Οσο κι αν προσπάθησαν χέρι - χέρι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να υποβαθμίσουν και να αποκλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις στο χώρο της εκπαίδευσης, τόσο αυτές φούντωσαν. Οσο κι αν προσπαθούν τα διάφορα «παπαγαλάκια» του δικομματισμού στα κανάλια, να εμφανίσουν ως «μαξιμαλιστικά» τα οικονομικά αιτήματα των εκπαιδευτικών, τόσο ο κόσμος πεισμώνει. Ολος ο κόσμος. Διότι κανένας εργαζόμενος δε βρίσκει «υπερβολικό» το να ζει με άνεση, μόνο από το μισθό του. Γιατί λοιπόν, είναι υπερβολικό όταν το ζητάει ο δάσκαλος; Μήπως, επειδή μετά από τρία - τέσσερα χρόνια διεκδίκησης πήραν μια υπόσχεση για ένα επίδομα που τελικά θα λάβουν το... 2009! Μα οι εκπαιδευτικοί δεν είναι συντεχνιακοί ζητιάνοι, δεν είναι επαίτες για μερικά ψίχουλα, είναι κομμάτι της εργατικής τάξης με την ιδιαιτερότητα μάλιστα, ότι λόγω θέσης αποτελούν «παράδειγμα» για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης, για τα παιδιά, τη νεολαία.

Εξάλλου, κι η ίδια η απάντηση του πρωθυπουργού προς τους εκπαιδευτικούς, ότι δεν μπορεί να «υπονομεύσει το μέλλον της χώρας», είναι ένα μήνυμα προς όλους τους εργαζόμενους. Ομως, αλήθεια, ποιον ωφελεί τελικά το «μέλλον της χώρας» όταν οι εργαζόμενοι βαρυγκωμούν; Βέβαια, πρέπει να σημειώσουμε ότι στόχος της συγκεκριμένης συνάντησης (όπως επίσης και της κίνησης του ΠΑΣΟΚ για να μη συζητηθεί η ενδεχόμενη αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος) ακόμα και μ' αυτή τη σκληρή στάση ήταν η αποκλιμάκωση των αγώνων στην Παιδεία.

Κι αν λάβει κανείς υπόψη του όσα ήδη δρομολογούνται ως «μεταρρυθμίσεις» και «καινοτομίες» στην πορεία χτισίματος του σχολείου της αγοράς, αντιλαμβάνεται ότι μόνο οι ώρες και τα λεπτά που δεν αφιερώνονται στον αγώνα για την απόκρουση αυτών των αλλαγών, είναι πραγματικά χαμένα. Ο αγώνας για την Παιδεία δεν καθυστερεί τη μόρφωση του παιδιών, ούτε φυσικά την προετοιμασία τους για τις εξετάσεις. Μόνο τα διεκδικητικά πλαίσια που δε συγκρούονται με τον πυρήνα των αντιεκπαιδευτικών, αντιλαϊκών αλλαγών καθυστερούν την ενδυνάμωση του κινήματος της Παιδείας, τη σύνδεσή του με το εργατικό κίνημα. Ομως η δυναμική των κινητοποιήσεων που ξεδιπλώθηκαν το προηγούμενο διάστημα, ήταν τέτοια που βοηθούσε και την ωρίμανση των διεκδικήσεων των εκπαιδευτικών.

Οταν ο δάσκαλος έχει απέναντί του το γονιό του παιδιού του Δημοτικού, δεν μπορεί να μην τον πιάνει από το χέρι για να βροντοφωνάξουν μαζί «όχι» στο «ευέλικτο» σχολείο, που έχει για κακοπληρωμένο «εμποροϋπάλληλο» τον εκπαιδευτικό και για πελάτες τους μαθητές και τους γονείς. Δεν μπορεί να μην αντιστέκονται μαζί στους χορηγούς που καραδοκούν να συμπληρώσουν τα ψίχουλα της κρατικής υποχρηματοδότησης με αντάλλαγμα να πατήσουν πόδι στο περιεχόμενο της εκπαίδευσης. «Αυτή η μεταρρύθμιση θα μας τα πάρει όλα... σε λίγο τα σχολεία μας θα γράφουν κόκα - κόλα», φωνάζουν στα συλλαλητήρια εκπαιδευτικοί και μαθητές, περιγράφοντας το τι έρχεται...

Δεν μπορεί ο εκπαιδευτικός να μην είναι αυτός πρώτα που θα βροντοφωνάξει όχι στην παράδοση των βιβλίων στους μεγαλοεκδοτικούς οίκους. Δεν μπορεί να μην αρνηθεί αυτός πρώτα απ' όλους, να διδάσκει στους μαθητές τη γλώσσα μέσα από «συνταγές», «προσκλητήρια», «μικρές αγγελίες» και «διαφημιστικά σλόγκαν». Δεν μπορεί να μην αποκαλύπτει τα ψέματα των νέων βιβλίων και την έντεχνη προπαγάνδα που πλασάρουν στα μικρά παιδιά.

Δεν μπορεί να μην αναδεικνύει ο εκπαιδευτικός πρώτος απ' όλους το πρόβλημά του: τι μαθαίνουν τα παιδιά σήμερα στα σχολεία, πως οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί καλούνται να μετατρέψουν τους σημερινούς νέους σε προγραμματισμένους εργάτες αύριο που θα δουλεύουν χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις για τα κέρδη των μονοπωλίων και των πολυεθνικών.

Δεν μπορεί να μην αγωνίζεται ο δάσκαλος κι ο καθηγητής χέρι - χέρι με το γονιό και το μαθητή για την κατάργηση των φροντιστηρίων, της παραπαιδείας, της κάθε μορφής εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης. Πρέπει να εξηγήσει ο εκπαιδευτικός στο γονιό, στον εργαζόμενο ότι η λεγόμενη «αξιολόγηση» δεν είναι ένας έλεγχος για το πόσο μορφωμένος είναι ο δάσκαλος. Αυτό το γνωρίζει η κυβέρνηση, γιατί σε τελική ανάλυση το κράτος κρατάει το κλειδί και της ανώτατης εκπαίδευσης απ' όπου αποφοιτεί ο εκπαιδευτικός και το κλειδί της διαρκούς επιμόρφωσής του. Επίσης, δε χρειάζεται καμιά αξιολόγηση για να φανεί αν τα σχολεία έχουν λεφτά για χαρτί φωτοτυπίας ή για σαπούνι στις τουαλέτες... Τους το λέμε εμείς: Δεν έχουν! Είναι υποκριτές και ψεύτες όσοι λένε ότι η αξιολόγηση θα βελτιώσει την ποιότητα των σχολείων. Η «αξιολόγηση» είναι ο έλεγχος για το πόσο προωθούνται οι αναδιαρθρώσεις, πόσο υποτάσσονται τα σχολεία στην πολιτική τους, την πολιτική του κεφαλαίου, είτε την εφαρμόζει η ΝΔ είτε το ΠΑΣΟΚ.

Παρασκευή 3 Νοέμβρη και Πέμπτη 9 Νοέμβρη είναι τα νέα αγωνιστικά ραντεβού για την Παιδεία, όπως φαίνεται να διαμορφώνονται από τις αποφάσεις των εκπαιδευτικών φορέων. Πάντως, από τις συζητήσεις που έγιναν τις προηγούμενες μέρες στα όργανα των εκπαιδευτικών, φάνηκε ότι οι μεγάλες παρατάξεις που έχουν την πλειοψηφία στα ΔΣ της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ, επιχειρούν μια σταδιακή αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων (η μεν ΔΑΚΕ μίλησε για κλείσιμο των αγώνων, ενώ η ΠΑΣΚ έντεχνα άφησε ανοιχτές τις πόρτες της αποκλιμάκωσης στα τέλη Νοέμβρη).

Οι ταξικές δυνάμεις στους εκπαιδευτικούς θέτουν ακόμα πιο επιτακτικά το ζήτημα του προσανατολισμού του αγώνα των εκπαιδευτικών, τονίζοντας την ανάγκη να αναδεικνύονται τα μεγάλα πραγματικά προβλήματα της Παιδείας, ο υπεύθυνος για αυτά, η διέξοδος στη διεκδίκηση μιας Παιδείας που θα υπηρετεί τις πραγματικές ανάγκες, ενιαία για όλα τα παιδιά, αναβαθμισμένη, με περιεχόμενο που θα συμβάλλει στη συγκρότηση ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, το αίτημα για μισθούς και δουλιά με αξιοπρέπεια για τους εργαζόμενους.

Το επόμενο μεγάλο αγωνιστικό ραντεβού των μαθητών είναι στα συλλαλητήρια την Παρασκευή 3 Νοέμβρη και μέχρι τότε προχωρούν σε πολύμορφες κινητοποιήσεις στα σχολεία τους και τις γειτονιές.

Σήμερα, το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας πραγματοποιεί, στις 6 το απόγευμα, συναυλία στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (πρώην Κοτζιά), όπου θα συμμετάσχουν ερασιτεχνικά μαθητικά συγκροτήματα.

Με τα τραγούδια, τα συνθήματα και τα αιτήματά τους, οι μαθητές δηλώνουν πως αυτό που τους βγάζει στο δρόμο του αγώνα, είναι ότι: το σχολείο που έχουν σήμερα δεν τους κάνει, γιατί είναι σχολείο που δεν τους μορφώνει, παρά μόνο τους εξοντώνει...

Το αποτέλεσμα αυτού του σχολείου το βλέπουν ή έστω το «αισθάνονται» οι γονείς και γενικότερα όλοι οι εργαζόμενοι, που είτε πέρασαν από αυτό, είτε ακούν γύρω τους τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα νέα παιδιά στην εκπαίδευση. Ομως, τις αιτίες αυτής της κατάστασης πολύ δύσκολα τις αναγνωρίζουν, τόσο οι μαθητές, όσο και όλα τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα.

Το «δεν πάει άλλο» των μαθητών φωτογραφίζει το σχολείο της αμάθειας, της διαφοροποίησης, το σχολείο που λειτουργεί συμπληρωματικά στην παραπαιδεία. Και οι γενεσιουργές αιτίες αυτού του σχολείου βρίσκονται στο σκοπό του. Το βασικό πρόβλημα βρίσκεται στο ότι δεν υπάρχει ουσιαστικά σχολείο γενικής παιδείας. Αντίθετα, το σημερινό σχολείο προετοιμάζει αυτούς που θα καταταχθούν μεθαύριο σε διάφορες κατηγορίες σχολών...

Η επαγγελματική προοπτική γίνεται κριτήριο «επιλογής» σχολείου για τα παιδιά στην ηλικία των 14 -15 χρόνων. Μετά το Γυμνάσιο τα παιδιά καλούνται ουσιαστικά να επιλέξουν, αν θα δώσουν πανελλαδικές εξετάσεις (και, άρα, θα διεκδικήσουν μια θέση στην ανώτατη εκπαίδευση) ή όχι. Το κράτος δεν εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά ότι θα μορφωθούν ολόπλευρα και ισότιμα μέχρι τα 18 τους χρόνια, αλλά μεταθέτει στα ίδια τα παιδιά την ευθύνη της μόρφωσής τους, μέσα από τη διαδικασία της δήθεν «ελεύθερης» επιλογής. Ομως, στην πραγματικότητα, δεν είναι ούτε «ελεύθερη» ούτε «επιλογή».

Η πλειοψηφία των παιδιών (ή, αν θέλετε, των οικογενειών) επιλέγει το Γενικό Λύκειο, γιατί έχει μια επίφαση πιο ολοκληρωμένης μόρφωσης, γιατί φαντάζει δελεαστική η προοπτική της ανώτατης εκπαίδευσης και την ίδια ώρα δεν υπάρχει καμιά αξιοπιστία της επαγγελματικής εκπαίδευσης. Με το που περνούν τα παιδιά την πόρτα του Λυκείου όμως, το σχολείο με διάφορους τρόπους τα προσανατολίζει αποκλειστικά και μόνο στις εξετάσεις. Ετσι, ακόμα και το υποτιθέμενο σχολείο γενικής παιδείας (έναντι του Τεχνικού) κάθε άλλο παρά γενικής παιδείας είναι.

Γίνεται, επίσης, κατανοητό γιατί η απάντηση που δίνουν οι μαθητές είναι το Ενιαίο 12χρονο δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλους μέχρι τα 18 τους χρόνια. «Σχολείο που να μας μορφώνει και να διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες και να μην είναι προθάλαμος για τα ΑΕΙ - ΤΕΙ. Κατάργηση των κατευθύνσεων και των πανελλαδικών εξετάσεων στη Γ' Λυκείου. Σχολείο με κοινά προγράμματα για να μαθαίνουμε όλοι τα βασικά, αναθεώρηση των σχολικών βιβλίων. Δε θέλουμε να μαθαίνουμε ψέματα και ανακρίβειες», απαιτεί το Συντονιστικό Αγώνα Σχολείων Αθήνας.

Ολα τα παραπάνω, φυσικά, δεν αφορούν μόνο τους μαθητές των Γενικών Λυκείων και τις οικογένειές τους. Αφορούν και τα Γυμνάσια, απ' όπου ξεκινάει η προετοιμασία για τους διαφορετικούς τύπους Λυκείων κι, αντίστοιχα, για τους διαφορετικούς τύπους σχολών. Παράλληλα, αφορούν εξίσου κι ακόμα περισσότερο τους μαθητές των ΤΕΕ και των Επαγγελματικών Λυκείων (ΕΠΑΛ). Εκεί, το σχολείο της «αμορφωσιάς» δε χρειάζεται πολλή εξήγηση ή πολλά λόγια για να περιγραφεί.

Η «προσπάθεια» δε, που κάνει η κυβέρνηση με τη δημιουργία των ΕΠΑΛ, να «αναβαθμίσει» υποτίθεται αυτά τα σχολεία, σε τίποτα δε λύνει το βασικό πρόβλημα της διαφοροποίησης των σχολείων, αντίθετα το ενισχύει. Οσοι μαθητές των ΕΠΑΛ θέλουν, θα δίνουν πανελλήνιες εξετάσεις με τους ίδιους όρους (εξόντωσης και αμορφωσιάς) που θα δίνουν και οι μαθητές των Γενικών Λυκείων, ενώ οι υπόλοιποι θα «ψευτο-προετοιμάζονται» για μια επαγγελματική ειδικότητα.

Μετά την αποφοίτηση και οι μαθητές των ΤΕΕ - ΕΠΑΛ (όπως και οι απόφοιτοι των Γενικών Λυκείων που δεν καταφέρνουν να περάσουν σε κάποια σχολή πανεπιστημίου ή ΤΕΙ) δεν έχουν ουσιαστικά άλλη επιλογή από πανάκριβες ιδιωτικές σχολές (ΙΕΚ, κολέγια κτλ.). Πρόκειται για σχολές εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, που δε σχεδιάζονται και δεν ελέγχονται ως προς το περιεχόμενο και τη δομή των σπουδών τους από το υπουργείο Παιδείας...

Γι' αυτό και η καθιέρωση της «βάσης του 10» μπαίνει στο στόχαστρο των μαθητών. Την απορρίπτουν, γιατί πολλαπλασιάζει τους αποφοίτους που πετιούνται εκτός εκπαίδευσης, χωρίς να υπάρχει καμιά απολύτως μέριμνα γι' αυτούς.

Μάλιστα, με τη μελλοντική αναθεώρηση του άρθρου 16, αν αυτή περάσει, τα πράγματα στην επαγγελματική εκπαίδευση θα γίνουν ακόμα χειρότερα. Το άρθρο 16 του Συντάγματος προβλέπει ότι: «Η επαγγελματική και κάθε άλλη ειδική εκπαίδευση παρέχεται από το κράτος και με σχολές ανώτερης βαθμίδας για χρονικό διάστημα όχι μεγαλύτερο από τρία χρόνια, όπως προβλέπεται ειδικότερα από το νόμο, που ορίζει και τα επαγγελματικά δικαιώματα όσων αποφοιτούν από τις σχολές αυτές». Αντί, όμως, να δημιουργηθούν επιτέλους δημόσιες επαγγελματικές σχολές, που μάλιστα θα πρέπει να είναι και αποκλειστικά δωρεάν και φυσικά ενταγμένες στο εκπαιδευτικό σύστημα όπως προβλέπεται από το Σύνταγμα... η κυβέρνηση προτείνει να καταργηθεί η φράση «από το κράτος», ώστε να μην υπάρξουν ποτέ τέτοιου τύπου επαγγελματικές σχολές, ενώ το ΠΑΣΟΚ προτείνει να καταργηθεί ολόκληρη αυτή η παράγραφος του άρθρου 16! Για άλλη μια φορά δηλαδή, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν την ίδια ακριβώς θέση, ενάντια πάντα στη δημόσια και δωρεάν Παιδεία, ενάντια στα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.

Οι μαθητές έχουν έτοιμη την απάντηση - απαίτηση για: «Δωρεάν επαγγελματικές σχολές μετά το σχολείο, για όσα επαγγέλματα δε χρειάζονται πανεπιστημιακή μόρφωση. Ολη η επαγγελματική εκπαίδευση να ανήκει στο υπουργείο Παιδείας».

Ο «αντίπαλος» για φοιτητές και σπουδαστές είναι η πολιτική ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ που στοχεύει, με την κατάργηση του άρθρου 16 και το νόμο - πλαίσιο, στην ιδιωτικοποίηση των ΑΕΙ, στη λειτουργία τους με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, την όξυνση των ταξικών φραγμών, τη μετατροπή του πτυχίου σε πιστοποιητικό... με βασικό στόχο τη διαμόρφωση φτηνού - ευέλικτου - εργατικού δυναμικού. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι οι ένοχοι για την υπάρχουσα άθλια κατάσταση και προωθούν την ίδια ακριβώς πολιτική. Παράλληλα, προσπαθούν να θολώσουν τα νερά για την ουσία των σχεδίων (π.χ. ότι δεν τίθεται ζήτημα ιδιωτικοποίησης ή υποβάθμισης)... Γιατί, αν η κατάργηση του άρθρου 16 σημαίνει απλά την ίδρυση ιδιωτικών ΑΕΙ, γιατί να κινητοποιηθούν όσοι σπουδάζουν στα δημόσια; Ομως για το άρθρο 16, ο ίδιος ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το έχει δηλώσει καθαρά: «Τα ιδιωτικά πανεπιστήμια έτσι κι αλλιώς υπάρχουν και θα λειτουργούν συμπληρωματικά... Το κύριο είναι οι Ελληνες επιχειρηματίες να επενδύσουν στα Δημόσια Πανεπιστήμια... να αποκτήσουν π.χ. τη δυνατότητα να ιδρύουν έδρες που θα φέρουν το όνομά τους...», δηλαδή η ουσία είναι η λειτουργία των δημόσιων ΑΕΙ με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, είναι η ιδιωτικοποίηση και υποβάθμιση των δημόσιων πανεπιστημίων και ΤΕΙ! Η λογική αυτή κυριαρχεί και στο νέο νόμο - πλαίσιο, όχι μόνο σε μεμονωμένες παραγράφους (συγγράμματα, δάνεια, manager, τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα κτλ.), αλλά στο σύνολό του.

Η μάχη που διεξάγεται στα αμφιθέατρα, από την άλλη, για τη συνέχιση και την ένταση των αγώνων είναι ιδιαίτερα σκληρή και κρίσιμη. Είναι για το αν ο αγώνας θα έχει δυναμική συνέχεια και νικηφόρα προοπτική ενάντια στην κοινή προσπάθεια κυβέρνησης - ΠΑΣΟΚ, που εκφράστηκε και με τη συμπαιγνία της αλλαγής της ημερομηνίας συζήτησης της αναθεώρησης του άρθρου 16 στη Βουλή, με τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ να μπλοκάρουν ή να ξεφουσκώσουν τους αγώνες.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ έχει βάλει μπρος ένα μεθοδευμένο απεργοσπαστικό σχέδιο, που κατευθύνεται από την κυβέρνηση της ΝΔ. Εγκαινιάστηκε με τη δήλωση του προέδρου της ΟΝΝΕΔ ότι «θα βρεθούμε απέναντι σε οποιονδήποτε εμποδίσει τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία»! Στο πλαίσιο αυτού του σχεδίου εντάσσεται και η τακτική με τους περιφερόμενους «πληρωμένους τραμπούκους» (Νομική, Γεωπονική, Πάντειος). Η ηγεσία της ΔΑΠ παπαγαλίζει όλα τα επιχειρήματα της κυβέρνησης. Μιλάει για υποκινούμενες καταλήψεις, για διαδικασίες που στερούνται νομιμότητας, για χαμένες ώρες και μαθήματα.

Η ΠΑΣΠ δουλεύει με ζήλο στις σχολές για να μην έχει πολιτικό κόστος το ΠΑΣΟΚ, επειδή συμφωνεί πλήρως με τη ΝΔ, για να καλύψει τις δικές της τεράστιες ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση. Χρησιμοποιεί την ίδια φρασεολογία και τα ίδια επιχειρήματα με το ΠΑΣΟΚ, έναν αντικυβερνητισμό και μια φραστική αποδοκιμασία του «νεοφιλελευθερισμού», στην προσπάθεια να καλύψει τις αντιδραστικές θέσεις που προβάλλουν τα στελέχη του με πρώτο τον Γ. Παπανδρέου. Δεν είναι τυχαίο ότι σε αρκετές γενικές συνελεύσεις ταυτίζεται πλήρως με το σχέδιο της ΔΑΠ και προτείνει το σταμάτημα των αγώνων (Οδοντιατρική, Φυσικό κ.ά.).

Τα ΕΑΑΚ και ο ΣΥΝ απέδειξαν από την αρχή της φετινής χρονιάς τον τυχοδιωκτικό τους ρόλο. Πριν από τρεις βδομάδες, στα συνεχή καλέσματα της Πανσπουδαστικής μέσα στα διοικητικά συμβούλια, να κανονιστούν γενικές συνελεύσεις, την ίδια στιγμή που χιλιάδες μαθητές και εκπαιδευτικοί έβγαιναν στο δρόμο απαντούσαν ότι «δεν υπάρχουν αντικειμενικοί όροι», ότι «οι φοιτητές δεν μπορούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος των κινητοποιήσεων» (!!) και κανόνιζαν γενικές συνελεύσεις για το Νοέμβρη (π.χ. Μεταλλειολόγοι, ΑΣΟΕΕ, Χημικοί Μηχανικοί κ.ά.). Συνεχίζουν στις προτάσεις προς τις γενικές συνελεύσεις να αποφεύγουν αναφορές για τις ευθύνες του ΠΑΣΟΚ (π.χ. στα ΤΕΙ, κ.ά.) δίνοντας τόπο στο «ξελάσπωμα» της ΠΑΣΠ.

Το επόμενο διάστημα, χρειάζεται ακόμα περισσότεροι φοιτητές και σπουδαστές να κάνουν δική τους υπόθεση τη συνέχεια των αγώνων. Να χρεοκοπήσει το ενορχηστρωμένο σχέδιο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για αποκλιμάκωση. Να συνεχιστεί και να ενταθεί η σύγκρουση με την κυβερνητική πολιτική, να μαζικοποιηθούν οι κινητοποιήσεις με όλες τις μορφές πάλης, να προωθηθεί η υπόθεση του συντονισμού και να έχει διάρκεια, αντοχή και κλιμάκωση τέτοια, ώστε να βάλει φραγμό στα σχέδια της κυβέρνησης όποτε και αν επιδιώξει να καταθέσει τα νέα μέτρα.