ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Η δημοκρατία στο απόσπασμα

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που ο μακαρίτης πλέον δημοσιογράφος Γιάννης Κάτρης έγραψε ένα καταπληκτικό βιβλίο, με τον τίτλο «Η δημοκρατία στο απόσπασμα», για την κατάλυση της δημοκρατίας από τους αμερικανοκίνητους συνταγματάρχες, που θέλησαν να «σώσουν» την Ελλάδα από τους κομμουνιστές και τους ...συνοδοιπόρους τους. Χιλιάδες πολίτες ...«φιλοξενήθηκαν» στους «ξενώνες» της χούντας, όπως θα χαρακτήριζαν τα κολαστήρια των Απριλιανών οι μεταμοντέρνοι ιστορικοί του εκσυγχρονισμού, και εκατοντάδες έχασαν τη ζωή τους. Τριάντα τρία χρόνια κύλησαν από τη μεταπολίτευση με την εναλλαγή των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και υποτίθεται ότι ορισμένα πράγματα αυτονόητα είχαν επιλυθεί, στο πλαίσιο πάντα της αστικής δημοκρατίας. Οπως λ.χ. η ελευθερία του Τύπου. Το δικαίωμα άσκησης της κριτικής στην εξουσία, χωρίς να επικρέμαται ο πέλεκυς της δικαιοσύνης, όταν θίγονται άτομα και φορείς της εξουσίας.

Ομως δεν είναι έτσι. Κατ' αρχήν η συγκέντρωση του γραπτού και ηλεκτρονικού Τύπου έχει περάσει στα χέρια μιας μικρής ομάδας επιχειρηματιών, οι οποίοι όχι απλά ελέγχουν την πληροφόρηση και κατασκευάζουν τις ειδήσεις κατά το δοκούν, αλλά ασχολούνται παράλληλα με την ανάληψη και την κατασκευή των μεγάλων έργων, τα οποία συνήθως αναλαμβάνουν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τις οποίες αναλαμβάνουν να «προμοτάρουν» ως αντάλλαγμα. Το έχουμε ξαναγράψει, εξάλλου, πολλές φορές. Το να χέρι νίβει τ' άλλο.

Από την άλλη πλευρά, για το φόβο των Ιουδαίων και να μην ξεφεύγουν ειδήσεις και πληροφορίες που κρίνονται «επιβλαβείς» για το σύστημα, το καθεστώς του τ. καταλληλότερου, διά χειρός του επίζηλου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, φρόντισε να ψηφίσει έναν τυποκτόνο νόμο διά του οποίου ο καθείς που θεωρεί τον εαυτό του θιγόμενο μπορεί να επιζητά τεράστιες χρηματικές αποζημιώσεις, επειδή εθίγη η τιμή του ή επειδή έτσι θεώρησε, με αποτέλεσμα τεράστια πρόστιμα να έχουν επιδικαστεί, ακόμα και σε υποθέσεις που βοούσαν. Είδαμε και σατυρικά κείμενα να οδηγούνται στον εισαγγελέα κι αν εμπλέκονται οι συνήθεις «καταφερτζήδες» δικηγόροι, τότε η ευχή «καλά ξεμπερδέματα» μάλλον είναι άνευ αντικρίσματος.

Αφορμή για τις παραπάνω σκέψεις η υπόθεση του περιοδικού «ΑΝΤΙ», το οποίο κινδυνεύει με λουκέτο. Τέσσερις αράδες, στο περσινό καρναβαλικό τεύχος, για το Μουσείο Φρυσίρα, κοστολογήθηκαν από τη δικαιοσύνη με 81.000 ευρώ! Μάλιστα, επιδόθηκε κατασχετήρια έκθεση και στις 18 Απρίλη (τρεις μέρες πριν την επέτειο της δικτατορίας) βγάζουν σε πλειστηριασμό το κτίριο του περιοδικού, που αδυνατεί να πληρώσει το δυσανάλογο για τις δυνατότητές του ποσό. Ενα περιοδικό με συνεχή παρουσία από το 1974, με 890 τεύχη και που διέκοψαν την έκδοσή του μόνο στην περίοδο της χούντας, οδηγείται σε φίμωση διά ασήμαντον αφορμή. Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει κανείς για το περιοδικό και την πολιτική του, δεν μπορεί παρά να θλίβεται και να αγανακτεί με παρόμοιες μεθοδεύσεις. Η δημοκρατία που μας έταξαν, όπως έλεγε κι ο ποιητής Μ. Κατσαρός, είναι ανάπηρη...

Πόσο τελικά πράσινη είναι η Ευρώπη;

Γρηγοριάδης Κώστας

Πριν από έναν περίπου μήνα ο Ελληνας επίτροπος της ΕΕ, αρμόδιος για το περιβάλλον δημοσίευσε ένα κείμενο για τις κλιματικές αλλαγές, κυρίως, σε Κυριακάτικο φύλλο («Βήμα» 18/2/07) αναλύοντας τις θέσεις του για τις αναγκαίες πολιτικές που πρέπει να ακολουθηθούν για την αντιμετώπιση του φαινομένου του θερμοκηπίου. Πρέπει να σημειώσουμε ότι πολλές από τις παρατηρήσεις οι οποίες διατυπώνονται είναι ορθές. Ομως μια προσεκτικότερη ανάγνωση του άρθρου αφήνει αναπάντητα πληθώρα ερωτημάτων και σε ορισμένες περιπτώσεις δημιουργεί σύγχυση, όχι μόνο διά το τις πταίει, αλλά και το δέον γενέσθαι.

Νυν υπέρ πάντων η οικονομία

Θεωρούμε πως δεν είναι τυχαίο ότι από τη δεύτερη παράγραφο ο συγγραφέας επικεντρώνεται στις οικονομικές συνέπειες των επιπτώσεων των κλιματικών αλλαγών, σαφώς επηρεασμένος από την έκθεση που παρουσίασε ο Τόνι Μπλερ το προηγούμενο διάστημα, τις οποίες χαρακτηρίζει πολύ σοβαρές, και ορθά, αλλά η έκδηλη αγωνία πλέον μιας σειράς επιχειρήσεων, όπως λ.χ. οι ασφαλιστικές, πιέζει για τη λήψη μέτρων με στόχευση τη βιωσιμότητά τους και όχι την αγωνία τους για το περιβάλλον. Ανθρώπινο και φυσικό. Ο κ. Δήμας αμέσως μετά γράφει το αυτονόητο, ότι δηλαδή οι κλιματικές αλλαγές είναι ένα παγκόσμιο πρόβλημα, άρα η όποια λύση μπορεί να επέλθει σε παγκόσμιο επίπεδο και απαιτείται διεθνής συνεργασία. Θα συνυπογράφαμε το κείμενο αν ο κ. επίτροπος μας εξηγούσε το πώς; Οι πηγές των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα και των λοιπών αερίων δολοφόνων είναι γνωστές. Οπως επίσης και οι ένοχοι.

Οι μη απαντήσεις σε συγκεκριμένα προβλήματα

Πώς ακριβώς, όμως, θα συμφωνήσουν λ.χ. οι εταιρείες ρυπαντές να μη χρησιμοποιούν το πετρέλαιο ως πρώτη ύλη; Πώς θα πειστούν οι εθισμένοι καταναλωτές της Δύσης να απεκδυθούν από την καθημερινή χρήση των ΙΧ αυτοκινήτων και να στραφούν στα μέσα μαζικής μεταφοράς; Πώς θα μειωθούν μετακινήσεις με τα αεροπλάνα; Πώς θα περάσουμε από τα ενεργοβόρα κτίρια σε άλλα φιλικά προς το περιβάλλον; Και κυρίως πώς θα αντικατασταθεί το κυρίαρχο καταναλωτικό πρότυπο στο οποίο βασίζεται η «ελεύθερη οικονομία», για να γίνει εξοικονόμηση πόρων και ενέργειας; Ο κατάλογος θα μπορούσε να ήταν μακρύς, αλλά θα περιοριστούμε μόνο στα παραπάνω για τα οποία δε γίνεται η παραμικρή νύξη. Στο κείμενό του ο κ. Δήμας κάνει έκκληση στα κράτη που έχουν δεσμευτεί στο Πρωτόκολλο του Κιότο να τηρήσουν τις δεσμεύσεις του. Κατ' αρχήν όπως έχει διατυπωθεί ουκ ολίγες φορές και σε διεθνή φόρα, οι στόχοι του Κιότο έχουν ξεπεραστεί προ πολλού. Αλλά γιατί ποιεί την νήσσαν, ως προς τις ευθύνες των ΗΠΑ που ενοχοποιούνται για πάνω από το 24% των παγκόσμιων ρύπων; Πώς θα επιτευχθούν οι στόχοι του Κιότο όταν ο μεγαλύτερος ρυπαντής αρνείται να πάρει οποιοδήποτε μέτρο;

Οι φορολογίες και εμπόριο ρύπων ή ποιος δουλεύει ποιον

Οσο για τις πράσινες τεχνολογίες που είναι της μόδας, ας θυμίσουμε ότι τις παράγουν οι ίδιες οι εταιρείες που ρυπαίνουν και τις μοσχοπουλάνε στους πληβείους κερδίζοντας δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως. Ως προς το δόγμα ο ρυπαίνων πληρώνει και το εμπόριο των ρύπων που υιοθετούνται από την ΕΕ, αποτελούν το άκρον άωτον της υποκρισίας. Δηλαδή όσοι έχουν χρήματα θα πληρώνουν, θα ρυπαίνουν κι όλα μέλι - γάλα. Μα έτσι τα προβλήματα θα αυξάνονται αντί να μειώνονται. Σωστές και οι επισημάνσεις για τη μείωση των δασών (σ.σ. και της βιοποικιλότητας που δεν αναφέρονται). Ποιος ευθύνεται γι' αυτό; Οι χώρες του Τρίτου Κόσμου που λιμοκτονούν ή οι αναπτυγμένες χώρες που εξακολουθούν να τις ληστεύουν; Αν στα παραπάνω δε δοθούν συγκεκριμένες απαντήσεις τα ευχολόγια θα συνεχίζονται και οι εκθέσεις ιδεών θα βλέπουν το φως της δημοσιότητας, χωρίς επί της ουσίας να γίνεται το παραμικρό.