Και πάλι ο εκπαιδευτικός χώρος θρηνεί αθώα θύματα, μετά το πολύνεκρο ατύχημα (μάλλον για εγκληματική πράξη πρόκειται) στο γνωστό σημείο καρμανιόλα του Μαλιακού. Και πάλι τα κροκοδείλια δάκρυα των υπηρετών του δικομματισμού που προκαλούν, όχι μόνο αηδία, αλλά και αγανάκτηση. Και πάλι τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ πουλάνε φύλλα και τηλεοπτικό χρόνο πάνω στα πτώματα των παιδιών. Και πάλι ακούσαμε για μέτρα που θα (αν) παρθούν και έργα που (δε) θα γίνουν. Και πάλι αναδεικνύεται η διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο. Και πάλι ακούστηκαν οι αστειότητες περί «αυτοχρηματοδοτήσεων», που πάντα συνοδεύονται με αποικιακές συμβάσεις (βλ. αεροδρόμιο Σπάτων, Αττική Οδός, Ρίο - Αντίρριο κ.ο.κ.). Και πάλι το κράτος φαντάζει απόμακρος θεατής σ' ένα γαϊτανάκι τεράστιων συμφερόντων. Και πάλι όλα θα ξεχαστούν μετά από μερικές μέρες, όταν κοπάσει ο κουρνιαχτός. Και πάλι ο πόνος και τα τεράστια «γιατί» θα συνοδεύουν τις οικογένειες των θυμάτων για τον υπόλοιπο βίο τους. Χωρίς κανείς να δώσει απαντήσεις και να πράξει το παραμικρό...

Το ζήτημα των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ένα έργο, σε σχέση με το κόστος κατασκευής του, ξανά στην επικαιρότητα. Μπορεί να γίνονται έργα αναγκαία και χωρίς περιβαλλοντικές καταστροφές; Η απάντηση είναι «Ναι», αν βγούμε από τις λογικές των «αυτοχρηματοδοτήσεων». Διαφορετικά, ο κατάλογος των θυμάτων θα αυξάνεται μαζί με την υποκρισία του καθεστώτος.

Αλήθεια, η δουλιά της είναι να κόβει κλήσεις για όσους δε φορούν κράνος ή ζώνη στο αυτοκίνητο ή να ελέγχει τα «Ρομποκόπ» της ασφάλτου, κ. Βουλγαράκη μας; Γιατί εξ όσων γνωρίζω οι εντολές είναι για το πρώτο που φέρνει και έσοδα...

Οταν το γκρίζο τοπίο που μας ζώνει καθημερινά και οι πνιγερές οσμές του σάπιου συστήματος μας πνίγουν, ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί είναι το ξεφύλλισμα ποιημάτων με ιδεολογικό στίγμα και άποψη. Εφτασε στο γραφείο μας η παραπάνω ποιητική συλλογή του Δ. Παρασκευόπουλου από τις εκδ. Πάραλος. Ο συγγραφέας με καταγωγή από την Αρκαδία, όπου ζει μόνιμα, μπήκε από νωρίς στα βάσανα, έτσι δεν είναι τυχαίο ότι η ποίησή του διαπνέεται από τα ιδανικά της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής ισότητας. Εννοιες που σήμερα είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρες. Γράφει για παράδειγμα στο ποίημα με τίτλο «Ανεργία»: «Οι εξουσιαστές με τους νόμους/ το τραγούδι σου σώπασαν/ αναζήτησες ένα θαύμα/ στα «θα» της υπόσχεσης/ το χαμόγελο και τα λόγια/ και τη νύχτα κατάπινες/ με ορθάνοιχτο στόμα...». Καλή ανάγνωση.

Γρηγοριάδης Κώστας

διασχίζω την άφωνη πειθαρχία

που ιδρώνει στου εφήμερου το κενό

για να παραδοθεί στου χειμώνα τη νάρκη»

(Δ. Παρασκευόπουλος)

Συνεχίζουμε και σήμερα την καταγραφή των περιβαλλοντικών ζητημάτων, τα οποία παραμένουν «ανοιχτά» εδώ και χρόνια, αφού οι πράσινες κυβερνήσεις της παρελθούσας εικοσαετίας η μόνη σχέση που είχαν με το πράσινο ήταν οι πλαστικές (και άκρως κακόγουστες) σημαίες του κόμματός τους. Καμία ουσιαστική δράση υπέρ του περιβάλλοντος και μοναδική τους έγνοια τα «μεγάλα» έργα στους «μεγάλους» εργολάβους (τους). Εξ ου οι πολλές παραπομπές (και καταδίκες) από το ευρωπαϊκό δικαστήριο. Να σημειώσουμε, βέβαια, και το μπούκωμα συγκεκριμένων οικολογικών(;) ομάδων (sic) ως άλλοθι και την εξασφάλιση (βεβαίως - βεβαίως) της σιωπής τους, όπως και τη δημιουργία πάμπολλων ΜΚΟ - φαντασμάτων, που, στην κυριολεξία, πλούτισαν από ευρωπαϊκά προγράμματα για έργο (λέμε τώρα) που δεν έκαναν ποτέ. Λεπτομέρεια: Υπάρχει εισαγγελέας, άραγε, να ψάξει την υπόθεση; Εκεί στο ΥΠΕΞ που γινόταν το νταλαβέρι;

Το 1985 ο μακαρίτης Α. Τρίτσης, με τη σύμφωνη γνώμη πολλών επιστημονικών φορέων, θεσμοθέτησε το αυτονόητο. Το Ρυθμιστικό της Αθήνας. Αν και το νομοθέτημα δέχτηκε σκληρή κριτική (και ορθά), γιατί σε πολλά σημεία υπήρχαν κενά και δεν ήταν προσανατολισμένο σε κατευθύνσεις που θα έδιναν λύσεις ριζοσπαστικές και συνάμα αναγκαίες για τα εκρηκτικά προβλήματα της πρωτεύουσας, ήταν μια βάση συζήτησης και μια αρχή για παραπέρα βήματα, τα οποία, βεβαίως, θα γίνονταν ή όχι, ανάλογα με την πίεση και τους συσχετισμούς δύναμης που υπήρχαν τότε (και μετά). Είναι σαφές ότι ένα Ρυθμιστικό μεταξύ άλλων, εκτός από τεχνοκρατικές λύσεις, αποκρυσταλλώνει την κυρίαρχη ιδεολογία και προκρίνει συγκεκριμένα συμφέροντα (φανερά ή κρυφά). Αλλά αυτό είναι μια άλλη συζήτηση. Πέρασαν σχεδόν είκοσι χρόνια από τότε και ακόμα δεν έχουμε δει τα Προεδρικά Διατάγματα που αφορούν μεγάλες ενότητες της Αττικής. Οι πιέσεις που ασκούνται ήταν και είναι τεράστιες. Ενδεικτικά, αναφέρουμε ότι η Βορειοανατολική Αττική περιμένει ακόμα τη ...ρύθμισή της, όπως και η Μεγαρίδα. Περιοχές, δηλαδή, όπου οι φαύλοι οικοδομικοί συνεταιρισμοί έχουν στήσει ένα τρελό γαϊτανάκι συναλλαγής και συνδιαλλαγής με την πολιτική εξουσία, για ευνόητους λόγους. Ενθεν κακείθεν.

Και μόνον ο τρόπος που πολιτεύτηκε η προηγούμενη κυβέρνηση στο θέμα των απορριμμάτων, αρκεί για να αξιολογηθεί και να βαθμολογηθεί η απύθμενη ανικανότητά της, που μόνον αθώα δεν είναι. Γιατί, όπως έχουμε τονίσει και σε παλιότερα σημειώματα, η ιστορία έχει ουρά και μάλιστα μακριά. Οι ΧΥΤΑ, δηλ. οι Χώροι Υγειονομικής Ταφής των Απορριμμάτων (πάντα το ΠΑΣΟΚ ήταν ευρηματικό στην κατασκευή λέξεων, αλλά όχι της υλοποίησης έργων με φιλολαϊκό χαρακτήρα) ήταν ένα από τα πολλά πυροτεχνήματα που εκτόξευσαν οι υπεύθυνοι του «κινήματος», τόσο επί της Ανδρεϊκής λαϊκιστικής περιόδου, όσο και επί της Σημιτικής εκσυγχρονιστικής αποδόμησης των πάντων.Η κατάσταση είναι δραματική σ' όλο το γεωγραφικό μήκος και πλάτος της χώρας. Μια υπόθεση, που στοίχισε εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ στον ελληνικό λαό, κυρίως περιορίστηκε για μελέτες (αν μπορούμε να τις χαρακτηρίσουμε τέτοιες) που έμειναν στα συρτάρια. Μελέτες, που έγιναν από γνωστά (όχι για την εμπειρία, τη στελέχωση και την επάρκειά τους, αλλά για τις ιδιαίτερες σχέσεις τους με το καθεστώς) μελετητικά γραφεία, οι ιδιοκτήτες των οποίων (και όχι μόνον...) είδαν το κομπόδεμά τους να αυγατίζει θεαματικά. Ομως, εξακολουθούμε να είμαστε σχεδόν στο σημείο μηδέν, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Αθήνα. Μια πόλη που συγκεντρώνει σχεδόν το μισό πληθυσμό της χώρας (σ.σ. γνωστό χαρακτηριστικό των τριτοκοσμικών χωρών) βρίσκεται στο έλεος της λειτουργίας (ή καλύτερα υπολειτουργίας) των Λιοσίων και των παράνομων χωματερών. Η απροθυμία πολιτικής βούλησης για συγκεκριμένες (και κατατεθειμένες από την επιστημονική κοινότητα) λύσεις, είχε (και έχει) να κάνει, πέρα από το γνωστό «πολιτικό κόστος», το οποίο αποτελεί το φάρο του πολιτεύεσθαι του αστικού καθεστώτος, και με τεράστια οικονομικά συμφέροντα. Το όλο κύκλωμα των σκουπιδιών με τις παράνομες χωματερές (και τη διαλογή) έχει πολλά (πάρα πολλά) κοινά με τις επικρατούσες συνθήκες της νύχτας...

Αν το πιο σύντομο ανέκδοτο της δεκαετίας του ογδόντα ήταν ο «σοσιαλισμός», το αντίστοιχο ανέκδοτο από τα έργα και τις μέρες του εκσυγχρονισμού θα μπορούσε να ήταν το «κτηματολόγιο». Ενας διαφημιστικός πακτωλός που άγγιξε αστρονομικά ποσά και κατέληξε όπως πάντα στα ταμεία των γνωστών ιδιοκτητών ΜΜΕ - εργολάβων (αυτά τα δύο πάνε πακέτο) είχε κάνει επί μήνες πραγματική πλύση εγκεφάλου στους κατοίκους (και υπηκόους, για το καθεστώς) της χώρας, για το ...τιτάνιο έργο που επιτελείται και θα συντελεστεί,ώστε επιτέλους να μπει κάποια τάξη (η αναγκαιότητά του ποτέ δεν αμφισβητήθηκε και από κανέναν) στο επικρατούν χάος. Ισως είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρώπης, η οποία στερείται κτηματολογίου. Οι μελέτες ανατέθηκαν (όπως ανατέθηκαν) σε σειρά γραφείων με τη χρηματοδότηση της ΕΕ. Η ανικανότητα (στην καλύτερη περίπτωση) του ΥΠΕΧΩΔΕ, η παντελής ανυπαρξία ελεγκτικών μηχανισμών, η αδιαφάνεια, οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι και η γνωστή παραλυσία του κράτους (πώς αλλιώς μπορούν να γίνονται οι μπίζνες;) είχαν σαν αποτέλεσμα τα μπλεξίματα με το ευρωπαϊκό δικαστήριο και τις υπηρεσίες των Βρυξελλών και κυρίως τη μη ολοκλήρωση του έργου (όπως και κάθε προοπτικής για κάτι τέτοιο). Κερδισμένοι, όπως πάντα, η γνωστή συνομοταξία των εργολάβων - καταπατητών δημοσίων εκτάσεων, που εξακολουθούν να πλουτίζουν εις υγείαν των κορόιδων...