Πριν από δυο μέρες, την Πέμπτη που μας πέρασε, υποτίθεται ότι ήταν η μέρα για την ειρήνη. Ξέρετε από αυτές που συνήθως έχουν οριστεί από διεθνείς οργανισμούς, κυρίως τον ΟΗΕ, για να γίνεται κάποια εκδηλωσούλα η οποία θα ξεχαστεί την επόμενη μέρα. Μάλιστα όταν πρόκειται για την ειρήνη, η φάρσα είναι ακόμα μεγαλύτερη, από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός αιματοκυλά όλον τον πλανήτη. Η λαλίστατη κ. Γιαννάκου μαζί με τους «σοφούς» της, απασχολημένοι με την εξόντωση των εκπαιδευτικών και των φοιτητών..., λησμόνησαν να υπενθυμίσουν στα σχολεία για τη σημασία της ειρήνης και να γίνουν εκδηλώσεις με τη συμμετοχή των μαθητών. Αλλά τι να τους έλεγαν; Για την εμπλοκή της χώρας μας στο Λίβανο και το Αφγανιστάν; `Η μήπως τις πομπές μας στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία; Φρονίμως λοιπόν έπραξαν!

Συζήτηση σε φοιτητικό στέκι στη Νομική. Θέμα τους αν το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι η «επιτροπή ανταγωνισμού», η «επιτροπή προσωπικών δεδομένων» ή η «επιτροπή των σοφών» του ΥΠΕΠΘ. Ελα μου ντε;

Πάλι ψέκασαν με τα επικίνδυνα χημικά τους τη βδομάδα αυτή. Ναυτεργάτες στον Πειραιά και δασκάλους και φοιτητές στη Βασιλίσσης Σοφίας. Κανένας εισαγγελέας ευκαιρεί να εξετάσει την υπόθεση αυτή ή μήπως κάνει τζιζ;

Από τις εκδόσεις «Φιλιππότη» κυκλοφόρησε πρόσφατα το εν λόγω βιβλίο με την υπογραφή του Αντώνη Καπετάνου, ενταγμένο στη σειρά «βιβλία για την Αθήνα» που ο αριθμός τους έφτασε τα τριάντα πέντε. Δασολόγος - περιβαλλοντολόγος ο συγγραφέας, με πλούσια επιστημονική εμπειρία, επιχειρεί να προσεγγίσει ζητήματα που αφορούν το παρόν και κυρίως το μέλλον της πρωτεύουσας. Αλλά μέσα από το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης της Αθήνας, γίνεται άμεσα η σύνδεση με το αναπτυξιακό πρότυπο που ακολουθήθηκε στη χώρα μας. Επιστημονικά θα λέγαμε εκλαϊκευμένο βιβλίο με ξεκάθαρες τοποθετήσεις, (σ.σ. ανεξάρτητα αν υπάρχουν επιμέρους διαφωνίες), ο Α.Κ. διατυπώνει εν κατακλείδι την άποψη πως «σκοτώνοντας την Αθήνα είναι σα να σκοτώνουμε το παρελθόν μας, την ιστορία μας και το μέλλον μας». Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει;

Είναι ασύλληπτα γελοίοι, εκτός και από επικίνδυνοι, οι περισσότεροι πρασινογαλάζιοι δήμαρχοι και ευστοχότατα έχουν χαρακτηριστεί ως το μακρύ χέρι της εξουσίας. Ενόψει των επερχόμενων εκλογών κάνουν ό,τι μπορούν για να μαζέψουν ψήφους από τους πολίτες. Εκτός από τα πάμπολλα και συνήθη ΘΑ, τις (ανεκπλήρωτες) υποσχέσεις τους, τη διαπλοκή με κατασκευαστικές (και όχι μόνο) εταιρείες, εξαπολύουν φωτοβολίδες, προσδοκώντας ότι όλο και κάποιο ψηφοφόρο θα παγιδεύσουν, έτσι ώστε να τους «τιμήσει» (σ.σ. έτσι το λένε τώρα) με την ψήφο τους. Ενα οργανωμένο σχέδιο εξαπάτησης με την υποστήριξη επικοινωνιολόγων και εταιρειών δημοσίων σχέσεων στήθηκε, για άλλη μια φορά, με τη σύγχρονη ροή πακτωλού χρημάτων «αγνώστου» προελεύσεως, χωρίς καμία «αρχή» να θέσει επί της ουσίας ζητήματα χρηματοδότησης. Καλά, επί της δεοντολογίας δε συζητάμε...

Σε μεγάλο δήμο της Β` Αθηνών, που την τελευταία οχταετία η δημοτική αρχή απαρτίζεται από το εταιρικό δίδυμο ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ, μοιράστηκαν πριν από τρεις βδομάδες σακούλες για να τοποθετούν οι δημότες ειδικά απορρίμματα για ανακύκλωση (σ.σ. χαρτί και αλουμινένια κουτιά) χωρίς να υπάρχουν πουθενά ειδικοί κάδοι. Μετά το πρώτο σοκ κι αφού το γεγονός σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως, τοποθετήθηκαν σε ορισμένα σημεία και μπλε κάδοι για το σκοπό αυτό. Καμιά ενημέρωση των κατοίκων δεν έγινε, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές, και φυσικά τα σχολεία αγνοούν τις «καινοτόμες» πρωτοβουλίες της δημοτικής αρχής. Οχι πως είναι κακό μακροπρόθεσμα αυτό που έγινε. Αλλά το ερώτημα που εγείρεται είναι «καλά, τώρα το θυμήθηκαν»; Στο «παρά πέντε» των εκλογών; Τόσα χρόνια τι έκαναν; Σχεδίαζαν και μελετούσαν το χρώμα των κάδων; Είναι βέβαιο ότι πρόκειται για άλλη μια φωτοβολίδα, με ημερομηνία λήξης και το μόνο που θα μείνει είναι το φέσι στους δημότες από τους κάδους και τις σακούλες. Και διηγώντας τα να κλαις...

Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι γνωστή η καραμέλα του υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια (σ.σ. ξεκίνησε από εκείνους τους απιθανοαπίθανους υπουργούς του ΠΑΣΟΚ και τη σκυτάλη πήρε η γαλάζια Αντουανέτα της οδού Μητροπόλεως), περί αξιολόγησης στο χώρο της εκπαίδευσης. Για τους εκπροσώπους του δικομματισμού, όλα τα ζητήματα της Παιδείας αρχίζουν και τελειώνουν με την αξιολόγηση. Δηλαδή, για τους υποψιασμένους, πρόκειται για την πλήρη χειραγώγηση του εκπαιδευτικού σώματος, ενώ το κύριο μέλημά τους είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση της Παιδείας. Εστω κι αν τυπικά η εκπαίδευση συνταγματικά ορίζεται ως δημόσιο αγαθό.

Το εγχείρημα έχει ξεκινήσει από τους δυο υπέρμαχους του νεοφιλελευθερισμού και υπό την υψηλή εποπτεία του ΟΟΣΑ και φυσικά της ΕΕ. Ηδη, τα περισσότερα μεταπτυχιακά προγράμματα των πανεπιστημίων υλοποιούνται «επί πληρωμή» και σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν τα δίδακτρα πανεπιστημίων του εξωτερικού. Για να μη συζητήσουμε τις διαδικασίες επιλογής των φοιτητών. Το συμβάν με το μακαρίτη καθηγητή Αλεξανδρόπουλο στην Κρήτη είναι νωπό, ανεξάρτητα αν ΜΜΕ και πανεπιστήμιο προσπαθούν να το κάνουν γαργάρα.

Εδώ και δεκαετίες, στο χώρο της προσχολικής αγωγής ανθούν οι ιδιωτικοί βρεφονηπιακοί σταθμοί, μια και το κράτος αρνείται να καλύψει πλήρως τις ανάγκες της χώρας. Παράλληλα, τα ιδιωτικά σχολεία στο χώρο της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης λειτουργούν σχεδόν ανεξέλεγκτα, ιδιωτικά ΙΕΚ ξεφυτρώνουν καθημερινά, όπως και ιδιωτικά κέντρα ελευθέρων σπουδών, που έχουν βαπτιστεί ως «ιδιωτικά πανεπιστήμια» ή παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων εξαπατώντας γονείς και μαθητές, με το κράτος (και τη Δικαιοσύνη) αμέτοχους ...παρατηρητές (και υποστηρικτές τους). Οι αλλαγές που ετοιμάζονται από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με την αναθεώρηση του Συντάγματος και τα υπό ψήφιση νομοσχέδια, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπόσχονται ακόμα «καλύτερες μέρες» στους ιδιώτες - δυνάμει πρυτάνεις!!

Αφορμή για το παρόν σημείωμα μια καραμπινάτη περίπτωση για το πώς εννοούν οι καρεκλοκένταυροι οπαδοί της «μεταρρύθμισης» την αξιολόγηση, τα κριτήρια που παίρνουν υπόψη τους και τις διαθέσεις τους. Στις πρόσφατες κρίσεις για την επιλογή υπευθύνων Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης (ΠΕ) σε περιοχή της Αθήνας, για την πρωτοβάθμια εκπαίδευση, συνέβη το εξής καταπληκτικό, που μόνον η «επιτροπή των σοφών» με τα γραφικά μέλη της θα μπορούσε να ερμηνεύσει. Δεν επελέγη εκπαιδευτικός με MASTER στην Περιβαλλοντική Εκπαίδευση (σ.σ. με βαθμό άριστα) και δημοσιεύσεις σε επιστημονικά περιοδικά και προκρίθηκαν δυο άτομα, τα οποία δεν είχαν ούτε ένα μεταπτυχιακό τίτλο. Ο ένας συμμετείχε στην εκδοτική ομάδα ενός επαρχιακού περιοδικού και ο άλλος ήταν υπεύθυνος την προηγούμενη περίοδο (σ.σ. χωρίς την παραμικρή εξειδίκευση).

Η λογική ήταν κάτι παραπάνω από σαφής. Παίρνουμε τον έναν (το δικό μας) κι έναν πράσινο (τον προηγούμενο) για να κρατάμε τις ισορροπίες και να μην έχουμε φασαρίες και διαπληκτισμούς με τους εταίρους μας. Τίμια μοιρασιά. Δε λέμε. Οσο για την επιστήμη και πιο συγκεκριμένα την περιβαλλοντική εκπαίδευση, ποιος νοιάζεται. Οι καρέκλες (και τα απορρέοντα εξ αυτών επιδόματα) μας ενδιαφέρουν. Εξάλλου αυτοί θα τους μαζεύουν ψήφους αύριο μεθαύριο. Τα υπόλοιπα είναι ψιλά γράμματα για τους «αγιατολάχ του μονεταρισμού». Ούτως ή άλλως, για άλλοθι θέλουν την ΠΕ στα σχολεία. Οπότε...