Και πάλι ο εκπαιδευτικός χώρος θρηνεί αθώα θύματα, μετά το πολύνεκρο ατύχημα (μάλλον για εγκληματική πράξη πρόκειται) στο γνωστό σημείο καρμανιόλα του Μαλιακού. Και πάλι τα κροκοδείλια δάκρυα των υπηρετών του δικομματισμού που προκαλούν, όχι μόνο αηδία, αλλά και αγανάκτηση. Και πάλι τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ πουλάνε φύλλα και τηλεοπτικό χρόνο πάνω στα πτώματα των παιδιών. Και πάλι ακούσαμε για μέτρα που θα (αν) παρθούν και έργα που (δε) θα γίνουν. Και πάλι αναδεικνύεται η διαπλοκή σε όλο της το μεγαλείο. Και πάλι ακούστηκαν οι αστειότητες περί «αυτοχρηματοδοτήσεων», που πάντα συνοδεύονται με αποικιακές συμβάσεις (βλ. αεροδρόμιο Σπάτων, Αττική Οδός, Ρίο - Αντίρριο κ.ο.κ.). Και πάλι το κράτος φαντάζει απόμακρος θεατής σ' ένα γαϊτανάκι τεράστιων συμφερόντων. Και πάλι όλα θα ξεχαστούν μετά από μερικές μέρες, όταν κοπάσει ο κουρνιαχτός. Και πάλι ο πόνος και τα τεράστια «γιατί» θα συνοδεύουν τις οικογένειες των θυμάτων για τον υπόλοιπο βίο τους. Χωρίς κανείς να δώσει απαντήσεις και να πράξει το παραμικρό...

Το ζήτημα των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για ένα έργο, σε σχέση με το κόστος κατασκευής του, ξανά στην επικαιρότητα. Μπορεί να γίνονται έργα αναγκαία και χωρίς περιβαλλοντικές καταστροφές; Η απάντηση είναι «Ναι», αν βγούμε από τις λογικές των «αυτοχρηματοδοτήσεων». Διαφορετικά, ο κατάλογος των θυμάτων θα αυξάνεται μαζί με την υποκρισία του καθεστώτος.

Αλήθεια, η δουλιά της είναι να κόβει κλήσεις για όσους δε φορούν κράνος ή ζώνη στο αυτοκίνητο ή να ελέγχει τα «Ρομποκόπ» της ασφάλτου, κ. Βουλγαράκη μας; Γιατί εξ όσων γνωρίζω οι εντολές είναι για το πρώτο που φέρνει και έσοδα...

Οταν το γκρίζο τοπίο που μας ζώνει καθημερινά και οι πνιγερές οσμές του σάπιου συστήματος μας πνίγουν, ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί είναι το ξεφύλλισμα ποιημάτων με ιδεολογικό στίγμα και άποψη. Εφτασε στο γραφείο μας η παραπάνω ποιητική συλλογή του Δ. Παρασκευόπουλου από τις εκδ. Πάραλος. Ο συγγραφέας με καταγωγή από την Αρκαδία, όπου ζει μόνιμα, μπήκε από νωρίς στα βάσανα, έτσι δεν είναι τυχαίο ότι η ποίησή του διαπνέεται από τα ιδανικά της ειρήνης, της δικαιοσύνης και της κοινωνικής ισότητας. Εννοιες που σήμερα είναι κάτι περισσότερο από επίκαιρες. Γράφει για παράδειγμα στο ποίημα με τίτλο «Ανεργία»: «Οι εξουσιαστές με τους νόμους/ το τραγούδι σου σώπασαν/ αναζήτησες ένα θαύμα/ στα «θα» της υπόσχεσης/ το χαμόγελο και τα λόγια/ και τη νύχτα κατάπινες/ με ορθάνοιχτο στόμα...». Καλή ανάγνωση.