Δεν πάει πολύς καιρός που το σύνολο των ελληνικών καναλιών, μηδέ εξαιρουμένων των κρατικών, μετέδωσαν στις ειδήσεις τους μια άκρως «σοβαρή» είδηση. Η εγκυμονούσα κ. Μπλερ δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι θα χρησιμοποιεί, για το τέκνο που περιμένει, οικολογικές πάνες ως απόδειξη των οικολογικών ευαισθησιών της. Σχόλια επί σχολίων που επικροτούσαν τις απόψεις της εν λόγω κυρίας και οι όπως πάντα αναλύσεις των τηλεοπτικών γλαστρών για τις ευαισθησίες που πρέπει να έχουμε απέναντι στο περιβάλλον, που δοκιμάζεται τις τελευταίες δεκαετίες και τα συναφή. Αναλύσεις που για κάποιον αδαή μπορεί να σήμαιναν ότι το περιβάλλον υποβαθμίζεται και κινδυνεύει από τις μη οικολογικές πάνες! Ετσι σε λίγο θα είναι είδηση αν λ.χ. η άλλη κυρία, η Χίλαρι Κλίντον, δηλώσει ότι θα πρέπει να επιβληθεί μέσω του ΝΑΤΟ στους λαούς του Ιράκ και της Γιουγκοσλαβίας η χρήση οικολογικών φερέτρων και σαβάνων για την προστασία του περιβάλλοντος. Αλήθεια πώς δεν το σκέφτηκε διαρκούσης της εκλογικής της καμπάνιας; Πάντως καιρό έχει ακόμα.

Σε δυο βδομάδες ξεκινά η δίκη των εννιά ακτιβιστών της οργάνωσης «Γκρίνπις» που συνέλαβε η τουρκική αστυνομία, επειδή διαμαρτυρήθηκαν τον περασμένο Οκτώβρη στο Βόσπορο για τα σχεδιαζόμενα πυρηνικά εργοστάσια. Ο τ. πρόεδρος της εν λόγω οργάνωσης και νυν υφυπουργός ΠΕΧΩΔΕ στην Ελλάδα κ. Ευθυμιόπουλος, που εξακολουθεί να διαλαλεί το πράσινο παρελθόν του, μήπως σκέφτεται να εκδηλώσει τη συμπαράστασή του στους παλιούς του συντρόφους; Κι αν ναι, πώς; Εν αναμονή.

Μια και ο λόγος για τα υπό κατασκευή πυρηνικά εργοστάσια στην Τουρκία, η «Γκρίνπις» μας θυμίζει ότι οι Τούρκοι σεισμολόγοι έχουν προβλέψει ότι υπάρχει πιθανότητα 50% στα επόμενα 40 χρόνια να εκδηλωθεί σεισμός 7 Ρίχτερ στον Κόλπο του Ακουγιού. Ολοι καταλαβαίνουμε πώς μεταφράζεται αυτό, εκτός ίσως από τους Τούρκους στρατοκράτες και τα ελληνικά «σαΐνια» του ΥΠΕΞ.

Συνεπές στο ραντεβού του, κυκλοφορεί - αυτή τη φορά και στα περίπτερα - το δεύτερο τεύχος του πολιτικού περιοδικού ΣΤΙΓΜΑ. Με ένα μεγάλο αφιέρωμα στην Πρωτομαγιά, κείμενα για τις εκτιμήσεις των εκλογών και την προοπτική του Μετώπου, οικονομικές αναλύσεις, εργατικά, πολιτιστικά και θεωρητικά θέματα, σχόλια της επικαιρότητας κι όπως πάντα αρκετές «πράσινες» σελίδες. Στο κείμενο «Οικολογία και Αριστερά» γίνεται μια πρώτη προσέγγιση της συνάντησης της Αριστεράς με την Οικολογία και καλύτερα με κάποιες συνιστώσες της που δε μένουν στο γραφικό ή το απολιτικό (κοινωνική οικολογία, οικοσοσιαλισμός, άμεση δημοκρατία). Ενα δεύτερο κείμενο με τίτλο «Η Οδηγία 90/220 και τα οικοαριστεροπαιδάκια» αναλύει τη στάση γνωστών και μη εξαιρετέων ευρωδιαιτούμενων που δηλώνουν «αριστεροί και οικολόγοι» την ίδια στιγμή που κάνουν την «πάπια» για τους γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς. Τέλος, υπάρχει μια ανάλυση για τον Ιππόδρομο και την παραλία Φαλήρου ενόψει Ολυμπιάδας με τίτλο «Το χρονικό ενός διαπλεκόμενου εγκλήματος και η αντίσταση των πολιτών». Μια εκδοτική προσπάθεια που αξίζει να στηριχτεί.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τα σχέδια της κατασκευής πυρηνικών εργοστασίων στη χώρα αυτή χρονολογείται από τη δεκαετία του εξήντα. Το 1967 στο παρά πέντε σταματά η κατασκευή ενός αντιδραστήρα βαρέοςύδατος ισχύος 400 μεγαβάτ η ολοκλήρωση και η λειτουργία του οποίου προβλεπόταν για το 1977. Αιτία ματαίωσης, ένα από τα συνήθη στρατιωτικά πραξικοπήματα και οι διαφορετικές προτεραιότητες που τότε έθεσε. Το 1975 μετά από συζητήσεις αποφασίζεται η κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στο Ακουγιού και δυο χρόνια μετά ο Ετσεβίτ προκρίνει την προσφορά των σουηδικών εταιριών Asea Atom- Stal Laval όχι μόνο για την κατασκευή, αλλά και για την παροχή καυσίμων, όπως και για τη χρηματοδότηση της επένδυσης. Και πάλι το σχέδιο ναυαγεί μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980. Λίγα χρόνια μετά και πάλι ξεκινά η συζήτηση για την απόκτηση πυρηνικών εργοστασίων. Αυτή τη φορά γίνεται λόγος και για δεύτερη μονάδα δυτικά της Σινώπης στη Μαύρη Θάλασσα. Η Τουρκία κατηγορείται ότι συνεργάζεται με το Πακιστάν για την απόκτηση πυρηνικής τεχνογνωσίας, βοηθώντας το τελευταίο στην προμήθεια πυρηνικών υλικών από τη Δύση. Παρ' όλες τις αντιδράσεις οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν.

Ο διεθνής σάλος μάλλον είχε να κάνει με την επιλογή των εταιριών, παρά με την ουσία του προβλήματος. Ετσι για το Ακουγιού «επιλέγονται» η Καναδική AECL και η Γερμανική KWU και για τη Σινώπη η Αμερικανική General Electric. Το συνολικό κόστος υπολογίστηκε 3,4 δισ. δολάρια. Οι τρεις συμφωνίες ναυαγούν για μια σειρά από λόγους, μεταξύ των οποίων η σεισμικότητα του εδάφους. Μόνο η καναδική εταιρία παρέμεινε στις διαπραγματεύσεις που ξεκινά έναν κύκλο συζητήσεων με τους Τούρκους το 1985. Το ατύχημα του Τσερνόμπιλ ένα χρόνο μετά και οι ενδοιασμοί της καναδικής κυβέρνησης για τη χορήγηση δανείου 1 δισ. δολαρίων-κάτω από την πίεση του αντιπυρηνικού κινήματος- οδηγούν εκ νέου σε ναυάγιο τα σχέδια της Αγκυρας.

Οι στρατηγοί όμως επιμένουν. Το Μάη του 1988 έρχονται σε συμφωνία με την Αργεντινή, για δεκαπενταετή συνεργασία στον τομέα της πυρηνικής ενέργειας και το 1990 οι δυο χώρες συμφωνούν στην κατασκευή δυο εργοστασίων, ένα σε καθεμιά. Οι Τούρκοι θα αναλάμβαναν το οικονομικό κόστος και οι Αργεντινοί την τεχνογνωσία. Το 1991 η συμφωνία ακυρώνεται, γιατί κρίθηκε πως η συζητούμενη τεχνολογία κρίθηκε ανεπαρκής και ξεπερασμένη. Το 1993, με πρόσχημα τα ενεργειακά της προβλήματα, η Τουρκία ξαναβάζει στο τραπέζι το πυρηνικό πρόγραμμα, με πρώτο ζητούμενο το σταθμό Ακουγιού. Ετσι το 1995 υπογράφεται μια κατ' αρχήν συμφωνία με τη Νότια Κορέα. Παράλληλα, το 1997 εμφανίζεται και πάλι στα σχέδια και ο αντιδραστήρας στη Σινώπη, με στόχο να λειτουργήσει το 2010. Στις 28-4-1997 οι Τούρκοι ζητούν προσφορές για το Ακουγιού. Τρεις όμιλοι εταιριών καταθέτουν προσφορές στους οποίους εμπλέκονται χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Ιαπωνία και η Γερμανία. Η τελική επιλογή δεν έχει ακόμα ανακοινωθεί, επειδή τα συμφέροντα είναι μεγάλα και πρέπει να γίνουν οι αναγκαίες ρυθμίσεις, που δε θα θίξουν τις υφιστάμενες συμμαχίες. Πάντως, στρατοκράτες και οικονομικό κατεστημένο της Αγκυρας σχεδιάζουν να εγκαταστήσουν μέσα στην προσεχή εικοσαετία δέκα πυρηνικούς αντιδραστήρες ισχύος 10.000 μεγαβάτ, οπότε όλοι οι ενδιαφερόμενοι θα έχουν λαμβάνειν το κατιτί τους.

Αλήθεια, τι έχει να πει για όλα αυτά ο λαλίστατος υπουργός Εξωτερικών της χώρας μας, πέρα από τις κρίσεις του για τα πανέμορφα τουρκικά μανεκέν, που παρέλασαν εμπρός του σε μια από τις εκεί επισκέψεις του στα πλαίσια της «ελληνοτουρκικής φιλίας; Εκτός κι αν οι περίφημοι συμβουλάτορές του εισηγούνται ότι το θέμα δε μας αφορά»..