Οι κορδέλες - εναέριες και επίγειες - μας τελείωσαν από το αεροδρόμιο «Ελ. Βενιζέλος», όπως και τα ταρατατζούμ των κυβερνητικών στελεχών. Τι έμεινε από τη φιέστα; Το απόλυτο χάος. Αφάνταστη ταλαιπωρία στους πολίτες, που έπρεπε να ταξιδέψουν με πολύωρες καθυστερήσεις και απώλειες αποσκευών, ακύρωση δεκάδων πτήσεων, εκνευρισμός και ένταση, η οποία σημειωτέον είναι χρυσοπληρωμένη από την τσέπη των επιβατών. Ο εκσυγχρονισμός στο απόγειό του. Τώρα, τι τους πείραζε, αν τα εγκαίνια γινόταν το φθινόπωρο, έτσι ώστε να υπήρχε περισσότερος χρόνος για την προετοιμασία του προσωπικού και να μην υπάρχει ο κίνδυνος για διεθνή εξευτελισμό, ενόψει της τουριστικής περιόδου, κανείς δεν ξέρει. Η κρίση στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ έπρεπε να εκτονωθεί και σ' αυτές τις περιπτώσεις τα πανηγύρια είναι καλό φάρμακο. Μόνο, που, στην περίπτωσή μας, μιλάμε για το φιάσκο της χρονιάς. Είναι βέβαιο ότι στην πορεία η κατάσταση θα ομαλοποιηθεί. Ομως, η ταλαιπωρία θα συνεχιστεί με τους χρόνους μετακίνησης, που θα στρέψουν μέρος των επιβατών σε άλλα μέσα. Αλλη μια λανθασμένη επιλογή (μάλλον επιβληθείσα;) στο μεγάλο κατάλογο των γιαλατζί - σοσιαλιστών και των εταίρων τους νεοδημοκρατών, για να μην ξεχνάμε τον έτερο πυλώνα του συστήματος.

Θα μπορούσε ο θεατρικός συγγραφέας κ. Διαλεγμένος να συγγράψει το δεύτερο μέρος της μεγάλης επιτυχίας του «Χάσαμε τη θεία, στοπ», με υλικό που θα αντλήσει από την περίπτωση του Εθνικού Κτηματολογίου. Είμαστε από αυτούς που επιμέναμε από την αρχή, ότι, όπως κινείται το πράγμα, Κτηματολόγιο θα ακούμε και Κτηματολόγιο δε θα βλέπουμε. Τα γεγονότα έρχονται να επιβεβαιώσουν την αρχική μας εκτίμηση. Σπαταλήθηκε το 83% του προϋπολογισμού και παραδόθηκε το 21% της δουλιάς. Πότε θα κοπούν εδώ οι κορδέλες, κύριοι του ΥΠΕΧΩΔΕ;

Ο επίτροπος Barnier δήλωσε πριν από λίγο καιρό, στο Ευρωκοινοβούλιο, ότι το 48% των συγχρηματοδοτούμενων έργων, μεταξύ Ιουλίου 1998 και Αυγούστου 2000, παρουσιάζουν σοβαρές παραλείψεις. Σωπάστε, καλέ! Εδώ τα πάντα κινούνται με διαφάνεια και προγραμματισμό. Μάλλον πρόκειται περί λάθους των ελεγκτών σας...

Ο Χιλιανός Λουίς Σουπέλδοβα είναι μια ξεχωριστή περίπτωση των συγγραφέων της Λατινικής Αμερικής. Με έντονη πολιτική δράση ενάντια στο τότε δικτατορικό καθεστώς του Πινοσέτ, φυλακίστηκε και απελάθηκε από τη χώρα του. Μετά από περιπλάνηση αρκετών χρόνων σε γειτονικές χώρες και την ένταξή του στο διεθνές τάγμα «Σιμόν Μπολιβάρ», που πολέμησε για την απελευθέρωση της Νικαράγουας, έζησε έξι μήνες στη ζούγκλα του Αμαζόνιου κοντά στη φυλή των Ινδιάνων Σουάρ. Την εμπειρία αυτή, μας μεταφέρει στο συγκεκριμένο βιβλίο και κυρίως την αγάπη του για τον Αμαζόνιο. Για τον επίγειο παράδεισο του δάσους του Αμαζονίου, του βασικότερου πνεύμονα της Γης που απειλείται με καταστροφή, έχουν γραφεί δεκάδες βιβλία. Επιστημονικά και λογοτεχνικά. Σίγουρα, τις πρώτες θέσεις της δεύτερης κατηγορίας καταλαμβάνει το εν λόγω βιβλίο, που μεταφράστηκε σε πάρα πολλές γλώσσες και στη χώρα μας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΟΠΕΡΑ».

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο βασικός πυρήνας των μελών και στελεχών τους προερχόταν από την Αριστερά, μια και οι τότε συνθήκες ήταν πολύ δύσκολες να έχουν διαφορετική πολιτική έκφραση, αλλά και από το φεμινιστικό κίνημα, όπως και από τα κινήματα ειρήνης. Ομως από την αρχή ήταν κάτι σαφές. Υπήρχε έλλειψη σαφούς πολιτικής, με αποτέλεσμα να εκδηλώνονται ακραίες (εξ αριστερών και εκ δεξιών) επιλογές σε πάρα πολλά ζητήματα, ξαφνιάζοντας συχνά ακόμα και τα μέλη τους και σίγουρα αυτούς που τους παρακολουθούσαν με συμπάθεια. Η κοινωνική οικολογία, δηλαδή η θεωρία που συνδέει την οικολογία με ένα διαφορετικό (αντικαπιταλιστικό) μοντέλο διακυβέρνησης ήταν έξω από τη λογική τους και η δράση τους ήταν συνδεδεμένη με συγκεκριμένα (και περιορισμένα) ζητήματα, τα οποία χάθηκαν (ή εκφυλίστηκαν) κι αυτά στη διαδρομή. Ως αποκορύφωμα του οπορτουνισμού τους είχαμε τη συγκρότηση του «κόκκινο»πράσινου μετώπου, με τους σοσιαλδημοκράτες του Σρέντερ. Ο τελευταίος προσφέροντάς τους δυο τρία υπουργεία και θέσεις στον κρατικό μηχανισμό εξασφάλισε αριστερό άλλοθι «μισοτιμής», για να εκτοπίσει τους χριστιανοδημοκράτες από την εξουσία και να συμβάλει στο εγχείρημα, με το θίασο μαριονετών Μπλερ και Ζοσπέν (υπό την υψηλή καθοδήγηση του Κλίντον), της κατάργησης των κατακτήσεων των εργαζομένων στην Ευρώπη, την ισχυροποίηση της στρατιωτικής μηχανής του ΝΑΤΟ, το μοίρασμα των αγορών στις νέες συνθήκες της παγκοσμιοποίησης και το διαμελισμό των Βαλκανίων.

Ετσι δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι στον πιο απάνθρωπο και ξεδιάντροπο πόλεμο που έγινε πριν από δυο χρόνια στη Γιουγκοσλαβία, πρώτο βιολί ήταν ο ανεκδιήγητος «πράσινος» Φίσερ, που έδωσε με τον επίσης μεταλλαγμένο Κονμπετίτ το «πράσινο» φως για τους ανελέητους βομβαρδισμούς σε μια κυρίαρχη χώρα, καταστρέφοντας την οικονομία και το περιβάλλον της (η διαστροφή της οικολογίας) και δολοφονώντας αμάχους και παιδιά. Κι όλα αυτά στο όνομα της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων!! Οι ειρηνιστές μετατράπηκαν σε στυγνούς μιλιταριστές και οι πολέμιοι των πυρηνικών, ακόμα και για ειρηνική χρήση (αν έχει νόημα η διάκριση αυτή) σε υποστηριχτές των βομβαρδισμών με απεμπλουτισμένο ουράνιο. Οσο για την κυβερνητική απόφαση για το κλείσιμο των πυρηνικών εργοστασίων της Γερμανίας σε τριάντα χρόνια, μόνο ως φάρσα μπορεί να εκληφθεί μια και τίποτα δε δεσμεύει την τότε κυβέρνηση να εφαρμόσει την απόφαση αυτή. Για ένα κουρελόχαρτο πρόκειται χωρίς την παραμικρή δόση σοβαρότητας και δεσμεύσεων. Λόγοι εντυπωσιασμού για τους αφελείς. Ας μην ξεχνάμε ότι αποφασίστηκε από τους «κοκκινο»-πράσινους η μεταφορά πυρηνικών αποβλήτων από τη Γαλλία που σε παλιότερες εποχές θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών και δυναμικών αντιδράσεων. Οι τελευταίες σήμερα έχουν μετατραπεί σε χλιαρές ανακοινώσεις τύπου που εκφράζουν τον σκεπτικισμό και τον προβληματισμό μιας τέτοιας απόφασης! Αυτοί που διαμαρτυρήθηκαν την προηγούμενη βδομάδα είναι εκτός των τειχών. Να σημειώσουμε ότι η αριστερή πτέρυγα των πρασίνων έχει από καιρό αποχωρήσει, δημιουργώντας διάφορα νέα σχήματα. Πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή της Γιούτα Ντίντφουρτ, για την οποία είχαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε το συγγραφικό της έργο σε παλιότερο σημείωμά μας. Οσο για κάποιους που επέμεναν να δώσουν τη μάχη τους μέσα από το κόμμα έχουν περιθωριοποιηθεί. Το πάνω χέρι έχουν οι θιασώτες της κεντροαριστερής συνδιαχείρισης και των καρπών που αυτή επιφέρει.

Ομως όλα έχουν το τίμημά τους. Η δύναμη των Πρασίνων έχει περιοριστεί σημαντικά, παρά την πολλαπλή υποστήριξη που τους παρέχουν τα μέσα προβολής που τους θεωρούν πλέον ως βασικό συστατικό της ομαλότητας του (σχεδόν) διπολικού συστήματος της χώρας τους. Απανωτές εκλογικές ήττες έχουν σημειωθεί στις εκλογικές αναμετρήσεις των ομόσπονδων κρατιδίων της Γερμανίας ακόμα και σε κάποια που είχαν μεγάλη δύναμη. Ετσι βαφτίζοντας ψάρια τα κοτόπουλα εμφανίζουν ως νίκες ακόμα κι όταν χάνουν ποσοστά της τάξης του 2%, όπως συνέβη στις εκλογές της Εσσης. Ενόψει των επερχόμενων ομοσπονδιακών εκλογών του 2002 πραγματοποίησαν πριν από λίγο διάστημα συνέδριο, επιχειρώντας ένα «αριστερό» λίφτινγκ με κάποια πρόσωπα άφθαρτα, αλλά που η σχέση τους με την οικολογία και την Αριστερά έχει πάρει διαζύγιο από χρόνια. Το πόσο αριστερά ήταν φάνηκε από τη στάση τους με τους πυρηνικούς ακτιβιστές. Απλά τους έκλεισαν την πόρτα, επειδή αποτελούσαν ξένο σώμα. Κι ο κατήφορος συνεχίζεται.