Πριν από δυο μέρες, την Πέμπτη που μας πέρασε, υποτίθεται ότι ήταν η μέρα για την ειρήνη. Ξέρετε από αυτές που συνήθως έχουν οριστεί από διεθνείς οργανισμούς, κυρίως τον ΟΗΕ, για να γίνεται κάποια εκδηλωσούλα η οποία θα ξεχαστεί την επόμενη μέρα. Μάλιστα όταν πρόκειται για την ειρήνη, η φάρσα είναι ακόμα μεγαλύτερη, από τη στιγμή που ο ιμπεριαλισμός αιματοκυλά όλον τον πλανήτη. Η λαλίστατη κ. Γιαννάκου μαζί με τους «σοφούς» της, απασχολημένοι με την εξόντωση των εκπαιδευτικών και των φοιτητών..., λησμόνησαν να υπενθυμίσουν στα σχολεία για τη σημασία της ειρήνης και να γίνουν εκδηλώσεις με τη συμμετοχή των μαθητών. Αλλά τι να τους έλεγαν; Για την εμπλοκή της χώρας μας στο Λίβανο και το Αφγανιστάν; `Η μήπως τις πομπές μας στο Ιράκ και τη Γιουγκοσλαβία; Φρονίμως λοιπόν έπραξαν!

Συζήτηση σε φοιτητικό στέκι στη Νομική. Θέμα τους αν το πιο σύντομο ανέκδοτο είναι η «επιτροπή ανταγωνισμού», η «επιτροπή προσωπικών δεδομένων» ή η «επιτροπή των σοφών» του ΥΠΕΠΘ. Ελα μου ντε;

Πάλι ψέκασαν με τα επικίνδυνα χημικά τους τη βδομάδα αυτή. Ναυτεργάτες στον Πειραιά και δασκάλους και φοιτητές στη Βασιλίσσης Σοφίας. Κανένας εισαγγελέας ευκαιρεί να εξετάσει την υπόθεση αυτή ή μήπως κάνει τζιζ;

Από τις εκδόσεις «Φιλιππότη» κυκλοφόρησε πρόσφατα το εν λόγω βιβλίο με την υπογραφή του Αντώνη Καπετάνου, ενταγμένο στη σειρά «βιβλία για την Αθήνα» που ο αριθμός τους έφτασε τα τριάντα πέντε. Δασολόγος - περιβαλλοντολόγος ο συγγραφέας, με πλούσια επιστημονική εμπειρία, επιχειρεί να προσεγγίσει ζητήματα που αφορούν το παρόν και κυρίως το μέλλον της πρωτεύουσας. Αλλά μέσα από το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης της Αθήνας, γίνεται άμεσα η σύνδεση με το αναπτυξιακό πρότυπο που ακολουθήθηκε στη χώρα μας. Επιστημονικά θα λέγαμε εκλαϊκευμένο βιβλίο με ξεκάθαρες τοποθετήσεις, (σ.σ. ανεξάρτητα αν υπάρχουν επιμέρους διαφωνίες), ο Α.Κ. διατυπώνει εν κατακλείδι την άποψη πως «σκοτώνοντας την Αθήνα είναι σα να σκοτώνουμε το παρελθόν μας, την ιστορία μας και το μέλλον μας». Ποιος θα μπορούσε να διαφωνήσει;