγκη για πιο συστηματική και ολοκληρωμένη καθοδήγηση των γυναικείων συλλόγων της ΟΓΕ, για ουσιαστική ανανέωση στη διάταξη δυνάμεων.

Χρειάζεται να ανοίξει περισσότερο η άμεση δράση που πρέπει να έχει για τα προβλήματα της εκπαίδευσης καταρχήν το εργατικό κίνημα, το ΠΑΜΕ και τα ταξικά συνδικάτα, οι υπόλοιπες ριζοσπαστικές οργανώσεις και φορείς της γειτονιάς. Δεν μπορεί π.χ. να διεισδύει μια επιχείρηση σε ένα σχολείο και να κάνει ακόμη και μάθημα στα παιδιά και αυτό να υπάρχει αντίληψη πως αποτελεί θέμα μόνο για το Σύλλογο Γονέων.

Οπως ειπώθηκε, οφείλουμε να ταρακουνήσουμε με τη δράση μας τους εκπαιδευτικούς. Η προσοχή μας πρέπει έτσι κι αλλιώς να συγκεντρωθεί στους ελαστικά εργαζόμενους εκπαιδευτικούς, αναπληρωτές, ωρομίσθιους κ.λπ. στις πιο νέες αντικειμενικά ηλικίες που θα αυξηθούν πολύ τα επόμενα χρόνια.

Στα ΑΕΙ και ΤΕΙ αναμένεται νέος νόμος - πλαίσιο, που από τους διακηρυγμένους στόχους ΠΑΣΟΚ - κεφαλαίου και των υπόλοιπων κομμάτων του ευρωμονόδρομου, αυτονομεί το Πανεπιστήμιο από την κρατική οικονομική και διοικητική διαχείριση και το συνδέει άμεσα με τα μονοπώλια. Παραδίδει τα ΑΕΙ και ΤΕΙ πλήρως στην επιχειρηματική λειτουργία, από όπου θα αποφοιτά ένα σχετικά περιορισμένο αλλά απαραίτητο για το σύστημα εξειδικευμένο επιστημονικό δυναμικό που τα επόμενα χρόνια θα στηρίζει το κεφάλαιο και τις επιλογές του, ενώ η μεγάλη μάζα θα αποφοιτά χωρίς τα κατάλληλα εφόδια, εύκολη λεία ως αυριανή φθηνή εργατική δύναμη.

Η κομματική οικοδόμηση πρέπει να συνδυασθεί σχεδιασμένα, επιτελικά, με αποφασιστικότητα, με τη δράση του Κόμματος ενάντια στην καπιταλιστική κρίση, υπέρ της διεξόδου που προβάλλει το Κόμμα. Υπάρχουν δυνάμεις, υπάρχει θετική πείρα, αλλού λιγότερη, αλλού περισσότερη. Το θέμα είναι πως η καθοδηγητική δουλειά θα το προωθεί ως το κεντρικό καθήκον όλων των κομματικών δυνάμεων στους κλάδους και τους τόπους κατοικίας. Οπως προέκυψε εισηγητικά και από τη συζήτηση, η προσοχή πρέπει να επικεντρωθεί:

Στη δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης αγωνιστικών, ιδεολογικών δεσμών του Κόμματος. Δηλαδή προϋποθέσεων για στρατολογία και οικοδόμηση. Δεσμοί δεν αναπτύσσονται χωρίς συνδυασμένη δουλειά που να περιλαμβάνει: Παρέμβαση του Κόμματος και του ΠΑΜΕ για τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα μισθούς συντάξεις κ.ά. Διαφώτιση συστηματική για τις θέσεις του Κόμματος. Συστηματική προβολή για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, χτύπημα του αντικομμουνισμού και των οπορτουνιστικών αντιλήψεων.

Πρέπει να προσεχθεί το γεγονός ότι οι νέοι εργάτες που προσεγγίζουν το Κόμμα δεν συμφωνούν σε όλα, δεν γνωρίζουν το Πρόγραμμα, την Ιστορία του Κόμματος. Χρειάζεται γι' αυτό πολύπλευρη δουλειά με υπομονή, αξιοποίηση όλων των προσπαθειών και τρόπων δουλειάς. Οχι μόνο με τη συμμετοχή στους αγώνες, αλλά με συζητήσεις, αξιοποίηση εκδηλώσεων, βιβλιοπαρουσιάσεις, με τον «Ριζοσπάστη», την ΚΟΜΕΠ, την Ιστορία μας.

Μια άλλη δυσκολία στην οικοδόμηση είναι ότι ο νέος κόσμος που κινείται στις παρυφές του ΚΚΕ δεν συμμετέχει πάντα σε φορείς που έχουν «πρόσβαση» οι κομμουνιστές. Από αυτήν τη σκοπιά, πρέπει να ενθαρρύνονται τα κομματικά μέλη να δουλέψουν μ' αυτόν τον κόσμο.

Αυτό που χρειάζεται ιδιαίτερα, είναι να αποκτήσει την ικανότητα το κομματικό μέλος και συνολικά η ΚΟΒ να εκλαϊκεύει το πρόγραμμα, το σοσιαλισμό. Να γνωρίζουμε τους χώρους που απευθυνόμαστε τι κατάσταση επικρατεί ώστε να «πατάει» το Πρόγραμμα του Κόμματος στην πείρα των εργαζομένων. Στο σχεδιασμό χρειάζεται έγκαιρα να πάρουμε υπόψη τις εξελίξεις εξαιτίας της κρίσης και τις επιπτώσεις της σε κλάδους και επιχειρήσεις καθώς και πού θα υπάρξει ανάπτυξη σύμφωνα με τα σχέδια της αστικής τάξης στην Αττική.

Χρειάζεται ακόμα να ξεχωρίσουμε επιχειρήσεις με πάνω από 250 εργάτες, πρώτα απ' όλα στη βιομηχανία.

Για την οργάνωση της Αττικής κρίσιμο ζήτημα είναι να οργανωθεί η πολιτική παρέμβαση του Κόμματος, η κομματική και ΚΝίτικη οικοδόμηση, η συσπείρωση δυνάμεων σε χώρους όπως αεροδρόμια, λιμάνια, τομείς και κλάδους στρατηγικής σημασίας, που παίζουν ρόλο όχι μόνο στην ανασύνταξη του κινήματος, αλλά και στη θετική έκβαση της ταξικής πάλης που κορυφώνεται σε συνθήκες απότομης αλλαγής συσχετισμού δύναμης που φέρνει στο προσκήνιο το ζήτημα της εξουσίας.

Εκτιμήθηκε ότι το νέο καθοδηγητικό όργανο πρέπει να χαράξει πλάνο δράσης με ιεραρχημένα βήματα που διασφαλίζουν την παρέμβασή μας στο χώρο, αλλά και την ανάδειξη της γενικότερης σημασίας τους, τη διαμόρφωση επαφών, έστω κάποιων στηριγμάτων στο κίνημα. Η καθυστέρηση στους χώρους αυτούς θα αποδειχθεί καθοριστική σε συνθήκες που το Κόμμα μας θα κληθεί να παίξει πιο ενεργητικό καθοδηγητικό ρόλο. Σ' αυτά τα πλαίσια, η Οργάνωση πρέπει να δει τη βελτίωση της δράσης της στο χώρο των ναυτεργατών, στην ενέργεια, στα Σπάτα, στο λιμάνι του Πειραιά, Ελευσίνας, Ραφήνας, κ.λπ.

Αναδείχτηκε ακόμα η ανάγκη σε όλες τις Οργανώσεις να συζητηθεί συγκεκριμένο σχέδιο βοήθειας για την ανάπτυξη - οικοδόμηση της ΚΝΕ, με βάση τις αποφάσεις του ΠΓ και η απόφαση για τους μαθητές. Η οικοδόμηση της ΚΝΕ, ιδιαίτερα στα σχολεία, είναι πολύ σημαντικό ζήτημα γιατί από τις μαθητικές δυνάμεις τροφοδοτούνται όλες οι Οργανώσεις και στους φοιτητές - σπουδαστές και στην κατάρτιση και στους εργαζόμενους.

Η μείωση των μαθητικών δυνάμεων έχει αντίκτυπο και στις υπόλοιπες Οργανώσεις της ΚΝΕ. Προοπτικά μπορεί να έχει αντίκτυπο και στη συνολική δυνατότητα της ΚΝΕ να εφοδιάζει το Κόμμα με νέα μέλη, θα έχει αντίκτυπο στην ανανέωση των γραμμών του Κόμματος, με βάση τους στόχους που θέτουμε. Ο αντίπαλος έχει εκτιμήσει την επιρροή του Κόμματος στη νεολαία, έχει μελετήσει την οργανωτική μας δουλειά στα σχολεία τα προηγούμενα χρόνια και έχει πάρει μέτρα για να ανακοπεί. Επικεντρώνει την παρέμβασή του εκεί που έχουμε δυνάμεις και μεγάλη επιρροή.

Μεγάλο εμπόδιο αναδεικνύεται το ζήτημα των ναρκωτικών και η άμβλυνση απέναντι σε αυτό. Η δυσκολία που υπάρχει στη στρατολογία δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με την ένταση των εξορμήσεων, τη συμμετοχή των μαθητών στην κινητοποίηση με το ΣΑΣΑ. Εκτιμήθηκε ότι χρειάζεται έντονη ιδεολογική και πολιτική παρέμβαση, αξιοποιώντας πολιτιστικό, καλλιτεχνικό περιεχόμενο, βιβλιοπαρουσιάσεις, εκδρομές για την Ιστορία κ.λπ. που θα αγκαλιάζουν τις πιο πολλές πλευρές της ζωής των μαθητών, όχι μόνο ό,τι γίνεται στο σχολείο. Η κάθε ΟΒ ξεχωριστά δεν μπορεί εύκολα να αναπτύξει μια τέτοια ιδεολογικοπολιτική δραστηριότητα που θα απευθύνεται σταθερά στον περίγυρό της, στα παιδιά που γνωρίζει να τα εντάσσει στη δράση, να τα διαπαιδαγωγεί, να τα προετοιμάζει να ενταχθούν στην ΚΝΕ.

Χρειάζεται αυτή η παρέμβαση, αυτή η δουλειά να γίνεται σε επίπεδο Τομεακής Οργάνωσης και Αχτίδας, σε επίπεδο δήμου μαζί με την Κομματική Οργάνωση, εντάσσοντας σταθερά και με επιμονή τον περίγυρο της κάθε ΟΒ αλλά και του Κόμματος. Πρέπει να αντιμετωπιστεί το γεγονός σε πολλούς δήμους που το ΚΚΕ έχει μεγάλη πολιτική επιρροή η καταγραφή της ΚΝΕ να είναι μικρή.

Η συζήτηση ανέδειξε την ανάγκη η καθοδηγητική δουλειά να αποσκοπεί στο να παίξει η ΚΟΒ πιο αποτελεσματικά το ρόλο της ως κρίκος σύνδεσης του Κόμματος με εργατόκοσμο, λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Η δουλειά στην ΚΟΒ είναι ο καθοριστικός παράγοντας για να δημιουργηθεί κλίμα αποφασιστικής στράτευσης στις γραμμές του ΚΚΕ, που θα υπηρετεί συγκεκριμένο σχέδιο και στόχους κάθε φορά, θα ανεβάζει το επίπεδο της ιδεολογικής και πολιτικής ετοιμότητας και επαγρύπνησης. Θα διαμορφώνει ΚΟΒ ετοιμοπόλεμες να ανταποκριθούν στις δύσκολες συνθήκες της αστικής νομιμότητας, «πόλο έλξης» των κομματικών μελών αλλά και οπαδών, καθοδηγητές στο χώρο ευθύνης τους, οργανωτές της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, εμψυχωτές και σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης, που θα περιλαμβάνουν και ανεβασμένες μορφές πάλης.

Στις ΚΟΒ και τη συμμετοχή στην ταξική πάλη θα διαμορφώνονται κομμουνιστές πειθαρχημένοι, αταλάντευτοι μπροστά σε κάθε δυσκολία. Υπόδειγμα αγωνιστών, σημείο αναφοράς στον περίγυρό τους. Στο χώρο δουλειάς θα κρίνεται το κάθε κομματικό μέλος. Η απεργοσπασία είναι ασυμβίβαστη με την ιδιότητα του κομματικού μέλους. Χρειάζεται για όλα αυτά να διαπερνά την ΚΟΒ και τις γενικές συνελεύσεις κλίμα επαναστατικής αισιοδοξίας, ζωντάνια, προβληματισμός, συμμετοχή, τήρηση των αρχών λειτουργίας του Κόμματος.

Η Συνδιάσκεψη εκτίμησε, τέλος, ότι με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία μπορούμε να προχωρήσουμε να φέρουμε σε πέρας το καθήκον της λαϊκής αντεπίθεσης. Να συμβάλουμε να γίνει πράξη αυτό για το οποίο ιδρύθηκε το ΚΚΕ, ο σοσιαλισμός, ως μόνη απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Εχει σημασία στην Ελλάδα σε κάθε γωνιά της Γης να δυναμώνει το επαναστατικό κίνημα, ο προλεταριακός διεθνισμός. Οι συσχετισμοί αλλάζουν, δεν είναι ακίνητοι. Η μόνη ανερχόμενη δύναμη είναι η εργατική τάξη. Ο αιώνας που ζούμε συνεχίζει να είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό, εποχή των σοσιαλιστικών επαναστάσεων. Η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ θα ανταποκριθεί στις προσδοκίες του Κόμματος μέχρι τη νίκη, το σοσιαλισμό.

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες,

Είναι φανερό ότι με τη Συνδιάσκεψη αυτή και τη δουλειά που προηγήθηκε από τις ΚΟΒ και τις Συνδιασκέψεις, έχει γίνει ένα βήμα, για τη διαμόρφωση της ενιαίας Περιοχής της Αττικής. Οπωσδήποτε υπάρχει μια βάση για τη διαμόρφωση μιας ενιαίας αντίληψης, σε ποιο χώρο είμαστε, ποιες είναι οι συγκεκριμένες προτεραιότητες της δουλειάς μας στο χώρο. Θα χρειαστεί πολύ περισσότερη δουλειά, ούτως ώστε να μην είναι η νέα περιοχή απλά συνένωση Αθήνας - Πειραιά και Ανατολικής - Δυτικής Αττικής.

Αλλά να διαμορφωθεί ενιαία Οργάνωση όπου όλες οι ΚΟΒ, ανεξαρτήτως μεγέθους, σύνθεσης ή πού βρίσκονται, να έχουν στο νου τους τα βασικά και ενιαία καθήκοντα της Αττικής και τη δική τους συνεισφορά. Οπωσδήποτε, παίρνοντας υπόψη ότι βασικό καθήκον που θέτει το Κόμμα, σε σχέση με την αναδιάταξη των δυνάμεων και την ανασύνταξη του κινήματος, είναι η κομματική οικοδόμηση στα εργοστάσια, στη βιομηχανία, στους τόπους δουλειάς κλπ. και η ενίσχυση της ΚΝΕ, η κνίτικη οικοδόμηση.

Η ενιαία Οργάνωση δεν υπηρετεί στενά έναν οργανωτικό στόχο. Η ανάπτυξη της κομματικής οικοδόμησης με ποιοτικούς δείκτες και με ουσιαστικούς ρυθμούς σημαίνει ότι έχει ανέβει η παρέμβαση του Κόμματος στο κίνημα, έχουμε συμβάλει, όσο γίνεται δυνατό και εξαρτάται από εμάς, την ανάπτυξη της ταξικής πάλης, την ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση κλπ., στην αλλαγή συσχετισμών δύναμης.

Δεν είναι εύκολο, σύντροφοι, για κάθε ΚΟΒ της περιοχής να καταλαβαίνει ότι υπηρετεί το στόχο. Οπως και να το κάνουμε, και μέχρι τώρα έτσι είναι, κάθε ΚΟΒ, εξαιτίας, αν θέλετε, και προβλημάτων καθοδήγησης, βλέπει τον εαυτό της μέσα στο μικρόκοσμό της. Και πολλές φορές δεν μπορεί να δει και τις δυνατότητες που υπάρχουν και τις δυσκολίες, είτε απολυτοποιεί τις δυσκολίες του χώρου, είτε άλλη οργάνωση μπορεί να βλέπει μόνο τις δυνατότητες του δικού της χώρου. Είναι ένα ζήτημα που πρέπει να το έχουμε στο νου μας, δεν πρόκειται να το λύσουμε με μια παρέμβαση, ούτε με παραινέσεις, αλλά πρέπει να το πετύχουμε. Και αυτό, βεβαίως, δεν ισχύει μόνο για την Αττική, ισχύει για όλο το Κόμμα, γιατί αναδιατάξεις έχουν γίνει παντού. Βεβαίως, αναδιατάξεις που αγκαλιάζουν και φτάνουν στη δημιουργία νέας Οργάνωσης είναι η Αττική και η Κεντρική Μακεδονία. Αλλά εσωτερικές αναδιατάξεις και αναδιαρθρώσεις έχουν γίνει σε όλες τις Οργανώσεις.

Αναμφισβήτητα, το κεντρικό ζήτημα είναι ότι πρέπει να οικοδομήσουμε στις βιομηχανικές μονάδες. Και πρέπει, σύντροφοι, να γίνει κατανοητό σε όλη την Οργάνωση, και στις Εδαφικές - που δε γίνεται όσο πρέπει κατανοητό - γιατί θέλουμε να οικοδομήσουμε στα εργοστάσια. Εντάξει, υπάρχει η πασιφανής εξήγηση: Η εργατική τάξη είναι η πρωτοπόρα επαναστατική δύναμη. Εκεί πέρα γίνεται κατανοητή η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, εκεί πονάει περισσότερο η ταξική πάλη το σύστημα, εκεί μπορεί να κατανοηθεί καλύτερα η κοινωνικοποίηση, ο εργατικός έλεγχος και αυτό που λέμε ότι κριτήριο για την ανάπτυξη είναι οι ανθρώπινες ανάγκες και όχι το κέρδος. Μπορούν να το καταλάβουν πολύ καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο χώρο, αντικειμενικά.

Ταυτόχρονα, όμως, ιδιαίτερα για την Οργάνωση της Αττικής, αλλά και για την Κεντρική Μακεδονία, εκεί που έχουμε διαμορφωμένα αστικά κέντρα, συγκεντρωμένα, μεγάλα, έχει σημασία να απλώσουμε την επιρροή μας, την παρέμβασή μας, να οικοδομήσουμε βεβαίως, να ενισχυθεί και σε τομείς που έχουν μεγάλη σημασία, όχι μόνο για την ανάπτυξη, αλλά γιατί παίζουν στρατηγικό ρόλο σε συνθήκες που ανεβαίνει η ταξική πάλη. Δεν μπορεί να μην τα βλέπουμε εμείς αυτά. Κανείς ποτέ δεν είναι σίγουρος πόσο απότομες θα είναι οι εξελίξεις. Χώροι οι οποίοι θα παίξουν το ρόλο τους σε απότομες στροφές της πάλης, είτε ανοδικές, αλλά και στις καθοδικές.

Υπάρχουν χώροι επίσης που μας ενδιαφέρει η κομματική οικοδόμηση, όπως είναι η πρωτοβάθμια περίθαλψη - γιατί τώρα συνενώνονται Κέντρα Υγείας κλπ. Είναι τα νοσοκομεία, είναι μια σειρά χώροι που επίσης έχουν σημασία. Και εκεί υπάρχουν εργατοϋπάλληλοι, αλλά και νέοι επιστήμονες, κυρίως είναι χώροι που συνδέονται με τα προβλήματα της εργατικής τάξης, εκεί τα προβλήματα αναπαράγονται και οξύνονται.

Εχει επίσης σημασία, για ειδικούς λόγους, η άνοδος της ευθύνης όλων των Οργανώσεων - πρακτικά ισχύει πιο πολύ για τις Εδαφικές - στην οικοδόμηση στα σχολεία, ιδιαίτερα στις λαϊκές περιοχές. Ξέρουμε ποιες περιοχές της Αττικής είναι περιοχές που είναι πιο συγκεντρωμένα τα εργατικά λαϊκά στρώματα και δεν είναι δυνατόν να έχουμε τόσο λίγες δυνάμεις στα σχολεία. Δε θα κάνουμε εδώ υποδείξεις, αλλά αυτοί οι στόχοι δεν είναι στο κέντρο βάρους της κάθε ΚΟΒ. Θα μου πεις, κάθε ΚΟΒ μπορεί να στρατολογήσει κλωστοϋφαντουργούς, του ιματισμού, του φαρμάκου κλπ.; Οχι. Αλλά αυτό που λέμε, ότι και στις Εδαφικές Αχτίδες, όταν λέμε «καλημέρα» σε έναν άνθρωπο, πρέπει πρώτα - πρώτα να ενδιαφερόμαστε πού δουλεύει και αν είναι συνδικαλισμένος. Αυτό, σύντροφοι, δε γίνεται. Στις Οργανώσεις τις Εδαφικές, όπου ακόμα μεγάλο ποσοστό μελών του Κόμματος είναι οργανωμένο στον τόπο κατοικίας, δεν είναι αυτονόητο ότι δουλεύει έτσι. Μπορώ να σας πω ότι έχει χρόνια επαφή με κάποιους και αν δε δουλεύουν στον ίδιο το χώρο της συνοικίας δεν ξέρει πού δουλεύουν. Αυτό το ψάξιμο, δηλαδή, δε γίνεται, δεν είναι μέσα στον προσανατολισμό. Αυτό δε λύνεται σε ένα μήνα. Αλλά ο καθοδηγητής που πάει στην ΚΟΒ, θα πρέπει να έχει το ζήτημα αυτό ως «ένα το κρατούμενο». Γιατί όλα τα άλλα μετά, σύντροφοι, θα μείνουν στον αέρα. Γιατί όταν σε ένα χώρο δεν έχεις κανέναν μέσα, πώς θα μπεις; Εντάξει, θα πας και απ' έξω, θα τη στήσεις και απ' έξω, αλλά δε φτάνει μόνο αυτό. Αλλά είναι ένα θέμα προσανατολισμού όλων των Οργανώσεων.

Τίθενται μερικές φορές ερωτήματα με δημιουργικό τρόπο γιατί ενώ π.χ. οπωσδήποτε έχει δυναμώσει η παρέμβαση του Κόμματος, έχει μεγαλώσει το κύρος, η επιρροή του, δεν έχουμε την αποτελεσματικότητα που θέλουμε στην κομματική οικοδόμηση - με την κοινωνική σύνθεση που μας ενδιαφέρει - και στην αλλαγή του συσχετισμού δύναμης, είτε είναι σωματεία, είτε ακόμα και στην ψήφο.

Καλώς κάνουμε και ανησυχούμε γι' αυτούς τους δείκτες, γιατί εμείς δεν κάνουμε μια γενικόλογη θεωρητική δουλειά, θέλουμε και αποτελέσματα. Ομως δε θα βγάλουμε συμπεράσματα μόνο από αυτό. Γιατί, στο κάτω - κάτω ούτε η κομματική οικοδόμηση, ούτε η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης έρχεται την άλλη μέρα από τη λήξη μιας απεργιακής κινητοποίησης. Χρειάζεται πολύ περισσότερα, είπατε εσείς, να μην τα επαναλάβω. Και εν πάση περιπτώσει, η επιλογή στρατολόγησης στο Κόμμα και στην ΚΝΕ δε γίνεται γιατί κάποιος θα λύσει το πρόβλημά του, θα ξαναβρεί δουλειά. Βεβαίως, τον προσεγγίσαμε με βάση τα προβλήματά του, αλλά στο Κόμμα θα έρθει γιατί πια υπερβαίνει η συνείδησή του το δικό του πρόβλημα και πάει να λύσει το γενικότερο πρόβλημα της εργατικής τάξης, εν γνώσει του μάλιστα - έστω με λίγη γνώση, από πριν δεν μπορείς να τα έχεις όλα - ότι αυτό μπορεί προσωπικά να του φέρει και ένα πισωγύρισμα και στην προσωπική του ζωή, στην επαγγελματική του ζωή, στο εισόδημά του. Αυτός θα μπει, σύντροφοι, στο Κόμμα.

Ακόμα και στην ΚΝΕ συζητώντας, βλέπουμε ότι πριν από μερικά χρόνια ερχόντουσαν στο Φεστιβάλ, κάναν ένα βιογραφικό και έμπαιναν στην ΚΝΕ. Δεν μπορεί όμως να είναι ίδια τα κριτήρια στρατολόγησης στην ΚΝΕ στη δεκαετία του '70 και του '80, με τη δεκαετία του '90 και του 2000, του 2011, σε συνθήκες αντεπανάστασης, κρίσης, διώξεων, αποπροσανατολισμού κλπ. και πολύ περισσότερο που σήμερα έχουμε παιδιά ανθρώπων - είτε από οικογένειες οι οποίες έχουν εγκαταλείψει το κίνημα, συμβιβασμένες ή οικογένειες που έχουν μεταλλαχθεί, είτε που δεν ήταν ποτέ δικοί μας. Επομένως, σύντροφοι, μπορεί το παιδί να έχει έναν ενθουσιασμό, έρχεται στο Φεστιβάλ κλπ., αλλά η περίοδος προετοιμασίας του ισχύει. Είναι άλλο πράγμα να μην μπορείς να τον αφομοιώσεις και έχουμε και προβλήματα λειτουργίας των Οργανώσεων που δεν αφομοιώνουν, αλλά είναι άλλο πράγμα να μπει ένας νέος που να μην αντέξει τη σκληρότητα του αγώνα και άλλο να μπει πρόχειρα και να φύγει πρόχειρα.

Επομένως, δεν μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα μόνο από αυτά. Γιατί κοιτάξτε, σύντροφοι, έχουμε δημιουργήσει προϋποθέσεις βελτίωσης της κομματικής και ΚΝίτικης οικοδόμησης. Βεβαίως, θέλει πολλή δουλειά, τα είπατε, τα ξέρετε, τα ζείτε πιο άμεσα.

Εχουμε κάνει μια καλή επένδυση αυτά τα χρόνια με όλες τις αδυναμίες που έχουμε. Για πάρτε π.χ., οι μορφές πάλης και συνθήματα όπως «ρήξη» - χωρίς να λέω ότι πρέπει αυτά τα συνθήματα να τα κάνεις και φετίχ - δημιούργησαν ορισμένες θετικές διεργασίες στη συνείδηση του κόσμου, βέβαια στο έδαφος και της κρίσης. Αυτό που είπαμε από το 2004, «ανυπακοή στην ΕΕ», που λέμε «δεν πειθαρχούμε στους νόμους», «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» - που σήμερα πρέπει να του δώσουμε πολύ πιο ουσιαστικό περιεχόμενο - είναι ένα συνηθισμένο, για εμάς, σύνθημα που πρέπει να βαθύνει ακόμα πιο πολύ. Αυτά σήμερα έχουν μια ευρύτερη επίδραση, στις μορφές πάλης, στις επιστρατεύσεις. Θα μου πείτε, τώρα, εντάξει, κάναν και οι μεταφορείς με τα 40 αυτοκίνητα απείθεια στην επιστράτευση...

Δεν είναι η πρώτη φορά που δικά μας συνθήματα, δικές μας μορφές πάλης μπορεί να τις υιοθετήσουν - έχουμε πείρα από την πρακτική του ΠΑΣΟΚ - μικροαστικά στρώματα και να τα αλλοιώσουν κλπ. Ομως είναι ο απόηχος - έστω με αυτόν τον τρόπο - της δικής μας παρέμβασης. Ολα αυτά που κάνει σήμερα ο ΣΥΝ - να το ξεκαθαρίσω, δεν ασκούμε πίεση να γίνει καλός ο ΣΥΝ, δεν πρόκειται να γίνει, ο οπορτουνισμός δεν αλλάζει. Αλλά αν δεις από μια πλευρά, όταν κάποτε μας κατηγορούσαν για επαναστατική γυμναστική, σήμερα αυτοί κάνουν, βέβαια, την επαναστατική γυμναστική, γιατί εμείς ποτέ δεν κάναμε. Δεν το λέω ότι σκοπός μας είναι να πείσουμε τους Συνασπισμένους και να υιοθετήσουν τα συνθήματά μας. Και τον προλεταριακό διεθνισμό να υιοθετήσουν, θα τον αλλοιώσουν. Αλλά υπάρχει μια ευρύτερη απήχηση της πολιτικής μας, μια άσκηση πίεσης στις άλλες δυνάμεις. Και, μάλιστα, ο ταξικός αντίπαλος το λέει χαρακτηριστικά, ότι «παρασύρεστε από το ΚΚΕ». Και αυτή η πίεση είναι πίεση από τα κάτω. Βέβαια, αναγκάζονται και ορισμένοι από εδώ και από εκεί και ελίσσονται. Θα είχε κάνει 12 απεργιακές κινητοποιήσεις η ΓΣΕΕ; Βεβαίως, δε μας φτάνουν αυτά γιατί δεν είναι η πρώτη φορά ούτε και η τελευταία που τη δική μας τη δουλειά μπορεί, αν θέλετε, να την εισπράττουν και άλλοι, γιατί δεν μπορείς να τους κερδίσεις όλους, σημασία έχει να την κεφαλαιοποιήσουμε. Η εισήγηση και εσείς είπατε αρκετές αδυναμίες που έχουμε, που δυσκολεύουν αυτή την κεφαλαιοποίηση, τουλάχιστον όσο εξαρτάται από εμάς.

Σύντροφοι, δε νομίζω ότι είμαστε σε μια φάση που έχουμε υπαρξιακά ερωτήματα. Αυτά μπορούσαμε να τα έχουμε το '91 και το '92, αν θέλετε και στο 15ο Συνέδριο, στο 16ο και στο 17ο, άλλωστε και το 17ο ασχολήθηκε με αυτό, αυτό που λέμε δηλαδή, μήπως στο όνομα της στρατηγικής ισοπεδώνουμε την τακτική με τη στρατηγική ή μήπως στο όνομα της τακτικής απεμπολούμε τη στρατηγική. Θεωρητικά, συμφωνούμε ότι η στρατηγική και η τακτική - η τακτική εντάσσεται στη στρατηγική, είναι πιο ευέλικτη η τακτική, αλλά και η ευελιξία έχει όρια, σύντροφοι. Εν πάση περιπτώσει δε θα κάνω θεωρητικό μάθημα, αλλά έχουμε σήμερα μια πείρα συγκεκριμένη, πώς δουλεύουμε, τι κάναμε, μπορεί κάπου να έχουμε μπερδέματα, κάπου να έχουμε κάνει λάθος, είτε έτσι είτε αλλιώς. Αλλά συνολικά, σύντροφοι, σαν Κόμμα, υπαρξιακό πρόβλημα και υπαρξιακή αγωνία δεν έχουμε και αυτό είναι δύναμη για το λαό.

Η αγωνία μας είναι να γενικεύσουμε αυτήν την πείρα, να βαθύνουμε, να αναπτύξουμε κριτικό και απαιτητικό πνεύμα. Διότι, κοιτάξτε σύντροφοι, ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης, που υποτίθεται ότι πρέπει «να δρούμε και να κινητοποιούμαστε με ό,τι συγκινεί τον κόσμο»... Καταρχήν τι τον συγκινεί; Η δουλειά, το εισόδημα και μάλιστα συρρικνώνονται οι απαιτήσεις σε συνθήκες κρίσης, μειώνονται οι απαιτήσεις. Βεβαίως, με βάση τα προβλήματα πρέπει να πας. Και η στρατηγική και η τακτική στο έδαφος των προβλημάτων ακουμπά. Αλλά δεν αρκεί όμως αυτό. Παραδείγματος χάριν, κάνεις έναν αγώνα σήμερα για την επαναπρόσληψη απολυμένων. Μπορείς να πετύχεις, σύντροφοι, την επαναπρόσληψη απολυμένων για λόγους συνδικαλιστικούς, και έχουμε τέτοιες επιτυχίες, μπορεί να πετύχεις λόγω δίωξης μητρότητας. Μπορείς τώρα να ανακόψεις τις απολύσεις, σε συνθήκες συγκεντροποίησης ή χρεοκοπίας, αν θέλετε, και μεσαίων επιχειρήσεων ή και ορισμένων καπιταλιστικών επιχειρήσεων που δεν αντέχουν στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό; Πώς; Μπορείς να ματαιώσεις, π.χ., την εξαγωγή κεφαλαίων στο εξωτερικό και τις επενδύσεις; Αλλο να τις καταγγείλεις, άλλο να τις αναδείξεις σαν παράγοντα της ανεργίας. Δηλαδή, ορισμένα πράγματα, σύντροφοι, πραγματικά δεν μπορεί να έχεις αποτελέσματα απλώς γιατί παλεύεις μαζικά για ένα πρόβλημα. Μπορεί να πετύχεις να μη συγχωνευθούν κάποια σχολεία που είναι εντελώς εξόφθαλμα λάθος η συγχώνευση. Αλλά μπορείς τώρα να πετύχεις να μην κλείσει ένα εργοστάσιο, το οποίο είτε κλείνει γιατί η κερδοφορία είναι καλύτερη σε άλλον κλάδο ή και έξω από την Ελλάδα, είτε κλείνει γιατί έχει πτωχεύσει; Δηλαδή, πώς θα γίνει αυτό;

Επομένως, από τα ίδια τα πράγματα, σύντροφοι, μπαίνει το γενικότερο πολιτικό ζήτημα, πάντα στο έδαφος των προβλημάτων. Υστερα, σύντροφοι, γιατί να μην αξιοποιήσουμε και το γεγονός ότι εν πάση περιπτώσει δεν είμαστε στη Ρωσία του '17, που υπήρχε μαζική εξαθλίωση και τόσα άλλα, ούτε είμαστε στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50, του '60, του '70. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης και λίγο πιο πριν είχες μια σχετική ή απόλυτη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, για διάφορους λόγους, είτε κατακτήσεις, είτε παραχωρήσεις του συστήματος. Εχει μάθει ο κόσμος να ζει καλύτερα και ένα μέρος της εργατικής τάξης. Τώρα απότομα επιδεινώνεται η θέση του. Επομένως το ότι εμείς σήμερα βάζουμε ένα ευρύτερο πλαίσιο δράσης δε σημαίνει μαξιμαλισμό, όπως λένε οι αντίπαλοι. Θα αντιστοιχήσει σήμερα την πάλη με τις σημερινές δυνατότητες του συστήματος. Αυτό που λέμε σύγχρονες ανάγκες δεν το λέμε για να κάνουμε τους μοντέρνους. Βεβαίως, υπάρχει και η στρεβλή κατανάλωση - όλα αυτά είναι γνωστά - οι μη πραγματικές ανάγκες, ο καπιταλισμός τις δημιουργεί. Αλλά εν πάση περιπτώσει όταν λέμε δωρεάν κοινωνικές υπηρεσίες, γιατί να μην το πούμε; Είναι μαξιμαλισμός αυτό;

Μπορεί να πετύχεις την επανασύνδεση της ΔΕΗ σε κάποια οικογένεια που της έκοψαν το ρεύμα, καλά κάναμε και καλά κάνουμε και λέγαμε πάρτε γυναίκες τα καροτσάκια και τα παιδιά και πηγαίνετε έξω από τον παιδικό σταθμό και αφήστε τα παιδιά και πείτε ανοίξτε τον παιδικό σταθμό, δώστε χρήματα, κάντε προσλήψεις, μη διώχνετε τους συμβασιούχους και κλείνουν οι παιδικοί σταθμοί. Και σε αυτά μπορεί να έχεις κάποια αποτελέσματα. Δε θέλουν να υποχωρήσουν ούτε «στο τόσο», γιατί ξέρουν ότι θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Ομως πρέπει να πούμε στον κόσμο ότι αν δε γίνει ριζική ανατροπή, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα, βασικά, βιώσιμα, αλλά ακόμα δεν μπορεί να επιστρέψει - που δεν είναι αυτός ο στόχος μας - ούτε στο επίπεδο ζωής πριν από 10 και 20 χρόνια. Τι να κάνουμε, να μην τους το πούμε;

Ακόμα, σύντροφοι, η παρέμβαση του αντίπαλου είναι στρατηγική. Τι λέει ο Παπανδρέου συνέχεια και το λέει και ο Σαμαράς και όλοι και δεν το λένε μόνο για να απαντήσουν, ότι «ξέρετε, δε μας τα επιβάλλει η τρόικα τα μέτρα»; Είναι και μια απάντηση κάτω από την πίεση «είσαστε δούλοι της τρόικας», αλλά απηχεί και την πραγματικότητα όταν λένε ότι εδώ χρεοκόπησε το μοντέλο της μεταπολεμικής ανάπτυξης. Φυσικά, δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν υιοθετούμε εμείς αυτήν την άποψη. Αλλά οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις ξεκίνησαν προ της κρίσης, φυσικά σε συνθήκες κρίσης - δεν είναι πρόσχημα η κρίση - είναι και πραγματική ανάγκη να τις επιταχύνουν, γιατί αν δε ρίξουν την τιμή της εργατικής δύναμης δεν θα μπορέσει η κερδοφορία να ανακάμψει, συν να απαξιώσουν βεβαίως ένα μέρος και του ίδιου του κεφαλαίου με όλες τις μορφές που έχει.

Επομένως, ο αντίπαλος βάζει στρατηγικά τα ζητήματα. Και μόλις πάμε να πούμε κάτι, λένε «ο σοσιαλισμός, είδατε τα αποτελέσματα;». Μπορούμε, λοιπόν, εμείς να μείνουμε στο επιμέρους πρόβλημα; Δεν είναι, σύντροφοι, ότι δεν πάμε σε έναν αγώνα επειδή προτάσσει ένα πρόβλημα. Να πάμε και σε ένα πρόβλημα, αν είναι μεγάλο, πιεστικό, γιατί να μην πάμε; Πρέπει να μπει όλο το πρόγραμμα; Οχι. Αλλά πρέπει να έχουμε καθαρό, σύντροφοι, ότι αυτό δε σημαίνει κίνημα, ανάπτυξη του κινήματος, εδώ χρειάζονται και άλλες προϋποθέσεις. Η συνείδηση του κόσμου δε διαμορφώνεται μόνο από εμάς, ούτε αυθόρμητα.

Για δείτε: Οι αντιπολεμικές αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι σήμερα πώς σιγά σιγά έχουν εκφυλιστεί. Δεν είναι ένα θέμα; Δηλαδή, τι θα πει «συγκινεί», «δε συγκινεί»; Και να το δούμε, σύντροφοι, από την εξής πλευρά το θέμα του πολέμου. Οχι με την έννοια «κάτω ο πόλεμος ζήτω η ειρήνη» ή μόνο από την ανθρωπιστική πλευρά. Βεβαίως και ανθρωπιστικά. Εγώ να σας πω, και το εγγόνι του Καντάφι να δω σκοτωμένο, τριών ή τεσσάρων χρονών, θα νιώσω συγκίνηση για ένα παιδάκι. Δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Ο πόλεμος προέρχεται και από τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ή να προλάβουν λαϊκά κινήματα κλπ. Για σκεφτείτε, στην Ελλάδα, αν γίνει ένα βήμα αλλαγής, δε θα μπουν ΝΑΤΟικά στρατεύματα; Δε θα απειλήσουν με πόλεμο; Εξαρτάται βέβαια από το πώς θα είναι τότε ο συσχετισμός, αλλά πρέπει να έχουμε και αυτό στο νου μας. Τι θα πουν αυτοί; Περάστε, σεβόμαστε τη λαϊκή πλειοψηφία;

Η πάλη λοιπόν σήμερα, ο ίδιος ο πόλεμος, είναι κρίκος που μπορεί να συμβάλει ακόμα και στο ξέσπασμα μιας επαναστατικής κατάστασης; Ο Λένιν την πάλη για μη συμμετοχή της Ρωσίας στον πόλεμο την έκανε σύνθημα για την επανάσταση. Δεν ξέρει κανείς πώς θα έρθουν τα πράγματα στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι μόνο για την Ελλάδα. Επομένως, το ζήτημα πρέπει να μας απασχολήσει πάρα πολύ σοβαρά. Εντάξει και το μεροκάματο και ο μισθός, αυτό το καταλαβαίνει ο εργάτης, δε χρειάζεται να του το πούμε εμείς. Πρέπει να του ανεβάσουμε την αγωνιστικότητα. Αλλά αυτά τα άλλα θέματα που συναντούν την αδιαφορία;

Επομένως, αυτό το κίνημα, θα έλεγα ότι δεν είναι κίνημα απλά αντιπολεμικό πια, σύντροφοι. Βεβαίως έχει το «όχι στον πόλεμο», αλλά πρέπει να το δούμε σε πιο ουσιαστική βάση.

Δεν έχουμε σήμερα θεωρητικά ζητήματα στρατηγικής - τακτικής. Ωστόσο, υπάρχουν μερικά ζητήματα, τα οποία πρέπει να τα δουλέψουμε μέσα στο Κόμμα και στην ΚΝΕ για να μπορούν να βρουν έκφραση και προς τα έξω. Επειδή ό,τι κάνουμε μέσα, βγαίνει και προς τα έξω. Κι αν κάτι το κάνουμε λειψό, λειψό βγαίνει και προς τα έξω. Αυτό πρέπει να δούμε. Υπάρχουν, σύντροφοι, ορισμένα στρατηγικής σημασίας ζητήματα, ιδεολογικοπολιτικά, τα οποία δεν είναι απόλυτα καθαρά στις γραμμές μας; Οχι ότι υπάρχει διαφωνία. Αλλά δεν είναι εντελώς καθαρά, σε θεωρητική - επιστημονική βάση.

Το ένα ζήτημα ειπώθηκε και εισηγητικά στη γενική του έκφραση. Σχέση οικονομίας και πολιτικής. Είναι πολύ αδύνατη γενικά η στάθμη του Κόμματος σε αυτό το θέμα. Και να το πω και πιο συγκεκριμένα. Βεβαίως τα μέλη μας, με διαβάθμιση, δε λέω ότι είναι γενικό φαινόμενο, πιο πολύ όταν λέμε για τον καπιταλισμό, μπορούμε να εκλαϊκεύσουμε για την ιδιοκτησία, την ταξική εκμετάλλευση, αυτά τα λέμε καλά, φτώχεια, αδικία κλπ. Σύντροφοι, δεν θα καταφέρουμε σήμερα, ιδιαίτερα σ' αυτές τις συνθήκες, να πείσουμε τον περίγυρό μας, πολύ περισσότερο ευρύτερα, πως θα χειριστούμε ζητήματα - γιατί δεν είναι μόνο θέμα προπαγάνδας, είναι και πρακτικής - αν σε ένα επίπεδο δεν είναι κατανοητό αυτό που λέμε ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Κοιτάξτε τώρα τι καλείται ο κόσμος να μάθει: Για την πρωτογενή και δευτερογενή αγορά ομολόγων, για τη διαπραγμάτευση και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέους, για το κούρεμα... Και δεν είναι ότι δεν κατανοούνται οι όροι. Επί της ουσίας, σύντροφοι, υπάρχει ανάγκη γνώσης.

Ετσι, δικαιολογημένα κάποιος που συμπαθεί το Κόμμα σού λέει: «Μα γιατί δε συνεργάζονται με το ΣΥΝ ή με τους άλλους, για την κοινωνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, για τη μη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, για να μην παίρνουνε τα χρήματα οι τράπεζες αλλά να τα δίνουν κατευθείαν στην "πραγματική οικονομία"», αυτά που ακούμε; 'Η γιατί π.χ. αντιδρούμε όταν λένε ότι η κρίση είναι αποτέλεσμα της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης; Ο τρίτος θα σου πει «σιγά το θέμα εκεί διαφωνείτε; Αφού συμφωνείτε να μη γίνονται απολύσεις, να μην ανέβει το όριο συνταξιοδότησης». Να μη σταθώ περισσότερο. Είναι ζητήματα που δεν είναι μέσα στο κίνημα καθαρά. Γιατί αυτά καθορίζουν τι στόχους πάλης και συμμαχίες θα έχεις. Αλλά, είναι και θέμα αυτομόρφωσης, έχει άρθρα στον «Ριζοσπάστη», στην ΚΟΜΕΠ, έχεις τη Μικρή Μαρξιστική Βιβλιοθήκη. Οι απαιτήσεις σήμερα δεν είναι ίδιες με τις δεκαετίες του '70 και του '80. Και να σας πω, και τότε υπήρχαν, αλλά δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει. Δηλαδή δεν πείθεις μόνο με τα προβλήματα, όπως και αν εγκαταλείψεις τα προβλήματα, τότε έκοψες τους δεσμούς σου.

Δεύτερο: Μέσα στις γραμμές μας, σύντροφοι, η σχέση αυτού που λέμε αντικαπιταλιστικής συνείδησης και αντιιμπεριαλιστικής, πώς κατανοείται; Στην ουσία, για εμάς είναι ταυτισμένο. Αλλο πράγμα, βέβαια, θα πας και θα πεις, πάλη σε αντίθεση με τα μονοπώλια, πώς θα πείσεις τους αυτοαπασχολούμενους και αυτούς που δεν έχουν προσωπικό ότι ο κύριος εχθρός είναι τα μονοπώλια; Αυτό το ζήτημα, ότι η Ελλάδα είναι σε ενδιάμεση θέση στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κατανοείται πάντα σωστά; Είναι θέματα που πρέπει να κάνουμε αρκετή δουλειά.

'Η, ακόμα, πολύ σωστά βγαίνουμε έξω στον κόσμο και λέμε λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία. Στις γραμμές μας μέσα, στον περίγυρό μας, στους εργάτες, είναι καθαρό ότι ταυτίζεται με το σοσιαλισμό; Γιατί αν δεν το κάνουμε αυτό, τότε δημιουργούμε ενδιάμεσο στάδιο ή και το αντίθετο. Βεβαίως, γίνεται ένας δημόσιος ανοιχτός συμβιβασμός, προκειμένου να διαμορφώσεις μια κοινωνική συμμαχία. Συμβιβασμός, όμως, ο οποίος δεν μας οδηγεί σε παραίτηση από τις δικές μας θέσεις.

Αν είναι καθαρά αυτά μέσα μας, τότε θα κάνεις και έναν ελιγμό, όχι τέτοιο που σε βγάζει έξω από την τροχιά, αλλά θα κάνεις και έναν ελιγμό, θα υποστηρίξεις και μια κινητοποίηση που έχεις και κάποιες επιφυλάξεις για τους στόχους, φροντίζοντας όμως με την παρέμβασή σου να βοηθάς.

Μ' αυτή την έννοια, σύντροφοι, μπαίνει ένα άλλο θέμα, κρίσιμο. Και μ' αυτό θα ήθελα να τελειώσω. Το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό και νομίζω ότι σήμερα δεν είναι να συζητήσουμε γενικά πολιτικά ζητήματα, τα έχουμε συζητήσει πολλές φορές. Τι φτάνει, σύντροφοι, στις ΚΟΒ; Και το ξεκαθαρίζω: Η ευθύνη ξεκινάει βεβαίως και από το πώς εμείς σαν ΚΕ καταπιανόμαστε με αυτό το ζήτημα. Και έχουμε περιθώρια να καταπιαστούμε καλύτερα. Αλλά, όπως και να το κάνεις, η ευθύνη μεγαλώνει προς τα κάτω. Καταπιανόμαστε με το πώς βοηθάμε τα όργανα, όχι πώς βοηθάμε τις ΚΟΒ, γιατί απευθείας τις ΚΟΒ, σύντροφοι, δεν μπορείς να φτάσεις ως ΚΕ. Ως μέλη του Κόμματος σε μια ΚΟΒ, βεβαίως, μπορούμε να βοηθήσουμε.

Ας ξεχάσουμε σε μια στιγμή ποιοι είμαστε. Και ας πούμε ότι ακούμε για πρώτη φορά μια εισήγηση στην ΚΟΒ. Τα ζούμε σύντροφοι στις ΚΟΒ μας. Είναι ένα χωνί. Και ξεκινάει έτσι και πάει μια σταγόνα κάτω.

Τι φθάνει στην ΚΟΒ; Μια πορεία σήμερα από εδώ, μια από εκεί κλπ. Το κυριότερο είναι ότι η ίδια η πείρα της ταξικής πάλης δεν συζητιέται στις ΚΟΒ. Εδώ τώρα, θα μου πεις για κάθε απεργία θα πηγαίνουμε στις ΚΟΒ; Αυτό που λέμε γενίκευση της πείρας έχει σημασία. Μπορεί εκείνη την ώρα που γίνεται η απεργία να μη φτάσει σε όλες τις ΚΟΒ. Μα μετά από 3-4 μήνες, κατά καιρούς πρέπει να συζητάμε. Δεν μπορεί κάθε ΚΟΒ να είναι στο μικρόκοσμό της. Πώς θα παρακινηθεί το μέλος της ΚΟΒ να πάει να ψάξει στις βιομηχανίες αν έχει κανέναν βιομηχανικό εργάτη γείτονα, αν δεν συζητήσεις πώς χειριζόμαστε τα ζητήματα των επιχειρησιακών σωματείων, όχι θεωρητικά. Βέβαια, αυτό δεν μπορεί να το λύσει ο γραμματέας της ΚΟΒ. Εδώ θέλει συνδυασμό: Διάβασμα, παρακολούθηση, αλλά και συζήτηση.

Είναι ένα κρίσιμο ζήτημα, δηλαδή, αν αυτή η πείρα της ταξικής πάλης συζητιέται, αφομοιώνεται. Τέτοια λοιπόν ζητήματα, αν δεν τα ανεβάσουμε, δε θα έχουμε αποτελέσματα στην κομματική οικοδόμηση. Αν δε συζητιούνται όλα αυτά, δε θα μπορεί να κατανοηθεί και το ότι δεν έχουμε και γρήγορα αποτελέσματα στην πάλη. Εγώ σας λέω αύριο θα γίνουν εκλογές. Μπορεί να γίνουν εθνικές εκλογές και φαίνεται ότι θα γίνουν νωρίτερα. Πώς θα συγκρίνουμε τα εκλογικά αποτελέσματα; Είναι ίδιες οι συνθήκες; Με τι κριτήριο; Και δεν είναι τυχαίο, σύντροφοι, ότι καλοπροαίρετα και στον περίγυρο μας λένε κάποιοι «γιατί δεν μεγαλώνετε». Εμείς, σύντροφοι, να πούμε: Γιατί λείπουμε από τόσα εργοστάσια, γιατί λείπουμε εκεί, εκεί και εκεί. Είναι και οι αντικειμενικές συνθήκες, η νίκη της αντεπανάστασης, και αυτά ισχύουν, βέβαια, αλλά λείπουμε από πάρα πολλούς χώρους δουλειάς. Αλλού δεν γίνονται προσλήψεις, άλλοι βγαίνουν στη σύνταξη, έχουν γίνει καινούριοι χώροι στην Αττική. Και αν δεν γίνουν όλα αυτά, δε θα ανέβει το Κόμμα. Πώς θα γίνει δηλαδή; Εδώ μπορεί να είσαι σε έφοδο, μπορεί να έχεις δυναμώσει στο κίνημα και να μην έχεις αποτελέσματα στον κοινοβουλευτικό τομέα για διάφορους λόγους.

Εν πάση περιπτώσει όμως, είναι και πώς απαντάμε και πώς διαπαιδαγωγούμε και Κόμμα και ΚΝΕ. Και φυσικά, σύντροφοι, είναι ανισόμετρη και η δράση των μελών του Κόμματος. Μεγάλο μέρος των μελών του Κόμματος «σκοτώνεται» κυριολεκτικά στη δουλειά, ένα άλλο μέρος δρα ευκαιριακά. Γι' αυτό χρειάζεται ανανέωση δυνάμεων. Αλλά και η δουλειά, σύντροφοι, των στελεχών, όταν δεν δημιουργεί προϋποθέσεις προς τα κάτω ωρίμανσης, τα φορτωνόμαστε όλα και θα επέλθει και κόπωση. Μην την υποτιμάμε. Επομένως, πρέπει πιο λιανά να κάνουμε αυτά που έβαλε το 18ο Συνέδριο. Και το κρίσιμο ζήτημα σήμερα είναι ακριβώς η καθοδήγηση των ΚΟΒ και των δυνάμεων που συσπειρώνουμε γύρω μας, που συσπειρώνονται είτε από συμπάθεια, είτε ευκαιριακά, και που πρέπει να διευρυνθεί.

Τώρα είμαστε σε φάση να τα αντιμετωπίσουμε. Πρέπει να επιταχύνουμε τη βελτίωση της δουλειάς μας, ανεξάρτητα από το αν τα αποτελέσματα θα είναι πολλά ή λίγα. Ωριμάζει σήμερα η αστική τάξη το θέμα των κυβερνήσεων συνεργασίας, οι οπορτουνιστές είναι ξύπνιοι, δε νομίζω να μπουν. Και μην αρχίσουμε και λέμε θα γίνει σίγουρα. Η αστική τάξη θέλει τα δυο μεγάλα κόμματα. Δεν είναι κορόιδο να θέλει τον Κουβέλη και την Ντόρα στην κυβέρνηση και να θέλουν να κερδίσουν και αυτοί. Θέλει πιο ισχυρή συμμαχία. Αμα δεν μπορεί αλλιώς, θα κάνει και μ' αυτά τα κόμματα.

Θα δημιουργηθούν ελπίδες στο λαό; Προσωρινά ναι. 'Η μπορεί να καθορίσουν και την ψήφο. Θα μας λένε: «Εσείς είστε όλο άρνηση, οι άλλοι είναι πιο ευέλικτοι». Με αυτή την έννοια λέω, μπορεί να έχεις και πέταγμα, μπορεί και να μην έχεις. Η απαιτητικότητα πρέπει να είναι στο πώς εμείς βαδίζουμε, σύντροφοι. Από εκεί θα κριθούν και τα αποτελέσματα. Δεν τα είπα αυτά, σύντροφοι, για να χάσουμε ούτε ένα τόσο κομμάτι από την πεποίθησή μας ότι μπορούμε να πάμε καλύτερα, ανεβάζοντας την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας. Είναι βέβαιο ότι αυτό θα το νιώσουν οι μάζες ως οπωσδήποτε πιο ουσιαστική, πιο ικανή και πιο πειστική παρέμβαση του Κόμματος.